• სტალინი – Я не грузин

 

ღმერთმა ნუ შეგასწროთ სტალინის ძეგლის აღდგენას!

 

“Я не грузин – я русский грузинского происхождения!”
სტალინი

 

სტალინის ძეგლის აღებამ ჩვენს საზოგადოებაში ვნებათაღელვა გამოიწვია. ვერ წარმოვიდგენდით, სტალინის პიროვნებას დღესაც თუ ამდენი გულშემატკივარი ეყოლებოდა.
ბოლო ოცწლეულში საქართველოში მომხდარი სოციალურ-პოლიტიკური ცვლილებების წყალობით საღად და ქართულად მოაზროვნე ადამიანისათვის გაცხადდა გასული საუკუნის ოციან წლებში საქართველოში განხორციელებული ეროვნული ტრაგედიის მიზეზები, ისტორიული სიმართლე.

ამ ტარგედიის შედეგები საქართველოს დღესაც ვერ მოუშუშებია და მისი სხეულიდან დღესაც მოსჩქეფს აფხაზეთის, შიდა ქართლის, ჰერეთის, ტაო-კლარჯეთისა და ლორე-ბორჩალოს ჭრილობებიდან მომდინარე ქართული სისხლი.
ვინ იყო ამ უბედურების მომტანი, ვინ და რატომ მოაშთო ახალფეხადგმული თავისუფალი საქართველო?

ყველა ჭეშმარიტი ქართველისათვის პასუხი ცალსახაა – ქართულ გვარსახელში გახვეული, ქართველთმოძულე იოსებ ბესარიონის ძე ჯუღაშვილი – სტალინი!
მაინც ვინ იყო სტალინი? იყო კი ქართველი გვარ-ტომითა და სულით?

ვიცით, რომ არსებობს დიდი ივანე ჯავახიშვილის ნარკვევი სტალინის წარმომავლობის შესახებ, მაგრამ ისიც გასათვალისწინებელია, როდის და რა ვითარებაში დაიწერა ეს ნარკვევი. ან რატომ გახდა საჭირო ამ ნარკვევის დაწერა და სტალინის ქართველობის მტკიცება? საუკუნეზე მეტია ქართულ საზოგადოებაში მუსირებს აზრი სტალინის არაქართული წარმოშობის შესახებ, არსებობს უამრავი ვერსია და არგუმენტი, სომხები სტალინის სომხობას იჩემებენ, ოსებს კი არცთუ უსაფუძვლო არგუმენტები და მასალები მოჰყავთ მისი ოსობის დამამტკიცებლად. ზოგი მისი გვარის ძირს „ჯუღას“ ქართულ ფოლადს უკავშირებს. არის ასეთი ვერსიაც: „ჯუღა“ ოსურად ნიშნავს „ნაგავს“. გვარი ჯუღაევი საკმაოდ გავრცელებულია ოსებს შორის, რომლებსაც ცარიზმის დროს გვარის დაბოლოება, როგორც წესი ქართული ჰქონდათ.

მიუხედავად საქართველოს ისტორიული უბედურებისა, რომელიც ჩვენს სამშობლოს ამ სულგაყიდულმა მანქურთმა დაატეხა თავს, ქართველი კერპთაყვანისმცემლები მაინც ამაყობენ სტალინის ქართველობით. საქართველოს წინააღმდეგ მის მიერ ჩადენილი ბოროტებიდან გამომდინარე, არც თუ უსაფუძვლოდ იბადება კითხვა – იყო კი საერთოდ სტალინი ქართველი?
ამ ბნელით მოცულ კითხვას ასე პასუხობს გრიგოლ რობაქიძე: “სტალინი მხოლოდ იმდენად იყო ქართველი, რამდენადაც საპირისპირო პოლუსი იყო ქართველობისა.“

ამავე კითხვას, რომელიც მარშალმა პაველ რიბალკომ დაუსვა სტალინს გამარჯვების აღსაღნიშნავ წვეულებაზე, „დიდმა ბელადმა“ ასეთი პასუხი მიაგება – Я не грузин – я русский грузинского происхождения!

ესეც თქვენ თავგადამკვდარო ქართველო მანქურთ-სტალინისტებო, მას თვით არ უნდოდა რომ ქართველი ყოფილიყო და თქვენ კი, როგორც ვირს ატენიდნენ პიტნას, ისე ატენით ამ თქვენს კერპს ქართველობას.
სხვათა შორის, მის მამობაზე რამდენიმე კაცი აცხადებდა პრეტენზიას, მათ შორის – ფოსტის მოხელე, მღვდელი, მეჩექმე… და თქვენ წარმოიდგინეთ, პრჟელვალსკიც…
სიმართლე ერთია – ამ კაცის მთელი ცხოვრება გაჟღენთილი იყო საქართველოს და ქართველი ერის ზღვარდაუდებელი სიძულვილითა და მტრობით.

ეს ახალგაზრდა მარქსისტი საქართველოში თავისი ცუდი რეპუტაციის გამო იძულებული იყო რევოლუციური კარიერა საქართველოს გარეთ დაეწყო, ჯერ ბაქოში, შემდეგ კი რუსეთში. ახალგაზრდა იოსებ ჯუღაშვილი, ახალგაზრდა ბოლშევიკი, პროფესიონალი ბანდიტი, გახდა ლენინის ფინანსისტი, ის ლენინს ამარაგებდა ფულით, რომელსაც ბანკებზე თავდასხმით, ვაჭრებისაგან და მეწარმეთაგან გამოძალვით, გემებზე ყაჩაღური თავდასხმით, ადამიანთა გატაცებით იხვეჭდა – ამ საქმიანობას თან ახლდა მკვლელობები.
ერთნი ამტკიცებენ სტალინი დიდი ქართველი, გენიალური მხედართმთავარი, უბადლო პოლიტიკოსი იყო, რომლის დამსახურება კაცობრიობის წინაშე განუზომელი და შეუფასებელიაო.
მეორენი – სტალინი იყო დაუნდობელი მტარვალი, მრისხანე დიქტატორი, კაცთმოძულე და რაც მთავარია, საქართველოს მტერი და ამომგდები.
პირველთა მოსაზრებების, შეხედულებებისა და მრწამსის გასაბათილებლად გავიხსენოთ საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამხობა და მის მიერ საქართველოს ოკუპაცია-ანექსია-ინტერვენცია.

სტალინის პირმშო, რუსეთის მოდერნიზებულ, ათეისტურ იმპერიაში გამომწყვდეულ საქართველოს თაობებს ზრდიდნენ გაყალბებული ისტორიით: თითქოს საქართველოს მუშები და მშრომელები აუჯანყდნენ მენშევიკების დიქტატურას და დახმარებისთვის მიმართეს საბჭოთა რუსეთს.

მაგრამ ამ სიყალბეს აბათილებს ქართველი ბოლშევიკების ერთ-ერთი მამამთავარი ფილიპე მახარაძე, რომელიც ბოლშევიკური პარტიის ცენტრალური კომიტეტისადმი 1921 წლის 6 დეკემბრის საიდუმლო მოხსენებაში აღნიშნავდა – «Появление в Грузии красной армии и обьявление советской власти приняло явный характер внешней агрессии, так как внутри страны к этому времени никто и не думал устраивать восстания. Во время обьявления советской власти в Грузии не нашлось ни партийной ячейки, ни отдельного члена партии, который мог бы действовать организованно и руководить процессом. За это дело взялись в большинстве случаев подозрительные люди или настояшие злоумышленники. Надо признать тот факт, что грузинские массы привыкли к независимости Грузии. Надо сказать правду, в начале мы стояли на правильной позиции, во всяком случае на словах. Мы всем и везде заявляем, что советская Россия никак не уничтожает независимую Грузию, что красная армия пришла только для освобождения масс от когтей Антанты и т.д. Естественно возникает вопрос: сможем ли мы придерживаться такой позиции хоть какое то время, ведь от этого зависит многое. Обманывать массы политикой невозможно и особенно грузинский народ, который набрался опыта в политике особенно в последние годы. Мы говорили, что строим не полностью, но все-таки независимую советскую Грузию. Но в то же время делали такие шаги, которые противоречили нашим обещаниям» (სტილი დაცულია ა. ს.).

ბოლშევიკების მსოფლიო მამამთავარი ვალდიმერ ულიანოვი კი 1921 წლის 28 თებერვალს მოსკოვის საბჭოს სესიაზე მიუთითებდა: „ჩვენ ვიცით, რომ ამბოხება დაიწყო საქართველოსა და სომხეთს შორის არსებულ ნეიტრალურ ზონაში და მასში სომეხთა და რუსთა ნაწილები მონაწილეობდნენ (ლევან ურუშაძე, ბოლშევიზმ-მენშევიზმი და დემოკრატიული საქართველო).

ახლა, რაც შეეხება ჩვენი ნოებოლშევიკების მიერ დიდებით შემოსილი ბელადის დამსახურებას საქართველოს თავისუფლების მოშთობაში;

24 იანვარი 1921 წ. სტალინი: ცეკას წევრებს. „წინადადებას ვაყენებ მოვიწონოთ ამხ. ჩიჩერინის ხაზი საქართველოს საკითხში და რესპუბლიკის რევოლუციურ სამხედრო საბჭოს მივცეთ დირექტივა, რომ საჭიროა დაუყოვნებლივ შეუდგეს მოსამზადებელ მუშაობას იმისთვის, რათა გადაწყვიტოს საკითხი კავკასიაში სამხედრო ჩარევის წესის თაობაზე. ამავე დროს დირექტივა მივცეთ ორჯონიკიძეს, მოამზადოს აჯანყებულთა გამოსვლა საქართველოს ცნობილ რაიონებში“ (სტილი დაცულია – ა. ს.).

სტალინი – ორჯონიკიძეს: „ცეკამ მიიღო გადაწყვეტილება გასწიოს მოსამზადებელი მუშაობა იმ ვარაუდით, რომ შესაძლოა საჭირო შეიქმნეს სამხედრო ჩარევა და საქართველოს ოკუპაცია. გადაწყდა, აგრეთვე შეკითხვა გაუგზავნონ კავკასიის ფრონტს ჩვენი სამხედრო ძალების მდგომარეობაზე, იმაზე თუ რა ძალები დაგვჭირდება კიდევ, რომ უეჭველად დავამარცხოთ საქართველო, თორემ ტროცკი ირწმუნება, რომ თქვენს ფრონტზე ჩვენ ერთობ სუსტი ვართო. აუცილებლად ჩემს სახელზე გამოაგზავნე ცნობა, შეგვიძლია თუ არა ვიქონიოთ გამარჯვების იმედი ძალთა რაოდენობით. მე და ილიჩი ველით შენგან ზუსტ, გაუზვიადებელ ცნობებს“ (სტილი დაცულია).

სტალინი ორჯონიკიძეს: „ახლა გადმოგცემ ცეკას დაშიფრულ პასუხს. მანამდე კი გთავაზობ: ახლავე შეუტიე, დასტურია, აიღე ქალაქი“ (სტილი დაცულია – ა. ს.).

15 თებერვალი 1921 წელი. ლენინი მე-11 არმიის რევოლუციურ საბჭოს: „ცეკას მიაჩნია, რომ XI არმიის ოპერაცია წარმოადგენს ნეიტრალურ ზონაში მყოფი აჯანყებულების დაცვას, რომელთაც ემუქრებათ განადგურება თეთრგვარდიელების მხრიდან. ანგარიში გაუწიეთ თქვენი ოპერაციის ამ პოლიტიკურ ხასიათს ყველა თქვენს საჯარო გამოსვლაში. რა თქმა უნდა, ჩვენ XI არმიის რევოლუციური სამხედრო საბჭოსაგან მოველით ენერგიულ და სწრაფ მოქმედებას. თუ ნეიტრალურ ზონაში მყოფ აჯანყებულთა დასაცავად, სამხედრო თვალსაზრისით, საჭიროა თბილისის აღება, XI არმია არც ამას უნდა მოერიდოს“ (სტილი დაცულია- ა. ს.).
ამ დეპეშას აქვს სტალინის მინაწერი: „სამი დღის შემდეგ ველი ცნობას თბილისის აღების შესახებ“

სტალინი ორჯონიკიძეს: „ცეკა მოითხოვს თქვენგან რეგულარულ ინფორმაციას ორჯერ დღეში. შენ კი უკვე ორი დღეა ცნობას არ იძლევი. ჩეკა მოითხოვს დირექტივის შესრულებას. ამ წუთშივე მოგვეცი ცნობა აჯანყებულთა მიღწევების შესახებ. საჭიროა დააჩქაროთ ქალაქის აღება“.

მალე ორჯონიკიძე აფრენს წითელ ურდოში „სასიხარულო“ დეპეშას – „თბილისის თავზე წითელი დროშა ფრიალებს!“, რითაც ამ ორთავე ნაძირალამ გაინაღდა თავიანთი „მოკრძალებული“ ადგილები წითელი იმპერიის ვერხუშკაში. უამისოდ ისინი ხომ ემიგრანტებად რჩებოდნენ საბჭოთა რუსეთში, რაიც ერთგვარ ბარიერს წარმოადგენდა უმაღლესი ეშელონებისაკენ მიმავალ გზატკეცილზე.

