♥ მამულიშვილებს
საქართველოს მოსახლეობას, მსოფლიოში გაფანტულ ქართველ ხალხს
(ეს გვერდი განკუთვნილია მათთვის, ვისაც სურს თავიანთი მოსაზრება გაუზიაროს ქართველ ხალხს)
თეა ლაკირბაია – არსად არაა უკეთესი სამშობლიდან გაქცეულისთვის
ძალიან პატარა ადამიანი ვარ და არ აქვს გამსვლელი ძალა ჩემს აზრს, მაგრამ არავის არ ვცემ პატივს, ვინც საშველს სამშობლიდან გაქცევაში პოულობს…
ადგილზე დარჩენა, ბრძოლა, გადარჩენა და უკეთესი მომავლის მოსატანად გაწეული ღვაწლია გმირობა თუ არა, დაფასება მაინც…
გაქცევა მშიშრობაა და არა – გმირობა…
არსად არაა უკეთესი სამშობლიდან გაქცეულისთვის, მაგრამ სიმართლეს ცოტა ლაპარაკობს,
გაქცევას გამართლება სჭირდება…
შენი სამშობლოს მიწაზე მდგარი ხისგან ჩამოვარდნილი გამხმარი ფოთოლი უფრო მეტი სიმდიდრეა, ვიდრე სხვისი ქვეყნის გასამდიდრებლად გაწეული შრომიდან მიღებული თანხა, რომელმაც
,,შიმშილს გადაგარჩინათ”
და თქვენი ოჯახისთვის გაგაუცხოვათ…
ნურსად ნუ წახვალთ, ერთად ვიცხოვროთ სიღარიბეში, მაგრამ ჩვენი შთამომავლების უკეთესი ცხოვრებისთვის ბრძოლას არ გავექცეთ, მათ შევუქმნათ მომავალი…
მზამზარეულზე დაბრუნებულები არასოდეს ვიქნებით პატივსაცემები, გავუუცხოვდებით არამარტო ოჯახს, სამშობლოსაც…
გავიმეორებ, აქ ვიწვალოთ, მაგრამ სხვაგან ნუ ,, ავშენდებით”,
უსამშობლო სიმდიდრეში ბედნიერება არაა…
ნუ იქნებით ჩემდამი მკაცრები, თქვენი და ჩემი სამშობლოს სიყვარული მალაპარაკებს, თორემ, მე ათასობით დოლარს და საუკეთესო ადგილზე ბინას მპირდებოდნენ სხვა ქვეყნის სოლიდურ დაწესებულებაში, მაგრამ აქ დავრჩი – სიღარიბეში, რადგან აქაა ჩემი ძვლების დასამარხი ადგილი…
https://iberiana.wordpress.com/2022/09/22/emigrantebs/22.09.2022
***
ვახტანგ ზარქუა – მიმართვა ქართველ ემიგრანტებს
თქვენი ქვეყანა, სამშობლო მთლიანად წუმპეშია, უზნეობაშია, უღირსობაშია, ქვეყანა მაფიოზურ-კლანური ჯგუფების ხელშია, რასაც ვერ ვერევით და ვერც მოვერევით უცხოეთში გახიზნული ქართველების გარეშე!
დროულად არის ზომები მისაღები, თორემ, ვატყობ, ნელ-ნელა ეს ქვეყანა საგიჟეთს ემსგავსება, სადაც ადმინისტრაცია მაფიოზებია, ხოლო პაციენტები კი დანარჩენი საზოგადოება… ეს ქვეყანა და ხალხი მეტს ვეღარ გაუძლებს…
ადამიანები ზღვარზე არიან, ზოგი თვითმკვლელობაზე ფიქრობს, ზოგი გაქცევაზეა, ზოგი კი მზად არის თვითმკვლელობის მაგივრად თავი გაწიროს ღირსეულ და აზრიან ბრძოლაში, თუმცა, ასეთები ცოტანი არიან, ამას გარდა, აზრიან გეგმას ვერც თვითონ ადგენენ და ვერც სხვა ვინმე სთავაზობს მათ….
ქვეყანა და საზოგადოება კვდომის პროცესშია და ამას ყველანი ვგრძნობთ, ყველანი ვამჩნევთ, თუმცა, ვერაფერს ვცვლით და ვერც შევცვლით ძალაგამოკლებული საზოგადოება…. წარმოიდგინეთ, ქვეყნის მოსახლეობის 35%-მდე გასულია ქვეყნიდან, ეს ყველაზე შრომისუნარიანი, აქტიური და ინტელექტუალური ნაწილია ქვეყნისა… მოსახლეობის მესამედი, ნაღები საზოგადოება რომ რომელიმე განვითარებულ ქვეყანას მოაკლდეს, ის მალევე ჩამოიშლება… ჰოდა, საკვირველია, თუ კიდევ რითი სულდგმულობს ჩვენი გაპარტახებული ქვეყანა, რისი იმედი უნდა გვქონდეს, როცა ქვეყნის დატოვების ტენდენცია არ წყდება….
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო ე მ ი გ რ ა ნ ტ ე ბ ო, თუ თქვენი ქვეყანა და ხალხი გიყვართ, თუ გინდათ შეინარჩუნოთ სამშობლო, თუ აპირებთ, რომ თქვენს შვილებს მხოლოდ აგარაკად არ შერჩეს ეს ქვეყანა, მიიღეთ მონაწილეობა საქართველოს საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში, შეიტანეთ თქვენი წვლილი მაფიოზურ-კლანური სახელმწიფოდან ნორმალური და ღირსეული, თანამედროვე ქართული სახელმწიფოს მშენებლობაში! არავინ გთხოვთ თავგანწირვას, უბრალოდ, თქვენი დროის მცირე ნაწილი დაუთმეთ თქვენი ქვეყნის გადარჩენის და მომავალი კეთილდღეობის საქმეს!
ძ ვ ი რ ფ ა ს ო ე მ ი გ რ ა ნ ტ ე ბ ო, არ ვიცი, თუ სხვანაირად როგორ აღვწერო მდგომარეობის სიმძიმე, როგორ გამოვხატო ჩემი და ალბათ ბევრი აქ დარჩენილი ქართველის თხოვნა, მხოლოდ ვიტყვი იმას, რომ თქვენს გარდა ამ ქვეყანას ჭირისუფალი და პატრონი არ ჰყავს და არც ეყოლება და თუ თქვენ, ჩვენთან ერთად, არ იზრუნეთ საქართველოში მდგომარეობის გაუმჯობესებისთვის, მაშინ ეს ქვეყანა განწირულია დაღუპვისთვის…..
მომიტევეთ ასეთი პირდაპირობისთვის, მაგრამ, დიპლომატიის და მორიდების დრო უკვე აღარ დარჩა….ღრმად ვარ დარწმუნებული და მინდა თქვენც გაიაზროთ, რომ თქვენს გარეშე ამ ქვეყანას და მის საზოგადოებას პერსპექტივა არა აქვს!…
თბილისი
19 იანვარი, 2019
***
ვახტანგ ზარქუა – ჩემს მიმართვაზე ასხნა-განმარტებები და ჩემი პასუხები ქართველ ემიგრანტებს! 22.01.2019
https://iberiana.wordpress.com/2019/01/23/zarqua-2/
***
1991 წლის 9 აპრილი
20 წელი გავიდა 1991 წლის 9 აპრილიდან!
ამ დღეს საქართველოს კანონიერმა ხელისუფლებამ იურიდიულად გამოაცხადა საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა.
1991 წლის 9 აპრილის დამოუკიდებლობის აქტი ითვლება დღეს საერთაშორისო რეალპოლიტიკაში მთავარ იურიდიულ საბუთად საქართველოს დამოუკიდებლობისა, რაც ისტორიული სამართლიანობის აღდგენა და ქართველი ერის უზენაესი უფლების (“ჩვენი თავი ჩვენადვე გვეყუდნეს!”) დეკლარაცია იყო ისტორიის, კაცობრიობისა და ყოველი კეთილი ნების ადამიანის წინაშე-უდავოდ…
დამოუკიდებლობის აღდგენის წლისთავს საქართველო ოკუპირებული შეხვდა. ქართველი ხალხი კი უთანასწორო მშვიდი თავგანწირვით 1992 წლის 9 აპრილს საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენას მოითხოვდა და არ სცნობდა “გარეგან და შინაურ მტრულ ძალებს”-სისხლიან ხუნტას-არალეგიტიმურ ანუ ოკუპანტურ რეჟიმს!..
…მოდიოდა სისხლის მდინარეები საქართველოში.… თუმცა, როგორც გნებავთ: ამაზე, ახლა არ ვილაპარაკოთ… შევეცდები, რომ სხვა, უფრო გასაგები, ენით ვისაუბრო 1991-93 წლების სამამულო ომზე, დახვრეტილ(დაპყრობილ) საქართველოზე და ამ თემის სასიცოცხლო-სამართლებრივ აქტუალობაზე:
ნებისმიერი სუბიექტი, რომელიც ჩქმალავს 9 აპრილს აღდგენილ საქართველოს დამოუკიდებლობას, ის ჩქმალავს იმ სისხლს მართალ ქართველთა, რომელთაც მოიტანეს ქართველი ერის მმართველობა საკუთარ მიწაზე! ამაში, ვინმე ცუღლუტმა შეიძლება ფაშიზმის ელემენტები “დაინახოს”-ამიტომ გეტყვით ციტატას ისრაელის ჰიმნიდან, რომელსაც იმედი, იბრითულად-ჰათიქვა ჰქვია: “ არ დაკარგულა იმედი ორი ათასწლის, რომ ვიყოთ თავისუფალი ხალხი ჩვენს მიწაზე…”
საქართველომ და ქართველმა ერმა 1989 წლის 9 აპრილს ღვთისა და ადამიანის წინაშე დააყენა საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის სამართლიანი მოთხოვნა!
იმ დღიდან ეროვნულ/განმათავისუფლებელი მოძრაობა საქართველოს ფაქტობრივ ანუ დე ფაქტო ხელისუფლებად იქცა და მან ნაცვლად დღევანდელი ცრუოპოზიციის ვითომ სირაქლემური დიპლომატიის ანუ “ჩაყოლის”, კოლაბორაციონისტური ნაბიჯებისა – აქტიურ სამართლებრივ სახალხო დიალოგში ულტიმატუმის წესით ჩააბა გუმბარიძის იმდროინდელი არალეგიტიმური ძალაუფლება.
თუ დავაკვირდებით საქართველოში მიმდინარე პროცესებს, სხვა მრავალ დასკვნასთან ერთად აღმოვაჩენთ, რომ პატრიოტნი და ცრუპატრიოტნი უარს აცხადებენ აქტუალურ ძალაუფლებასთან დიალოგზე. ისინი იშველიებენ არგუმენტს, რომ დიალოგი არალეგიტიმურ რეჟიმთან გარიგებას ნიშნავსო, მაშინ როცა ხუნტის მოდიალოგე ფრაქცია არალეგიტიმურ რეჟიმთან მართავს დიალოგს ვითომ საარჩევნო პირობების შესახებ და ამ დროს პატრიოტთ ნამდვილად სჯერავთ, სამწუხაროდ ამ ნიჰილისტური ბლეფისა, რომელიც სეთურის იმედის ხვრელებში ტრიალებს და საქართველოსა და ქართველ ერს, ქართულ გენს, ვაზს, სისხლს-წინაპართა საფლავებსა და საქართველოს აწმყოსა და მომავალს ანადგურებს.
ეროვნულ-განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ აიძულა დე ფაქტო რეჟიმი, რომ მას ოფიციალურად ეღიარებინა საკუთარი არალეგიტიმურობა, როდესაც საქ. სსრ უზენაესმა საბჭომ აღიარა 1921 წლის ვითომ ბედნიერი გასაბჭოება- საქართველოს ოკუპაციად და ანექსიად.
9 აპრილის საზოგადოებამ აიძულა აგრეთვე კომუნისტური რეჟიმი, რომ მას შეექმნა დემოკრატიული საარჩევნო კანონი, ამის შემდეგ შეიქმნა საარჩევნო ბლოკი მრგვალი მაგიდა-თავისუფალი საქართველო, რომელმაც კოლაბორაციონისტული ნაბიჯი კი არ გადადგა, როგორც ამას აბრალებდა მეხუთე კოლონა- ე.წ. ეროვნული კონგრესი,… არამედ ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის კანონიერი და უკომპრომისო მოთხოვნით, მათ რეგისტრაცია გაიარეს არა გუმბარიძის იუსტიციის სამინისტროში, არამედ საზოგადოებრივ საწყისებზე შექმნილ საარჩევნო კომისიაში, რომელმაც ასევე დანიშნა 1990 წლის 28 ოქტომბრის მრავალპარტიული არჩევნები.
დიახ, ბატონო “კონგრესმენებო” ნამდვილად უკანონო იქნებოდა ეს არჩევნები იგი გუმბარიძის არალეგიტიმურ ძალაუფლებას რომ დაენიშნა და … იჩქმალება დღეს საქართველოში ეს სიმართლე…
მივედით 1990 წლის 28 ოქტომბრის მრავალპარტიულ, თავისუფალ და დემოკრატიულ არჩევნებამდე – კანონიერ არჩევნებამდე, რომელშიც გაიმარჯვა ქართველმა ერმა და მან აირჩია საკუთარი ნების გამომხატველი ლეგიტიმური ხელისუფლება – ერთი ტყვიის გასროლის გარეშე!..
თუ დავაკვირდებით, მეოცე საუკუნეში საქართველოს ორი დემოკრატიული რესპუბლიკა არსებობდა 1918-21 წლებში და 1990-91 წლებში. შესაბამისად არსებობდა საქართველოს I და II დემოკრატიული ხელისუფლება…
ეროვნულმა მოძრაობამ საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა – 9 აპრილის მთავარი მოთხოვნის განხორციელება შესძლო იმ სამართლებრივი დოკუმენტებით, რომელთანაც 70 წელი აშორებდა – როცა ქართველი ხალხი შეიარაღდა 1918 წლის დამოუკიდებლობის დეკლარაციით, 1920 წლის 7 მაისის რუსეთ-საქართველოს ზავითა და 1921 წლის 25 თებერვლის ოკუპაციისა და ანექსიის სამართლებრივი ბერკეტებით!..
კარგად მოგეხსენებათ, ქართველებო, რომ დღეს 1991-93 წლების თემას ტაბუ აქვს დადებული. ამაზე არ ვილაპარაკოთო ხშირად გაიგონებთ ურთიერთისგან და არც საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენას ითხოვს ვინმე გარდა დახვრეტილი მიტინგებისა – 3 იანვრის საზოგადოება… უნებლიე, უსარგებლო ღიმილის აღსაკვეთად, რომელიც სიბრმავის ნიშანია ეთნოფსიქოლოგიური და სოციოლოგიური თვალსაზრისით ეკითხება ყველა ქართველს და ყველა კეთილი ნების ადამიანს:
1. მიგაჩნიათ, თუ არა 9 აპრილის ისტორიულ-სამართლებრივი მნიშვნელობის მიჩქმალვის ფაქტი- საქართველოს ვითომ დამოუკიდებლობის 26 მაისს ზეიმით, საქართველოს ღალატად და ისტორიის გაყალბების მცდელობად?!
2. მიგაჩნიათ თუ არა საჭიროდ, რომ შევიარაღდეთ აკრძალული ლეგიტიმური სამართლებრივ-პოლიტიკური ბაზით და ე.წ. ხელისუფლება ვაიძულოთ, დათანხმდეს სამართლებრივ დიალოგს:
3. ბატონებო და ქალბატონებო, დავუსვათ მათ ოფიციალურად, წერილობით შემდეგი შეკითხვა: ვისი სამართალმემკვიდრენი ბრძანდებიან- საქართველოს II დემოკრატიული ანუ ქართული ხელისუფლების, თუ “საქართველოს გარეგანი და შინაური მტრული ძალების”- არალეგიტიმური ოკუპანტური რეჟიმისა, 1992 წლის 2 იანვრიდან რომ მოახდინა ხელისუფლების უზურპაცია?!.
გთხოვთ, სთქვით რომ 1991-93 წლების სამამულო ომში საქართველო დამარცხდა და მოვთხოვოთ არალეგიტიმურ რეჟიმს ამ ფაქტის ოკუპაციად და ანექსიად აღიარება, ისევე როგორც ეს გააკეთა ეროვნულ-განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ.
როდესაც “მისი უდიდებულესობა” ქართველი ერი დაინახავს, რომ დღის წესრიგში დგას ქართული მოთხოვნა საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენისა, იგი თავად მოძებნის ლეგიტიმურ ქართულ ძალებს და ისე გაერთიანდება თვალის დახამხამებაში თავისუფალი საქართველოს წმიდათაწმიდა იდეის ირგვლივ, რომ აღარ იქნება საჭირო მათი ძებნა ან დაძახება.
9 აპრილია საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის დღე. წაიკითხეთ ქართველებო, აკაკის კუდაბზიკეთი და წაიკითხეთ ქართული ჩუქურთმა, რომელიც გაუწყებთ, რომ დახვრეტილი მიტინგები მოითხოვენ საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენას.
ჩვენ არ ვცნობთ ოკუპანტებს ხელისუფლებად, მაგრამ მათ თავს არ დავანებებთ, ისინი ვერ გაექცევიან სამართლებრივ დიალოგს ქართველ ხალხთან, რადგან ეს არის ეფექტური და ნაცადი სამართლებრივი წინააღმდეგობა და – რადგან ამას ჩავძახოდით დახვრეტილ სტუდენტებს ტყვიასგადარჩენილნი, გავაგრძელებთ!
ქართველი სტუდენტობა მღეროდა დიდებას – საქართველოს ჰიმნს და ჩვენ სამფეროვანი ქართული დროშები მიგვიძღოდა და მიგვიძღვის წინ!..
ბატონებო და ქალბატონებო, გთხოვთ გვიპასუხეთ: კანონიერად მიგაჩნიათ თუ არა 1992 წლის 2 იანვარს სისხლიანი სამხედრო საბჭოს -ოკუპანტების მიერ საქართველოს კანონიერი კონსტიტუციის შეჩერება?!. და თავად მიიღეთ, აირჩიეთ- შესაბამისი ლეგიტიმური წონა- ნებისმიერი ქართველი პოლიტიკოსი ვალდებულია განუცხადოს ქართველ ერს თუ ვისი სამართალმემკვიდრენი ბრძანდებიან ისინი – ამას მოითხოვს დემოკრატიის ძირითადი პრინციპი, საერთაშორისო სამართალი და ქართული ლეგიტიმური სტრატეგია!..
ტოტალური სამართლებრივი დაუმორჩილებლობა ოკუპანტებს!
გაუმარჯოს დამოუკიდებელ საქართველოს!
გოჩა კელენჯერიძე
3 იანვრის საზოგადოება.
მადრიდი. ხარება -2011 წელი.
ექსოდი.
***
თხოვნა
დამპყრობელი, რუსეთის იმპერია და მისი ყურმოჭრილი მონები – სეპარატისტები მთელს ძალისხმევას ახმარენ საინფორმაციო ომს. იყენებენ რა წარმატებით ელექტრონულ მედია საშუალებებს – საერთაშორისო ინტერნეტსივრცე სავსეა საქართველოს მიმართ მტრულად განწყობილი მრავალენოვანი ვებგვერდებით, რომლებიც გაყალბებულ ისტორიასა და დღევანდელობას, სიცრუესა და სიყალბეს ასაღებენ რეალობად, რასაც დასავლეთის საზოგადოება ყოველგვარი კრიტიკის გარეშე ღებულობს. ამის შედეგად, დასავლურ მედიასა და გამომცემლობებში უხვად არის ანტიქართული წერილები და პუბლიკაციები. ყოველივე ეს კი მახინჯ წარმოდგენას უქმნის ევროპელებს ჩვენს ქვეყანაზე და ჩვენს ერზე.
ქართული ინტერნეტგვერდები ძალზედ მცირეა, უმრავლეს შემთხვევაში მხოლოდ ქართულ ენოვანია და ვერ უწევს სათანადო წინააღმდეგობას, ვერ ხერხდება დასავლური საზოგადოებისათვის სიმართლის მიწვდენა. ამ მიზეზებიდან გამომდინარე, გადავწყვიტეთ შეგვექმნა ალტერნატიული ვებგვერდი “Iberiana – იბერია გუშინ, დღეს, ხვალ“, რომელიც შეძლებისდაგვარად წინ აღუდგება ამ ანტიქართულ, ისტერიულ პროპაგანდას.
ვებგვერდის შექმნის დღიდან (2009 წლის 14 ოქტომბერი) მრავალი ათასი ადამიანი შემოდის და ნახულობს ვებგვერდზე განთავსებულ მასალებს, მათ შორის არიან რუსებიც და უცხოელებიც. ბევრს აინტერესებს და მოსწონს აქ განთავსებული სამეცნიერო შრომები, წერილები და პუბლიკაციები, გვეხმაურებიან და გვთხოვენ ქართულენოვანი მასალების მათთვის ხელმისაწვდომ ენებზე გადათარგმნას და პირიქით, რაც გარკვეულ სირთულეებთან არის დაკავშირებული.
ვებგვერდი არსებობს ენთუზიაზმზე, ამიტომ თამადგომას და თანამშრომლობას ვთხოვთ საქართველოსა და უცხოეთში მცხოვრებ მამულიშვილებს ქართულენოვანი მასალების უცხო ენებზე თარგმნაში. აგრეთვე ვთხოვთ ქართველ მეცნიერებს, მოგვაწოდონ ნაშრომები, რომლებიც დაგვეხმარება დასახული მიზნის მიღწევაში.
უღრმესი მადლიერებითა და თანადგომის იმედით
კავშირი “იბერიანა”
***
თავისუფლება ცოტნე გამსახურდიას!
დღეს საქართველო კვლავ უფლის გამოცდის წინაშე დგას. განსაცდელში იმყოფება საქართველოს პირველი და ერთადერთი პრეზიდენტის, საქართველოს საკურთხეველს ტარიგად შეწირული რაინდის ზვიად განმათავისუფლებლის ვაჟი ცოტნე გამსახურდია. ამ ოჯახის ბედისწერა ხომ ჩვენი ბედკრული სამშობლოს ბედისწერას გადაჭდობია და მამულის თანამდევად ქცეულა.
საუკუნეზე მეტია მარქსისტი ბოლშევიკებისა და მათი დღევანდელი სულიერი მემკვიდრეების მიერ უღვთოდ და უმოწყალოდ იდევნება დიდოსტატ კონსტანტინე გამსახურდიას ოჯახი.
საქართველოს მტრები და მოძულეები ისევ ისეთი სიძულვილითა და ზიზღით უსწორდებიან თავისუფლებისათვის მებრძოლ, საქართველოს ჭირ-ვარამს გადაყოლილ გამსახურდიათა მოდგმას.
სააკაშვილის არაადამიანური, არაეროვნული რეჟიმის პირადი პატიმარი ცოტნე გამსახურდიას სიცოცხლე საფრთხეშია, თუ დღეს ქართველი ერი არ დადგა თავის სიმაღლეზე და არ დაიცავს საქართველოს ეროვნული გმირის ზვიად გამსახურდიას ვაჟს, არ დადგება მამულის სადარაჯოზე, მაშინ უფლის რისხვა დაატყდება ჩვენს სამშობლოს.
ქართველებო, საქართველოს მოქალაქენო, ნუ ჩავიდენთ მორიგ დანაშაულს უფლისა და ერის წინაშე. დაე, ცოტნე გამსახურდიამ, მისმა ბედისწერამ გააერთიანოს და გაამთლიანოს ჩვენი ტანჯული ერი და სამშობლო.
ბატონო ცოტნე, დაე გფარავდეს ღვთისმშობელი, წმიდა გიორგისა და ღვთივკურთხეული წმიდა დავით აღმაშენებლის მადლი ჩვენი დატანჯული ერის სასიხარულოდ და სასიკეთოდ. წინ მიგიძღოდეს შენი და მართალ ქართველთა სათაყვანებელი მამის სახე და სახელი!
ალ. სანდუხაძე
* * *
უპირველესად მინდა მოგილოცოთ ყოველ ქართველთა სათაყვანებელი მეფის წმიდა დავით აღმაშენებლის ხსენების დღე „დავითობა“. უფალმა ინებოს და ყველას შეგვასწროს დავითისეული საქართველოს ხილვა.
ქართველებო, როგორც არასდროს ისე უჭირს დღეს ჩვენს მამულს, რომელიც მრავალჯერ მდგარა დილემის წინაშე, მაგრამ უფლის წყალობით მოვლენია ჩვენს ერს მხსნელი და სარანგი.
ღმერთო, შენ დაიფარე ქრისტესთვის წამებული, მისებრ გოლგოთაზე მავალი საქართველო და ერი მისი!
სამშობლო წართმეული, მაგრამ მაინც მასზედ მლოცველი ერთი უბრალო ქართველი
ალექსანდრე სანდუხაძე
ვენა
8 თებერვალი 2010
***
IBERIANA
♥ მამულიშვილებს
-
- • არის თუ არა „თურქეთი“ ოკუპანტი?
- • გურამ შარაძე- პასუხი თენგიზ სიგუას
- • დამოუკიდებლობის დღე – 26 მაისი თუ 9 აპრილი?
- • ეკუმენიზმი
- • ემიგრანტები
- • ერმა “თვითმკურნალობას” უნდა მიმართოს
- • ისა კოძოევის წერილი
- • ლევან ვასაძე – ჩვენი პოლიტიკური კულტურა
- • ლევან ვასაძე ბიძინა ივანიშვილს უპირისპირდება
- • რუსეთის ეკუმენისტური საპატრიარქო
- • საბა იბერი- ჩანერგილი და მოღალატე ქართველები
- • სერგი ჯანაშია: ვინანიებ საჯაროდ
- •ჰელსინკის კავშირი- კონცეფცია
- ♦ გიორგი ბარამიძის დანაშაულებანი
- •სეგმ- მანიფესტი (სრული)
- • სახელმწ. აღდგენის კონცეფც
IBERIANA2
https://iberiana2.wordpress.com/
♥ სეგმ
-
- 1991-2001 წლებში მოკლულთა არასრული სია
- • გაზეთი “მატიანე”
- • სახელმწიფო სიმბოლიკა
- • “მანიფესტი”
- • 1921 წლის კონსტიტუცია
- • ა. კახნიაშვილი – ავტონომია უნივერსიტეტს!
- • ა.კახნიაშვილი – 2018 წლის საპრეზიდენტო არჩევნები
- • აბზიანიძე – გადატრიალება
- • ავთანდილ კახნიაშვილი – შენიშვნები და მოსაზრებანი
- • აკაკი ბაქრაძის წინააღმდეგ
- • ანგელა მერკელს
- • ბალტინის ნაამბობი შევარდნაძეზე
- • გაზეთი “განმათავისუფლებელი”
- • გამსახურდია:1993 წლის 15 იანვრის მიმართვა
- • გამსახურდიას და კოსტავას სასამართლო პროცესი
- • გამსახურდიების პასუხი ივანიშვილს
- • გზა დამოუკიდებლობისაკენ
- • გია ჩუთლაშვილი – გუთნისდედა
- • გია ჩუთლაშვილი – ერთად დავიწყოთ სამშობლოს საკეთილდღეოდ წინ სიარული
- • გია ჩუთლაშვილი – კანონიერების აღდგენასა და ერთიანობის აუცილებლობაზე
- • გია ჩუთლაშვილი – კანონიერების აღდგენისა და ერთიანობის შესახებ
- • გია ჩუთლაშვილი – მიმართვა უზენაესი საბჭოს წევრებს
- • გია ჩუთლაშვილი – რუსეთი მტერია!
- • გიორგი თარგამაძე
- • გოჩა ესებუა
- • გოჩა კელენჯერიძე – ემიგრანტებს
- • გულიკო გიგიბერია – არა “ძალადობას და უსამართლობას”!!!
- • გულიკო გიგიბერია- “რეფორმები” ჯანდაცვაში
- • გურამ ლაკია- სახელმწიფოს საფუძველი – კანონია!
- • დამარცხების მეოცე წლისთავი
- • დომუხოვსკის მიერ შევარდნაძის დაკითხვის ოქმი
- • ედპ-ს რექვიემი
- • ემიგრანტის ფიქრები
- • ეროვნული გვარდიის ვეტერანთა კავშირის განცხადება
- • ეროვნული დღესასწაული
- • ეროვნული იდეოლოგია
- • ეროვნული მოძრაობის ხელახალი აღორძინების გზები
- • ვაჟა–ფშაველა და ზვიად გამსახურდია
- • ვინ და რატომ შეცვალა სახელმწიფო დროშა?!
- • ვინ იყო მაძინი
- • ზვიად გამსახურდია
- • ირაკლი დოკვაძე სასიკვდილო შიმშილობას იწყებს!
- • ისტორიის შავბნელი ფურცელი – 1992 წლის 2 თებერვალი
- • კონსტანტინე გამსახურდია
- • მავნე საბჭოთა ტრადიცია
- • მივყვეთ მამა-პაპის გზას
- • მითი ბჟეზინსკის ერთი ფრაზის შესახებ
- • მიმართვა ეროვნული მოძრაობის წარმომადგენლებს
- • ნ. ბაღდავაძე – სელფი
- • ნაციონალიზმი და “ქსენოფობია”
- • ნოდარ ნათაძე
- • პატრიარქის მორიგი მსხვერპლი …
- • როგორ გადაიბირეს ათი ათასი მოქალაქე?!
- • სამართლიანობის აღდგენა პარლამენტიდან უნდა დაიწყოს
- • ქართული მეცნიერების 20 წელი
- • ღია წერილი ბ-ნ გიორგი ასათიანს და „ახალი ეროვნული მოძრაობის“ მესვეურთ!
- • ცოტნე გამსახურდია. ინტერვიუ – 28.05.2014
- • ჯანელიძე – გამსახურდია-73
- • ჯაჯანიძე- კრიზისის დაძლევის გზა
- • “თვითმმართველობის კოდექსი”
- • „პუტჩისტური ანდერძის“ მიმდევრებს
- •გია ჩუთლაშვილი- არჩევნებში ფარისეველთა კასტიდან
- ◊ ზვიად გამსახურდიას საგარეო პოლიტიკა
- ◊ ლაკირბაია: საქართველოს ეკონომიკურ-ფინანსური პრობლემები
- ◊ ლეილა ცომაია – „ღირსების სასამართლოს“ ვიდეო
- ◊ ნუგზარ მგალობლიშვილი – „ღირსების სასამართლო“
iberiana21@yahoo.com
Iberiana - იბერია გუშინ, დღეს, ხვალ 
იოსებ said
დიდი მადლობა მოლოცვისათვის. ყველას გილოცავთ წმინდა მეფე დავით აღმაშენებლის ხსენების დღეს. განსაკუთრებით მსურს მივულოცო ეს დღესასწაული კანონიერი ხელისუფლების თავმჯდომარეს დევნილობაში ბ-ნ ბესარიონ გუგუშვილს და კანონიერების აღდგენის მომხრეებს.
დიახ, ჩვენი მრავალტანჯული ერი, მრავალჯერ მდგარა საშინელი განსაცდელის წინაშე, მაგრამ უფლის წყალობით თავი დაუღწევია ამ განსაცდელისთვის. ქართველი ერი ამას მხოლოდ გაერთიანებით აღწევდა.
სამწუხაროდ, 1991-1992 წ.წ. მიჯნაზე განხორციელებულმა პუტჩმა, საქართველოდან ცეცხლითა და მახვილით განდევნა ის კანონიერი ხელისუფლება, რომელიც ქართველი ერის გაერთიანების ერთადერთი საყრდენი იყო!. დიახ, ლეგიტიმური ხელისუფლების აღდგენის გარეშე ვერ მოხდება ერის განმთლიანება.საზოგადოებრივი აზრი სულ უფრო და უფრო ნიჰილისტური ხდება კანონიერების აღდგენის მიმართ, რომლის მიზეზიც ჩვენს მცირედმორწმუნეობაში უნდა ვეძებოთ.
ხელისუფლება იმთავითვე არის ღმერთისგან, მაგრამ როცა რომელიმე ხელისუფლება განუდგება ღმერთს და ღმერთის წინააღმდეგაც აღდგება, მაშინ იგი ძალადობად იქცევა და უკვე ღმერთისგან კი არა, ეშმაკისგან არის. ასე რომ, ჩვენ, ქრისტიანებმა, ვიცით საიდუმლო ხელისუფლებისა და საიდუმლო ძალადობისა. ხელისუფლება კურთხეულია ღვთისაგან, ეკლესიის წინააღმდეგ ძალადობა კი შეჩვენებულია ღმერთის მიერ! ყოველივე რაც ღმრთისაგანაა – სიკეთეა, ხოლო თუკი ამ სიკეთეს ბოროტად იყენებენ, აი, ეს არის ეშმაკი, ყველა სამყაროთა და მათ შორის ადამიანური სამყაროს ბოროტეშმაკეულება. ხელისუფლება ღმერთისგანაა, და სანამ იგი ღმერთში, ღმერთის მორჩილებაში და ღმერთთან ჰგიებს, იგი კურთხეულია, ხოლო თუკი რომელიმე ხელისუფლება მიატოვებს ღმერთს, იგი ძალადობად იქცევა და ამით ღმერთის მოწინააღმდეგის – ეშმაკის ხელისუფლებას უქვემდებარებს თავს.
ზემოთ თქმულიდან გამომდინარე დავსძენთ, რომ იდეა, რომლის გარშემოც შესაძლოა მოხდეს გაერთიანება, ეს არის კანონიერი ანუ ღმრთივკურთხეული ხელისუფლების აღდგენის იდეა. ამ იდეას კი გთავაზობთ დევნილობაში მყოფი ლეგიტიმური მთავარობა მისი თავმჯდომარის ბ-ნ ბესარიონ გუგუშვილის მეთაურობით. სხვა ნებისმიერი გზა, რომლის მეშვეობითაც ვცდილობთ ქართველი ერის სასიცოცხლო ინტერესების დაცვას, უფსკრულისაკენ მიგვაქანებს.
ერთხელ და სამუდამოდ ქართველმა ერმა სამუდამუდ წერტილი უნდა დაუსვას კონსტიტუციური წესრიგის აღდგენას,წინააღმდეგ შემთხვევაში საქართველოში მუდამ იქნება ნაირ-ნაირი უკანონო ხელისუფლებების სერია და მისი ზიზღით აღვსილი ოპოზიცია. ეს იქნება მომავალი შესაძლო სამხედრო გადატრიალების და ახალი საშინელი სისხლისღვრის მიზეზიც.
თანამედროვე ქართული ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა უნდა იყოს იმ მოძრაობის გამგრძელებელი, რომელსაც საქართველოს საამაყო შვილები ზვიად გამსახურდია და მერაბ კოსტავა ედგნენ სათავაში. ეროვნული მოძრაობა ვერ დაფუძნდება მხოლოდ რომელიმე დიქტატორისადმი სამართლიანად გამოწვეულ ზიზღზე. იგი შეიძლება დაფუძნდეს კანონიერების აღდგენისადმი დაწყებული საქმის სიყვარულზე, რომელიც სამყაროს შემქმნელი ღმერთის სიყვარულიდან უნდა იღებდეს სათავეს.
დევნილი ხელისუფლების სახელით,
იოსებ ღუდუშაური
ჰელსინკი
p.s.
ჩვენს საყვარელ, გამოჩენილ და ერისთვის კარგად ცნობილ მამულიშვილებს თუ აქვთ ერის გაერთიანების სხვა ალტერნატიული იდეა შეუძლიათ გააცნონ ამ საიტის მკითხველს.
LikeLike
იოსებ said
საქართველოს ქრისტეს მხედართა ერთობის გამგეობის სახელით, მსოფლიოში გაფანტულ ქართველ ერს, გთავაზობთ შევიკრიბოთ საფრანგეთში, ლევილში.
http://didgori.wordpress.com/safrangetis-qartuli-samrevlo/
http://didgori.wordpress.com/2009/02/13/saqme-is-uwkeba/
LikeLike
guliko said
დიდი მადლობა საიტის ავტორს საინტერესო მასალებისთვის…..
ყველას გილოცავთ ,,დავითობას”…
ღმერთმა, ქვეყნის სიყვარულით გულანთებული მამულიშვილები არ მოაკლოს ჩემს და თქვენს სამშობლოს…..
დალოცვილები ვყოფილიყავით ორთავე სოფელსა ზედა. ამინ.
LikeLike
ლომისა said
ბ-ნო ალექსანდრე! გაერთიანების შესახებ მოწოდებები ყოველთვის იყო და იქნება საანამ ერთი მამულიშვილი მაინც ივლის ამ დედამიწაზე. დასვლეთ ევროპაში, იგივე სულისკვეთებით, რომლითაც თქვენ ბრძანდებით ანთებული, რამდენიმე შეხვედრა ჩატარდა, მაგრამ სამწუხაროდ ვერ გაგვაერთიანა. ზოგი ამის მიზეზად სუბიექტურ ფაქტორებს მოიყვანს,ზოგი ობიექტურს და ამაზე გაუთავებლად შეიძლება კამათი.
მიუხედავად ამისა, მოსაფიქრებელი გვაქვს ბევრი რამ. სანამ შეხვედრის მომზადებაზე ფიქრს დავიწყებდეთ, გთხოვთ ზვიად გამსახურდიას მოუსმინოთ კიდევ ერთხელ: „რა შეიძლება მოიფიქროს და მოიმოქმედოს დღეს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელმა და საკუთარი ერის მოყვარე ქრისტიანმა? მთავარზე უმთავრესია ბრძოლა ჭეშმარიტი ქრისტიანობის აღორძინებისათვის. ქრისტიანობა არა მხოლოდ ქადაგებით, არამედ საქმით, ბრძოლა სატანასთან როგორც სულიერ, ასევე, ფიზიკურ პლანში”. (ზვიად გამსახურდია)
LikeLike
kaxa said
ალეკო, დიდი მადლობა მოლოცვისათვის.