საქართველომ დამოუკიდებლობასთან ერთად ტერიტორიებიც დაკარგა, რომელშიც ამჯერადაც ლომის წილი უძღვის საქართველოს სიძულვილით დაავადებულ, არაკაცთა დიდ ბელადს ი. სტალინსა და მის ლაქიებს.
საქართველოს ტერიტორია 1918-1921 წლებში მოიცავდა 107 6000 კვადრატულ კილომეტრს.
ბოლშევიკების ოკუპაციის შემდეგ რუსეთმა მიისაკუთრა საქართველოს 4 400 კვ. კმ. ტუაფსეს აქეთ მდებარე სოჭის ოლქი და აფაზეთის კუთვნილი ტერიტორიის ნაწილი პილენკოვო, ახლანდელი განთიადი..

საკუთარი ერის სიძულვილით დაავადებულმა სტალინმა და ორჯონიკიძემ აზერბაიჯანს უფეშქაშეს 6 000 კვ. კმ., – ზაქათალის ოლქი, გარეჯის ველი, ყარაიაზის სექტორი, ელდარი 92 600 მცხოვრებით, სომხეთს კი 4 600 კვ. კმ. – ლორე-ალავერდის მხარე 38 ათასი მცხოვრებით, თურქეთს კი სამუდამო მფლობელობაში გადასცეს 23 000 კვ. კმ. – 200 ათასამდის მცხოვრებით.

საბოლოო ჯამში 1918-1921 წლებში საქართველომ დაკარგა ტაოკლარჯეთი, სპერი, შავშეთი, ერუშეთი, არტაანი, ატოცი, ჭანეთი, ტაშირი, ჩრდილი, ჰერეთი, ბამბაკი, დვალეთი. მას დავუმატოთ სტალინის მიერ შექმნილი ავტონომიების აფხაზეთისა და შიდა ქართლის ტერიტორიები – 8 600 კვ. კმ. და 3 885 კვ კმ. საერთო ჯამში 40 585 კვ. კმ. ეს ფართობი უტოლდება ევროპის მთელი რიგი სახელმწიფოების – ბელგიის (30 528 კვ. კმ.) შვეიცარიის (41 285 კვ. კმ.) და ნიდერლანდების (41 528 კვ. კმ) ტერიტორიებს.

ასე რომ, საქართველოში პროლეტარიატის დიქტატურის დამყარებას წააკლეს საქართველოს თავისუფლება და თან მიაყოლეს მისი ტერიტორიის მესამედზე მეტი ნაწილი. ეს იყო XX საუკუნის 20-იან წლებში.

ისტორია მეორდება, XX საუკუნის დასასარულს ნეობოლშევიკურ დემონთკრატიას წააკლეს საქართველოს თავისუფლება, ბოლშევიკების სულიერ-ხორციელმა შთამომავლობამ ქვეყნიდან განსდევნა „პროვინციული ფაშიზმი“, რომელიც საფრთხეს უქმნიდა მსოფლიოს სატანისტური გლობალიზაციის „დიად იდეალებს“, ახალ მსოფლიო წესრიგს.

საქართველოში ბოლშევიკების შემოთახსირებამ ქვეყანას სისხლის თქეშად გადაუარა, საქართველოს ისტორიაში შავი არშიით გარშემოვლებული დარჩა 1921, 1922, 1924, 1929-1933, 1937-1938, 1941-1942, 1951-1952, 1956 წლები.

აბა ვის ძალუძს ზუსტი სტატისტიკის დადგენა იმ ადამიანური მსხვერპლისა, რომელიც სტალინის მიერ გამოგზავნილ თეთრ ცხენზე ამხედრებულ სიკვდილს მოჰყვა საქართველოში. მხოლოდ 1924 წლის აჯანყების ჩახშობისას დაიღუპა 7000 კაცი, აჯანყების ჩახშობის შემდეგ კომუნისტებმა ერთ კვირაში დახვრიტეს 12 000 კაცი (საქართველოს მოსახლეობის 0,5%), ათეულ-ათასობით ადამიანი იქნა გასამართლებული, 20 000 –ზე მეტი კაცი გაგზავნილ იქნა გადასახლებასა და სიკვდილის ბანაკებში (საქართველოს მოსახლეობის 1%).

1924 წლის აჯანყების შესახებ ნათლად და სრულყოფილად აქვს მოთხრობილი მეოცე საუკუნის დასასრულის საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის აქტიურ წევრს, ჭეშმარიტ მამულიშვილს ბატონ მიხეილ მჭედლიშვილს თავის შესანიშნავ ნაშრომში „საქართველო ბოროტების იმპერიის 500 წლოვან მარწუხებში“, რომლიდანაც აქვე მოვიყვანთ ამონარიდს და თვითვე განსაჯე პატიოსანო მკითხველო:
„საერთოდ, გ. მაზნიაშვილი, ისე როგორც საზღვარგარეთ ემიგრირებული, აბსოლუტურად ყოველი პარტიის ლიდერი, გარდა მენშევიკი ლიდერებისა, სასტიკი მოწინააღმდეგენი იყვნენ საქართველოში აჯანყების დაწყებისა. მენშევიკებმა ეს აჯანყება მოაწყვეს მათგან ფარულად. ძალიან საინტერესოა აზრი ამ აჯანყების კანონზომიერების ირგვლივ, რომელსაც გადმოგვცემს თავის მოგონებებში, იმ დროს კომუნისტურ ხელისუფლებასთან ახლოს მდგომი და ბოლოს რეპრესირებული – ალექსანდრე (საშა) პაპავა. აი, რას წერს იგი: „ჰქონდა კი რაიმე გამართლება აჯანყებას? რა მიზანს ისახავდა იგი? როგორც ჩანს, იყო ისეთი გონებადაკარგული ხალხი, რომელსაც სჯეროდა, ან იმედი ჰქონდა, რომ აჯანყების დაწყებისთანავე ინგლისი და საფრანგეთი არმიებს დაძრავდნენ შავი ზღვისაკენ და საქართველოს გაანთავისუფლებდნენ. ასეთი გონებრივი მონაცემების ხელმძღვანელები ნამდვილად ფსიქიატრიული საავადმყოფოს კანდიდატები არიან და, ჩვენდა საუბედუროდ, ერის მხსენელებად მოგვევლინენ. უნდა დაკარგო რეალობაში გარკვევის ელემენტარული უნარი, რომ ევროპის იმედით დაიწყო აჯანყება. არავითარი გამართლება არა აქვს აგვისტოს გამოსვლებს, ეს იყო ნამდვილი ავანტიურა და არსებითად მოღალატური აქტი. მას არავითარი დადებითი შედეგი არ მოჰყოლია, მსხვერპლი კი განუზომლად დიდი იყო“ (ალ. პაპავა, „სტალინი და საქართველო“, გაზეთი „მამული“, 1990 წ. №1, 29 ნოემბერი).

თუ ვისი ინიციატივით დაიღვარა მაშინ ათასობით შესანიშნავი ქართველის სისხლი, ამის შესახებაც უაღრესად საინტერესო ცნობებს გვაწვდის იგივე ბატონი ალექსანდრე: „იმ ზაფხულს სტალინი კისლოვოდსკში ისვენებდა. მისი ხშირი სტუმრები იყვნენ ს. ორჯონიკიძე, მ. ორახელაშვილი, შ. ელიავა, ბ. კვირკველია… დაცვას ხელმღვანელობდა ლ. ბერია, რომელიც მაშინ საქართველოს პოლიტიკური სამმართველოს უფროსის მოადგილე გახლდათ (ასე ერქვა მაშინ ჩეკას); უფროსი კი, ძველი ბოლშევიკი ეპიფანე კვანტალიანი იყო. სტალინი, გასაგები მიზეზების გამო, თვალყურს ადევნებდა საქართველოში მიმდინარე პროცესებს. როცა ყველა სადავე ჩეკას ხელში იყო, კვანტალიანმა სტალინისა და რესპუბლიკის ხელმძღვანელთა წინაშე დასვა საკითხი პრევენტიული ზომების მიღების შესახებ, რაც აჯანყებას ჩაშლიდა. მისი წინადადება უარყვეს, გამოსვლები კი მოხდა. მაშინვე გავრცელდა ხმა, ასეთი იყო სტალინის ნებაო.

რამდენიმე წლის შემდეგ, ჯერ ბ. კვირკველიამ, შემდეგ მ. ორახელაშვილმა, აი, რა მიამბეს. ამასთან, მათი ნაამბობი სიტყვა-სიტყვით დაემთხვა ერთმანეთს: „კვანტალიანის ინფორმაციას ყველა სულგანაბული უსმენდა. მხოლოდ ორჯონიკიძე იჩენდა მოუსვენრობას. ინფორმაციის შემდეგ სიჩუმე ჩამოვარდა. აშკარად იგრძნობოდა, რომ წინადადებამ, აჯანყების თავიდან აცილების შესაძლებლობის შესახებ, საყოველთაო მოწონება დაიმსახურა, მაგრამ ყველანი დუმდნენ და სტალინს მისჩერებოდნენ.

ბოლოს სტალინმა ამოიღო ენა და შეგვეკითხა, რა აზრისა ხართო. ყველამ თანხმობა განვაცხადეთ. სტალინი ადგა, გაიარ-გამოიარა, ჩიბუხი დატენა, ერთიც გააბოლა და სარკასტული ღიმილით მოგვმართა: „თქვენ თუ ასეთი ბრიყვები იყავით, ვერ წარმოვიდგენდი. როგორ შეიძლება ასეთი დიდებული შემთხვევის ხელიდან გაშვება. საქართველომ უსისხლოდ მიიღო რევოლუცია. ახლა საბაბი გვეძლევა მას სისხლი ვადინოთ და თქვენ ასეთ სულმდაბლობას და ლაჩრობას იჩენთო. დაე, გამოვიდნენ, რაც უფრო მასობრივი იქნება გამოსვლები, მით უკეთესი, არავინ დაზოგოთო“. თანაც მოითხოვა, რომ გამოსვლის დღეებში არც ერთი ჩვენგანი საქართველოში არ ყოფილიყო. მან თვით დაასახელა ორი ახალგაზრდა ჯალათი, რომელთაც უნდა ეხელმძღვანელათ დამსჯელი ოპერაციისათვის. ერთი მათგანი ლ. ბერია იყო, მეორე სახ. კომისართა საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილე ლ. ღოღობერიძე. სტალინმა არჩევანი იმით ახსნა, რომ ისინი არავითარი ყალბი ტრადიციებით არ არიან დამძიმებული. უფროსებს ნახევრად მენშევიკები გვიწოდა…

ამას მოჰყვა შემზარავი ამბები: ზესტაფონის ჩიხში ყოვლად უდანაშაულო 600-800 ადამიანის ტყვიამფრქვევით დახვრეტა; ძირითადად ამოწყვიტეს დასავლეთ საქართველოს ინტელიგენცია, მრავალი ოჯახი ააწიოკეს მხოლოდ იმიტომ, რომ თავადაზნაურულ წოდებას ეკუთვნოდნენ. შემდეგ მასობრივი რეპრესიები, გადასახლებები და სხვადასხვა. ჯერაც დაუდგენელია მსხვერპლის საერთო რაოდენობა. ჩემი ვარაუდით, 15-ათასს აღწევს, აქედან დახვრეტილები არანაკლები 5-6 ათასისა (იხ. გაზეთი „მამული“, №1, 1990 წ. 29 ნოემბერი, ალ. პაპავა, სტალინი და საქართველო). ბატონ ალექსანდრეს, ეტყობა, გამორჩა – იმ ორ ჯალათთან ერთად, ქართველთა ჟლეტაში ლომის წილი მიუძღვის, აგრეთვე, საქართველოს იმდროინდელ პროკურორს – ტალახაძეს. კერძოდ, ის თაოსნობდა ზესტაფონის ჩიხში, ვაგონებში შემწყვდეული ხალხის ბარბაროსული მეთოდით ხოცვას. საქმე ის გახლავთ, რომ დახვრეტის მომლოდინე ხალხი ვაგონებიდან არ გამოდიოდა. მაშინ, ტალახაძემ ვაგონებს ტყვიამფრქვევები დაუდგა და ტყვიებით დაცხრილა. დახოცილთა სისხლი თურმე წკრიალით გასდიოდა ვაგონებს.

აჯანყების დაწყებამდე დააპატიმრეს „სამხედრო ცენტრის“ მთელი შემადგენლობა და დახვრიტეს – მათ შორის ილიას დისშვილი, გენერალი კოტე აფხაზი. მიაგნეს და დახვრიტეს „დამკომის“ ძირითადი შემადგენლობაც – ნ. ხომერიკი, ვ. ჯუღელი და სხვები. რადგან საბაბი მიეცათ, აჯანყებულებზე მეტი მშვიდობიანი მოსახლეობა ამოხოცეს მხოლოდ ეჭვის ნიადაგზე, ანუ როგორც ითქვა, იმ ბრალდებით, რომ იყო თავადი, აზნაური ანდა მღვდელი. საერთოდ, დახვრიტეს ანდა საქართველოდან ციმბირში გადაასახლეს და იქ დაასამარეს ძირითადად ელიტარული საზოგადოება.

მათ შორის აღმოჩნდა ვაჟა-ფშაველას უნიჭიერესი შვილი ლევან რაზიკაშვილიც. მისთვის სიცოცხლის შენარჩუნების თხოვნით მისულ დელეგაციას – ეგ, ვაჟა-ფშაველას შვილია და ნუ დახვრეტთო, ორჯონიკიძეს ასე უპასუხია – „ვაჟა ფშაველას შვილი კი არა, თვით ვაჟასაც დავხვრეტდით, ცოცხალი რომ იყოსო“.

1924 წლის სექტემბერი. აჯანყების მონაწილენი. სხედან – მარცხნიდან ქაიხოსრო ჩოლოყაშვილი და გენერალი სპირიდონ ჭავჭავაძე. დგანან მარცხნიდან მარჯვნივ: ლეო ჩიქოვანი, ელიზბარ ვაჩნაძე, რაფიელ ერისთავი და ალექსანდრე სულხანიშვილი

1924 წლის სექტემბერი. აჯანყების მონაწილენი. სხედან – მარცხნიდან ქაიხოსრო ჩოლოყაშვილი და გენერალი სპირიდონ ჭავჭავაძე. დგანან მარცხნიდან მარჯვნივ: ლეო ჩიქოვანი, ელიზბარ ვაჩნაძე, რაფიელ ერისთავი და ალექსანდრე სულხანიშვილი

დიახ, დახვრეტდნენ სტალინი, ორჯონიკიძე და სხვა მისთანა გარეწრები ვაჟა-ფშაველასაც, ილია ჭავჭავაძესაც (იგი რომ უფრო ადრე არ მოეკლათ სწორედ ამ ვანდალისტებს), აკაკი წერეთელსაც და ყველას, ვინც არ იზიარებდა მათს მანქურთულ იდეებს, და მართლაც, განა სწორედ ამ ნიშნის მიხედვით არ ამოწყვიტეს სტალინმა და მისმა დამქაშებმა შემდეგშიც ცნობილი ქართველი მწერლები, მეცნიერები და კულტურის მუშაკები?“

სტალინისა და ბოლშევიკების ტირანიას საქართველოში ემსხვერპლა ასიათასობით ეროვნული ცნობიერების მქონე ადამიანი – მეცნიერების, ხელოვნების, საზოგადოების თვალსაჩინო და ამაგდარი მოღვაწე, ერის ინტელექტუალური პოტენციალი, საჯიშე გენოფონდი.

1921 წლიდან 1941 წლამდის საქართველოში დაიხვრიტა 60 ათასი ადამიანი, საქართველოდან კი გასახლებული იქნა 200 000-ზე მეტი კაცი.

საქართველოს ოკუპაციის შემდეგ სტალინი ჩამოდის საქართველოში, სადაც კი მივიდა სამთავრობო სასახლეში, უნივერსიტეტში თუ მუშებთან შეხვედრაზე, ყველგან ასეთი შეძახილებით ამკობდნენ: გამყიდველო, მკვლელო, მოღალატევ!

ქართველი ხალხის სამართლიანი გულისწყრომით გაბოროტებულმა სტალინმა შურისძიება ასეთი სიტყვებით გამოხატა: „საქართველო საჭიროებს დაუთოებას ცხელი უთოთი (სტალინი, პარტიის ცენტრალური კომიტეტის სხდომა, 1921 წლის ივნისი).

სტალინი თბილისში

„1921 წლის ივნისში თბილისში ჩამოვიდა სტალინი. პლეხანოვის თეატრში დანიშნული იყო მისი მოხსენება შემდეგ თემაზე: „რისთვის მოვიდა საქართველოში წითელი ჯარი?“.

იმ დროს არავისთვის შეადგენდა საიდუმლოებას ის გარემოება, რომ საქართველო იყო დაპყრობილი წითელი ჯარის მიერ სამხედრო ხელობის ყველა წესიერი და უწესო საშვალების გამოყენებით. სტალინმა ააშენა თავისი მოხსენება ორ ძირითად დებულებაზე. მისი მტკიცე ნებით „საქართველოს დაპყრობას მოითხოვდა პირველად ყოვლისა მსოფლიო რევოლუციის ინტერესები“ და შემდეგ საქართველოს მშორომელთა მასების ინტერესები, „რომლებიც ჩამოგლიჯეს რუსეთის ძმურ მასებს „გამცემელმა მენშევიკებმა“. აქვე უნდა შევნიშნოთ, რომ მოხსენების შესავალში მან სურვილი გამოთქვა აზრთა გაცვლა-გამოცვლა მომხდარიყო მოხსენების შემდეგ და ყველა მსურველს გამოეთქვა აზრი სრულიათ თაავისუფლათ და მოურიდებლათ, თან კამათში მონაწილეთ აღუთქვა სრული ხელშეუხებლობა. იმ დროს კომუნისტური პარტიის ფენა ტფილისის მუშები იყო ძალიან თხელი. პლეხანოვის თეატრი გაჭედილი იყო ხალხით, უმეტესად მუშებით, რომელთა შორის საკვირველია 90 პროც. სოც-დემოკრატები იყო. მსმენელები ნდობით მოეპყრნენ სტალინის განცხადებას ხელშეუხებლობის შესახებ, ამ განცხადებით გათამამებულნი დამსწრენი ადვილად წამოეგნენ ანკესზე და კრიტიკის ქარცეცხლში გაატარეს სტალინის მოხსენება, რომელიც წაკითხული იყო ავლაბრული ქართული ენით. კამათის გახსნამდე უკვე ცხადი იყო, რომ სტალინის მდგომარეობა არ იყო ადვილი. მას რასაკვირველია არ ძალუძდა დაემტკიცებია თეატრში თავმოყრილ ქართველი ერის აქტიური ელემენტებისათვის სარგებლიანობა და მიზანშეწონილობა საქართველოს რუსეთის მიერ დაპყრობისა და იქ საოკუპაციო რუსული ჯარის ყოფნისა. მოხსენების დროს ხშირად ისმოდა რეპლიკები: გამცემო, სამშობლოს გამყიდველო, მოღალატევ, დამპყრობელო, წითელო იმპერიალისტო და სხვა. მოხსენების დასასრულ ჩაწერილ მოკამათეთა რიცხვი აღემატებოდა რამდენიმე ათეულს, მათშორის იყო ბევრი ცნობილი მოღვაწე და ჩინებული ორატორი (ის. რამიშვილი, ალ. დგებუაძე და სხვა) მოკამათეებმა ქვა-ქვაზედ არ დატოვეს სტალინის მოხსენებიდან, რამდენადაც უფრო მკაცრად ილაშქრებდნენ სტალინის წინააღმდეგ, იმდენად უფრო აღფრთოვანებული ტაშით აჯილდოვებდნენ ორატორს. სტალინს სიბრაზისაგან შავი ფერი დაედო. ის მაშინ უკვე ჩაფიქრდებოდა სასჯელის მეთოდებზე და მკაცრ ზომებზე. საბოლოო სიტყვის დროს ხალხი სრულიად გამოვიდა მორჩილებიდან და აშკარად დასცინოდა მომხსენებელს. მან ვერ დაამთავრა საბოლოო სიტყვა და სტვენისა და ფეხების ბრახუნის ქვეშ ჩამოვიდა ტრიბუნიდან. გვიანი ღამე იყო მან მოითხოვა სასწრაფოდ ცეკას სხდომის მოწვევა და შეუდგა ანგარიშის გასწორებას ყველასთან, ვინც მოხვდა მას ცხელ ხელზე. იმ დღესვე აიძულა ცეკა მიეღო დადგენილება მთავრობის თავმჯდომარეობისაგან ფილიპე მახარაძის მოხსნისა და მის მაგიერ ბ. მდივნის დანიშვნის. ფ. მახარაძე შეიქმნა პასუხისმგებელი იმ საღამოს სტალინის წინააღმსეგ გამოსვლების, თუმცა კამათის ნება თითონ სტალინმა დართო. სტალინის არგუმენტაცია ფ. მახარაძის მოხსნის შესახებ იყო შემდეგი: „მაგარი ხელმძღვანელობისათვის ისეთი გამოსვლები, რომელსაც ადგილი ჰქონდა მისი მოხსენების ირგვლივ დაუშვებელია და ამიტომ უნდა მოიხსნას მახარაძე და დაინიშნოს მდივანი“. წინდადადება მისცა ცეკას, დაუყოვნებლივ მოხდეს რეოორგანიზაცია ჩეკის და შევსებულ იქნეს გამოცდილი ჩეკისტებით მოსკოვიდან. სტალინმა ლაჩრულათ დაარღვია მისი მიცემული სიტყვა ხელშეუხებლობაზე და დილისთვის, მისი ბრძანებით უკვე მზათ იყო სია მის წინააღმდეგ მოლაპარაკე ორატორებისა, რომელიც ცეკამ თავის მხრივაც შეავსო. ჩეკას სხდომა დასრულდა გათენებისას სტალინის მუქარით: „საქართველოს უნდა გადაესვას ოქტომბრის უთო“-ო.

ჩეკისტები დაუყოვნებლივ შეუდგნენ საქმეს და სულ ორიოდე საათის განმავლობაში ჩეკის სარდაფებს მიემატა რამდენიმე ასეული ქართველი მამულიშვილი.

კირილე კაკაბაძე“.

აქვე მოვიყვანთ შესანიშნავი მამულიშვილის, საქართველოს პირველი პრეზიდენტის თანამებრძოლის, აწ გარდაცვლილ ბატონ მიხეილ მჭედლიშვილის წიგნიდან „საქართველო ბოროტების იმპერიის 500-წლოვან მარწუხებში“ ამონარიდს, რომელიც მსგავს ამბავს მოგვითხრობს: „რუსეთის მიერ საქართველოს ხელმეორე ანექსიიდან, დაახლოებით სამი თვის შემდეგ, სტალინი საქართველოში ჩამოვიდა. თბილისის ორთქმავალ-ვაგონშემკეთებელი ქარხნის მუშებმა და ცნობილმა რევოლუციონრებმა მას საპროტესტო შეხვედრა მოუწყვეს ნაძალადევის კლუბში.

ამ შეხვედრის შემდეგ მოგონება დაგვიტოვა სოციალ-დემოკრატიული პარტიის ცნობილმა მოღვაწემ ვლასა მგელაძემ. იგი ასე მოგვითხრობს ამ შეხვედრის ამბავს:„საქართველოს დაპყრობის შემდეგ სტალინი პირველად ესტუმრა ტფილისს და ისურვა ტფილისის მუშებთან საუბარი. ნაძალადევში, პლეხანოვის სახელობის მუშათა სასახლეში მთელი რევოლუციონური მუშათა კლასი შეიკრიბა. დარბაზში ტევა არ იყო. ეზო მშრომელი ხალხით აივსო. ჩეკისტები და გადაცმული ჯაშუშები ზღვა ხალხში დაძვრებოდნენ, მრისხანე მუშების სახეებს შემკრთალი შეპარვით აკვირდებოდნენ… კრება გაიხსნა. სცენის კუნჭულები ჩეკისტებმა დაიკავეს… ნელის ნაბიჯით, მელურის შეპარვით სცენაზე სტალინი, თბილისის მუშების კარგა ნაცნობი სოსო ჯუღაშვილი – „კობა“ შემოიპარა, ფარდებიდან გამოძვრა… მთელი დარბაზი სამარისებური სიჩუმით, კრიჭაშეკრული ზიზღით შეხვდა… სტალინი აქ არ გავს მაღალი, საკაცობრიო იდეალით გატაცებულ მებრძოლს… იგი ნაძალადევათ იღიმება, გაუბედავათ ლაპარაკობს. მობოდიშებული კილო აქვს. ნახევრად თვალდახუჭული, შეპარვით ათვალიერებს თბილისის რევოლუციონერ მუშებს… აქ მას ყველა იცნობს, მათ ოჯახებში იმალებოდა, რამდენ დედას მისთვის საჭმელი უჭმევია, დაუმალავს, შვილივით მიუღია… დღეს კი თავისუფლება მოუსპო, სიცოცხლე გაუმწარა… მიუხედავად ფრთხილი და მორიდებული მოხსენებისა, სტალინს სიტყვას აწყვეტინებენ. ყოველი მხრიდან უყვირიან, უსტვენენ – მოღალატევ! გამყიდველო! ამ შეძახილებით უმასპინძლდებიან მუშები. მამაკაცებს, არც ქალები ჩამორჩებიან – წყეულო! შეჩვენებულო! მელაკუდავ! – უძახიან მოხუცი დედები. სტალინი კი, ვითომც არაფერი, შეურაცხყოფას არ იმჩნევს, თავს იკატუნებს. შურისსაძიებლად სხვა დროს უცდის…“ ზოგიერთის თქმით, სტალინს აქვე განუცხადებია: „დარბაზში ვინ უსტვენდა, ძნელია მისი დადგენა, ამიტომ, დარბაზში მყოფი ყველა დაიხვრიტებაო!“

ისევ ვლასა მგელაძეს მოვუსმინოთ: „მეორე დღეს შურისძიებით შეპყრობილი, ღვარძლიანი სტალინი სასახლეში თავის ხელქვეითებს ეუბნებოდა: „თბილისს ოქტომბრის რევოლუციის უთო უნდა გადაესვასო“. და მაშინვე მის სისრულეში მოყვანას შეუდგნენ. მოულოდნელად ძველი მუშები დააპატიმრეს, ჩეკას სარდაფებში ჩაყარეს, პოლიტიკური მოღვაწეებით აავსეს მეტეხის საგუბერნიო ციხე. ყოველივე ქართული საქმე ეჭვის ქვეშ დააყენეს, ჯაშუშები მიუჩინეს ხალხს სამსახურში, რკინისგზაზე, დეპო-სახელოსნოებში და თვით ოჯახებშიც-კი…

მთელი ღამის განმავლობაში ჩეკის სარდაფებიდან, ციხეებიდან ტუსაღები გაყავდათ, ხელებგაკრულებს საბარგო ავტომობილებზე ყრიდნენ, ცხენოსანი რაზმით ალყაშემორტყმულებს ორთაჭალისა და საბურთალოს მინდვრებზე ხვრეტდნენ, ცოცხალ-მკვდარ დაჭრილებს ერთად მარხავდნენ…“ (გაზეთი „თბილისი“, 1990 წ. 17 ოქტომბერი, ღალატის შემდეგ… „ბელადი“ თანამედროვის თვალით).