კახა ცხადაზე
LikeLike
იოსები said
გავიხსენოთ, რად შეარქვეს წმ. მეფე დავით აღმაშენებელს ,,მესიის მახვილი“. _ რადგან ის, როგორც ქრისტეს მხედარი, თავისი ლოცვითაც შეეწეოდა ერს და ჯარსაც წინ მიუძღვოდა. მისი ასეთი მხნე შემართება უშლიდა ხელს თავმდაბლობასა და სინანულში? _ რა თქმა უნდა, არა, რადგან იგია შემქმნელი ,,გალობანი სინანულისანი“-სა და ანდერძით თავისი ნეშტი გელათის მონასტრის კარიბჭეში დაასაფლავებინა, რათა ყოველ შემსვლელ-გამომსვლელს ფეხი დაედგა მასზე ანუ ამით თავის დამცირება სურდა. უფრო მეტიც, საკითხის ასე დასმაც კი არასწორია, რადგან ქრისტეს მხედრობაც სათნოებაა და თავმდაბლობა-სინანულიც და სიკეთე სიკეთეს ხელს კი არ უშლის, პირიქით, აღვიძებენ და აძლიერებენ ერთმანეთს. რახან ამქვეყნიურ ეკლესიას ,,მებრძოლი“ ეწოდება, მისი ყოველი წევრიც მებრძოლი მორწმუნე ანუ ქრისტეს მახვილი უნდა იყოს: მამამთავარი _ მთავარსარდალი, მღვდელმთავრები _ მხედართმთავრები, ხოლო მორწმუნე მრევლი _ ქრისტეს მხედრები (აქედან, სამღვდელოება _ სულიერი გაგებით, ხოლო მრევლი _ სულიერადაც და ხორციელადაც, რადგან სასულიერო პირს ვინმეს მოკვლის კი არა, ცემის უფლებაც არა აქვს ზნეობრივადაც და კანონმდებლობითადაც), რადგან ერისკაცთათვის ანუ მრევლისთვის ,,სჯულისკანონში“ ვკითხულობთ: ,,ერთი და იგივე საქმე ზოგი მიზეზით, ზოგ დროს უჯეროა, ხოლო ზოგი საფუძვლითა და ზოგჯერ _ საპატიებელი და საქებარიც კია; ამ ცხოვრებაში ქმედება ორადაა გაყოფილი: უჯეროა კაცის კვლა, მაგრამ ბრძოლაში* მამაცობით გამორჩეული პატივის ღირსია და მათ სახელზე მათი სიმართლის მქადაგებელი ძეგლები აღიმართება“ (წმ. ათანასე დიდის წერილი ამონ მონაზვნის მიმართ).
მღვდელი გიორგი სხილაძე
http://didgori.wordpress.com/2010/02/10/omi-samxedro-saqme-da-qrist/
LikeLike
Teimuraz said
მიმართვა საერთაშორისო საზოგადოებისადმი, ქართველი ხალხის
მხარდასაჭერად
უკვე ეჭვს გარეშეა, რომ სოროსის დაფინანსებულმა დემოკრატიის ექსპერიმენტმა,საქართველოში საბოლოოდ კრახი განიცადა
და ბუშისეული დამღუპველი პოლიტიკა დავიწყებას ეძლევა.
ფულს, რომელიც ამ ბატონებმა საქართველოში დასახარჯად გამოყვეს და დახარჯეს, არანაირი სიკეთე არ მოუტანია ჩვენი ქვეყნისა და ხალხისთვის,
გარდა იმ უბედურებისა , რაც ამ კაპიტალდაბანდებებით მივიღეთ.
სახეზე გვაქვს მხოლოდ მომღერალი შადრევნები წყლის გარშე და უფასო
სასადილოები, რომელშიც მოხვედრა ისევე ძნელია, როგორც პარლამენტში
ჩვენი ქვეყანა ერთ ერთი პირველი იყო საბჭოთა კავშირში, მაგრამ რა გვაქვს
დღეს?
გაუბედურებული, დანგრეული და განახევრებული
ქვეყანა!!!
ქვეყნის შრომისუნარიანი მოსახლეობის დიდმა ნაწილმა დატოვა სამშობლო და უცხო
ქვეყნებში ნახევრადმონურ პირობებში შრომობენ, რათა შევარდნაძის 30 წლიანი
რეჟიმის მიერ დანახევრებული და მშიერი ოჯახები არჩინონ
ქართველ იბერთა სამშობლოში კი ვარდისფერი სამოთხე დადგა, რამაც სოროსის
შეფერადებული დემოკრატიის ნიღბით ნგრევის და სიცარიელის ფორმა მიიღო.
მიუხედავად ყველა მომხდარი მოვლენებისა, ჩვენი პრიორიტეტები და მოთხოვნები
უცვლელია და უპირობო!
1.დემოკრატიული განვითარება
2.სასართველოში კანონის უზეანესობის აღდგენა
3.სამართლიანი, თავისუფალი და კანონიერი სასამართლო სისტემის დამკვიდრება
4.თავისუფალი და დემოკრატიული არჩევნების ჩატარება, მსოფლიოს პასუხისმგებელი ორგანიზაციების მეთვალყურეობის და ქართველი
ხალხის სრული კონტროლის ქვეშ!
5. საერთაშორისო სასამართლოს მიერ მარიონეტი ხელისუფლების და პრეზიდენტ სააკაშვილის , მისი სულიერი მამის ედუარდ შევარდნაძის,
ყველა დანაშაულებრივი ქმედების გამოძიება!
6.თვითმარქვია პრეზიდენტის და მის ჯიბის პარლამენტის დაუყოვნებლივი გადადგომა
7.სიტყვის და მასმედიის თავისუფლება
8.ყველა პოლიტპატიმრის და უდანაშაულო ადამიანის დაუყოვნებლივ განთავისუფლება
ქართველი ხალხის ყველაზე მნიშვნელოვანი მოთხოვნები:
9.დაუყოვნებლივ მოვისროლოთ ისტორიის სანაგვეზე ვარდისფერი ჭირი, რომელიც მთელ საქართველოს მოედო!
10.ქართველი ხალხი და საქართველოში მცხოვრები ყველა ეროვნების წარმომადგენელი, თავად უნდა განაგებდეს სამშობლოს ბედს!
11.პარტნიორული და მეგობრული ურთიერთობის დამყარება მსოფლიოს ყველა დაინტერესებულ ქვეყანასთან ჩვენს რეგიონში და პირველ რიგში რუსეთთან!
12.საქართველოდან იძულებით წასული ყველა მოქალაქის დასაბრუნებლად პირობების
მომზადება
—————
ჩვენ ვესწრაფვით ევროპული და მსოფლიო სტრუქტურებში რეალური ინტეგრაციისკენ
ამასთან, ჩვენი ვალია დავიცვათ ისტორიული მეგობრობა და კავშირი რუსეთთან, ღირსეული თანამშრომლობის პირობებში!
აღვიდგენოთ ჩვენი ქვეყნის სულიერ და მატერიალურ სიმდიდრე, ტერიტორიულ მთლიანობა!!!
ამას ელიან ჩვენი შვილები და გვავალდებულებს წინაპართა ხსოვნა !
მივმართავთ საქართველოს ყველა პატრიოტს და მოქალაქეს!
მივიღოთ გადაწყვეტილება,რათა გამარჯვებამდე ერთად მივიდეთ და დაღუპვისგან
ვიხსნათ უფსკრულის პირას მიყვანილი ქვეყანა და ხალხი!
LikeLike
iberiana said
კერძოდ ვის ეკუთვნის ეს მიმართვა, რომელ გაერთიანებას?
LikeLike
ლომისა said
1.„ფულს, რომელიც ამ ბატონებმა საქართველოში დასახარჯად გამოყვეს და დახარჯეს,“
მთლად ამის იმედზე ვერ ვიქნებით ბ-ნო თეიმურაზ, რომ თურმე ფული სულ დაუხარჯავთ. დანადგარი მაგათია და სანამ ჩვენ ცოცხლები ვართ რამდენსაც გინდათ იმდენს დაუბეჭდავენ.
2.”.დემოკრატიული განვითარება”
ამ პრიორიტეტმა უკვე დაგავამხო და კიდევ ეს გავიხადოთ პრიორიტეტად? ჩვენი პტიორიტეტი ეროვნული მოძრაობა უნდა იყოს, რომელიც თავის თავში უკვე მოიცავს დემოკრატიას ჭეშმარიტი და არა გლობალისტური გაგებით.
3. „სასართველოში კანონის უზეანესობის აღდგენა“
მოითხოვე კანონიერი ხელისუფლების და „საქართველოს რესპუბლიკის“ კონსტიტუციის აღდგენა, რომელიც უკანონოდ იქნა ხუნტის მიერ შეჩერებული!
………………………
LikeLike
Teimuraz said
ლომისა said
February 22, 2010 at 4:47 am
1.„ფულს, რომელიც ამ ბატონებმა საქართველოში დასახარჯად გამოყვეს და დახარჯეს,“მთლად ამის იმედზე ვერ ვიქნებით ბ-ნო თეიმურაზ, რომ თურმე ფული სულ დაუხარჯავთ. დანადგარი მაგათია და სანამ ჩვენ ცოცხლები ვართ რამდენსაც გინდათ იმდენს დაუბეჭდავენ.
2.”დემოკრატიული განვითარება”ამ პრიორიტეტმა უკვე დაგვამხო და კიდევ ეს გავიხადოთ პრიორიტეტად? ჩვენი პტიორიტეტი ეროვნული მოძრაობა უნდა იყოს, რომელიც თავის თავში უკვე მოიცავს დემოკრატიას ჭეშმარიტი და არა გლობალისტური გაგებით.
3. „საქართველოში კანონის უზენაესობის აღდგენა“ მოითხოვე კანონიერი ხელისუფლების და „საქართველოს რესპუბლიკის“ კონსტიტუციის აღდგენა, რომელიც უკანონოდ იქნა ხუნტის მიერ შეჩერებული!
————————————————————————————-
არა ბატონო აქ თქვენ გადააჭარბეთ შეფასება, დანადგარი არ ჭირდება ამ მოვლენას, მდინარეები მოედინება გასათეთრებლად.
დემოკრატია არ არის ცუდი სიტყვა, ცუდი კონსტრუქცია აქვს ხერხემლად და ეს კარგად მესმის მეც და თქვენც
არაფერი თავის თავში არაფერს არ მოიცავს
ნუ დამაბოლებთ ეხლა მაღალფარდოვანი სიტყვებით ეროვნული რა არის საბედნიეროდ არ მესწავლება
აი ამ ტერმინის საკუთარი მეობის დასამტკიცებლად ხმარება არის მავნებელი!
საქართველოში მე მოვითხოვ ღირსების, პატრიოტიზმის და სვინდისის აღდგენას
ეროვნული ამისგან შედგება!
LikeLike
გორძამაშვილი ლალი said
ეხლა ბატონო ეხლა როგორ გრძნობთ თავს ?გრძნობთ ანექსირებულათ?2019წ სექტემბერი
LikeLike
იოსები said
გილოცავთ მირქმის დღესასწაულს და აღდგომის მარხვის დაწყებას!
————————
ბ-ნო თეიმურაზ, თქვენს მიერ ჩამოთვლილ თითქმის ყველა პუნქტს ვეთანხმებით.
დიახ, „ჩვენ“ ვესწრაფვით ევროპულ და მსოფლიო სტრუქტურებში რეალური ინტეგრაციისაკენ, მაგრამ ეროვნული ხელისუფლების საქართველოდან განდევნის შემდეგ, ეს მისწრაფებები ეროვნული სახელმწიფოს ინტერესების უგულებელყოფის ხარჯზე ხდებოდა.
დღევანდელი უკანონო პოლიტიკური რეჟიმი ყველაზე კარგად ესწრაფვის ევროპულ და მსოფლიო სტრუქტურებში რეალური ინტეგრაციისკენ და ამას ეროვნული ინტერესების დათრგუნვის ხარჯზე დიახაც რომ კარგად ართმევს თავს.
სადაც დემოკრატიას და ადამიანის უფლებებს იცავთ იქ რატომ არ შეიძლება სახელმწიფო „საქართველოს რესპუბლიკის“ უფლებებიც დაგვეცვა? ძალიან დიდი დროც არ გასულა და ერს ყველაფერი ახსოვს.
რატომ ეწირება დღემდე ჩვენი სამშობლოს ინტერესები დემოკრატიისა და ადამიანის უფლებების დაცვის ინტერესებს? განა „ჯერ დემოკრატია-მერე დამოუკიდებლობა!“ ლოზუნგის ქვეშ არ დაამხეს ქართული სახელმწიფოებრიობა? განა დემოკრატიისაკენ დაუოკებელმა სწრაფვამ არ შეიწირა კანონიერი პრეზიდენტი და ათასობით ღირსეული მამულიშვილი?
ჩვენ წინააღმდეგი არ ვართ ნამდვილი დემოკრატიის, მაგრამ, რატომ არ შეძლება ვისაუბროთ იმ სახელმწიფოს ინტერესებზე რომელსაც ერქვა „საქართველოს რესპუბლიკა“ და რომელიც აღარ არსებობს? ვფიქრობთ, რომ დაქსაქსული ეროვნული მოძრაობის წევრები უპირველესად კანონიერების აღდგენაზე უნდა ფიქრობდნენ და შემდეგ დემოკრატიაზე.
დემოკრატიის განვითარება და ადამიანთა უფლებების დაცვის გარანტია სამართლიანი და სამართლებრივი სახელმწიფოს მშენებლობაში უნდა ვეძიოთ და არა ცრუდემოკრატების მიერ თავსმოხვეული პოლიტიკური ანტიეროვნული სისტემების გაკეთილშობილებაში. დღეს ანტიეროვნულ სისტემას არავინ არ ებრძვის და პიროვნებებს ებრძვიან ამ სისტებაში.
ზემოთ რაც დავწერე გამომდინარეობს იმ „დემოკრატიული“ გაკვეთილებიდან, რომელიც ქართველ ერს ჩაუტარეს 1991-1992 წწ. სამხედრო პუტჩიდან მოყოლებული და 2003 წლის „ვარდების რევოლუციით“ დამთავრებული.
მე მგონი კმარა ექსპერიმენტები!
პატივისცემით,
დევნილი მთავრობის პრეზიდიუმის წევრი,
იოსებ ღუდუშაური
P.S.
საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის გასაღები კონსტიტუციური წესრიგის აღდგენაშია!
პატრიოტები და მოქალაქეები ვეჭვობ ამ საქმეს მხარში ამოუდგნენ. ეს უფრო მამულიშვილების ვალია!
LikeLike
ლომისა said
მიუხედავად იმისა, რომ კანონიერების აღდგენის ერთგულებისთვის მაინც ფურთხს ველით ყველა მხრიდან, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი ხმა საქართველოში არაფრად არ მიაჩნიათ, როგორც დევნილი ეროვნული მთავრობის პრეზიდიუმის წევრს, მსურს გავაკეთო შემდეგი განცხადება:
განცხადება!
მამულიშვილნო, დანო და ძმანო, მამულისთვის თავდადებული ხალხო, ნუთუ შეიძლება ვინმემ დაიჯეროს რომ ცოტნეს გადარჩენა მისი ოჯახის გარდა, ჩვენზე მეტად ვინმეს უნდოდეს? გული გვწყდება, რომ ცოტნეს უკანონო პატიმრობას ეს მოუნანიებელი პუტჩისტები საკუთარი პიარისთვის იყენებენ. ამ პიარში ჩაქსოვილია ზიზღი მიშა სააკაშვილის რეჟიმის მიმართ, რომლითაც ცდილობენ გააცოცხლონ ის ეროვნული მუხტი, რომელიც პატრირქის „დაშანტაჟებამ“ საერთოდ გააქრო და რომელითაც ეს ოპოზიცია კვლავ ცდილობს ხალხის არსასწორ გზაზე წაყვანას.
დიახ, ცოტნე ციხეშია და შესაძლოა მის სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება! ცოტნე უკანონოდაა დაპატიმრებული და არა მარტო ცოტნე. უკანონოდაა დაპატიმრებული სრულიად საქართველო, ვინაიდან მას უკანონო, ანტიქართული რეჟიმი მართავს!
ამასთან ერთად, გვსურს შეგახსენოთ ერთი სამარცხვინო ფურცელი ქართველი ერის ისტორიიდან, როდესაც მართლმადიდებელ ეკლესიას მიშა სააკაშვილის რეჟიმის ჟანდარმერიამ ალყა დაარტყა, სამხედრო მანქანით ტაძრის კარები შელეწა და მართლმადდებელი მრევლი (ძირითად ქალები, ბავშვები და მოხუცები ) სასტიკად ცემა, მაშინ ჩვენი პროტესტი შიმშილობით გამოვხატეთ, ვინაიდან მეტის გაკეთების საშუალება არ გვქონდა. ამის შესახებ გაზეთმა „ასავალ-დასავალმაც“ გაავრცელა ინფორმაცია, მაგრამ თითქოს ყველამ პირი შეკრაო, კაციშვილს ვერ დავაწერინეთ გაეპროტესტებინათ მამა ბასილის მართლა უკანონო და უსამართლო დაპატიმრება. 5 წელი, პატიოსანი მღვდელი, ეროვნული მოძრაობის ქომაგი, ცხონებული პეტრე გელბახიანის სიკვდილისაგან გადამრჩენი, ეკუმენისტებთან და სექტებთან მებრძოლი ბასილ მკალავიშვილი ყველამ მიატოვა ერთეულების გარდა. პუტჩისტი პატრირქის მოწოდებებზე მილიონიან ცოცხალ ჯაჭვებს ქმნიან საქართველოში და რა მოხდებოდა რომ მართალი მღვდლის მხარდასაჭერად რამდენიმე ხელმოწერა მაინც გაკეთებულიყო?
დიდი მადლობა მამა გიორგი სხილაძეს, რომელიც სათავაში ჩაუდგა მართალი მღვდლის გამოქომაგების საქმეს და მისი წყალობით როგორც იქნა ხელმოწერილი მამა ბასილის მხარდამჭერი წერილი. განა უკანონოდ დაპატიმრებული და სასტიკად ნაცემი მართალი მღვდლის გამოქომაგება უფრო საპატიო არ იყო ვიდრე თუნდაც ზვიად გამსახურდიას ვაჟის გამოქომაგება!
იქნებ ერთი წუთით მაინც დაფიქრდნენ, ცოტნე გამსახურდიას საპატიმროდან გამოშვებისთვის „თავგანწირული“ და მოუნანიებელი პუტჩისტები თუ პუტჩის შედეგებზე აღმოცენებული პოლიტიკური პარტიების მესვეურები, იქნებ ახლა მაინც გაგეხსნათ გული და დაიწყონ საუბარი კონსტიტუციური წესრიგის აღდგენაზე! იქნებ ახლა მაინც გაისმას თქვენი ხმა, მოლაპარაკებების დაწყებაზე ლეგიტიმური ხელისუფლების წარმომადგენლებთან . იქნებ დაიწყოთ ფიქრი იმაზე, რომ „მრგვალ-მაგიდაში“ შემავალ პოლიტიკურ პარტიებს მიეცეთ საშუალება ასპარეზზე გამოსვლისა. იქნებ… იქნებ… იქნებ….
იქნებ, ცოტნემაც დაინახოს და გაიაზროს რა საქმეს ემსახურებოდა ბ-ნი ზვიად გამსახურდია და რას შესწირა თავი. იქნებ, ახლა მაინც მიხვდეს ცოტნე რას უნდა ემსახუროს და ვინაა ამ საქმის ერთგული. იქნებ ამ წერილით დაინახოს ვინაა მისი მეგობარი და ვინ ფარისეველი. დაინახავს?
იქნებ… იქნებ…იქნებ….
მწამს, რომ ბატონი ალექსანდრეც ამ იმედით არის განმსჭვალული. ღმერთმა იმედი ნუ მოგიშალოთ ბ-ნო ალექსანდრე.