თბილისიდან მოსკოვს ჩასული სტალინი ოფიციალურად აცხადებს: „სანამ საქართველო არსებობს, სოციალიზმი სასიკვდილო საფრთხეშია!“

ასევე ეცემოდათ ბნედა საქართველოს დამოუკიდებლობასა და თავისუფლების იდეაზე ბოლშევიკების განაყოფ ძმებს მენშევიკებს, როდესაც აღმოჩნდნენ საქართველოს თავისუფლების გარდაუვალობის წინაშე.

ქართველთმოძულე სტალინმა ქართველობა, არც მეორე მსოფლიო ომის დროს დაინდო, ქვეყანაში სამჯერ გამოცხადდა მობილიზაცია და ფრონტზე გაიწვიეს 700 000-ზე მეტი მამაკაცი, საქართველოს მოსახლეობის 20%. ამ დროს საქართველოს მოსახლეობა 3. 540. 000 კაცს აღწევდა. ეს კი გცილებით აღემატება ომში მონაწილე დიდი სახელმწიფოების მაჩვენებელს – მოსახლეობის რაოდენობასთან შეფარდებით ომში გაწვეულთა რაოდენობა იმ დროისთვის ნებისმიერ სახელმწიფოში შეადგენდა საშუალოდ 6,5%. საქართველოს ომში დაეღუპა 350. 000 მეტი გაწვეული. ხოლო ცოცხლად დარჩენილთა უმრავლესობა ქვეყანას დაუბრუნდა ავადმყოფი და ხეიბარი. ცოცხალი ძალის დანაკარგი ამერიკისათვის შეადგენდა 274 000 ადამიანს; ინგლისისათვის 264 000; საფრანგეთისათვის კი 200 000 კაცს.

მსოფლიო ომის დასასრულიც უბედურებად დაატყდა იმპერიის ნაომარ მოსახლეობას – ტყვედყოფილთა უმრავლესობა გაასამართლეს და გააციმბირ-გააკატორღეს, მათ შორის, რა თქმა უნდა, ქართველებიც.

XX საუკუნის 90-იან წლებში, როდესაც საქართველოს ეროვნულ განმათავისუფლებლემა მოძრაობამ ქვეყანა კომუნისტური რეჟიმის ბორკილებიდან იხსნა, ეროვნულ მთავრობას სწორედ მაშინ უნდა მოეწყო კომუნიზმის საერთაშორისო სასამართლო, სწორედ მაშინ უნდა აღეგვათ პირისაგან მიწისა ყოველივე, რაიც ამ უბედურების კვალი იყო. თუმც აქ დროის ფაქტორიც იყო, მოსკოვის აგვისტოს პუტჩს გამოუცხადა რა ცალსახა მხარდაჭერა, საქართველოს უზენაესმა საბჭომ სამართლიანად გააუქმა და აკრძალა კომუნისტური პარტია ქვეყანაში, მაგრამ კომუნისტი რისი კომუნისტია, საქართველოს თავზე კვლავ დეაკიდა დამოკლეს მახვილად რიგვავები, ონიანები, ნეფედოვები და აღისრულეს საწადელიც.

კერპთაყვანისმცემლებს აღიზიანებთ გრიგოლ რობაქიძის სახელის სხსენება, რომელმაც შესაშური სიბრძნითა და სამართლიანობით დაგვიხატა მტარვალი. ურიგო არ იქნება აქ მოვიყვანოთ ამონარიდი მისივე ნაწარმოებიდან „ჩაკლული სული“:

„ვიწრო, სუსტად განვითარებული შუბლი… ჭორფლი, რომელიც მისი სახის ფერს ციცარს ამსგავსებდა. ნაბიჯებს კატასავით ნელა, რბილად ადგამდა, თითქოს სურდა რაღაცას დამალვოდა, ან ვინმეს შეუმჩნევლად თავს დასხმოდა… ულვაშებში ირონია, დაცინვა ჩამალულიყო, თითქოს სურდა ეთქვა: მე ვხვდები, რისი დაფარვაც გინდა. ამ მდუმარე განცხადებას მაღლა აწეული მარცხენა წარბი აძლიერებდა… სიცოცხლის მიმართ მტრულად იყო განწყობილი და ყველგან მტრები ელანდებოდა. მტრის დასაძლევად ორი რამ არის საჭირო: თავდაჭერა და ირონია.

სტალინის თავდაჭერა იოგებისას ჰგავდა, ხოლო მისი ირონია უბადლო იყო. ნელა, გაუნძრევლად, გულგრილად აღიზიანებდა იგი მოწინააღმდეგეს. აქეზებდა, დასცინოდა, წყობიდან გამოჰყავდა. ის ცილისწამებითა და დამცირებით სპობდა თავის მტრებს. ამაში უმოწყალო და სასტიკი იყო. მისი ცივი ჭიხვინა ჩაცინება ხანდახან მკაცრ, ნაწყვეტ-ნაწყვეტ სიცილში გადადიოდა… მის ხასიათში იმთავითვე რაღაც უცხო გვარის ბოროტი თესლი ბუდობდა… ახლო არავისთან იყო. არ ჰყოლია არც ერთი მეგობარი, რადგან ასეთი ვინმე – მეგობარიც რომ ყოფილიყო – სამუდამოდ მის ქვეშევრდომად უნდა დარჩენილიყო… აშკარად სტანჯავდა სამყაროს მრავალფეროვნება. მეტიც: თვით სიცოცხლის ატანა არ შეეძლო. მკრეხელურად ოცნებობდა ნგრევაზე, რათა თავისი გამანადგურებელი თვითნებობა გამოეცადა და გაეტარებინა… ის დაშორდა ღმერთს და თავაშვებულ მმართველად აღზარდა თავი. ის ყველგან ცუდს ხედავდა, და სადაც კეთილს შეხვდებოდა, დამცინავად იღიმებოდა. ცივსისხლიანი სასტიკად უმოწყალო გახდა. ერთხელ ერთ შუკაში წიწილას ფეხი დააბიჯაო, ჰყვებიან. წიწილას ცალი ფეხი მოსტყდა და წივილით გაფრთხიალდა. სტალინი დაეწია და მთლად გასრისა. „შენ მაინც აღარ ივარგებ“, დაიყვირა უცნაური მრისხანებით“ (იხ. გრ. რობაქიძე, ჩაკლული სული, სტალინის ჰოროსკოპი).

ბატონ მიხეილ მჭედლიშვილს თავისი შესანიშნავი წიგნის ერთ-ერთ თავში მოჰყავს სტალინის სასულიერო სასწავლებლიდან თანაკურსელის ახმეტელაშვილის მოგონება: „თავისუფალ დროს მოსწავლეები ხშირად გავდიოდით მდინარე ლიახვის სანაპიროზე. ზოგი ბანაობდა, ზოგი ლახტაობდა და ა. შ. სოსო კი მეტწილად კაკანათით ბეღურების ჭერით ერთობოდა. დაიჭერდა ბეღურას, დაპტკვნიდა ცოცხლებს, დასხამდა ამ დასისხლიანებულ ბეღურებს და მათი ცქერით ტკბებოდაო“.

და ამ ბეღურებსავით გაპუტა სრულიად საქართველო, შემოაცალა თუ რამ კარგი და ძვირფასი ჰქონდა მიწიდან დაწყებული გენით და გონებით დამთავრებული!

ახლა კი შეძლებისდაგვარად გავეცნოთ სტალინის სამშობლოს სიყვარულით გამთბარ გამონათქვამებს:
“Самая склочная республика — Грузия… сколько дрязг и склок доставляет ее элита ” (И. Сталин, Соч., ОГИЗ, 1947 г., т.6, стр. 209).
“Возьмем Грузию. Там имеется более 30% негрузинского населения. Среди них: армяне, абхазцы, аджары, осетины, татары. Во главе стоят грузины. Среди части грузинских родилась и развивается идея — не очень считаться с этими мелкими национальностями: они менее культурны, менее, мол, развиты, а потому можно и не считаться с ними. Это есть шовинизм — шовинизм вредный и опасный, ибо он может превратить маленькую Грузинскую республику в арену склоки” (И. Сталин, Соч., ОГИЗ, 1947 г., т.5, стр. 249-250).
“Если бы Советская власть не сумела в Закавказье поставить орган национального мира, могущий урегулировать трения и конфликты, мы вернулись бы к эпохе… когда люди жгли и резали друг друга”. (Там же, стр. 251-252)
“Дело в том, что узы Федерации Закавказья лишают Грузию той доли привилегированного положения, которое она могла бы занять по своему географическому положению. Судите сами. Грузия имеет свой порт — Батум, откуда притекают товары с Запада, Грузия имеет такой железнодорожный узел, как Тифлис, которого не минуют армяне, не минует Азербайджан, получающий свои товары из Батума. Если бы Грузия была отдельной республикой, она могла бы… ультиматум поставить и Армении, которая без Тифлиса не может обойтись, и Азербайджану, который без Батума не может обойтись. Тут были бы некоторые выгоды для Грузии” (там же, стр. 253).

“Тифлис — столица Грузии, но в нем грузин не более 30%, армян не менее 35%, затем идут все остальные национальности. /…/ Ежели бы Грузия представляла из себя отдельную республику, то тут можно было бы сделать некоторое перемещение населения, например, армянского из Тифлиса. Был же в Грузии принят известный декрет о “регулировании” населения в Тифлисе /…/. Имелось в виду некоторое перемещение населения произвести так, чтобы армян из года в год оказывалось меньше… чем грузин…” (Там же).
В общем, дайте только Грузии “свободу рук”, и шовинизм там превратится в отъявленный геноцид. Как отмечает И.В. Сталин, “…соблюдая видимость интернационализма”, там продолжается скрытая политика “разгрузки”.
“Этот грузинский шовинизм, перешедший в наступление”, обнаглел до такой степени, что требует для Грузии определенных “привилегий” за счет Армянской и Азербайджанской республик”. (სტილი ყველგან დაცულია –ა. ს.)

ამ არაკაც ქართველთმოძულეს საქართველოს სიძულვილი დედის საშოდანვე დაჰყვა და განზრახული ჰქონდა დაელეწა და დაემსხვრია საქართველოს სხეული, მოესრა მიწის პირისაგან ქართული ჯიში და გენი, ამის ნათელი დასტურია მის მიერ ჯერ კიდევ 1913 წელს დაწერილი სიტყვები: „В 1913 году он писал с некоторыми колебаниями: .Как быть с осетинами, из коих закавказские осетины ассимилируются (но еще далеко не ассимилировались) грузинами…?“. ეს ჯუღას (ოსური მნიშვნელობით) მოდგმის კაცი ასე ესარჩლებოდა და ექომაგებოდა თავის საყვარელ ერს.

სტალინის მეხოტბენი თხზავენ ათასგვარ მითებს მისი შავბნელი ცხოვრების შესანიღბ-შესალამაზებლად, გვისაღებენ მას მშრომელი ხალხის ბედნიერებისათვის აკვნიდანვე მებრძოლ რაინდად, სინამდვილეში კი საქმე სხვაგვარადაა, სიცრუე და ყალბისმქნელობა სიყრმიდანვე მისი ცხოვრების თანამდევი ყოფილა:

„ვინ აღუდგა სტალინის ბიოგრაფიის გაყალბებას წინ და რა მოჰყვა ამას“

ანრი შავლაძე

იოსებ სტალინის ბიოგრაფიაში აღნიშნულია, რომ იგი თბილისის სასულიერო სემინარიიდან რევოლუციური მოღვაწეობისათვის გარიცხეს. ეს არ შეეფერება ჭეშმარიტებას. იმხანად, ყველა გამოჩენილი ბოლშევიკი ცდილობდა თავისი ბიოგრაფია შეელამაზებინა და საქმე ისე წარმოეჩინა, რომ ლამის აკვანშივე რევოლუციურ მოღვაწეობაში იყო ჩაბმული. გამონაკლისი, არც სტალინი იყო. პოლიტიკურ ოპონენტებთან სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლაში ჩაბმულ იოსებ ჯუღაშვილს მის მოწინააღმდეგეებზე უფერული ბიოგრაფია არ უნდა ჰქონოდა. სტალინი საქმეს სერიოზულად მოეკიდა და მისი ახალგაზრდობის წლების ბიოგრაფიული მომენტების გაყალბებას შეუდგა. ეს საქმე 1935 წელს ლავრენტი ბერიამ დაიწყო, რომელიც ერთ-ერთ დიდ ფორუმზე გამოვიდა მოხსენებით „ამიერკავკასიის კომუნისტური ორგანიზაციების ისტორიის საკითხისათვის“. მაშინვე გავრცელდა ხმები, რომ მოხსენების ტექსტი ბერიას დაწერილი არ უნდა ყოფილიყო და იგი ერიკ ბედიას ეკუთვნოდა. ცხადია, ამ ხმებმა ლავრენტი ბერიამდეც მიაღწია, რაც სიცოცხლის ფასად დაუჯდა ერიკ ბედიას. თუმცა იმასაც ამბობენ, რომ ერიკ ბედია უფრო მისი ლამაზი ცოლისადმი ლავრენტი პავლეს ძეს ტრფობას შეეწირა და არა გავრცელებულ ხმებს. უფრო სავარაუდოა, რომ ერიკ ბედიას ბედი ორივე მიზეზმა გადაწყვიტა. ლავრენტი ბერიამ თავის მოხსენებაში, სტალინი პირველ ქართულ სოციალ-დემოკრატიულ ორგანიზაციას –„მესამე დასს“ დაუკავშირა, რაც სრული სიცრუე იყო. „მესამე დასი“ 1892-1893 წლებში შეიქმნა, იოსებ ჯუღაშვილი კი ამ დროს მხოლოდ 14-15 წლისა იყო. ცხადია, სტალინი „მესამე დასის“ მოღვაწეთა შორის ვერ იქნებოდა. ცნობილია ისიც, რომ მოგვიანებით იოსებ ჯუღაშვილი მართლაც დაუკავშირდა „მესამე დასს“, მაგრამ ამ ორგანიზაციის უხუცეს წევრთან, სილიბისტრო ჯიბლაძესთან შელაპარაკება მოუვიდა და სილიბისტრომ სტალინი კარგა გვარიანად გამოლანძღა, ლაწირაკიც კი უწოდა. მას შემდეგ სტალინი „მესამე დასს“ აღარ გაჰკარებია.