ჩვენ, დევნილი მთავრობის წარმომადგენლები, მოვითხოვოთ ამ უკანონო ხელისუფლებისგან არა მარტო ცოტნე გამსახურდიას განთავისუფლებას, არამედ ყველა იმ ადამიანის განთავისუფლებას, რომელიც დღევანდელი უკანონო რეჟიმის ტყვე შეიქმნა.
ამ რეჟიმის ასეთივე „ტყვეები“ არიან აგრეთვე გიორგი და კოკო გამსახურდიები და მოვითხოვთ მათგან ამ რეჟიმისგან განთავისუფლებასაც! თუ ძმობაა ძმობა იყოს!
იოსებ ღუდუშაური
p.s.
ერთი შენიშვნა მაქვს ბ-ნო ალექსანდრე: „ქართველებო, საქართველოს მოქალაქენო, ნუ ჩავიდენთ მორიგ დანაშაულს უფლისა და ერის წინაშე. დაე, ცოტნე გამსახურდიამ, მისმა ბედისწერამ გააერთიანოს და გაამთლიანოს ჩვენი ტანჯული ერი და სამშობლო.“ ამ ფრაზაში რატომ მიმართავთ ქართველებს? ამ ფრაზით ჯობდა დღევანდელ უკანონო ხელისუფლებაში მყოფი ხალხისთვის მიგემართათ. და კიდევ ერთი. თქვენ არავითარი დანაშაული არ მიგიძღვით არც ერისა და არც უფლის წინაშე და ჯობდა თქვენი თავი გამოგერიცხათ.
ძალიან მეეჭვება ცოტნეს ბედისწერამ გააერთიანოს ერი, ვინაიდან ზვიადს კიდევ ორი შვილი ჰყავს, რომლებიც იმ უკანონო ხელისუფლებაში არიან, რომელმაც ცოტნე დაატუსაღა.
LikeLike
ნოდარი said
არაა მგონის ჩვენი საშველი, აქაც პოლიტიკა აქაც ეს გამყიდველი ე.წ. ჟოპოზიციაა…თქვე უჯიშოებო ამ გაჭირვების ჟამს, მტერი რომ მოგვდგომია, ამათ წისქვილზე იქნება წყლის დასხმა?
LikeLike
a.sanduxaZe said
უკაცრავად ვის გულისხმობთ “ჟოპოზიციაში”? მერე და ვინ მოგვაყენა ეს მტერი კარს ან ვინ ასხამს მათ წისქვილზე წყალს?
ნუთუ გჯერათ მიშას ანტირუსულობია ან მისი მამულიშვილობის?
ნეტარ არიან “მორწმუნენი”!
LikeLike
nukri said
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
საკოორდინაციო საბჭოს
გ ა ნ ც ხ ა დ ე ბ ა
ისტორიულად, დაპყრობებისა და მტრების შემოსევების ყველა ეტაპს, იყო ეს შაჰ-აბასის, თემურ ლენგის, მურვან ყრუსა, თუ ჯალალედინის, საქართველოში თან ახლდა ტერიტორიების დაკარგვა, ეროვნული ცნობიერებისა და სარწმუნოების დევნა. ამას ქართველი ხალხი, სამშობლოსა და ქართველი ერის გადასარჩენად, ქვეყანაში ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობის დაწყებით პასუხობდა და იმარჯვებდა.
ასეა დღესაც. ილიასეულ “მამულს, ენას და სარწმუნოებას” დემოკრატიას ამოფარებული ნიღბით ებრძვიან.
ქვეყანაში შექმნილი ვითარება კრიტიკულ ზღვარს გადასცდა. საქართველოსთვის ამ ავბედით ეტაპზე ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის დაწყება ქვეყანას ისე სჭირდება, როგორც არასდროს. მის დღევანდელ მიზანს, ეროვნულად მოაზროვნე ძალების გადარჩენა, კონსოლიდაცია და საქართველოს გადასარჩენად დარაზმვა წარმოადგენს. აი, ამისთვის აღსდგა და ჩამოყალიბდა საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა. გამოქვეყნდა მისი მანიფესტი და მიღებულ იქნა მემორანდუმი.
ანტიქართულ-ანტიმართლმადიდებლურად მართულ ქვეყანაში, შექმნილი სიტუაციიდან გამოსვლის მხოლოდ რამოდენიმე გზა იკვეთება:
ერთი _ საქართველოს გადარჩენისათვის ბრძოლაში დაღვრილი სისხლიანი გზაა, რომლის არჩევითა და ქართველთა სისხლის ხელახალი დაღვრით, ცოდვების დამძიმება დაუშვებელია;
მეორე, შემოთავაზებული, ეგრეთწოდებული `დემოკრატიული არჩევნებია”. ესეც, თუ მორიგ სპექტაკლთან არა გვაქვს საქმე და დღევანდელი რესურსების გათვალისწინებით _ გამორიცხულია.
არსებობს ქვეყნისთვის კატასტროფის აცილებისა და ნაკლებად სარისკო მესამე გზაც _ სახელმწიფოს სამართალმემკვიდრეობისა და კანონიერების აღდგენა და მომავალი ხელისუფლების სამართლიანი, ლეგიტიმური გზით არჩევა, “ამისტებად და იმისტებად” დაყოფილი საქართველოს ერთხელ და სამუდამოდ გამთლიანება, რეალური ეროვნული თანხმობის მიღწევის შესაძლებლობა. ამასთან, ეს გზა, დაკარგული ტერიტორიების დაბრუნების, ქვეყნის საბოლოო, საერთაშორისოდ აღიარებული სამართლიანობისა და გადარჩენის ერთადერთ გზად რჩება.
ეს ხომ საქართველოს სახელმწიფოებრიობის რეალური დამოუკიდებლობისა და თავისუფლების სამართლებრივად სწორ გზაზე დააყენების ერთადერთი მექანიზმია, მიზანი კი, საქართველოს ყველა მამულიშვილისთვის სამშობლოს გადარჩენა, ეროვნული თანხმობის მიღწევა და ქვეყნის განვითარების სწორი ვექტორის არჩევაა.
ამ გზის დაუსაბუთებელი უარყოფა კი, მხოლოდ კვლავ კონფრონტაციის, ქვეყნის გათიშულობის, ტერიტორიული მთლიანობის არამოსურნე და საკუთარი პოლიტიკური ამბიციების დაკმაყოფილების ძალებსღა აწყობს.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა იწყებს კამპანიას ამ საკითხთან დაკავშირებულ მემორანდუმზე ხელმოწერების შეგროვების მიზნით.
შემოგვიერთდით!
მემორანდუმის ტექსტი ინახება საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ცენტრალურ ოფისში. მისამართი: თბილისი, ი. ჭავჭავაძის გამზ. 49ა; V სართული. ტელ: 22 54 17
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის საკოორდინაციო საბჭო
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის საკოორდინაციო საბჭოს
გ ა ნ ც ხ ა დ ე ბ ა
ვაცნობიერებთ რა საქართველოს სახელმწიფოსა და ქართველი ერის დღევანდელ მძიმე მდგომარეობასა და პასუხისმგებლობას ქართველი ერის წინაშე, ვეყრდნობით რა საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მანიფესტში განცხადებულ ძირეულ პრინციპებს, საქვეყნოდ ვაცხადებთ, რომ:
სამართლიანობის, თანასწორუფლებიანობის, ქვეყნის საკუთარი განმგებლობის უფლებიდან, სახელმწიფოთა უფლებებისა და თავისუფლებების, როგორც მსოფლიოს ერთა კულტურათა და კოლექტიური უსაფრთხოების, მასთან ერთად ადამიანის უფლებებისა და ძირითადი თავისუფლებების დაცვის ფუძემდებლური პრინციპიდან გამომდინარე, დადგა გადარჩენის შესაძლებლობათა გამონახვა–გატარების აუცილებლობის გარდაუვალობა, ამისათვის ყველა საქმე უნდა ვაქციოთ საკუთარ საქმედ და გავხადოთ ერთიანი, განუყოფელი საქართველოს სახელმწიფოს, მისი ხალხის ინტერესების დამცველად, რათა აშენდეს ერთიანი ეროვნული სხეულით გასხივოსნებული სახელმწიფო. ყოველივე ამის განსახორციელებლად კი აუცილებელია, საქართველომ, სხვა მნიშვნელოვან პრობლემათა შორის გადაჭრას უპირველესი პრობლემა _ უნდა აღდგეს და მოწესრიგდეს საქართველოს სახელმწიფოებრივი კანონიერების, სამართალმემკვიდრეობისა და ტერიტორიულ მთლიანობის სამართლებრივი საფუძველი.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მოღვაწეობის ისტორიულობა და მისი ეგზისტენციალური დრო არ შეწყვეტილა. იგი გაგრძელდება მანამდე, სანამ საქართველო არ განმტკიცდება თავის თავისუფლებაში ყველა _ პოლიტიკური, ეკონომიკური, სოციალური და გეოპოლიტიკური ასპექტით. შესაბამისად უწყვეტია მისი ისტორიულ-თემატური დრო.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისულებელი მოძრაობის საკოორდინაციო საბჭო გამოდის ინიციატივით იყოს ამ პროცესების წამმართავი ძალა, რომლის მიზანი იქნება დაამკვიდროს ქვეყანაში მშვიდობა, ურთიერთგაგება, მონანიებისა და მიტევების გზით ხელი შევუწყოთ ეროვნული თანხმობისა და შერიგების პროცესს. მიგვაჩნია, რომ არა რომელიმე სხვა მოწოდება, ლოზუნგი, არამედ – სწორედ სახელმწიფოებრივი მიდგომა სუვერენიტეტის განმტკიცების, დემოკრატიული ინსტიტუტების განვითარებისა და ქვეყნის აღმშენებლობის იდეა უნდა გახდეს ის შემაკავშირებული სტრატეგია, რომელიც მოახდენს საქართველოს ყველა მოქალაქის გაერთიანებას მსოფლიოს ცივილიზაციაში ქართული სახელმწიფოს ღირსეული ადგილის დამკვიდრებისათვის.
მიგვაჩნია, რომ ზემოთხსენებული საკითხების გადაწყვეტა მომავალი საპრეზიდენტო და საპარლამენტო არჩევნების პრეროგატივაა.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისულებელი მოძრაობის საკოორდინაციო საბჭო არ იზიარებს ხელისუფლების შეცვლის სისხლიანი გზით ცოდვების დამძიმებას.
ჩვენი გზა ემყარება სამართლიანობის, სამოქალაქო მშვიდობისა და ეროვნული თანხმობის პრინციპებს.
LikeLike
ლომისა said
„უპირველესი პრობლემა _ უნდა აღდგეს და მოწესრიგდეს საქართველოს სახელმწიფოებრივი კანონიერების, სამართალმემკვიდრეობისა და ტერიტორიულ მთლიანობის სამართლებრივი საფუძველი.“
დიახ, ბ-ნო ნუკრი! კანონიერების აღდგენა არის ის ქვაკუთხედი, რომელზეც სახელმწიფო უნდა აშენდეს. სამართალმემკვიდრების აღდგენაშია საქართველოს ხსნა!
LikeLike
NUKRI said
დღეს საქართველოში პოლიტიკური პროცესები და ურთიერთობები ისეთ რეჟიმშია, ქვეყნის მართვის სადავეები ისეთ ძალებს აქვთ ხელში ჩაგდებული, რომლებმაც არსებითად დააჩქარეს, ფორსირებული ხასიათი მისცეს ქართული სახელმწიფოებრიობის, ქართველი ერის თვითმყოფადობისა და ძირეული ფასეულობების წინააღმდეგ მიმართულ ნეგატიური ენდოგენური და ეგზოგენური ფაქტორების გამოვლენასა და კონსოლიდაციას, რისკებისა და რეალური საფრთხეების ზრდას.
იხ.სრულად:
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს ტერიტორიაზე ქართველებთან ერთად, შედარებით მრავალრიცხოვანი და კომპაქტურად დასახლებული სხვადასხვა ეროვნების მოსახლეობაა წარმოდგენილი. საქართველოს შიდა პოლიტიკისათვის ძალიან მნიშვნელოვანია ამ სხვადასხვა ეროვნების წარმომადგენლების ინტერესებისა და მოთხოვნების გათვალისწინება, მათი სოციალურ- კულტურული ადაპტაცია და ინტეგრაცია ქართულ საზოგადოებაში ისე, რომ მათი ეროვნული თვითცნობიერება, ენისა და კულტურის თავისებურებები შენარჩუნებული იქნას.
სოციალურ ფსიქოლოგიაში ცნობილია, რომ სხვადასხვა სოციალურ ჯგუფებს შორის ურთიერთგაუცხოება, მათ შორის ეთნიკურ ჯგუფებს შორისაც, ქმნის ამ ჯგუფის წარმომადგენლებთან წინასწარ განწყობებისა და სტერეოტიპების ფორმირების წინაპირობას, რაც თავის მხრივ, შეიძლება გახდეს ურთიერთდაპირისპირების მიზეზი. თანაც, ამ ფაქტორებს კიდევ უფრო ართულებს მძიმე ეკონომიკური პირობები. ცნობილია, რომ ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფაქტორი, რომელსაც მივყავართ ამა-თუ იმ კონფლიქტის ფორმირებასთან, არის მხარეებს შორის კომუნიკაციის არარსებობა, ან ინფორმაციის დამახინჯება.
ამრიგად, სრულყოფილი დიალოგის გაშლა სხვადასხვა ეთიკური ჯგუფების წარმომადგენელთა შორის უნდა იყოს დაფუძნებული იმ ცენტრალურ, საკვანძო მომენტებზე, რომლებიც არის საერთო და გასაგები ურთიერთდამოკიდებულების ყველა მონაწილისათვის, იმ ეთნიკური სტერეოტიპებისა და წინასწარი განწყობების ელიმინაციისას, რომლებიც მნიშვნელოვნად განსაზღვრავენ ე. წ. ჯგუფთაშორის მიუღებლობას.
საქართველოში, მთელ სასაზღვრო პერიმეტრში, კონტროლირებად, თუ არაკონტროლირებად ტერიტორიებზე მცხოვრები ქართველი, აზერბაიჯანელი, სომეხი და სხვა ეროვნების ურთიერთდაახლოვების, მოქალაქეობრივი პოზიციის ჩამოყალიბებისა და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში ინტეგრაციისათვის აუცილებელი პირობების შესწავლა, უკანასკნელ პერიოდში კავკასიაში განვითარებული კონფლიქტები, ერთი შეხედვით, ეთნიკურ ხასიათს ატარებს. მრავალნაციონალურობა პრობლემატური აღმოჩნდა საქართველოსათვისაც, რომლის კულტურულ თავისებურებასაც სწორედ მრვალნაციონალურობა წარმოადგენდა. თუმცა ექსპერტთა ნაწილი თვლის, რომ კავკასიაში კონფლიქტების მიზეზები არა მხოლოდ ეთნიკური ხასიათისაა. მათი აზრით, კონფლიქტები ძირითადად გამოწვეულია გარე მტრული ძალებისა და მმართველი ელიტის ნებით და ტერიტორიებზე პრეტენზიით.
ხელისუფლებას ჰაერივით სჭირდება მართვის არადემოკრატიული, ავტორიტარული, ძალადობაზე, ძალმომრეობაზე დამყარებული სტილი. ესაა მათი ქმედებების მთავარი ალგორითმი, მათი მოტივაციის ნებისმიერი ასპექტის განმსაზღვრელი. – სხვაგვარად, ჭეშმარიტი დემოკრატიისა და თავისუფალი არჩევნების პირობებში, მათი ხელისუფლებაში დარჩენა გარანტირებული ვერ იქნება.
საბოლოო ჯამში, შეიძლება ითქვას, რომ საქართველოს ამჟამინდელი ხელისუფლება წარმოადგენს:
1.საკუთარი ხალხისადმი გატარებული ეკონომიკური პოლიტიკით და ბიზნესისადმი დამოკიდებულებით, სელექციური სამართლიანობით _ საოკუპაციო რეჟიმს;
2.უცხოური კაპიტალისა და საფინანსო-ეკონომიკური წრეებისათვის ხელსაყრელი პირობების შექმნის, ხოლო საკუთარ შემოსავლებში უცხოეთში გატანისა და დაბინავების მასშტაბებით _ კოლონიურ რეჟიმს;
3. განსხვავებული აზრის მიუღებლობით, მისდამი აგრესიული და მტრული დამოკიდებულებით _ რევოლუციური ბოლშევიზმის ნაირსახეობას;
4.”ნულოვანი ტოლერანტობის” პროპაგანდით და “სოციალურად არასაიმედო”, “მტრული” ელემენტებისადმი დამოკიდებულებით, ტოტალური თვალთვალით, მოსმენითა და “ჩაშვების” ინსტიტუტის წახალისებით _ მეოცე საუკუნის ყველაზე ტოტალიტარული რეჟიმების სადამსჯელო ინსტიტუტების რეინკანრაციას საზოგადოებაში “მტრული ელემენტების” ფიზიკური ნეიტრალიზაციითა და ამბოხის ჩახშობა-დაშოშმინების ფუნქციით;
5.საკუთარი წარმატებებების უზომო აფიშირებით, “შეფუთვით”, “ყველაზე მაგრების”, “პირველების”, “საუკეთესოების” კლიშეების გამოყენებით, პიარის “ნაციონალური მოძრაობის” ინტერესებში გამოყენების ექსპლუატაციის ხარისხითა და ინტენსივობით – მესამე რაიხის პროპაგანდის სამინისტროს თავისებურ ადეპტს;
6.ზოგადსახელმწიფოებრივი და ეროვნული ფასეულობებისადმი უნიტარული დამოკიდებულებით, კონკურენტებთან და მეტოქეებთან, ანგარიშსწორების, სიმდიდრისა და ფინანსების გადანაწილების ფორმებით _ ე. წ. “კანონიერი ქურდებისა” და განგსტერების ერთგვარ სიმბიოზს;
7.კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტების, ძეგლების განადგურებით _ ავღანურ ტალიბანს.
ეს ხელისუფლება კი დათმობს იმდენს და იმდენად, რამდენსაც და რამდენადაც შეძლებს ამის მიღწევას საზოგადოება, ხალხი, თავისუფალი, არარეპრესიული, დემოკრატიული საზოგადოების ჩამოყალიბება, მასზე თავსმოხვეული, უცხო, არაეროვნული, საეჭვო ფასეულობებისაგან გათავისუფლება თავად ქართველი ხალხისა და სამოქალაქო საზოგადოების გადასაწყვეტი ამოცანაა, მან უნდა მოინდომოს ასევე, კონფლიქტურ რეგიონებში არსებული ჯანსაღად მოაზროვნე სამოქალაქო ორგანიზაციების, როგორც ამ სისტემის სუბიექტების, საქართველოს სამოქალაქო საზოგადოებად ცნობა, მათი ჩართვა ერთიან სახელმწიფოებრივ ზრუნვაში და ერთობლივი ბრძოლით დღევანდელი საერთო საოკუპაციო, რეპრესიული რეჟიმისაგან თავის დაღწევა, გათავისუფლება, დემოკრატიული გარემოს ჩამოყალიბება.