იოსებ სტალინის ბიოგრაფიის შელამაზების მეორე ეტაპი დაიწყო ისტორიკოსმა ივანე ტოვსტუხამ. იგი შავით თეთრზე წერდა, რომ სტალინი სემინარიაში სწავლის პერიოდში ჩაება რევოლუციურ მოღვაწეობაში და სათავეში ჩაუდგა სემინარიაში არსებულ მარქსისტულ (სოციალ-დემოკრატიულ) წრეს. ტოვსტუხა ტყუოდა. ამ პერიოდისათვის არავითარი სოციალ-დემოკრატიული წრე თბილისის სასულიერო სემინარიაში არ ყოფილა, უფრო მეტიც, არანაირი რევოლუციური ჯგუფი და წრე თბილისის სასულიერო სემინარიაში არასდროს არსებულა. ტოვსტუხამ კიდევ უფრო დიდი ტყუილი თქვა: 1899 წელს სტალინი სემინარიიდან რევოლუციური მოღვაწეობისთვის გარიცხესო. ნამდვილი ისტორია კი ასეთია: სტალინი გორის საულიერო სასწავლებლის წარჩინებით დამთავრების შემდეგ 1894 წელს თბილისის სასულიერო სემინარიაში შევიდა. იყო სანიმუშო მოწაფე, არანაირ საეჭვო საქციელში შემჩნეული არ ყოფილა. გალობდა სასულიერო სემინარიის ჯგუფის გუნდში (მეორე ხმა). 1894-1895 სასწავლო წელს, ანუ სემინარიის პირველ კლასში არასაპატიო მიზეზით მას, არც ერთი საათი არ გაუცდენია. მთელი წლის განმავლობაში კი საპატიო მიზეზით მხოლოდ 14 საათი ჰქონდა გაცდენილი. ამიტომ იყო, რომ სტალინს, როგორც პირველი კლასის, ისე მომდევნო კლასების დასრულების შემდგომაც ყოფაქცევაში მუდამ „ფრიადი“ (5) ეწერა. იოსებ ჯუღაშვილის მონდომებამ თავისი შედეგი გამოიღო. პირველი კლასი მან წარმატებით დაასრულა.

იოსებ ჯუღაშვილი სასულიერო სემინარიიდან, არც რევოლუციური მოღვაწეობისა და არც სხვა რაიმე მიზეზით არ გაურიცხავთ. საქმე ის იყო, რომ სასულიერო სემინარიაში სწავლის საფასურს არ იხდიდნენ სასულიერო წოდების წარმომადგენელთა შვილები. სტალინი სასულიერო წოდებას არ ეკუთვნოდა, ამიტომ სწავლის საფასური პირადად უნდა გადაეხადა. დედამ ეკატერინე (კეკე გელაძემ) როგორღაც მოახერხა და სწავლის საფასური გაუნახევრა – სწავლის საფასურის 50% (40 მანეთი) ჯუღაშვილს პირადად უნდა გადაეხადა, დარჩენილ 50% კი საეკლესიო ხაზინა დაფარავდა. პირველი კლასის წარმატებით დასრულების მიუხედავად, ჯუღაშვილს II კლასში სწავლის გაგრძელების უფლებას არ აძლევდნენ. მას გადახდილი არ ჰქონდა პირველი წლის სწავლის საფასურის 50%.

იოსებ ჯუღაშვილმა თხოვნით მიმართა სემინარიის რექტორს, რათა მისი სწავლის საფასური მთლიანად საეკლესიო ხაზინას დაეფარა. სემინარიის რექტორმა ნიჭიერი ყმაწვილის თხოვნა შეიწყნარა. შემდგომში სტალინს შეღავათი გაუუქმეს და სწავლის საფასურის გადახდა მოსთხოვეს. თუმცა, იგი დადგენილ თანხას ვერ იხდიდა. ასე დაამთავრა სტალინმა სემინარიის 4 კლასი. სემინარიის მმართველობამ მოსთხოვა სწავლის საფასურის დავალიანების გადახდა, წინააღმდეგ შემთხვევაში მას სემინარია უნდა დაეტოვებინა. სტალინმა სწავლის საფასური ვერ გადაიხადა, რის გამოც მეხუთე (დამამთავრებელ) კლასში სწავლა ვეღარ განაგრძო და 1899 წელს სემინარია ყოველგვარი კონფლიქტისა და გართულებების გარეშე დატოვა. თბილისის სასულიერო სემინარიის სტუდენტად იოსებ სტალინი 1889 წლის 29 მაისამდე ითვლებოდა. ამავე წლის 2 ოქტომბერს ჯუღაშვილს მისცეს მოწმობა, რომელსაც ხელს აწერდა: სემინარიის რექტორი – არქიმანდრიტი გერმოგენი, სემინარიის ინსპექტორი ბერ-დიაკონი დიმიტრი. მოწმობაში აღნიშნულია, რომ სტალინმა შეისწავლა სემინარიის 4 კლასის პროგრამით გათვალისწინებული ყველა საგანი, ყოფაქცევაში ფრიადი შეფასებით. სტალინი რომ სემინარიიდან რევოლუციური მოღვაწეობისთვის გაერიცხათ, მაშინ მას ყოფაქცევაში მაღალ შეფასებას არ დაუწერდნენ. ყოფაქცევაში ფრიადი ნიშნავდა იმას, რომ სტალინი 1899 წლის მაისამდე, არანაირ ანტისახელმწიფოებრივ, რევოლუციურ მოღვაწობაში შემჩნეული არ ყოფილა. გარდა ამისა, როდესაც სემინარიიდან მოსწავლეს რევოლუციური საქმიანობისთვის რიცხავდნენ, სემინარიის მმართველობა საქმის კურსში აყენებდა ჟანდარმერიას. რის საფუძველზეც აღიძრებოდა სისხლის სამართლის საქმე და დაიწყებოდა ძიება. სტალინის შემთხვევაში კი სემინარიის მმართველობას ჟანდარმერიისათვის არაფერი უცნობებია და ჯუღაშვილის წინააღმდეგ საქმეც არ აღძრულა. ასე რომ, იოსებ ჯუღაშვილი თბილისის სასულიერო სემინარიიდან რევოლუციური მოღვაწეობისათვის არ გაურიცხავთ. იგი სემინარიიდან წავიდა სწავლის საფასურის გადაუხდელობის გამო, ისევე როგორც იმხანად ბევრი სხვა სემინარიელი. სტალინი რევოლუციურ მოღვაწეობაში, სწორედ სემინარიიდან წასვლის შემდეგ ჩაება. ასე რომ, ივანე ტოვსტუხა მხოლოდ და მხოლოდ 2-3 წელში „შეცდა“.

სტალინის ბიოგრაფიის მომენტების გაყალბებას უარყოფითად შეხვდნენ ძველი ქართველი ბოლშევიკები: ფილიპე მახარაძე და სხვები. ფილიპემ პროტესტიც კი გამოთქვა ფაქტების დამახინჯების გამო, რაც კინაღამ სიცოცხლის ფასად დაუჯდა. სტალინს ცხადია, ხელს არ აძლევდა ამ ამბის გახმაურება და საკითხის მოგვარება ლავრენტი ბერიას მიანდო. ბერიამ შესაშური მონდომებითა და ოპერატიულობით სტალინის ნება აღასრულა. მალე ფილიპე მახარაძემ ტონი შეცვალა და ყველა ის სიყალბე, რაც ლავრენტი ბერიას მოხსენებასა და ივანე ტოვსტუხას მიერ დაწერილ სტალინის ბიოგრაფიაში იყო ჩადებული, თავის ნაშრომში გადმოიტანა. ასე დაკანონდა სიცრუე, რომელიც დიდხანს ურყევ ჭეშმარიტებად იყო მიჩნეული.

ვახტანგ გურულის მასალების მიხედვით.

საუკუნეა სტალინის პატიოსნებაზე, სამართლიანობაზე ყეფით გამოგვიჭედეს ყურები, არადა ხედავთ, როგორ გაუყალბებია საკუთარი ცხოვრების გზაც კი? ასეთივე ყალბი, თაღლითი და გაიძვერა აჰკიდებია დღესაც მის სახელს.

არსებობს ასეთი ვერსიაც: სტალინის ოფიციალურ ბიოგრაფიაში დაბადების თარიღად მიჩნეულია 1879 წლის 21 დეკემბერი. გორის ამაღლების ეკლესიის მატრიკულ წიგნში დაბადების თარიღად დაფიქსიერებულია 1878 წლის 6 დეკემბერი. მცდარი თარიღი პირველად 1922 წელს გაჩნდა, როდესაც ლენინმა სტალინი პარტიის გენერალური მდივნის თანამდებობაზე წარადგინა. ახალი ანკეტის შედგენისას მოხდა შეცდომა, რომლის გამოსწორებაც შემდგომში სტალინმა საჭიროდ არ ჩათვალა. სხვა ვერსიის თანახმად, დაბადების თარიღის შეცვლა სტალინს გიორგი გურჯიევმა ურჩია. არსებობს კიდევ ასეთი მოსაზრებაც, რომ სტალინმა დაბადების წელი შეგნებულად გადმოიტანა, რათა გამქრალიყო ეჭვები პრჟევალსკის შესახებ, რომელიც 1878 წლის დასაწყისიდან სამკურნალოდ იმყოფებოდა კავკასიაში. გორში თავად მიმინოშვილების ოჯახში სტუმრობისას მას გაუცვნია 22 წლის ეკატერინე გელაძე…

ახლა კიდევ ერთ მაგალითსაც გავეცნოთ სტალინის „კეთილი და ღვთისმოსავი გულის“ შესახებ.
იყო ასეთი ძველი ბოლშევიკი ბუდუ მდივანი, რომელიც ისევ და ისევ თავისი ჯურის მგლების ხროვას შეეწირა.

როგორ გადაუხადა სტალინმა „მადლობა“ თავის გადამრჩენელს

მეტეხის ციხის ერთ ბნელ საკანში წარმოსადეგი მამაკაცის მხრებზე ჩია ტანის, ნაყვავილარი სახის კაცი იდგა და პატარა სარკმლიდან ჰაერს ხარბად ისუნთქავდა. ანთებით დასუსტებულ მის დაჩრდილულ ფილტვებს სუფთა ჰაერი სჭირდებოდა, პატარა სარკმელი კი ჭერთან ახლოს იყო. ის მაშინ ჯერ კიდევ სოსო ჯუღაშვილი იყო – ყოფილი სემინარიელი, ტერორისტი და რევოლუციონერი. ახოვანი მამაკაცი კი, ვის მხრებზეც იდგა, მისი თანამებრძოლი ბუდუ მდივანი გახლდათ. ეს იყო XX საუკუნის 10-იანი წლები. სოსომ და ბუდუმ მეტეხის ციხიდან გაქცევა გადაწყვიტეს, მაგრამ მტკვარი ჰქონდათ გადასაცური. გორში გაზრდილმა სოსომ ცურვა არ იცოდა. ბუდუმ ზურგზე შეისვა და მტკვარი ისე გადაცურა. გოგირდის აბანოებთან ბუდუს მეუღლე, ცუცუნია ფაეტონით უცდიდათ. მაშინ სოსო ცოლ-ქმარს მრავალ მადლობას უხდიდა…

რამდენიმე წლის შემდეგ, როცა პატარა სოსო დიდ საბჭოთა ბელადად იქცა, ერთგულ მეგობარს ამაგი „დაუფასა“. 1936 წელს ჯერ ბუდუ დაიჭირეს, შემდეგ მისი ხუთი შვილი და ცოლი. შინსახკომის ციხეში ცოლ-შვილს მის თვალწინ აწამებდნენ. მერე ოთხი შვილი თვალწინ დაუხვრიტეს. მოგვიანებით იგივე ბედი ეწია ცოცხლად დარჩენილ ერთადერთ ქალიშვილს გადასახლებაში. სიცოცხლეს გამოასალმეს ბუდუ და მისი მეუღლეც“.