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს მოსახლეობა აღიარებს დემოკრატიული ღირებულებებს, მაგრამ ნაკლებად ხედავს ქვეყანაში მათი რეალიზაციის შესაძლებლობას. სამოქალაქო აქტიობა დაბალია. ამის ერთერთი ფაქტორი სხვებისადმი ნდობის დაბალი დონეა, რომელიც საზოგადოებრივი ცხოვრებისადმი ინტერესის მსგავსად ბოლო წლების განმავლობაში განუხრელად კლებულობს. მცირეა სამოქალაქო სექტორის ხილვადობა. მოსახლეობის საზოგადოებრივი საქმიანობაში ჩართვა ძირითადად ახლობლების ინციატივით ხდება. ინფორმაციას ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენების შესახებ მოსახლეობის უდიდესი ნაწილი ტელევიზიით იღებს. თუმცა ნდობა ძირითადი სატელევიზიო არხების საინფორმაციო გამოშვებების მიმართ მცირეა. ისინი ნაკლებად აღიქმებიან ხელისუფლებისგან დამოუკიდებელ მედია საშუალებებად.
LikeLike
NUKRI said
დემოკრატია, როგორც ვიცით, სახელმწიფოს პოლიტიკური რეჟიმი ან პოლიტიკური სისტემაა, როდესაც ხელმძღვანელობა ხორციელდება ხალხის პირდაპირი ძალაუფლებით (პირდაპირი დემოკრატია), ან წარმომადგენლებით, რომლებიც იყვნენ არჩეულნი ხალხის ან ხალხის გარკვეული ნაწილის მიერ (წარმომადგენლობითი დემოკრატია). დემოკრატიის მთავარი მაჩვენებელი არის ხელისუფლებაში ხალხის რაც შეიძლება ფართო ინტერესების მქონე პროპორციული წარმომადგენლობის უზრუნველყოფა და ასევე წარმომადგენლობითი ხელისუფლების შესაბამისი ინტერესების დროში ცვლილებებთან ერთად დინამიური ცვლილებები.
დღეისათვის დემოკრატიულ მართვას უმეტესწილად აქვს დასავლეთ ევროპული საწარმომადგენლო დემოკრატიის ფორმა, რომელმაც მიიღო სახელი _ “ლიბერალური დემოკრატია”.
იხ. სრულად:
LikeLike
NUKRI said
დამოუკიდებლობის გამოცხადებიდან 19 წლის განმავლობაში ქვეყანამ სამოქალაქო და სამამულო ომებიც გამოიარა, რასაც კორუფციის აყვავაება მოჰყვა, ამან კი სრულიად გააჩანაგა ეკონომიკა და გააღატაკა მოსახლეობა. დღეს მოსახლეობის 61% სიღარიბის ზღვარს ქვემოთაა, ხოლო 23%-მა უცხოეთს მიაშურა.
ეკონომიკის განვითარებას რამდენიმე ფაქტორი უშლის ხელს, ესენია: ძირითადი დასაქმების სექტორის არაკონკურენტუნარიანობა საექსპორტო ბაზარზე; სახელმწიფოს მფლობელობაში მყოფი ცუდად მართული საწარმოები; მეწარმეებს არ გააჩნიათ ბაზარზე ორიენტირებული უნარჩვევები, ცუდად ან საერთოდ არ მიუწვდებათ ხელი ფინანსურ საშუალებებზე; გარდა ამისა, ტერიტორიული კონფლიქტები, კორუფცია, საგადასახადო და საბაჟო მოსაკრებლების არაგამჭვირვალე შეგროვება, დანგრეული ინფრასტრუქტურა და არასაიმედო ენერგომომარაგება დამატებით ბარიერებს ქმნის უცხოური ინვესტიციების პირდაპირი მოზიდვის დროს. სოციალური საკითხების თვალსაზრისით, მთავრობა საერთო შიდა პროდუქტის დაახლობით 1%-ს ხარჯავს მოსახლეობის ჯანმრთელობისა და განათლების უზრუნველსაყოფად, რაც სარისკოს ხდის ნებისმიერ ეკონომიკურ თუ პოლიტიკურ წინსვლას.
იხ. სრულად:
LikeLike
vladimir said
მინდა საქართველოში და უცხოეთში მცხოვრებ საქართველოს მოქალაქეებს ვაცნობო, რომ საფრანგეთში ქ. სტრასბურგში დავაფუძნეთ ეროვნული-მოძრაობა ემიგრანტები 28.11.2009წ და პარალერულად თბილისში სასტუმრო მერიოტში ჩავატარეთ პრესკონფერენცია და დავაფუძნეთ და ავამოქმედეთ საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა. დამფუძნებლები “ეროვნული-მოძრაობა ემიგრანტები”, “ჰელსინკის კავშირი” და “კავკასიელ ხალხთა ასამბლეა”. ის პარტიები და პიროვნებები, რომლებიც არიან პატრიოტული სულით და ფიქრობენ საქართველოს და ქართველი ხალხის ბედნიერებაზე, მოვუწოდებთ გაერთიანდნენ ეროვნულ მოძრაობაში და ერთად გადავარჩინოთ საქართველო და ქართველი ხალხი. ჩვენი უპირველესი მიზანია საქართველოში კანონის უზენაესობის არდგენა და ამით აღვადგენთ ტერიტორიულ მთლიანობას. ქვეყანა დაბრუნდება 1991 წლის მდგომარეობაში, ამოქმედდება 1978 წლის კონსტიტუცია, სადაც დაფიქსირებულია აფხაზეთი, როგორც საქართველოს განუყოფელი ნაწილი. 1991-92 წლის პუტჩის შემდეგ სამხედრო საბჭომ შეაჩერა 1978წ. კონსტიტუცია და ამოქმედდა 1921 წლის კონსტიტუცია, სადაც აფხაზეთი არ არის დაფიქსირებული საქართველოში შემადგენლობაში. როდესაც დაველაპარაკეთ აფხაზეთის მაშინდელ და ეხლანდელ არაკანონიერ ხელისუფლებას, პასუხი იყო ასეთი – თქვენ თვითონ გაგვაგდეთ თქვენი ტერიტორიული ერთობიდანო, თან გვითხრეს აღადგინეთ საქართველოში კანონის უზენაესობა და ამის შემდეგ ვილაპარაკოთო.
ეს საკითხი მე მგონია საქართველოში არ იცის 90% და ამ თემაზე დავიწყებთ მოსახლეობის ინფორმირებას.
მინდა მივმართო საქართველოს მოსახლეობას და უცხოეთში მცხოვრებ საქართველოს მოქალაქეებს, ჩვენ მალე დავიწყებთ ხელმოწერებს „გინდათ საქართველოში აღდგეს კანონის უზენაესობა და ამის საფუძველზე ტერიტორიის მთლიანობა. იცოდეთ ქვეყნის, თქვენი და თქვენი მომავალი თაობების ბედი თქვენზეა დამოკიდებული“.
“ეროვნული-მოძრაობა ემიგრანტები”
საფრანგეთი
LikeLike
NUKRI said
“საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის”
მ ა ნ ი ფ ე ს ტ ი
(მეორე, შემოკლებული გამოცემა)
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის (სეგმ)
დ ე კ ლ ა რ ა ც ი ა
ბოლო პერიოდში ჩვენს ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებმა, საზოგადოების პოლიტიკური ინტრიგებით მეტისმეტად გატაცებამ, პოლიტიკოსების მხრიდან მერკანტილური ინტერესების ასრულების დაუოკებელმა ჟინმა ქართული სახელმწიფოებრიობა მოშლა-გაუქმების წინაშე დააყენა.
სრულად:
LikeLike
NUKRI said
“საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის”
მ ე მ ო რ ა ნ დ უ მ ი
LikeLike
NUKRI said
“საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის”
ქ ა რ ტ ი ა
ცივილიზაციის განვითარება იმ ფაზაში შევიდა, როდესაც მოწინავე ქვეყნები ერთობლივად ცდილობენ გადაჭრან ზოგადსაკაცობრიო პრობლემები. მსოფლიო პროცესები იმდენად დაჩქარებულია, რომ უახლოეს ხანში ამ წინააღმდეგობათა მოუგვარებლობა უაღრესად ზრდის საყოველთაო კატასტროფის შესაძლებლობას. მსოფლიოს ახლებურად მართვის ეტაპზე დიდად მნიშვნელოვანია პოლიტიკური მოვლენების ახლებურად განჭვრეტა და წარმართვა. საქართველომ მიზანმიმართულად უნდა გამოიყენოს გეოპოლიტიკური უპირატესობანი და შეძლოს დამოუკიდებელი პოლიტიკურ-დიპლომატიური აქტიურობა.
სრულად:
https://iberiana.wordpress.com/qartia/
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
საკოორდინაციო საბჭოს
მიმართვა
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
ეროვნულ-სახელმწიფოებრივ ინსტიტუციებს
ისტორიულად, დამპყრობლებისა და მტრების ყველა შემოსევას საქართველოში თან ახლდა ტერიტორიების დაკარგვა, ეროვნული ცნობიერებისა და სარწმუნოების დევნა. გარეშე თუ შინაური მტრების მიერ ყოველთვის გააფთრებული თავდასხმები და აგრესია ხორციელდებოდა ქართული ეროვნული იდეოლოგიის, ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობისა და ეროვნული ცნობიერების წინააღმდეგ.
ეს აგრესია განსაკუთრებით გამძაფრდა და გაძლიერდა ჯერ ანტიეროვნული, სამხედრო-კრიმინალური, სახელმწიფო გადატრიალებისა და შემდგომ ანტიეროვნულ-გლობალისტურ-კომპრადორული რეჟიმის ზეობისას.
ამას ქართველი ხალხი, სამშობლოსა და ქართველი ერის გადასარჩენად, ქვეყანაში ეროვნულ- განმანთავისუფლებელ მოძრაობის დაწყებით პასუხობდა და იმარჯვებდა.
ქართული ეროვნული იდეოლოგიისა და ეროვნული ცნობიერების, ქართველთა მოდგმის დასაცავად — მისი აპოლოგიისათვის ყოველთვის იბრძოდა და იბრძვის საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ძალები, რომელთაც არსებითად ხელეწიფებათ იდეოლოგიურ მტრებთან შებრძოლება.
ასეა დღესაც.
ქვეყანაში შექმნილი ვითარება კრიტიკულ ზღვარს გადასცდა. საქართველოსთვის ამ ავბედით ეტაპზე ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის საყოველთაოდ დაწყება ქვეყანას ისე სჭირდება, როგორც არასდროს. საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მოღვაწეობის ისტორიულობა და მისი ეგზისტენციალური დრო არ შეწყვეტილა. იგი გაგრძელდება მანამდე, სანამ საქართველო არ განმტკიცდება თავის თავისუფლებაში ყველა — პოლიტიკური, ეკონომიკური, სოციალური და გეოპოლიტიკური ასპექტით. შესაბამისად უწყვეტია მისი ისტორიულ-თემატური დრო და ამ დროში მის მიერ დატოვებული კვალიც, რომელიც სამომავალო პერსპექტივების რეალური განხორციელების გარანტია.
აი, სწორედ ამისათვის აღსდგა და ჩამოყალიბდა საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა, მიღებულ იქნა და გამოქვეყნდა მისი მანიფესტი, მემორანდუმი, ქარტია, დეკლარაცია, მიმართვები და განცხადებები, რომელთა საშუალებით არაერთხელ ხაზგასმულა, რომ უმნიშვნელოვანესია საქართველოში ლეგიტიმურობის აღდგენის, ეროვნული ხელისუფლებისა და საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ურთიერთდამოკიდებულების საკითხთა მოგვარება. აქედან გამომდინარე კი, საქართველოს ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის დღევანდელ ერთ–ერთ მიზანს, ეროვნულად მოაზროვნე ძალების გადარჩენა, კონსოლიდაცია და სამშობლოს გადარსაჩენად დარაზმვა წარმოადგენს. ზვიად გამსახურდიასა და მერაბ კოსტავას სიცოცხლეში და ეხლაც საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის საბრძოლო იარაღია ორლესული მახვილი მხილებისა, რამეთუ ლეგიტიმურობის აღდგენისათვის ბრძოლას გამუდმებით თან უნდა ახლდეს დღემდე არსებული ფაქტობრივი რეჟიმებისა და მათი ანტიეროვნული, გლობალისტური, კომპრადორული პოლიტიკის ცხადყოფა.
უნდა გვახსოვდეს, რომ `ლეგიტიმაციის აღდგენის გარეშე ქართული სახელმწიფოს გადარჩენა და აღორძინება შეუძლებელია, რამეთუ, `ხელისუფლება” ნიშნავს ლეგიტიმურ ხელისუფლებას, კანონიერ ხელისუფლებას და არა უკანონო, ყაჩაღურ, უზურპატორულ ხელისუფლებას, რომელიც ეშმაკისაგან არის და არა ღვთისაგან“ (ზვიად გამსახურდია).
ასევე, საქართველოს ეროვნულ-გამანთავისულებელი მოძრაობის მიზანია დაამკვიდროს ქვეყანაში სამოქალაქო მშვიდობა და ურთიერთგაგება, რათა მონანიებისა და მიტევების გზით ხელი შევუწყოთ ეროვნული თანხმობისა და შერიგების პროცესს. მხოლოდ სახელმწიფოებრივი აღდგენა-აღორძინებისა და განვითარების ძირითად პრინციპეპზე დაყრდნობით მიღწეული სრული, ჭეშმარიტი ეროვნული თანხმობა და შერიგება წარმოადგენს ერთადერთ სავალდებულო პოზიციას სახელმწიფოს ყველა მოქალაქისათვის, პოლიტიკური თუ არაპოლიტიკური ორგანიზაციებისათვის და ეს ბრძოლა გაგრძელდება მანამ, სანამ ქართველ ხალხს არ ეყოლება ერის ნების გამომხატველი სამართლებრივი, კანონიერი, ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლება და მიგვაჩნია, რომ სხვა გზა არის გათიშულობის, დაპირისპირებისა და კონფრონტაციის გზა.
აუცილებელია სახელმწიფოებრიობის სამართლებრივი წყვეტის აღმოფხვრა და მომავალი ლეგიტიმირებული, სამართლებრივი საყოველთაო არჩევნების დანიშვნა, რამეთუ სწორედ ასეთ არჩევნებში მონაწილეობის მიღებასა და გამარჯვებას აქვს აზრი. მხოლოდ მას შემდეგაა რეალური და უცილობელი საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა, ემიგრანტთა, ლტოლვილთა და დევნილთა მშობლიურ კერაზე დასაბრუნებლად ხელსაყრელი პირობების შექმნა.
საქართველოს თითოეულ ნამდვილ მამულიშვილს გაცნობიერებული უნდა ჰქონდეს და სჯეროდეს, რომ უნდა ემსახუროს ქართველი ხალხის უზენაესობას, მარადიული ჭეშმარიტების მოთხოვნებს.
დიადი მიზნების მიღწევას შესაძლოა ხანგრძლივი ბრძოლა დასჭირდეს, გამარჯვების გარანტი კი საქართველოს ჭეშმარიტი თავისუფლებისაკენ დაუოკებელი სწრაფვაა.
ასეთ ვითარებაში საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის საკოორდინაციო საბჭო კიდევ ერთხელ ამახვილებს მამულიშვილთა ყურადღებას ქართული ეროვნული იდეოლოგიისა და ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის, ეროვნული ცნობიერების დაცვის, აპოლოგიის აუცილებლობაზე და მოუწოდებს მათ მჭიდროდ ითანამშრომლონ ამ მიმართულებით საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის საკოორდინაციო საბჭოსთან.
ჩვენთვის მიუღებელია ფაქტობრივ ხელისუფლებაში რაიმე სახით მონაწილეობა და მათ კმაყოფაზე ცხოვრება, რადგან საქართველოს ეროვნულ-გამანთავისულებელი მოძრაობა, თავის ინსტიტუციებთან ერთად, არის პოლიტიკური საფუძველი ლეგიტიმური ხელისუფლებისა. ამდენად ჩვენ ვერ ვიბრძოლებთ დამპყრობელთა კარგი ხელისუფლებისათვის. ჩვენი მიზანია ქართველი ერის ნების გამომხატველი ხელისუფლება, რომლის მოსვლაც შესაძლებელი გახდება ეროვნული თანხმობის პირობებში.
შეიძლება, დღეს წარმოუდგენლად გვეჩვენებოდეს, მაგრამ, როცა ჩვენ მთელი ერის ძალას შევკრებთ და ფაქტობრივ ხელისუფლებას ვაიძულებთ თავიანთი უცხოელი „უფროსების” ნებართვის გარეშე, ან თუნდაც ნებართვით, საქართველოს საკეთილდღეოდ დასხდნენ მოლაპარაკების მაგიდასთან ლეგიტიმურ ხელისუფლებასთან, ეს ყოველივე რეალობად იქცევა. სწორედ ამ მხრივ წარვმართავთ ჩვენს ძალისხმევას და სხვასაც იმავეს მოვუწოდებთ.
სამართლიანობის, თანასწორუფლებიანობის, ქვეყნის საკუთარი განმგებლობის უფლებიდან, სახელმწიფოთა უფლებებისა და თავისუფლებების, როგორც მსოფლიოს ერთა კულტურათა და კოლექტიური უსაფრთხოების, მასთან ერთად ადამიანის უფლებებისა და ძირითადი თავისუფლებების დაცვის ფუძემდებლური პრინციპიდან გამომდინარე, დადგა გადარჩენის უკანასკნელ შესაძლებლობათა გამონახვა–გატარების აუცილებლობის გარდაუვალობა.
გვსურს, აგრეთვე ყველას ვამცნოთ, რომ ჩვენი მიზანი არ არის თანამდებობების დაბრუნება, არამედ, ჩვენს ქვეყანაში კანონიერებისა და სამართლიანობის, კანონიერი ხელისუფლების აღდგენაა. ეს ყოველივე კი გამომდინარეობს კანონიერების აღდგენის სტრატეგიიდან და ეთანხმება საქართველოს რესპუბლიკის ლეგიტიმური პრეზიდენტის _ ზვიად გამსახურდიას მოსაზრებებს კანონიერი ხელისუფლების მოქმედების პრინციპების შესახებ.
ამავე დროს, საჯაროდ უნდა ვაღიაროთ, რომ მათი შესაძლო უმეტესობა, ვინც 1990-იან წლებში ქართველმა ერმა ეროვნულობის დაცვის მიზნით სახელმწიფოს სამართლებრივი სადავეებისა და ორგანიზაციული სისტემის სამართავად აირჩია და დანიშნა (საკანონმდებლო, აღმასრულებელსა თუ სასამართლო სფეროებში), საკუთარ მოვალეობებს გაემიჯნენ, ხალხის არჩევანს უღალატეს, თითს თითზე არ აკარებენ, რათა ეროვნულობის წინააღმდეგ ქართველი ერის მტრის გააფთრებული თავდასხმებს შეეპასუხონ, დაიცვან ეროვნული იდეალები. მეტიც, ძალზე ხშირ შემთხვევაში, ეს „ხალხის რჩეულები“ შეერწყენ, შეეთვისნენ ანტიეროვნულ-გლობალისტურ-კომპრადორულ რეჟიმს და მასთან აქტიურად თანამშრომლობენ _ კოლაბორანტობენ.
მაგალითისათვის კმარა, ფაქტობრივი ხელისუფლებისადმი მიმართული ერთ–ერთი წერილის ამონარიდიც:
`სახელმწიფოებრივი პრობლემების მოსაწესრიგებლად და ლეგიტიმური არჩევნების პირობების მოსამზადებლად პარიტეტულ საწყისებზე პრეზიდენტის თავმჯდომარეობით და მისი ბრძანებით შეიქმნას 7-კაციანი ოფიციალური სახელმწიფო კომისია, რომელშიც შევლენ პრეზიდენტი, გენერალური პროკურორი და დევნილი კანონიერი ხელისუფლებისა და მთავრობის წევრები. კომისიაზე გადაწყვეტილება მიღებულ იქნას კონსენსუსის წესით”.
წერილის პასუხად კი შეიქმნა: `1991-1993 წლებში განვითარებული მოვლენების შედეგად განხორციელებული ხელისუფლების ძალადობრივი შეცვლის, საქართველოს პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას ფიზიკური ლიკვიდაციის, ასევე ხელისუფლების შეცვლის მიზნით ძალის გამოყენებასთან დაკავშირებული ფაქტების, გარემოებებისა და თანამდევი (1991-2003 წლებში მომხდარი და სხვა) მოვლენების შემსწავლელი სახელმწიფო კომისია” (2004 წლის 21 თებერვლის განკარგულება #174).
ანალოგიური მიზნით, საქართველოს გენერალური პროკურორის 2004 წლის ბრძანებებით „საქართველოს ყოფილი პრეზიდენტის, ზვიად გამსახურდიას მიმართ აღძრული და წარმოებით შეწყვეტილი სისხლის სამართლის საქმის მასალების მიხედვით, 1991-1993 წლებში განვითარებული, ასევე 2003 წლის ჩათვლით თანამდევი ცნობილი მოვლენების შესწავლისათვის” შეიქმნა საქართველოს გენერალური პროკურატურის, 1990 წლის 28 ოქტომბერს არჩეული საქართველოს უზენაესი საბჭოს ზოგიერთი წევრისა და საზოგადოების წარმომადგენელთა ერთობლივი კიდევ ორი კომისია, რომელთაც იურიდიული დოკუმენტის შექმნა ვერ შეძლეს. ასევე უშედეგო აღმოჩნდა 2004 წლის 26 იანვარს წმინდა გიორგის სახელობის ქაშვეთის ეკლესიაში საზეიმო ვითარებაში `ეროვნული თანხმობის დეკლარაცია” _ `საქართველოს უახლეს ისტორიაში ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი სახელმწიფო-პოლიტიკური დოკუმენტი”, რისი მიზანიც `საქართველოში შინაგანი პოლიტიკური სტაბილურობის დამყარება და სამართლიანობის აღდგენა” იყო და რასაც მოჰყვა ზემოთხსენებული, ფაქტობრივი რეჟიმის პარლამენტის უსახო, მხოლოდ 1991-92 წლების დეკემბერ-იანვრის მოვლენების ვითომ სამართლებრივი შეფასება.
გაურკვევლად და უშედეგოდ დარჩა ასევე ე. წ. პოლიტიკური გაერთიანება „ქარტია 2010″–ის” დაარსება `1990-91 წ. წ. უზენაესი საბჭოს დეპუტატების” შემწეობით, რომელთაც ხელისუფლებამ სრული მხარდაჭერა აღუთქვა და დაჰპირდა მათი წინადადებების შესაბამის უწყებასთან განხილვასა და მიღებას.
და კიდევ ვინ მოსთვლის, თუ რა და რამდენი `არასამთავრობო”, `პოლიტიკური” ორგანიზაციებითა, თუ ინდივიდუალური გარიგებებით აწარმოებდნენ `კანონიერი ხელისუფლების მაღალჩინოსნები” და ე. წ. დეპუტატები _ ‘ეს „ხალხის რჩეულები“, კომპრადორულ რეჟიმთან შერწყმასა და მასთან აქტიურად თანამშრომლობას.’
მიგვაჩნია, რომ მათი ყველანაირი გაერთიანებები, პოლიტიკური პარტიები და სხვა მსგავსი ერთობები, რომლებიც საქართველოს პოლიტიკურ ნაწილს ეხება და კანონიერ ეროვნულ ხელისუფლებას არ სცნობს, ამით თავისთავად უკანონობას ამტკიცებს, ხოლო თუ სცნობს, მაშინ მასთან უნდა შეათანხმოს საქართველოს რესპუბლიკის საშინაო და საგარეო პოლიტიკური გეზი.
აღსანიშნავია, რომ ფაქტობრივმა რეჟიმმა საქართველოს რესპუბლიკის პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას სიკვდილთან დაკავშირებული გამოძიება ჯერ კიდევ 2004 წელს წამოიწყო. ამ გამოძიებაში ათობით გამომძიებელმა დაკითხა ასობით მოწმე და ჩაატარა ასობით საგამოძიებო პროცედურა, დაწერა ათასობით გვერდი მასალა, მაგრამ უშედეგოდ.
სავარაუდოდ უშედეგოდ დამთავრდება ე. წ. `საქართველოს პირველი პრეზიდენტის, ზვიად გამსახურდიას გარდაცვალებასთან დაკავშირებული საკითხების შემსწავლელი საქართველოს პარლამენტის დროებითი კომისიის” მუშაობაც, რამეთუ მასში ნაკლებადაა სამართლებრივი, იურიდიული მსჯელობები, ფაქტორები და ასპექტები, რომლითაც უნდა გამოირჩეოდეს ლეგიტიმური საკანონმდებლო ორგანოს დოკუმენტები, თუმცა ამ არალეგიტიმური კომისიის „მუშაობა“ ასეთიც უნდა იყოს, მისი მიზანი ხომ პიარია და სხვა არაფერი.
ასევე აღსანიშნავი და საყურადღებოა საქართველოს კანონი `სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ” და საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის მინისტრის 2006 წლის 10 თებერვლის #46/ნ ბრძანება `სახელმწიფო პენსიის, სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის დანიშვნისა და გაცემის წესების¨დამტკიცების თაობაზე, სადაც ვკითხულობთ: ` . . . 1990 წელს არჩეულ ყოფილი უზენაესი საბჭოს წევრებს კომპენსაცია ენიშნებათ 65 წლის ასაკის მიღწევის ან 25 წლის შრომის საერთო სტაჟის შემთხვევაში, მიუხედავად მათი სადეპუტატო უფლებამოსილების ვადისა”; ` . . . ყოფილი პარლამენტის (უზენაესი საბჭოს) წევრს, რომელსაც შეუსრულდა 65 წლის ასაკი ან აქვს 25 წლის შრომის საერთო სტაჟი და იგი ეწევა საჯარო საქმიანობას, მისი საშუალო თვიური ანაზღაურების შევსება მოხდება კანონით დადგენილ კომპენსაციის მაქსიმალურ ზღვრამდე; ` . . . აღნიშნული პირობებით კომპენსაცია ენიშნებათ 1990 წელს კომუნისტური პარტიიდან მაჟორიტარული ან პროპორციული წესით არჩეულ ყოფილ უზენაესი საბჭოს წევრებს, თუ მათ სადეპუტატო უფლებამოსილება შეუწყდათ კომუნისტური პარტიის აკრძალვის გამო, ან კანონის დარღვევით დეპუტატის სტატუსთან მისი საქმიანობის შეუთავსებლობის გამო (ბრძანება #306/ნ, 02. 11. 2007); ` . . . საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს წევრის კომპენსაციის დანიშვნის საფუძვლები და ოდენობა განისაზღვრება `საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს წევრთა სოციალური დაცვის გარანტიების შესახებ” საქართველოს კანონის თანახმად; ` . . . საქართველოს უზენაესი სასამართლოს წევრის კომპენსაციის დანიშვნის საფუძვლები და ოდენობა განისაზღვრება `საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ” საქართველოს ორგანული კანონის თანახმად; ` . . . კომპენსაციას და სტიპენდიას, შესაბამისი განცხადების საფუძველზე ნიშნავს სააგენტო. განაცხადს თან უნდა ერთვოდეს შესაბამისი უწყების წარდგინება, რომელიც მზადდება კანონით გათვალისწინებული პირობების დაკმაყოფილების საფუძველზე და თან ერთვის ყველა საჭირო დოკუმენტი (ბრძანება #193/ნ, 27. 06. 2007): პარლამენტის წევრზე (ყოფილ წევრზე) კომპენსაციის დანიშვნისათვის _ განცხადება, პირადობის მოწმობა, პარლამენტის წევრობის (ყოფილი უზენაესი საბჭოს წევრებმა უზენაესი საბჭოს წევრობის) დამადასტურებელი დოკუმენტი, ხოლო 65 წლის ასაკის შესრულებამდე, შრომის საერთო სტაჟის დამადასტურებელი დოკუმენტი, ცნობა პარლამენტის წევრის ხელფასის შესახებ, იმ შემთხვევაში თუ იგი ეწევა საჯარო საქმიანობას და ამავე დროს აკმაყოფილებს კომპენსაციის დანიშვნის პირობებს ცნობა ხელფასის შესახებ, ცნობა უფლებამოსილების შეწყვეტის შესახებ; ` . . . კომპენსაციის მიმღები პირის გარდაცვალების შემთხვევაში, მასზე რიცხული კომპენსაციის/სტიპენდიის თანხების გაცემა ხდება მის მემკიდრეებზე, თუ მათი მომართვა განხორციელდა ერთი წლის განმავლობაში, ასევე, მიუღებელი თანხები მემკვიდრეებს შორის გადანაწილდება კანონმდებლობით დადგენილი წესით; ` . . . კომპენსაციის/სტიპენდიის გაცემის შეწყვეტა: კანონის თანახმად კომპენსაციის/სტიპენდიის შეწყვეტის საფუძვლებს შეიძლება წარმოადგენდეს შემდეგი გარემოებები: ა) კომპენსაციის/სტიპენდიის მიმღები პირის გარდაცვალება; ბ) საჯარო საქმიანობის განხორციელება (გარდა ყოფილი პარლამენტის (უზენაესი საბჭოს) წევრის მიერ საჯარო საქმიანობის განხორციელებისა, რომლის დროსაც კომპენსაცია გაიცება მისი საშუალო თვიური ანაზღაურების პარლამენტის (უზენასი საბჭოს) წევრისათვის კანონით განსაზღვრული კომპენსაციის ოდენობამდე შევსების პრინციპით)”, ` . . . პირადი განცხადება”. (თავი IV. კომპენსაცია/სტიპენდია ნამსახურობის ვადის ამოწურვის ან ასაკის მიღწევის გამო; თავი VI. მუხლი 15. კომპენსაციის/სტიპენდიის დასანიშნად მიმართვა და საჭირო დოკუმენტები; გარდამავალი და დასკვნითი დებულებები, დანართები)
ზემოთხსენებული დოკუმენტური მასალები ცალსახად ადასტურებენ ე. წ. „ლეგიტიმური ხელისუფლების” მაღალჩინოსანთა ფაქტობრივ რეჟიმთან კოლაბორაციონისტობას და მეტიც, ადასტურებენ, რომ ყოველივე მათი სრული გაბითურებითა და ლეგიტიმურობის იდეის კიდევ ერთი დისკრედიტაციით დასრულდა.
ჯერ კიდევ წინა ფაქტობრივი რეჟიმიდან დაწყებული და ხელშეწყობით, როგორც ანტიეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლების წინააღმდეგ მომუშავე, ძირგამომთხრელი და მადისკრედიტებელი პარალელური ინსტიტუციების შექმნით, აქტიურად იყო და ეხლაც არის მცდელობები საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ინსტიტუციების მსხვრევისა და განადგურებისა. ისინი, საქართველოს ანტიეროვნულ-გლობალისტურ-კომპრადორულ რეჟიმთან ბრძოლის ნაცვლად, პირადი ამბიციების, საჭიროებებისა და პირადი ეკონომიკურ-სამეურნეო ინტერესების მოგვარებით არიან უპირატესად დასაქმებულები.
იმათ შორის კი დიდი უმეტესობაც, ვინც თვალთმაქცურად ვითომ იცავს ეროვნულ იდეალებს, შეფარული მტრები, შემრყვნელები და გამყალბებლებია. ისინი ცდილობენ დააშორონ ერთმანეთს, გამიჯნონ ეროვნულობის შემადგენელი ცნებები, ეროვნულობას ჩამოაშორონ სარწმუნოებრივი შემადგენელი, სავსებით უგულველყონ მოდგმითი, გენეტიკური შემადგენელი და ეროვნულობა მხოლოდ კულტურის თვისებად წარმოაჩინონ.
ზოგ მათგანს შესაძლოა თავი ბედნიერიც კი ჰგონია ფაქტობრივი ხელისუფლების წყალობით მატერიალური კეთილდღეობის ფონზე და კმაყოფილებასაც ვერ მალავს. დღენიადაგ ზრუნავს ფაქტობრივი ხელისუფლების გაკეთილშობილებაზე და სამართალს დამპყრობელთა სამეფო კარზე ეძიებს, ქართველი ერი კი დავიწყებია, თუმცა სიტყვებით კანონიერებასა და სამართალს ახსენებს ხოლმე.
ამჟამად ხომ საქართველოში განმსაზღვრელია კომპრადორიატის უცხოურზე–ორიენტირებული და მომართული ინტერესები და არა საქართველოს შინაგანი, ღვიძლი ინტერესებიდან გამომდინარე შედეგებით.
მაგალითისათვის, აღნიშვნის ღირსია ასევე საქართველოს ფაქტობრივი ხელისუფლების პარლამენტის 2005 წლის 11 მარტის დადგენილება (#1104 – Iს), რომელშიც აღნიშნულია:
`საქართველოს პარლამენტი კვლავ ადასტურებს 1990 წლის 28 ოქტომბერს არჩეული საქართველოს უზენაესი საბჭოსა და 1991 წლის 26 მაისს არჩეული საქართველოს პრეზიდენტის, აგრეთვე მათდამი დაქვემდებარებული სტრუქტურების (შეიარაღებული ძალების ჩათვლით) და ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის ორგანოების ლეგიტიმურობას სათანადო კანონმდებლობით დადგენილ ვადებში.
ამ დადგენილების თანახმად საქართველოს 1990 წლის პარლამენტის ლეგიტიმურობა აღიარებულია არჩევიდან 5 წლის განმავლობაში, ანუ 1995 წლამდე, ხოლო 1991 წელს არჩეული საქართველოს რესპუბლიკის პრეზიდენტ _ ზვიად გამსახურდიას ლეგიტიმურობა აღიარებულია 1996 წლამდე, ანუ სათანადო კანონებით დადგენილი ვადების შესაბამისად.
ამერიკის კონგრესის ორგანოს _ `ევროპაში უშიშროებისა და თანამშრომლობის კომისიის (`ჩომმისსიონ ონ შეცურიტყ ანდ ჩოოპერატიონ ინ Eუროპე”, Mონდაყ, Oცტობერ 25, 1993, ჭასჰინგტონ, Dჩ), რომელსაც ევროპაში ამერიკის საგარეო პოლიტიკის შემუშავებაზე გადამწყვეტი გავლენა აქვს, უაღრესად მნიშვნელოვან დოკუმენტში _ “Bრიეფინგ ონ ჩურრენტ შიტუატიონ ინ Gეორგია ანდ Iმპლიცატიონს ფორ U.შ. Pოლიცყ” (`თანამედროვე სიტუაცია საქართველოში და დასკვნები აშშ პოლიტიკისათვის”), სჩანს, რომ შევარდნაძის ძალების აფხაზეთში შეჭრა ფასდება, როგორც კრიმინალური ბანდების ყაჩაღური, მძარცველურ აქცია, რამაც არსებითად გამოიწვია სასტიკი ომი.
ამერიკის კონგრესის ეს დებულება სავსებით ეთანხმება ზემოთაღნიშნულ 2005 წლის 11 მარტის დადგენილებას (გამომდინარე ამ დადგენილების სამართლებრივი არსიდან, 1992-1993 წლებში, როდესაც აფხაზეთში მიმდინარეობდა ომი შევრდნაძის ხუნტის შეიარაღებილ ბანდებსა (ე. წ. სამთავრობო ძალები) და აფხაზეთის სეპარატისტულ ძალებს შორის — ეს ორივე მხარე არალეგიტიმური, უკანონო იყო — ანუ სამართლის თვალსაზრისით წარმოადგენდა კრიმინალურ დაჯგუფებებს), რომ იმ პერიოდში ლეგიტიმური იყო მხოლოდ ზვიად გამსახურდიას ხელისუფლება და მისი შეიარაღებული ძალები, ხოლო შევარდნაძის ე. წ. სამთავრობო ჯარები და ომში მონაწილე სხვა შეიარაღებული დაჯგუფებები კრიმინალური სტრუქტურები იყვნენ. ამ ომის ეს კრიმინალური ხასიათი შევარდნაძის მიერ კონტროლირებადი საქართველოს მხრიდან უმნიშვნელოვანესი სამართლებრივი გარემო შეიქნა იმისთვის, რომ აფხაზეთი საქართველოსათვის ჩამოეშორებინათ.
სამწუხაროდ, ქართული საზოგადოებრიობაში აფხაზეთში ომის ეს სამართლებრივი საკითხი და პრობლემა სავსებით მიჩქმალულია და პრაქტიკულად არაა ინფორმაციულ მიმოქცევაში. ამავე დროს, აფხაზეთის შემოერთების ნებისმიერ პრაქტიკულ მცდელობები ვერაფრით ვერ აუვლის გვერდს, ვერ აიცილებს თავიდან ამ სამართლებრივ ასპექტს.
აქედან სამართლებრივი დასკვნა: აფხაზეთის დაკარგვის უმთავრესი მიზეზი იყო მისი სამართლებრივი დაუცველობა!
მეორეს მხრივ კი პარადოქსია, როცა დე-ფაქტო ხელისუფლებამ, ზემოთხსენებული დადგენილებით, უზენაესი საბჭოს ლეგიტიმურობა 5 წლით განსაზღვრა, ხოლო მისმა წევრებმა, ამ განცხადებით, საკუთარი ლეგიტიმურობა შეიკვეცეს 1991 წლის ბოლომდე. ე. ი. გამოდის, რომ სამხედრო პუტჩის შემდეგ `არჩეული” ედუარდ შევარდნაძის პარლამენტი ლეგიტიმური ყოფილა და არავითარ ორხელისუფლებიანობას არ ჰქონია ადგილი საქართველოში! არც კანონიერება არ აღმდგარა დასავლეთ საქართველოში 1993 წელს და საერთოდ, თუ ხვდებიან ისინი, ვინც ამას მოაწერეს ხელი, მაშინ რას შეეწირა საქართველოს რესპუბლიკის პრეზიდენტი და ათასობით კანონიერი ხელისუფლების დამცველი!?
გარკვეული, თუ გაურკვეველი მიზეზებით, კანონიერ ხელისუფლებას ჩამოშორებული წევრები, რომელთაც ცხოვრების მიზნად აირჩიეს მედროვეობა და კოლაბორაციონიზმი, არ არიან ღირსნი თავიანთი ყოფილი სტატუსებისა და საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობაში ყოფნისა.
გამოდის, რომ საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ის წარმომადგნელები, რომლებიც კანონიერების აღდგენას არ მოითხოვენ, თავის თავს ამ მოძრაობის გარეთ აყენებენ!
თუ ვინმეს ნამდვილი მონანიება სურს, კეთილი ინებოს და უწინარეს ყოვლისა, საჯაროდ მისცეს აღსარება ქართველ ერს, ვისგან ფინანსდებოდნენ და იღებდნენ სხვადასხვაგვარ დახმარებას ფაქტობრივი ხელისუფლებისაგან.