ირინე მჭედლიძე

არსებობს გადმოცემა, როდესაც ბუდუ მდივანი დასახვრეტად გაამზადეს მას ბოლო სიტყვა შესთავაზეს: „დასახვრეტი კია არა ოთხად ვარ გასაგლეჯი ის არაკაცი კაცად რომ ვაქციეო“.
მაგრამ არც ის უნდა დაგვავიწყდეს, რომ გენუის კონფერენციიდან დაბრუნებულმა ბუდუ მდივანმა პირადად მოითხოვა საქართველოს კათალიკოს პატრიარქის უწმინდესისა და უნეტარესის, ნეტარხსენებული ამბროსი ხელაიას დაპატიმრება.

ბუდუ მდივანმა, მშობლიური პარტიის დავალებით, საქართველოს სხეულს ჩამოათალა მისი ორგანული, განუყოფელი ნაწილი ჰერეთი: 1921 წლის 5 ივლისს ქ. თბილისში ჩატარდა საქართველოს სსრ-სა და აზერბაიჯანის სსრ რესპუბლიკების წარმომადგენელთა კონფერენცია, რომელზეც განიხილეს სასაზღვრო ზოლის საკითხი. ამავე წლის 15 ნოემბერს კი საქართველოს სსრ და აზერბაიჯანის სსრ რესპუბლიკების საზღვრების თაობაზე შეთანხმებას ხელი მოაწერეს საქართველოს სსრ რევკომის ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის თავმჯდომარემ ბუდუ მდივანმა და აზერბაიჯანის იმავე უწყების თავმჯდომარემ მურხატარ გაჯიზადემ. ამ შეთანხმების თანახმად ზაქათალის ოლქი (ყოფილი ჭარ-ბელაქნის სამხედრო ოლქი), ყარა გარეჯის საძოვრები აზერბაიჯანს გადაეცა.

ასევე არ შერჩა საქართველოს ცოდვა სადისტ ლევან ღოღობერიძეს, რომელმაც ასეთი რამ განაცხადა სიამაყით: «Вы знаете, товарищи, что в Грузии дворянство составляет 6 процентов населения. Это необыкновенный процент, которого нет ни в одной другой стране. Даже в Польше, стране панов, число дворян достигает 4 процентов. Мы должны сократить в Грузии процент дворянства» – Леван Гогоберидзе. შთამომავლობაც მისეული დარჩა ქართველთთა ამ სისხლისმსმელს.

არანაკლები ბოროტება ჩაიდინა მან ბოლშევიკ ოკუჯავების ოჯახის მიმართ, ამოწყვიტეს მთელი ოჯახი, 8 შვილიდან დახვრეტას გადაურჩა 2 მცირეწლოვანი შვილი.
ძნელია ამის წამკითხავი ადამიანი, თუ ის მართლა ადამიანია, არ შეძრწუნდე და კიდევ ხოტბას ასხამდე გაუგონარი ბოროტების უსტაბაშს!

და საერთოდ, იმ უკიდეგანო ბოროტების იმპერიაში დასახვრეტი და დასაჭერი რომ აღარ დარჩათ, ადამიანის სისხლს დაჩვეული ბოლშევიკები ერთმანეთს დაერივნენ და ამით დაიურვეს სისხლის წყურვილი!

საქართველოში ბოლშევიკების შემოთახსირებას, ვერც საქართველოს მართლმადიდებლური ეკლესია გადაურჩა. გაწყვიტეს ათასობით სასულიერო პირი, გაძარცვეს საეკლესიო ხაზინა, სიწმინდეები და ეს ხდებოდა რუსეთის იმპერიის მოშიმშილე რეგიონების მაცხოვრებელთა „დასახმარებლად“. რაც ერთმორწმუნე მეფის რუსეთმა დააკლო საქართველოს ეკლესიას, ის ბოლშევიკებმა დაუმატეს. ამ პერიოდში გაიძარცვა და დაიხურა ასეულობით ეკლესია-მონასტერი. ათასობით მოქმედი ტაძრიდან დახურვას გადაურჩა მხოლოდ თხუთმეტიოდე. და ისინიც შევიწროებულნი და დამცრობილნი.

საფლავებიდან იღებდნენ წმინდანთა ძვლებს, შეურაცხყოფდნენ და ბილწავდნენ. იმ დროისათვის ქუთასიში კაცობრიობის ისტორიაში არგაგონილი სისასტიკე და უგნურება მოხდა. სტალინელმა ბოლშევიკებმა საფლავებიდან ამოიღეს და გაასამართლეს (?!) წმინდანების დავით და კონსტანტინე მხეიძეების ძვლები, ორი კვირის განმავლობაში დასჭყაოდნენ – თუ წმინდანები ხართ თავი იმართლეთო (?!).

გააბრიყვეს მოსახლეობის ერთი ნაწილიც, არ შეიძლება მღვდლის მიერ წესაგებული მიცვალებულის საფლავში გაჩერებაო და მიცვალებულთა ნეშტები კომუნისტურ სასაფლაოზე სასულე ორკესტრის თანხლებით გადაასვენებინეს (?!). ბოლშევიკებმა ქართული ეკლესიები გადააქციეს აბანოებად, საწყობებად, ცხოველთა სადგომებად, თეატრებად და საკონცერტო დარბაზებად.

ყოველივე ამ უბედურების მომტანს კი დღეს კვლავ მისტირის სულთახსირი, გადაგვარებული და ღმერთგამწყრალი ვაიქართველი.
სტალინის უშუალო ხელმძღვანელობით საქართველოში შეიქმნა ავტონომიები, რომლებიც საქართველოს დღესაც სისხლიდან სცლის.

კიდევ ერთხელ მივუბრუნდეთ უბედურ ბუდუ მდივანს ავტონომიების შესახებ: „დროის ამ მონაკვეთში, ცხინვალის რაიონში, და თავად ცხინვალში, ოსი საერთოდ არ მოიხსენიება. 1914 წელს რუსეთის იმპერიაში ჩატარებული კამერალური აღწერის თანახმად მხოლოდ ჯავის რაიონის მთიან ნაწილში 28 ოსი ოჯახია ფიქსირებული. მდგომარეობა მკვეთრად იცვლება 1922 წლიდან. 1922 წლის დასაწყისში სტალინი მოსკოვიდან საქართველოში ბოლშევიკების თავკაცს ბუდუ მდივანს ურეკავს და აცნობებს, რომ გადაწყდა ოსებისათვის ავტონომიური ოლქის შექმნა და დედაქალაქის შერჩევას ავალებს. 1922 წლის ზაფხულში განმეორებით ურეკავს ბუდუ მდივანს და უმოქმედობას უსაყვედურებს. ბუდუ მდივანი ატყობინებს, რომ დედაქალაქის შერჩევა ჭირს, რადგან ოსები ძირითადად მთებში ცხოვრობენ. ერთადერთი მსხვილი დასახლებული პუნქტი ცხინვალია, მაგრამ იქ თითო-ოროლა ოსური ოჯახი თუ მოინახება“. მიუხედავად ამისა, სამხრეთ ოსეთის ოლქი მაინც შეიქმნა. შემდგომი პერიოდი მოიცავს ოსების მასობრივ ჩასახლებას ცხინვალის რაიონიდან ბორჯომის მთელ ხეობაში, ვიდრე ბაკურიანამდე ჩათვლით“
ბიძინა სავანელი, პროფესორი

როგორც ვხედავთ ამ ძაღლთაპირის მიზანი იყო საქართველის ნაკუწებად ქცევა. ამის შესახებ საკმარისია გავეცნოთ ინგუში ისტორიკოსის სულთან ხამშიევის ნაშრომს, რომლიდანაც მოვიყვანთ ქართველთყლაპია სტალინისა და ორჯონიკიძის მიმოწერიდან წერილებსა და დეპეშებს:

Письмо Г.К. Орджоникидзе
И.В. Сталину.
9 сентября 1925г.

Дорогой Сосо!

Самый модный вопрос в данный момент в Грузии – это автономия Мингрелии. Застрельщиками являются несколько никому не известных мингрельцев, плюс несколько человек коммунистов, плюс часть меньшевиков, с оружием в руках боровшихся против нас в дни августовского восстания. Вся мингрельская интеллигенция, а о грузинской нечего и говорить, решительно против. Что касается крестьянства, оно пока в это не втянуто. Гнездом автономистов являются Зугдиди. Н-Семаки решительно против, по крайней мере, так уверяет Гегечгори. Грузинской интеллигенцией это рассматривается как интрига Москвы, стремящейся к расчленению Грузии. Упорно муссируются слухи, что ты за автономию Мингрелии. Это результат твоих разговоров с Бахтадзе и Картвелишвили. Они рассказали в Зугдиди, что ты будто бы за. Это здорово подбодрило сторонников и запутало кое-кого из коммунистов. Оказывается, в Зугдиди имеется нежелательная группа автономистов, с ней связаны некоторые коммунисты. Мы решили автономистов разогнать. Меньшевиков, участников этой группы, выслать из Грузии. В печати повести решительную компанию против автономии.

Сегодня Гегечгори поместил в «Коммунисте» мордобойную (так в оригинале – НГ) статью. Для крестьянских районов Мингрелии, не понимающих грузинский язык, допустить ведение делопроизводства в сельских советах на мингрельском языке, также в суде. Автономия в Мингрелии поставит против нас всю Грузию и разрушит Абхазию. Было бы очень хорошо, если бы ты сказал два слова против, поскольку болтают о поддержке с твоей стороны. Я всем говорю, что ты ничего подобного не говорил.
Письмо И.В. Сталина
Г.К. Орджоникидзе.
17 сентября 1925г.

Жалею, что шутки о Мингрелии приняты всерьез легковерными товарищами. Можешь заявить от меня, что я не высказывался и не намерен высказываться в пользу автономии Мингрелии. Можешь заявить об этом в форме, в какой найдешь целесообразным. Насчет Осетии поговорим по приезде.
(Стиль, орфография и пунктуация сохранены. – С.Х.)

კერპთაყვანისმცემლები გაჰკივიან „სტალინი უბადლო მცოდნე იყო რუსული ენისაო“, ზემოთ მოყვანილი კი საპირისპიროს ღაღადებს…
ადამიანთა მოდგმის მოძულე სტალინის შიზოფრენიას შეეწირა საბჭოთა იმპერიის უღელქვეშ მგმინავი ათეულობით ერის მილიონობით შვილის სიცოცხლე. 1921 წლიდან -1953 წლამდის სასამართლოს გადაეცა 7 867 030 ადამიანი. სასჯელი მიესაჯა 5 533 570 კაცს, დაიხვრიტა 1 012 110.

სტალინის მსახვრალი ხელი ვერ ასცდა საბჭოური იმპერიის საპყრობილეში გამომწყვდეულ ათობითი ეროვნების შვილებს: გადაასახლეს 172000 კორეელი, 905 000 გერმანელი, 400 000 ჩინელი, ინგერმანდიელი, ბერძენი, გერმანიის მოკავშირე სხვა სახელმწიფოების ეროვნებები, 101 000 ყალმუხი, 70 000 ყარაჩაელი, 685 000 ჩეჩენ-ინგუში, 37 000 ბალყარელი, 191 000 ყირიმელი თათარი. სასამართლოებისა და სამხედრო ტრიბუნალების მიერ გასამართლებულთა საერთო რიცხვი 1941-1953 წლებში შეადგენს 1 1925 382 ადამიანს.

„ამ გაუგონარი რეპრესიების შესახებ გადმოგვცემს ალ. სოლჟენიცინი: „რევოლუციამდელ რუსეთში სიკვდილით ისჯებოდა დაახლოებით 17 კაცი წელიწადში“. ეხლა მოვუსმინოთ „ჩეკას“ ანგარიშს, რომელსაც აბარებს მთავრობას თავისი „რევოლუციური მუშაობის“ შესახებ 1918-1919 წლებში (ვ. ი. ლენინის მმართველობის წლებში). ისინი ბოდიშობენ, რომ გასამართლების გარეშე ყოველთვიურად მხოლოდ ათასზე მეტ კაცს ხვრეტდნენ. საანგარიშო მოხსენების სახით ეს წიგნი ჩეკამ გამოსცა 1920 წელს და ინახებოდა არქივში. ჩეკას ამ წიგნით თავისი ერთგულების გამოჩენა აინტერესებდა მთავრობის წინაშე. მაგრამ რა ძვირფას მასალას აწვდის იგი მომავალ ისტორიას თავისი მხეცობის შესახებ, ამაზე ალბათ არც დაფიქრებულა. რა თქმა უნდა, თვეში ათასი კაცის მოსპობა გაუგონარი ბარბაროსობაა, მაგრამ თუ ავიღებთ სტალინური ტერორის მძვინვარე წლებს (1937-1938 წწ.), ეს ციფრი უკვე ისეთ დონეს აღწევს, რომ მსოფლიო ისტორიაში ძნელია იპოვო მშვიდობიანი ხალხის ჟლეტის სხვა ამგვარი მაგალითი. აღნიშნულ ორ წელიწადში დახვრეტილთა რაოდენობა რომ გავყოთ თვეებზე, მივიღებთ 40-ათასზე მეტ დახვრეტილ კაცს ყოველ თვეში!!!