მხოლოდ ამის შემდგომ გახდება შესაძლებელი მათ სანდოობაზე საუბარი და თუ ვინმეს მართლა გააჩნია პრეტენზია ეროვნულობაზე, დიდი სიამოვნებით დავიყენებთ გვერდით.
მივმართავთ საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ეროვნულ სახელმწიფოებრივ ინსტიტუციებს _ საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭოს, მინისტრთა კაბინეტს, უზენაეს სასამართლოსა და პოლიტიკურ ორგანიზაციებს, ა/წ წლის ბოლომდე, შესაბამისი დადგენილებებითა და გადაწყვეტილებებით გამოხატონ თავიანთი ნება და მზადყოფნა თავიანთი უფლება–მოსილებისა და საქმიანობის გაგრძელების შესახებ, რომელიც სხვა მნიშვნელოვან პრობლემათა შორის განსაზღვრავს უპირველესი პრობლემის გადაჭრას _ საქართველოს სახელმწიფოებრივი კანონიერების, სამართალმემკვიდრეობის, ლეგიტიმურობის, ტერიტორიული მთლიანობის სამართლებრივი, კანონიერი და რეალური საფუძველის აღდგენა–მოწესრიგება.
მოვუხმოთ ყველა ჭეშმარიტ მამულიშვილს, რათა მოხდეს ყველა _ ადამიანური, ორგანიზაციული, საინფორმაციო, ფინანსური და სხვა რესურსების გაერთიანება, არჩეულ იქნეს მიზანმიმართული, შეურიგებელი და თავგანწირული პოლიტიკური ბრძოლის ფორმები და მექანიზმები, რათა ერთად ვიხსნათ სამშობლო.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა მამულიშვილთა ნებითა და დასტურით, მომავალი სამართლებრივი, ლეგიტიმური და საყოველთაო არჩევნებით ეროვნული ძალების ხელისუფლებაში კვლავ მოსვლამდე, კიდევ ერთხელ აცხადებს მზადყოფნას, ისევ წარუძღვეს ერსა და ქვეყანას თავის მიერვე გამარჯვებით დაწყებული, სამართლებრივად, ლეგიტიმურად და კანონიერად მიღებული, კონსტიტუციურად გამართლებულ-გამყარებული საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მეორე გარდამავალ-გარდამსახველი ეტაპის საბოლოოდ გამარჯვებით დასრულებისათვის.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
საკოორდინაციო საბჭო
საქართველო, ქ. თბილისი
საფრანგეთი, ქ. სტრასბურგი
27. 10. 2010
LikeLike
NUKRI said
მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანება
“საქართველოს ჰელსინკის კავშირი – ეროვნული აღორძინების”
საქართველოს სახელმწიფოებრივი აღდგენა-აღორძინებისა და განვითარების
კ ო ნ ც ე ფ ც ი ა
https://iberiana.wordpress.com/saqartvelos-mosaxleobas/helsinkis-kavshiri/
LikeLike
NUKRI said
მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანება
“საქართველოს ჰელსინკის კავშირი – ეროვნული აღორძინების”
გ ა ნ ც ხ ა დ ე ბ ა
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
საკოორდინაციო საბჭოს
მიმართვასთან დაკავშირებით
მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანება ,,საქართველოს ჰელსინკის კავშირი – ეროვნული აღორძინება” იყო და არის საქართველოს რესპუბლიკის პრეზიდენტის ბატონ ზვიად გამსახურდიას მიერ საქართველოში 1976 წელს შექმნილი ჰელსინკის ხელშეკრულებისათვის ხელშემწყობი ჯგუფის, შემდგომ ,,საქართველოს ჰელსინკის კავშირისა” და მოგვიანებით მისი საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ორგანიზაციად გარდაქმნის შედეგად ჩამოყალიბებული თანამოაზრეთა პოლიტიკური ორგანიზაციის საქმიანობისა და ტრადიციების გამგრძელებელი, ასევე საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის, საქართველოს რესპუბლიკის სამართლებრივი და კანონიერი დევნილი ხელისუფლების ლეგიტიმური ინსტიტუცია და ერთ-ერთი ძირითადი ინიციატორი 2009 წლის 28 ნოემბერს საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის აღდგენისა და განახლებისა.
სამართლიანობის, თანასწორუფლებიანობის, ქვეყნის სამართალმემკვიდრეობისა და კანონიერებიდან, საკუთარი განმგებლობის უფლებიდან, სახელმწიფოთა უფლებებისა და თავისუფლებების, როგორც მსოფლიოს ერთა კულტურათა და კოლექტიური უსაფრთხოების, მასთან ერთად ადამიანის უფლებებისა და ძირითადი თავისუფლებების დაცვის ფუძემდებლური პრინციპიდან გამომდინარე, ,,საქართველოს ჰელსინკის კავშირი – ეროვნული აღორძინება”, როგორც საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობაში შემავალ ყველა სამართლებრივ და კანონიერ ინსტიტუციებთან, თუ ორგანიზაციებთან ერთად პოლიტიკური საფუძველი ლეგიტიმური ხელისუფლებისა, მამულიშვილთა ნებითა და დასტურით, მომავალი სამართლებრივი, ლეგიტიმური და საყოველთაო არჩევნებით ეროვნული ძალების ხელისუფლებაში კვლავ მოსვლამდე, კიდევ ერთხელ აცხადებს მზადყოფნას, რათა ყველა, მშვიდობიანი, პოლიტიკური ფორმებითა და საშუალებებით ვიბრძოლოთ სამართლებრივად, ლეგიტიმურად და კანონიერად მიღებული, კონსტიტუციურად გამართლებულ-გამყარებული, საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მეორე გარდამავალ-გარდამსახველი ეტაპის საბოლოოდ გამარჯვებით დასრულებისათვის.
მივმართავთ საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის სამართლებრივი და კანონიერი ეროვნულ–სახელმწიფოებრივ ინსტიტუციებსა (საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭო, მინისტრთა კაბინეტი, ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოები და სხვა) და მათში შემავალ ჩვენი კავშირის წევრებს გამოხატონ თავიანთი ნება და მზადყოფნა თავიანთი უფლება–მოსილებისა და საქმიანობის გაგრძელების შესახებ, რომელიც სხვა მნიშვნელოვან პრობლემათა შორის განსაზღვრავს, გადაჭრას უპირველესი პრობლემა – საქართველოს სახელმწიფოებრივი კანონიერების, სამართალმემკვიდრეობის, ლეგიტიმურობის, ტერიტორიული მთლიანობის სამართლებრივი, კანონიერი და რეალური საფუძველის აღდგენა–მოწესრიგება.
ასევე მოვუხმობთ ჭეშმარიტ მამულიშვილებს, რათა მოხდეს ყველა – ადამიანური, ორგანიზაციული, საინფორმაციო, ფინანსური და სხვა რესურსების გაერთიანება, არჩეულ იქნეს მიზანმიმართული, შეურიგებელი და თავგანწირული პოლიტიკური ბრძოლის ფორმები და მექანიზმები, რათა ერთად ვიხსნათ სამშობლო.
საქართველო, ქ. თბილისი
08. 12. 2010
LikeLike
NUKRI said
ლეგიტიმაცია და ხელისუფლების ცვლა
სამართალმემკვიდრეობითობისა და კანონიერების პრინციპების დაცვით
ცივილიზებული სახელმწიფოს ისტორიასა და განვითარებაში არსებითი მნიშვნელობა ენიჭება ხელისუფლების ცვლას სამართალმემკვიდრეობითობისა და კანონიერების პრინციპების დაცვით.
კერძოდ, მონარქიის დროს არსებითია კანონიერი მემკვიდრის ინსტიტუტი, ხოლო რესპუბლიკისა და საპრეზიდენტო სახელმწიფოს დროს არჩევითი ხელისუფლების მემკვიდრეობითობა განისაზღვრება არჩევნების სამართალმემკვიდრეობით, კანონიერებით, საყოველთაოობით და დემოკრატიულობით.
როგორც წესი, არჩევნების კანონიერებას განსაზღვრავს მისი პერიოდულობა, დანიშვნისა და ჩატარების პროცესი: კანონიერი არჩევნები ინიშნება და ტარდება არსებული ლეგიტიმური ხელისუფლების მიერ. არსებული, კანონიერი ეს ხელისუფლება, აგრეთვე ამტკიცებს სათანადო საარჩევნო კანონს და ხელმძღვანელობს არჩევნების პროცესს.
მხოლოდ ამგვარი გზით ხდება მომდევნო ხელისუფლება კანონიერი და წინა ხელისუფლების სამართალმემკვიდრე. ამავე დროს, თუკი არჩევნები ჩატარდება დემოკრატიულად და საყოველთაოდ, მაღალი იქნება მისი ლეგიტიმურობის ხარისხიც.
საქართველოს მრავალსაუკუნოვან ისტორიაში ხელისუფლების ლეგიტიმურობისა და სამართალმემკვიდრეობის პრობლემა მწვავედ დადგა რუსეთის იმპერიის მიერ საქართველოს დაპყრობის შემდეგ:
1801 წელს საქართველოში იძულებით შეწყდა სამეფო დინასტიის უფლებამოსილება. 1918 წელს გამოცხადდა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა და არჩეულ იქნა წარმომადგენლობითი ხელისუფლება, მაგრამ 1921 წელს ბოლშევიკური რუსეთის აგრესიით ისევ დაემხო საქართველოს დამოუკიდებლობა და საქართველოდან განდევნილ იქნა პირველი დამოუკიდებელი დემოკრატიული რესპუბლიკის ხელისუფლება.
არაადამიანური რეპრესიების მიუხედავად, საქართველოში გრძელდებოდა ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ბრძოლა დამოუკიდებლობისა და თავისუფლებისათვის, რომელმაც ზენიტს მიაღწია 1989 წლის 9 აპრილის ღამეს და ამ ბრძოლის პირველი ეტაპი დაგვირგვინდა 1991 წლის 9 აპრილს, დამოუკიდებლობის აღფგენის გამოცხადებით. მანამადე კი, 1990 წლის 28 ოქტომბერს მრავალპარტიულ, არასაბჭოთა, საყოველთაო, დემოკრატიულ არჩევნებში გაიმარჯვა ეროვნულმა ხელისუფლებამ, რომელმაც 1991 წლის 31 მარტს ჩაატარა კიდეც საყოველთაო რეფერენდუმი სამართალმემკვიდრეობით განსაზღვრული საქართველოს სახელმწიფოებრივი სტატუსის შესახებ – საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა 1918 წლის დამოუკიდებლობის აქტის საფუძველზე.
საქართველოს მოსახლეობის უდიდესი უმრავლესობის გადაწყვეტილებით – რეფერენდუმის შედეგების შესაბამისად, საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესმა საბჭომ 1991 წლის 9 აპრილს გამოაცხადა საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა 1918 წლის დამოუკიდებლობის აქტის სამართალმემკვიდრეობით. 1991 წლის 9 აპრილს საქართველოში აღსდგა არა მხოლოდ ჩვენი სახელმწიფოს დამოუკიდებლობა, არამედ 1918-21 წლების კანონიერი ხელისუფლების სამართალმემკვიდრეობაც.
შესაბამისად, 9 აპრილი არის გმირული ბრძოლისა და ამ ბრძოლაში გამარჯვების დღე.
დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ ეროვნულმა ხელისუფლებამ აღიარა საერთაშორისო სამართლებრივი აქტების პრიმატი და საქართველოს ტერიტორიაზე მყოფ რუსეთის ჯარს საოკუპაციო ჯარის სტატუსი მიანიჭა.
1991-93 წლებში რუსეთის იმპერიამ საქართველოში ისევ განახორციელა აგრესია და რუსეთის სახელისუფლებო წრეების წარმომადგენლების უშუალო ხელმძღვანელობით განხორციელდა პუტჩი: საქართველოდან განიდევნა კანონიერი ხელისუფლება – საქართველოს რესპუბლიკის პრეზიდენტი ზვიად გამსახურდია, საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭო, მინისტრთა კაბინეტი და ადგილობრივი თვითმართველობისა და მმართველობის ორგანოები. ძალადობის გზით მოსულმა ხუნტის ხელისუფლებამ რუსეთის საოკუპაციო ჯარს მიანიჭა მეგობარი ქვეყნის ჯარის სტატუსი და გამოაცხადა საქართველოს შეყვანა რუსეთის ნეოიმპერიაში – დსთ-ში.
1992-2010 წლებში უკანონო რეჟიმის მიერ დაიდო საქართველოსთვის წამგებიანი ბევრი ხელშეკრულება. საქართველოს სახელმწიფოს სახელით მილიარდობით სესხი აიღეს ხელისუფლებაში უკანონო გზით მოსულმა კრიმინალურმა კლანებმა. არაკანონიერი ხელისუფლების მიერ უცხოური ბანკებიდან ნასესხები თანხა გამოყენებულ იქნა კრიმინალთა კერძო ინტერესების შესაბამისად, არადა, მათი გადახდის ვალდებულება დაკისრებულია საქართველოს სახელმწიფოსთვის. ნათელია, რომ უახლოეს მომავალში საქართველოს პატიოსან მოქალაქეებს მოუწევთ ამ ვალების გადახდა, ვალებისა, რომელიც საბოლოო ჯამში საქართველოს სახელმწიფოს საწინააღმდეგოდ იქნა გამოყენებული.
უკანონო რეჟიმის მიერ 1992 წელსვე იყო წარუმატებელი მცდელობა, საქართველოს დედაქალაქში შეეკრიბა საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭო და ხუნტის მხრიდან იყო მცდელობა, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ინსტიტუციის ამ კანონიერი წარმომადგენლობითი ორგანოსაგან მაინც მიეღო ლეგიტიმაცია (როგორც ეს მოხდა აზერბაიჯანში, აზერბაიჯანის პრეზიდენტ ელჩიბეის კანონიერი ხელისუფლების დამხობის შემდეგ).
მომდევნო პერიოდში შეიცვალა ტაქტიკა და ერთის მხრივ, უკანონო არჩევნებში კანონიერი ხელისუფლების წარმომადგენელთა ჩათრევით, მეორეს მხრივ კი ,,ურჩთა” (დევნილი კანონიერი ხელისუფლების წარმომადგენელთა) დაშინება-განადგურებით შეეცადნენ, ფიზიკურად მოესპოთ კანონიერი ხელისუფლების წარმომადგენლობა. ამ მიმართულებით ერთ–ერთი გადადგმული ნაბიჯია აგრეთვე, როდესაც ფაქტობრივმა რეჟიმმა მაღალი სადეპუტატო–საკომპენსაციო პენსია გასცა საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭოს ყოფილი დეპუტატებისთვის – იმ პირთათვის, ვინც თავისი ნებით შეიწყვეტდა დეპუტატის უფლებამოსილებას. გაუსაძლის პირობებში მცხოვრები საკმაოდ ბევრი დეპუტატი დათანხმდა ამგვარ მზაკვრულ შემოთავაზებას.
მიუხედავად მძიმე განსაცდელებისა, დევნილმა, კანონიერმა ხელისუფლებამ, მისმა ინსტიტუციებმა და ამ ხელისუფლების კანონიერმა წარმომადგენლობამ, მაინც შეინარჩუნა რა თავისი სტატუსი, დევნილობის პირობებში გააგრძელა მოღვაწეობა როგორც საზღვარგარეთ, ასევე საქართველოშიც.
რამდენადაც, საქართველოს რესპუბლიკის უზენაეს საბჭოს, მინისტრთა კაბინეტს, ადგილობრივი თვითმართველობისა და მმართველობის ორგანოებს, მათ ხელმძღვანელ პირებსა და წარმომადგენლობას, ანუ მთლიანობაში დევნილ კანონიერ ხელისუფლებას, დღემდე არ გამოუცხადებია თვითლიკვიდაცია, არ დაუნიშნავს ახალი არჩევნები და თავისი სამართალმემკვიდრეობა არ გადაუცია არცერთი მომდევნო ხელისუფლებისთვის;
რამდენადაც, დღესაც არსებობს სამართალმემკვიდრე, კანონიერი ხელისუფლების, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის, დევნილი ხელისუფლების ეროვნული ინსტიტუციები და კანონიერი სახელისუფლებო წარმომადგენლობა, დღესაც და იმედია უახლოეს მომავალშიც, რეალურად შესაძლებელია მისი, კანონიერი საკანონმდებლო და აღმასრულებელი ბაზის ფაქტობრივი ამოქმედება.
ასეთ შემთხვევაში ასევე შესაძლებელია კრიმინალური კლანების მიერ არსებული სესხების სახელმწიფოსათვის (ხალხისათვის) დაბრუნება, საქართველოსათვის წამგებიანი ბევრი ხელშეკრულებების, გარიგებების გადასინჯვა და სხვა.
კანონიერი ხელისუფლების სამართალმემკვიდრეობის ლეგალიზაცია და აღდგენა გარდამტეხ როლს შეასრულებს ქვეყანაში სამართლიანობისა და ამომრჩეველთა ღირსების აღდგენის, ზოგადად, საქართველოს სახელმწიფოს მოწყობის თვალსაზრისითაც.
არსებითია ისიც, რომ ხელისუფლების სამართალმემკვიდრეობის აღდგენით დენონსირდება ისეთი ანტიქართული ხელშეკრულებებიც, რომლებიც საქართველოს ინტერესების გაუთვალისწინებლადაა დადებული მეზობელ, თუ შორეულ სახელმწიფოებებთან.
საქართველოს სახელმწიფოებრივ, სამართლებრივ სივრცეში არ უნდა არსებობდეს შავი ხვრელები, რომლებიც სჭამენ არამარტო საბიუჯეტო სახსრებს, არამედ სწორედ ასეთი არასამართლებრივი, არაკანონიერი და არაკონსტიტუციური ორგანოების მეშვეობით ზიანს აყენებენ ქვეყნის იმიჯს.
ზოგადად ლეგიტიმურობა კანონიერებას, სამართლებრივი საფუძვლების არსებობას ნიშნავს, ეს ცნობილია.
ცნობილია ასევე, დევნილი ხელისუფლების – მთავრობის საკუთრივ სამშობლოში, თუ სხვა ქვეყანაში დევნილობაში მოქმედება, სამართლებრივი თუ პოლიტიკური თვალსაზრისით მისი პრეცედენტულობა.
ლეგიტიმური ფუნქციონირების მაგალითები კაცობრიობის ისტორიაში საკმაოდ მოიპოვება. ამას ადასტურებს საქართველოს უახლოესი წარსულიც. მაგალითად, საქართველოს 1918–1921 წლების მთავრობა და 1990–1993 წლების მთავრობა. მათ, ხანგრძლივი დროის განმავლობაში, გარკვეული სამართლებრივი ფუნქციები გააჩნდათ და გააჩნიათ, მათ შორის წარმომადგენლობითიც.
მაგრამ ასევე, ერთი ქვეყნის შიგნით გადაადგილებული ადგილობრივი და თვითმმართველობითი კანონიერი ხელისუფლების ორგანოების (აფხაზეთისა და აჭარის ავტონომიების სახელისუფლებო, პრეფექტურთა, თუ საკრებულოთა ინსტიტუციები და მათი კანონიერი წარმომადგელობითობა, რომელთა ფუნქციები სამართლებრივად და იურიდიულად არსებობს) ფუნქციობას თანამედროვეობა არ იცნობს. ამიტომაცაა, რომ ეს არის გარკვეულწილად პრეცედენტული. პრეცედენტულობა კი თავისთავად არაკანონიერებას როდი ნიშნავს.