ამასთან დაკავშირებით მე გაგახსენებთ, რომ შუა საუკუნეების, ყველასათვის ცნობილი ინკვიზიცია, სიმკაცრის წლებში მხოლოდ ათამდე კაცს სპობდა თვეში. აბა დაუკვირდით, რამდენად გაუსწრეს წინ კომუნისტებმა ინკვიზიტორებს მშვიდობიანი ხალხის ხოცვა-ჟლეტაში. მაშასადამე, თუ ინკვიზიცია თვეში სპობდა 10-მდე კაცს, კომუნისტებმა ჯერ იგი 1000-მდე გაზარდეს, ხოლო შემდეგ თვეში 40-ათასს გადააჭარბეს. ამასთან, ინკვიზიცია სიკვდილით სჯიდა მხოლოდ იმ პირებს, ვინც ებრძოდა სახელმწიფოში გაბატონებულ კათოლიკურ სარწმუნოებას. კომუნისტები კი, ლენინურ-სტალინური ტირანიის წლებში, ადამიანებს იჭერდნენ, ხვრეტდნენ, ანდა ციმბირში ასახლებდნენ მარტო იმისათვის, რომ იგი იყო ნათავადარი ან მღვდელი, ხოლო ხშირად უწიგნურ გლეხსაც არ ინდობდნენ შიმშილის გრძნობის გამომჟღავნებისათვისაც კი…“ (ალ. სოლჟენიცინი, ამერიკის პროფკავშირების წინაშე წარმოთქმული სიტყვიდან).

(მიხეილ მჭედლიშვილი „საქართველო ბოროტების იმპერიის
500-წლოვან მარწუხებში“)

საქართველოში განხორციელებული ხოცვა-ჟლეტის შესახებ ბატონ მიხეილ მჭედლიშვილს თავის წიგნში მოჰყავს ამონარიდები ალ. პაპავას წიგნიდან: „1936-37-38 წლებში 2,5 მილიონიანმა საქართველომ 268-ათასი ადამიანის მსხვერპლი გაიღო, ამასთან, დიდი ნაწილი საზოგადოების ნაღები იყო. შეადარეთ: მთელ ევროპაში 400 წლის მანძილზე, როცა იქ ინკვიზიციის კოცონი გიზგიზებდა, მხოლოდ 80-ათასამდე ე. წ. ერეტიკოსი აწამეს. საქართველოში კი 2,5 მილიონმა მოსახლეობამ სამი წლის ანძილზე 268- ათასი ადამიანი დაკარგა.

სტალინის უგუნური თაყვანისმცემლები ასეთ სისულელესაც კი როშავენ, თითქოს სტალინმა ბევრი რამ არ იცოდა, მას იაგოდა, ეჟოვი და ბერია ატყუილებდნენო. ჭეშმარიტად რა უბადრუკი არგუმენტია! ჯერ ერთი, რა გენიალური ხელმძღვანელი ხარ, თუ მილიონებს გიხვრეტენ და შენ ეს არ იცი; მეორეც, რა ხელქვეითები გყავს ისეთები, რომლებიც არაფერს გეკითხებიან და თვითნებობენ.

არა, ბატონებო, სტალინმა ყველაფერი იცოდა, ყველაფერი მისგან მოდიოდა და, უწინარეს ყოვლისა, გლობალური ტერორის პირდაპირი და უშუალო ავტორი, ორგანიზატორი, გამტარებელიც და თეორეტიკოსი თვით იყო. რასაკვირველია, ყოველი ცალკეული პიროვნების დაპატიმრებისა და დახვრეტის სანქციას სტალინს არ თხოვდნენ, მაგრამ მასობრივი რეპრესიების აუცილებლობა მისი თეორიიდან მოდიოდა და მისი დირექტივებიდან გამომდინარეობდა, ხოლო ზოგიერთების დასჯის შესახებ განკარგულებას პირადად იძლეოდა. ასეთებს შორის იყვნენ ბ. მდვიანი და მ. ტოროშელიძეც სხვა მრავალ მოღვაწეებთან ერთად…“ (ალ. პაპავა, იქვე).

დღეს, როდესაც ჩვენი სამშობლო ისევ სიკვდილ-სიცოცხლის გასაყარზე დგას და რუსეთის მოდერნიზებულ ველიკოდერჟავულ იმპერიასთან პირისპირ შთენილისთვის ჰაერივით საჭიროა მსოფლიო საზოგადოების თანადგომა და მხარდაჭერა, საქართველოში კვლავ დაძრწის აჩრდილი სტალინისა.

დღეს, როდესაც სტალინის მიერ განადგურებული, რეპრესირებული და გენოციდგამოვლილი ხალხების მხარდაჭერასა და თანადგომას საქართველოსთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს, ერთი ორომტრიალი აქვთ ატეხილი კერპთაყვანისმცემელ სტალინელებს, ამ ხალხს საკუთარი ერი ფეხებზე ჰკიდიათ და სტალინისაგან გაუბედურებული ხალხების ტრაგედიები ხომ ჩირადაც არ უღირთ!

გაიხსენეთ სტალინის მიერ შიმშილითა და ცეცხლით განადგურებული 7 მილიონი უკრაინელი, ამას დამატებული რეპრესირებულთა რაოდენობაც!

გაიხსენეთ სტალინის მუხანათობა ფინელი ხალხის მიმართ, რომელსაც უამრავი ადამიანის სიცოცხლე და ამ ქვეყნის ტერიტორიები შეეწირა!

გაიხსენეთ სტალინ-ჰიტლერის ჩადენილი დანაშაული პოლონელი ხალხის წინაღმდეგ, კატინში სტალინის მიერ ამოხოცილი 20 000 პოლონელი ოფიცერი. ააჯანყებული ვარშავისადმი ღალატი და გერმანელებისადმი ხელშეწყობა პოლონელების ხოცვა-ჟლეტაში!
გაიხსენეთ ბალტიისპირეთის ქვეყნების დაპყრობა და ამ ხალხების ინტელექტუალური პოტენციალის ამოწყვეტა, მესაკუთრეთა კლასის განადგურება!
გაიხსენეთ დღესაც ჩრდილოელ დათვთან მარტოდ-მარტო მორკინალი ჩვენი კავკასიელი ძმები, რომელთაც გაუგონარი, კაცთა მოდგიმსათვის არ ნახული და არ გაგონილი უბედურება დაატეხა თავს მსოფლიოს ხალხთა “მამამ და მარჩენალმა” სტალინმა!
ყველა ამ ხალხებს სტალინის სახელის ხსენება კვლავ უხსნის სამარადჟამოდ მოუშუშებელ ჭრილობებს.
ჩვენთან კი საქართველოში ისევ დაძრწის აჩრდილი კაცობრიობის ჯალათად მოვლენილი სტალინისა.
ეს სირცხვილია საქართველოსი, ეს სირცხვილია ქართველი ერის!
ეს კათაკმევლები და კერპთთაყვანისმცემლები ეთაყვანებიან იმ კაცს, რომელსაც საკუთარი დედაც კი არ უყვარდა და რომელსაც საკუთარი დედაც არ სწყალობდა.
ოცდაათიან წლებში, როდესაც სტალინი საქართველოში ჩამოვიდა, შეხვედა დედას, დედამ ჰკითხა: შვილო რად მუშაობ კრემლში?
– მე მეფის თანამდებობაზე ვმუშაობ – უპასუხა სტალინმა.
– ყველასათვის უკეთესი იქნებოდა შენ რომ მღვდელი გამხდარიყავი – მიუგო კეკემ.
არ აპატია სტალინმა საკუთარ დედას ეს სიტყვები და მის დაკრძალვაზეც არ ჩამოსულა. როგორი ზნეობის ქალიც არ უნდა ყოფილიყო კეკე, მის სულიერ სიმაღლეზე მეტყველებს ის, რომ ეულად დარჩენილი, მოხუცი ქალი არ ღებულობდა ბოლშევიკების მიერ დანიშნულ პენსიას.

კეკეს უნდოდა მისი შვილი სასულიერო პირი გამოსულიყო, სურდა ემსახურა საკუთარი ხალხისათვის, მაგრამ სოსომ ეშმაკის გზა აირჩია, აირჩია ბარაბას გზა და ამ გზით მავალი უკან მოძმეთა სისხლსა და ძვლებს ტოვებდა.
ორგულება, ცბიერება, გაუტანლობა, ღალატი, არაკაცობა გახდა მისი ცხოვრების მამოძრავებელი სულისკვეთება. საკუთარი წინსვლისა და კარიერისთვის არაფერს ერიდებოდა, რაც კი არაადამიანური იყო. ავგულება მისი სულის განუყრელ ნაწილად იქცა. გულქვა და ბოროტი რომ იყო ის ამას თვით აღნიშნავდა:
– „სოსო, ამ არსებამ შეარბილა ჩემი ქვის გული. იგი მოკვდა და მასთან ერთად, უკანასკნელი, თბილი გრძნობა ადამიანთა მიმართ“- უთქვამს მას თავისი პირველი ცოლის დაკრძალვაზე მისი სიყრმის ამხანაგისთვის, იოსებ ირემაშვილისთვის (იოსებ ირემაშვილი, „სტალინი და საქართველოს ტრაგედია“ (გერმანულ ენაზე) 1932). სწორედ ეს იოსებ ირემაშვილი გერმანიაში გამოცემულ თავის წიგნში წერს, რომ სტალინის დედაც და მამაც ოსები იყვნენო.

ჭეშმარიტებას უფრო მეტი ნათელი რომ მოეფინოს საჭიროდ ჩავთვალეთ სტალინის ქალიშვილის, მისი პირმშოს აზრიც იცოდეს ქართველმა საზოგადოებამ საკუთარ მამაზე. აი, რას წერს ქალბატონი სვეტლანა ალილუევა:
„როგორი აუტანელი უსამართლობაა – გძულდეს საქართველო და ყველა ქართველი მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს „სტალინის სამშობლოა“!
საქართველო – ეს ძველი ქრისტიანული ქვეყანაა, დღესაც ისეთივე, როგორიც მრავალი საუკუნის წინ.

სტალინმა თავისი სამშობლო ადრეულ სიჭაბუკეშივე მიატოვა, მიეტმასნა რუსეთის სოციალ-დემოკრატებს, წავიდა ჩრდილოეთში, მრავალჯერ მოხვდა გადასახლებაში ციმბირში და სამუდამოდ შეიყვარა რუსეთი და რუსები, რამეთუ მას ძალა-უფლება უყვარდა და სურდა ყოფილიყო ძლიერი. საქართველოს დახვეწილი არტისტული კულტურა მას სიცოცხლის მოლომდის სძულდა, ემოციური, რაინდული ქართველები მას გულზე არ ეხატებოდა, მას სჭირდებოდა ძლიერები და ცინიკურები, რათა გაემარჯვა. სიმღერის, ცეკვისა და ღვინის ქვეყანა კი სხვა ჯიშის ადამიანებს შობდა“.

სვეტლანა ალილუევა, ფრაგმენტი წიგნიდან „შორეული სიმღერა“

მამისგან განსხვავებით ის სულაც არ თვლიდა თავს რუსად:

„-უკვე ოცდაათიწელია რაც ამერიკის მოქალაქეობა მაქვს. არ მსურს რუსულად ლაპარაკი. მე ყოველთვის მძულდა რუსეთი, საბჭოთა რუსეთი. მე არასდროს დავბრუნდები რუსეთში, რაც არ უნდა ბევრი ილაპარაკონ ამის შესახებ. მე არ ვარ ეთნიკური რუსი“.

სტალინის ქალიშვილი სვეტლანა ალილუევა: „მე ყოველთვის მძულდა საბჭოთა რუსეთი”

ქალბატონი სვეტლანა შესაშური სამართლიანობით აღწერს სტალინის ოჯახსა და იქ გამეფებულ ძალმომრეობას:
„ოჯახში, სადაც მე გავიზარდე, ყველაფერი არანორმალური და დესპოტური იყო, დედის თვითმკვლელობა კი იყო ნათელი სიმბოლო უსასოებისა. გარშემო კრემლის კედლები, სახლში, სკოლაში, სამზარეულოში საიდუმლო პოლიცია. გამოფიტული, გამძვინვარებული ადამიანი, ძველი კოლეგების, მეგობრების, ახლობლებისა და მთელი სამყაროსაგან კედელ აღმართული, თავის თანამეინახეებთან ერთად ქვეყანა აქცია საპყრობილედ, სადაც ისჯებოდა ყოველივე ცოცხალი და მოაზროვნე. ადამიანი, რომელიც იწვევდა შიშსა და სიძულვილს მილიონობით ადამიანში – ეს ჩემი მამაა… ოცი წელი მე ვიყავი მოწმე საკუთარი მამის განადგურებისა და ყოველ ცისმარე დღეს თვალს ვადევნებდი თუ როგორ ტოვებდა მას ყოველივე ადამიანური და ის თანდათანობით იქცეოდა საკუთარი თავისავე შავ მონუმენტად… მაგრამ ჩემს თაობას ასწავლეს აზროვნება, რომ ეს მონუმენტი თვით არის კომუნიზმის დიადი იდეალების განსხეულება, მისი ცოცხალი განსახიერება“

ფრაგმენტი წიგნიდან „მხოლოდ ერთი წელი“

ყოველივე ამის შემდეგ კი გამოდგება მონური სულის, მახინჯი ფსიქიკის ათასი ჯურის ნაძირალა და მინც თავისას ამტკიცებს – სტალინი დიდი ჰუმანისტი, ჩაგრულთა ქომაგი და მხსნელი იყოო!

სტალინისა და სტალინიზმის აპოლოგეტი ქართული გაზეთი “ასავალ-დასავალი“ დაარსების დღიდანვე ეწევა სტალინის პიროვნების კულტისა და სტალინიზმის პროპაგანდას. ეს გაზეთი თავისი ყოველი ნომრის ფურცლებზე ათავსებს სტალინის მადიდებელ პუბლიკაციებს. თუ ვინმე თავის სამართლიან გულისწყრომას გამოთქვამს, რედაქცია მაშინვე პრესის თავისუფლებას იშველიებს ფარად და მახვილად, დემოკრატიის მონაპოვარი ხომ საჯაროობა და სიტყვის თავისუფლებაა-ო და ამით მალავს თავის შავ-ბნელ მიზნებს. თუმც გასაკვირი არაფერია, აქ, ამ გაზეთში კომსომოლის სული ბუდობს დღესაც. ამ გაზეთის ფურცლებზე თავი მოუყრია ძველ კომუნისტებს, კომსომოლებს, მოქკავშირელებს…
გამიზნულად და მიზანმიმართულად მიმდინარეობს სტალინის პიროვნების რეანიმაცია, და ეს ყოველივე ისე ყინულეთიდან მომდინარეობს, ამ საქმეში ჩართული ათასი ჯურის მამაძაღლი და არაკაცია. ამ საქმეში ჩართულია ასევე ცრუ სამღვდელოებაც, ლამისაა წმინდანად შერაცხონ მილიონობითი ადამიანის სისხლის მსმელი სტალინი.

კათაკმევლები აღშფოთებას ვერ მალავენ, აქაოდა ქურდულად, ვერაგულად, ღამით აიღო მიშამ სტალინის ძეგლიო. იმას კი ივიწყებენ, რომ სწორედ სტალინი და მისი დამქაშები ღამ-ღამობით აუბედურებდნენ მილიონობით ადამიანს, აგზავნიდნენ მოუსავლეთში, საკონცენტრაციო ბანაკებში…
ბოლშევიზმმა და სტალინიზმმა დედამიწის ერთ მეექვსედ ნაწილზე გადააგვარა და გახრწნა საზოგადოება, ცხოვრების წესად და კანონად აქცია თვალთმაქცობა, მლიქვნელობა, დასმენა-მაბეზღარობა, შური და გაუტანლობა, ორპირობა და გაიძვერობა, რისგანაც თავი დღესაც ვერ დაგვიღწევია.

სტალინმა აღასრულა თავის დანაპირები: დღესაც ხნავენ საქართველოს წაღმა – უკუღმა!

სტალინი ისტორიული მოვლენაა, ისტორიის საკუთრებაა, გენიალური მხედართმთავარი, დიდი ბელადია და ასე შემდეგ, და ასე შემდეგ… ამგვარ სისსაძაგლეებს ყოველ დღე კითხულობს კაცი ამ გაზეთის ფურცლებზე.

ყოვლისმცოდნე და ყოვლისგამრიგე სტალინელებო, ისტორიის საკუთრებაა მისი ნომერ პორველ მტრად შერაცხული ჰიტლერიც, რომლის დაბადების დღეზე 1939 წელს სტალინმა ასე ადღეგრძელა ფიურერი – „მინდა ისე ვუყვარდე ჩემს ხალხს, როგორც ფიურიერი თავის ხალხს“-ო. დიახ, ისტორიის საკუთრებაა ჰიტლერიც, მაგრამ გაბედოს გერმანიის, გერმანულენოვანი ქვეყნის, ევროპის რომელიმე ქვეყნის გაზეთმა და ოდნავი სიმპათია გამოამჟღავნოს თავის ფურცლებზე კაცობრიობის მეორე დაუძინებელი მტრის მიმართ და რა დღესაც დააყრის დასავლური დემოკრატია იმასაც ვიხილავთ, საქართველოში კი ყველაფერი დაშვებულია, ყველაფერი მისაღებია, გარდა ჭეშმარიტი ეროვნულისა!
ცნობისათვის: ამ ორ ნაძირალას ერთმანეთი ჯერ კიდევ 1913 წელს გაუცვნიათ ვენაში. ხედავთ მონათესავე სულებს შორიდანვე უცვნიათ ერთურთი.

დღეს გერმანელს, ავსტრიელს ჰიტლერის სახელს რომ უხსენებ საშინელ დღეში ვარდებიან, უსაშველო სირცხვილის გრძნობა ეუფლებათ. საქართველოში კი არსებობს ვინმე გრიშა ონიანი, რომელიც ყოველგვარი სირცხვილის ქეჯნის გარეშე აცხადებს: „თუ ვინმე აიღებს სტალინის უკანასკნელ ძეგლს, მე პოლიტიკურ თავშესაფარს ვთხოვ ცხინვალს“-ო.

ისტორიის დეპოში, ავადმოსაგონარი დროის ღრიჭოში ჩარჩენილი გრიშა ძია ამ მანქურთების ამქრის მებაირახტრეა, მას არ ანაღვლებს მისი კუმირის მიერ სამშობლოს სხეულიდან ამოკვეთილი სასიკვდილოდ მოფართხალე შიდა ქართლი, გული კი მაინც საქართველოს ყასაბი ჯაყოებისაკენ მიუწევს!

აი, სად მჟღავნდება ამ ხალხის ნამდვილი სახე და სული, მიდის იქ, იმ ძირძველ ქართულ მიწაზე, საქართველოს გულში, რომელიც სწორედ სტალინმა ამოგლიჯა სხეულიდან ჩვენს დედა-სამშობლოს და დღეს იქ ოსი ჯაყოს შთამომავლობა ბოგინობს!
მეორე “ქართულად მოაზროვნე“ და საქართველოს დიად მომავალზე „დამაშვრალ“ მსახიობ-მეცნიერ ზურაბ ქაფიანიძეს ასეთი ხვაშიადი ჩაუდევს გულში – ეს ხელისუფლება რომ წავა, მაშინ აღვადგენ სტალინის ძეგლას-ო.
ღმერთმა არ შეგასწროთ საქართველოში სტალინის ძეგლების ხელმეორედ აღმართვა!
ღმერთო, დაიფარე საქართველო მისი მეორედ მოსვლისაგან!

აღშფოთებულან ქვებუდნები და ქვეგამხედვარენი – ეს რა ჩაიდინა, სტალინის ძეგლი დაანგრიაო, თითქოს ამ ბოლო ორი ათწლეულის მანძილზე აღასშფოთებელი და საგანგაშო არაფერი მომხდარიყოს ჩვენს ქვეყანაში. თითქოს გუშინ არ ყოფილოყო, როს ახლადფეხადგმულ საქართველოს ქაშუეთის ქონგურებიდან ჭურვები დაუშინეს. მაშინ ხომ შამპანურების ბათქებით აძევებდნენ სამშობლოდან საქართველოს უკანასკნელ ჭირისუფალ ზვიად გამსახურდიას.

აშკარა და უცილობელი ჭეშმარიტებაა – ყველა ის მანქურთი, რომელიც დღეს საქართველოში სტალინის ძეგლის გადმოყირავებას მისტირის, ის ორჯონიკიძის მე-11 არმიის ჯარისკაცია, მან გამოკრა სასხლეტს თითი და შუბლი განუგმირა ლევან რაზიკაშვილს, დიდი ვაჟას ძეს! მან აუგო წესი წმინდა ილია მართლის დისწულს კოხტა აფხაზს, მან მოუსწრაფა კოჯორსა თუ ტაბახმელაში ლამაზი სიცოცხლე მარო მაყაშვილს! მან აცუა ჯუარს საქართველოს სულიერი მწყემსი კეთილი ნეტარხსენებული ამბროსი ხელაია, მან დაცხრილა შოროპნის გზაზე ვაგონებში გამომწყვდეული მამულიშვილები და სისხლის ღვარცოფით გადალეკა ქართული მიწა!

მას, ვინც დღეს კვლავ ავადსახსენებელი სტალინის სახელს მისტირის, ხელები აქვს გასვრილი ახმეტელის, მიქელაძის, ტიციანის, ჯავახიშვილის და ასიათასობითი ნამდვილი ქართველის სისხლში, ის არის სტალინური ტროიკის წევრი!
ეს ის ხალხია, რომლებმაც აქტიური მონაწილეობა მიიღეს საქართველოს მეორე რესპუბლიკის დამხობასა და განადგურებაში, ან კიდევ სიხარულით შეხვდნენ მკვდრეთით აღმსდგარი საქართველოს ხელმეორედ დასამარებას!
ეს ის ხალხია, ვინც თბილისის აეროპორტში ფიანდაზები დაუფინა მოსკოვიადან რკინის ფასკუნჯით ჩამოფრენილ დემონთკრატ შევარდნაძეს!

ეშმას ნაშირეთა ამ კასტამ გადასწვა კოლხური კოშკი!
ამ ხალხმა ქაშუეთის ქონგურებიდან ჭურვები დაუშინა ახლადფეხადგმული საქართველოს თავისუფალ სახელმწიფოს!
ეს ის ხალხია, რომლის სულიერი შთამომავლები საქართველოს მორიგ სასჯელად და დავსდატეხილ უბედურებად მოევლინა! ვარდოსნები ამ წუთებშიაც გუდავენ სულთმობრძავ საქართველოს!

გასაკვირი და უცნაური, ბედის დაცინვა კი ის არის, რომ „პროვინციულ ფაშიზმთან“ მებრძოლი ორთოდოქსი ბოლშევიკის შევარდნაძის ინკუბატორში შობილმა სააკაშვილის ხელისუფლებამ აღგავა პირისაგან მიწისა სტალინის უკანასკნელი კერპები. მაგრამ, როგორც სჩანს ამგვარებიც ხდება კაცობრიობის ისტორიაში, ერთი ბოროტება, საკუთარი თავის კეთილშობილად წარმოჩინებისთვის, ებრძვის თავის ტყუპისცალ მეორე ბოროტებას. თურმე ასეც სჩვევია კახპა ისტორიას, ვინ გაიგებს მის კაპრიზებს?!

განა ეს ხელისუფლება ახალი დემონთკრატიული მეთოდებით არ ანადგურებს ყოველივე ქართულსა და ღვთიურს?

ბევრი რამ აკავშირებს ერთმანეთს სტალინსა და სააკაშვილს – საქართველოს სიძულვილი, ამ საკითხში კი მცირედი განსხვავებაა მხოლოდ – სტალინი ღიად და აშკარად გამოხატავდა ამას, მიშა კი ფლიდია და ფარავს. სტალინმა 1922 წელს შექმნა „სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქი“, 2007 წელს კი მიშას პარლამენტმა შექმნა “სამხრეთ ოსეთის ადმინისტრაციული ერთეული”, რომლის სათავეში ჩააყენა თავისიანი, 1989-1991 წლებში ქართველთა სისხლში ნაბანავები რუსეთის მოქალაქე დიმიტრი სანაკოევი.

საქართველოს დღევანდელი „საჭეთმპყრობელი“ ქართულ მიწაზე მდგარ ყოველ ძეგლში მის მოწინააღმდეგეს ხედავს, შიში აქვს, ავადმყოფური შიში, გარდაცვლილების შიში. იგი ავადაა, სწორედ ისეთივე შიშით, როგორიც ჯუღაევს სჭირდა.
„დემოკრატი“ სააკაშვილი, სწორედ რომ სტალინისეული მეთოდებით, უზნეო ინტრიგებით მართავს ქვეყანას, სხვაობა მათს შორის გვარსა და სახელშია მხოლოდ.

ეს სტალინისტები სდუმდნენ, როდესაც სააკაშვილი დაერია დავით აღმაშენებლის, ილია ჭავჭავაძის, მემედ აბაშიძის ძეგლებს. ხმა არ ამოუღიათ, როდესაც თბილისში ალიევის ძეგლი წამოჭიმეს.

სულთმობრძავი, სასომიხდილი და გონდაკარგული ბორგავს დღეს საქართველო, დაჩეხილ-დანაკუწებული სისხლისაგან იცლება!

არ სცალია დღეს საქართველოს ძეგლებისათვის, ეშმა ეპოტინება გლობალისტურ სარეცელზე შეგდებულ ჩვენს მამულს, ათასგვარი ანესთეზიებით აძინებენ საღათას ძილით, რათა არ მოვიდეს გონსა და არ მოიხედოს სააქაოსკენ, არ გადაუძახოს ეს სისხლისმსმელი წურბელები ისტორიის სანაგვეზე.

მონური სულისა და ფსიქოლოგიის ვარლამ არავიძეები, დოქსოპულოები კი მისტირიან შავ-ბნელ წარსულსა და მყრალ კერპებს.

ჩვენ კი ასე დავასრულებთ ჩვენს წერილს – ის, ვინც დღეს კვლავ შესტრფის, შენატრის სტალინს, ის სტალინიზმის და ბოლშევიზმის აპოლოგეტი –საქართველოს მტერი და მოღალატეა!
ერთხელ და სამუდამოდ ბოლო უნდა მოეღოს ქართველთ ცრემლის დენას! დადგა დრო, ყველას და ყველაფერს თავისი სახელი ეწოდოს, სამუდამოდ დაიმსხვრეს კერპები და საქართველოს ხსოვნიდან ამოიშანთოს ყალბი გმირები!

ჭეშმარიტ გმირებს კი ჩაუქრობელი კანდელი უნდა აღუნთოს საქართველომ!
საქართველომ ფარნავაზის, დავითის, ილიას, ზვიადის გზით უნდა იაროს და მაშინ გაბრწყიდნება ქვეყანა ივერიისა!
თუ არ აღვასრულეთ ნება ღვთისა და უფლლისა, გაქრობა არ აგვცდება!
ღმერთო, ნუ შეასწრებ ამ დღეს ქართველთმოძულეთ!
ამინ!

 

დავითელ-ილიელ-ზვიადელი ალ. სანდუხაძე