აფხაზეთში დარღვეულია ტერიტორიული მთლიანობა. იქ, როგორც მთელ ქვეყანაში, მოქმედებს უკანონო და დანაშაულებრივი რეჟიმი. აფხაზეთი ოკუპირებულია და შექმნილია ხელისუფლების ვაკუუმი. აფხაზეთში არსებული უკანონო ხელისუფლების მიერ გარეშე ძალების დახმარებით განხორციელებულია არამარტო ქართული, არამედ თავად აფხაზური მოსახლეობის ეთნიკური წმენდა და გენოციდი. მთელი მსოფლიო საზოგადოება, გარდა ერთი ქვეყნისა, იქ ჩატარებულ არჩევნებს მიიჩნევს უკანონოდ და ბათილად. აფხაზეთის კანონიერი უზენაესი საბჭოსა და მთავრობის, ასევე ადგილობრივი თვითმმართველობითი ორგანოების წარმომადგენლობითი უმრავლესობა, რომლებიც დევნილნი არიან თავიანთივე სამშობლოსა, თუ ქვეყნის გარეთ, ფაქტობრივად არის მთელი აფხაზეთის მოსახლეობის ინტერესების გამომხატველი.
აქ თითქოს სადაო არაფერია, მაგრამ მთავარი ფაქტორი, რაც მათ ლეგიტიმურობას კითხვის ნიშნის ქვეშ აქცევს, არის თითქმის ოცწლიანი სამართლებრივი, კანონიერი და კონსტიტუციური გადაურჩევლობა და ყოველივე დღეისათვის არსებულ ზოგიერთ ამ ორგანოებს არადემოკრატიულად აქცევს. აფხაზეთის კანონიერი უზენაესი საბჭოსა და მთავრობის, ასევე ადგილობრივი თვითმმართველობითი ორგანოების დღევანდელი წარმომადგენლობითობის უფლებამოსილება ეჭვქვეშ აყენებს წარმომადგენლობითი არჩევითი ორგანოს ისეთ აუცილებელ ატრიბუტებს, როგორიცაა, სამართალი, კანონიერება, დემოკრატიულობა, არჩევითობა, ხალხის ნების გამოხატვა, პოლიტიკური პლურალიზმი, რესპუბლიკური სახელმწიფოებრივი წყობილება.
არ შეიძლება, სამართლებრივად, კანონიერად და კონსტიტუციურად არჩევითი თუ დანიშვნითი ორგანოები, თუ წარმომადგენლობა იყოს კანონიერი სამართლებრივი და კანონიერი არჩევნების გზით მისი განახლების გარეშე.
ეს არის წარმოუდგენელი და მსოფლიო უპრეცედენტო მოვლენაა. ასეთ შემთხვევაში ირღვევა ადამიანის უფლებები. ხალხის უფლება, იყოს ხელისუფლების წყარო და პიროვნების უფლება, აირჩიოს და იქნეს არჩეული, თავისუფლად გამოხატოს კანონიერ არჩევნებში თავისი ნება. მნიშვნელოვანია ერთი არგუმენტიც, რომ ამ პერიოდის განმავლობაში მათი სამართლებრივი და კანონიერი არჩევნები, თუ კონსტიტუციური დანიშვნები უნდა ტარდებოდეს გონივრული პერიოდულობით.
მოწინააღმდეგენი შეიძლება თვლიდნენ, რომ კანონიერი, კონსტიტუციური არჩევნები ხელისუფლების დევნილობის პერიოდში, რომ აუცილებლად აფხაზეთში უნდა ჩატარდეს, რაც არსად არ წერია. ამომრჩეველი არის ხალხი და არა ტერიტორია, აფხაზეთის ამომრჩეველთა დიდი უმრავლესობა ხომ, დღეს, დევნილთა სტატუსით აფხაზეთის გარეთ ცხოვრობს. უსაფუძვლოა ამ აზრის მოწინააღმდეგეთა ის ეჭვიც, რომ ახალი არჩევნების ჩატარება ავტომატურად ლეგიტიმურს გახდის სეპარატისტების საოკუპაციო რეჟიმს.
საოკუპაციო რეჟიმის უკანონობა საერთოდ არ არის დამოკიდებული აფხაზეთის უზენაესი საბჭოსა, თუ უმაღლესი საბჭოს არსებობაზე. საოკუპაციო-სეპარატისტული რეჟიმი არცერთ საერთაშორისო ორგანიზაციას არ უცვნია. ნებისმიერი საერთაშორისო დოკუმენტი თვით აფხაზეთში ჩატარებულ არჩევნებს თვლის უკანონოდ, თუნდაც იმიტომ, რომ დარღვეულია საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობა, სუვერენიტეტი, არჩევნებში მონაწილეობა არ მიუღია ეთნიკური წმენდისა და მასობრივი განადგურების შედეგად დაზარალებულ, ლტოლვილ და იძულებით გაადგილებულ მოსახლეობას. მაშასადამე, საერთაშორისო ინსტიტუტების აზრით, აფხაზეთში ჩატარებული არჩევნები და შესაბამისად მის შედეგად არჩეული ხელისუფლება კანონიერი და ლეგიტიმური იქნება მხოლოდ ამ გარემოებათა აღმოფხვრის შემდეგ.
აფხაზეთი არის ოკუპირებული ტერიტორია. იქ მოქმედებს უკანონო რეჟიმი, რომელიც არის ეთნიკური წმენდისა და ადამიანების მასობრივი განადგურების ორგანიზატორის რეჟიმის მემკვიდრე და მონაწილე. ამ ტერიტორიაზე არ ვრცელდება საქართველოს თუნდაც ფაქტობრივი რეჟიმის იურისდიქცია. დღესაც უხეშად ირღვევა ადამიანის ელემენტარული უფლებები. ბუნებრივია, ასეთ ვითარებაში შეუძლებელია, ვისაუბროთ ამომრჩევლის ნების თავისუფალი გამოხატვის შესაძლებლობაზე. ამა თუ იმ ობიექტური თუ სუბიექტური მიზეზებით არჩევნებში მონაწილეობის შეუძლებლობა სრულებით არ ნიშნავს იმას, რომ საარჩევნო უფლება წავართვათ დანარჩენ მოსახლეობას. ანუ, თუ იქ არ შეუძლია კაცს არჩევნებში მონაწილეობის მიღება, მაშინ რა დააშავა, როგორც იქ მაცხოვრებელმა და იქედან დევნილმა მოსახლეობის უმრავლესობამ?!
აფხაზეთის დაბრუნებისა და აფხაზეთში დაბრუნების სუბიექტი აფხაზეთიდან დევნილი უმრავლესი მოსახლეობაა. საკუთარი ინტერესების დასაცავად და უკან დასაბრუნებლად მათ სამართლებრივი, კანონიერი და კონსტიტუციური წარმომადგენლობითი ორგანოები სჭირდებათ, რომლებმაც საქართველოს რესპუბლიკის კანონიერ ხელისუფლებასთან ერთად უნდა დაიცვას მათი შელახული უფლებები როგორც ქვეყნის შიგნით, ასევე მის ფარგლებს გარეთ. ასეთი ორგანო კი უნდა იყოს სამართლებრივი და კანონიერი კონსტიტუციის სახელმწიფოებრივი სტატუსის მატარებელი და არჩევითობის შემთხვევაში არჩევითი. ისინი უნდა გახდნენ ქმედუნარიანი, მოქმედი, ახალი ძალებითა და საზოგადოებისაგან უფლებამოსილების მატარებელი ადამიანებისაგან დაკომპლექტებული.
ანალოგიურად, ოდნავ განსხვავებულად (რამეთუ აჭარა ოკუპირებული არ არის ქვეყნის გარეშე ძალების მიერ), სამართლებრივად, კანონიერად და კონსტიტუციურად უნდა აღსდგეს აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკის კანონიერი წარმომადგენლობითი ორგანოების ფუნქციებიც.
და ყოველივეს ხელს უნდა უწყობდეს, ზემოთთქმულიდან განზოგადებული, ლეგიტიმური, სამართალმემკვიდრე, კანონიერი დევნილი ხელისუფლების კანონიერი, კონსტიტუციური და სამართლებრივი წარმომადგენლობა. საერთაშორისო სამართალი და ადამიანთა უფლებების საერთაშორისო დეკლარაცია კონკრეტულ განმარტებას აძლევს ლეგიტიმურ ხელისუფლებას: ლეგიტიმურია ხელისუფლება, თუ მას აქვს ხალხის ნდობის სამართლებრივი და კანონიერი მანდატი, ანუ თუ იგი გამოხატავს თავისი ერის კანონიერ ნებას. ყველა დროში ასე აღიქმებოდა იგი.
ქართველი ერის ნების წინააღმდეგ დაამხეს საქართველოს მეორე, სამართლებრივად, კანონიერად, საყოველთაოდ, დემოკრატიულად არჩეული ლეგიტიმური ხელისუფლება და საქართველოს წინააღმდეგ ,,შეთქმულებმა” სისხლიანი რეჟიმის მეშვეობით ფეხქვეშ გათელეს ადამიანთა უფლებებისა და თავისუფლებების საერთაშორისო დეკლარაცია, როდესაც ქართველ ხალხს განუცხადეს, რომ სისხლიანი აჯანყების უფლებას ამ დეკლარაციის პრეამბულა უტოვებს ყველა ხალხსო. იცრუეს და ცრუობენ კაცობრიობისა და თითოეული კეთილი ნების ადამიანის მტრები, რადგან ეს დეკლარაცია, სწორედ მსგავსი ვანდალიზმების პრევენციისათვის იქნა შექმნილი და იგი გვაუწყებს, რომ უკანასკნელი მეთოდი _ სამოქალაქო და ეროვნული დაუმორჩილებლობა მხოლოდ ტირანიის წინააღმდეგ საბრძოლველად არის და არა დემოკრატიულად, საყოველთაოდ არჩეული ხელისუფლების დასამხობად, რომელიც დამოუკიდებლობის გამოცხადებიდანვე დემოკრატიულად, ქართველი ერის ნებითა და საერთაშორისო სამართლის, ისტორიული სამართლიანობის პრინციპებიდან გამომდინარე იბრძოდა ქვეყნის სრული თავისუფლებისათვის.
ლეგიტიმურობა არ არის ზოგადი ცნება. ლეგიტიმური ხელისუფლება, მთავრობა კონკრეტულად არის ნამდვილი (ერის ნების გამომხატველი) რეალური ხელისუფლება და მთავრობა. ნებისმიერი ერი მხოლოდ მაშინაა თავისუფალი ერი საკუთარ მიწაზე, როცა მას ჰყავს საკუთარი ინტერესების გამომხატველი და მსახური ხელისუფლება, წინააღმდეგ შემთხვევაში ერი თავად ხდება მსახური, ნიჰილისტური ფსიქო-ინტოქსიკაციითა და ტერორით იქცევა ვიტალისტურ მასად, რომელსაც არ გააჩნია ეროვნება და აქედან გამომდინარე არც სამშობლო.
ლეგიტიმური ხელისუფლების მიერ შექმნილი სამართლებრივ-პოლიტიკური ბაზა არის ნამდვილი საშუალება და გასაღები საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღსადგენადაც. ეს მომენტი უაღრესად მნიშვნელოვანია სოციალური ფსიქოლოგიის თვალსაზრისითაც, რადგან ამ ,,გასაღების”, პირობითად მოსკოვში, ვაშინგტონსა, თუ პეკინში ძებნა მიუთითებს ნიჰილისტურ მარაზმს სრული ამნეზიით, რეალობის აღქმის სრული დაკარგვითა და თვინიერობით რომ აღიწერება.
ლეგიტიმურობის საკითხი, დამხობილი ლეგიტიმური ხელისუფლების მიერ შექმნილი კოსტიტუციური და სამართლებრივ-პოლიტიკური ბაზის ამოქმედება ერთადერთია ასევე აფხაზეთისა და შიდა ქართლის დასაბრუნებლადაც. ის საქართველოშია, მის უდიდებულესობა ხალხშია და მის ნება-გადაწყვეტილებაში.
ლეგიტიმური წყვეტის აღდგენის აუცილებელი ნიშანია არა მხოლოდ კანონიერი არჩევნების დანიშვნა, არამედ ლეგიტიმური სამართლებრივი ბაზის ამოქმედება საქართველოს გადასარჩენად.
აუცილებელია მოხდეს სამართლებრივი, კანონიერი და კონსტიტუციური წყვეტის აღდგენა და შემდგომ ქვეყანამ უნდა აირჩიოს ახალი ლეგიტიმური ხელისუფლება. კანონიერმა ხელისუფლებამ, მთავრობამ უნდა დანიშნოს და ჩაატაროს არჩევნები. მხოლოდ ამ არჩვენების შედეგად მოსული ხელისუფლება იქნება სამართლებრივი, კანონიერი, ლეგიტიმური, ასევე უფლებამოსილი და ვალდებულიც, რომ იხელმძღვანელებს ლეგიტიმური, სამართლებრივი ბაზით.
ამ მხრივ კი, აუცილებელია საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის აქტივიზაცია, რათა აღსდგეს ეროვნული ცნობიერება, ქრისტიანული რწმენისა და ქართული ეროვნული იდეოლოგიის აღორძინება, ქართული სახელმწიფოებრიობისა და ეროვნული ხელისუფლების აღდგენა.
ეს კი ჩვენი ბრძოლის უმთავრესი მიზანი უნდა იყოს. ღვთისა და მამულისათვის თავგანწირვა დღეს ერთადერთი გზაა გადარჩენისა, თორემ წინააღმდეგ შემთხვევაში მოგველის ეროვნული გადაგვარება და კატასტროფა.
ამრიგად, ლეგიტიმურობა აუცილებელია იყოს სამართლებრივ–კანონიერი, ანუ რაციონალური. მთავარი ამოცანაა სამართლებრივი, კანონიერი და დემოკრატიული სახელმწიფოს მშენებლობა, რომელიც თავის მხრივ უპირისპირდება ტოტალიტარულ, ავტორიტარულ სახელმწიფოებს.
LikeLike
NUKRI said
ხალხი და დემოკრატია
სამართალმემკვიდრეობისა და კანონიერების აღდგენისათვის
სამართალმემკვიდრეობისა და კანონიერების აღდგენისათვის მნიშვნელოვანია განისაზღვროს თავად ხალხის როლი და დემოკრატიის სწორი არსი, რამდენადაც უნდა გვახსოვდეს, რომ ძალაუფლება და თავისუფლება ერთმანეთის ბუნებრივი მტრები არიან, რამდენადაც ხშირად დემოკრატია და თავისუფლებაც ერთსა და იმავე რამედაა მიჩნეული, ეს კი ჭეშმარიტებას არ შეესაბამება.
როგორც ცნობილია, თანამედვროვე მსოფლიოში ლეგიტიმაციის მეთოდად სამართლიანი არჩევნები მიიჩნევა, ანუ როგორ ახორციელებს ხალხი ხელისუფლებას. ამისათვის კი საჭიროა სამოქალაქო მებრძოლი საზოგადოების ჩამოყალიბება, რომლიც ბევრად უფრო რთული პროცესია, ვიდრე სრულყოფილი კანონების შექმნა.
დემოკრატიის პრინციპის მიხედვით ხელისუფლების მართვა–გამგეობა, მხოლოდ მართულთა თანხმობით უნდა ხორციელდებოდეს. ამ თანხმობის ყველაზე სრულყოფილი ფორმაა, როდესაც მოქალაქეები თვითონ ახორციელებენ თვითმმართველობას და ემორჩილებიან მათივე შექმნილ კანონებს. თვითმმართველობამ შეიძლება წარმომადენლობითი ან უშუალო დემოკრატიის სახე მიიღოს, თუმცა ხალხის ნების პირდაპირი გამოხატვა ზოგჯერ გადაულახავ ტექნიკურ სიძნელეებს წარმოშობს. ხალხის საქმეა, რომ მიანიშნოს რას ფიქრობს ხელისუფლებაზე, თუ იგი არღვევს კონსტიტუციას, მაგრამ ეს სულ არ ნიშნავს საკუთარ უფლებებზე უარის თქმას. ხალხი სულ ცოტა იმდენ ძალაუფლებას მაინც უნდა ინარჩუნებდეს, რომელიც საშუალებას მისცემს მას უკან დაიბრუნოს სხვისთვის გადაცემული უფლებები, იმ შემთხვევაში თუ ხელისუფლება ვერ გაამართლებს მინიჭებულ ნდობას და დაარღვევს ხელშეკრულებას.
სავარაუდოდ ხელისუფლების დანაწილებაცა და სახალხო ნებაც თავისუფლებას ემსახურებიან, თანაც სავარაუდოდ სახალხო ნება არის თვითმმართველობის ფორმა.
აქვე, კვლავ თავს იჩენს ლეგიტიმური გადაწყვეტილება და თუ ვინ იღებს ამ გადაწყვეტილებას, რა როლი უჭირავს დემოკრატიულ ღირებულებებს კონსტიტუციონალიზმთან მიმართებაში. დემოკრატია და კონსტიტუციონალიზმი ვერანაირად ვერ გაიგივდება ერთმანეთთან, მაგრამ თანამედროვე კონსტიტუციური სისტემა ვერ იარსებებდა დემოკრატიული ლეგიტიმაციის გარეშე. ამიტომ კონსტიტუციონალიზმის თანამედროვე იდეალი ვერ უარყოფს ხალხის სუვერენიტეტს, ამის ნაცვლად იგი საკუთარ სისტემაში ნერგავს დემოკრატიის გარკვეულ მოლოდინს და პრინციპებს.
საჭიროა რადიკალურად შეიცვალოს როგორც ლიბერალური, ისე დემოკრატიული აზროვნებისათვის დამახასიათებელი პერსპექტივები.
ლეგიტიმურობის წყარო არ არის წინასწარ განსაზღვრული ნება, არამედ იგი გადაწვეტილების შემუშავებისას არსებული მსჯელობა და დისკუსიაა. ლეგიტიმური გადაწყვეტილება არ წარმოადგენს ყველა ადამიანის ნებას, იგი არის შედეგი საყოველთაო დისკუსიისა, რომელშიც მონაწილების უფლება აქვს ყველა მოქალაქეს. ამ გაგებით დემოკრატია კონსტიტუციური, ანუ ხელისუფლების შემზღუდველი ხდება სწორედ იმიტომ, რომ ხალხია სუვერენული და სხვას არავის და არცერთ ინსტიტუტს არ შეუძლია სუვერენული ხელისუფლების პრეტენზია განაცხადოს. მთელი ის ძალაუფლება , რომელიც კონსტიტუციურ ინსტიტუტებს აქვთ, სწორედ ხალხმა მიანიჭა მათ.
მეორეს მხრივ ხალხის სუვერენიტეტი სულაც არ ნიშნავს, რომ მათ ვინც ამ სუვერენიტეტს ახორციელებს, შეუძლიათ სუვერენულად განაგონ ყოველი ადამიანის ბედი. გამარჯვებული იღებს ყველაფერს – ეს პრინციპი მიუღებელი უნდა იყოს. უმრავლესობის ნების გამოხატულება, რეფერენდუმისა, თუ ერის ნაწილის მიერ სამართლებრივად და კანონიერად არჩეულ საპარლამენტო უმრავლესობის მეშვეობით, მთელი ხალხის ნებაა და ამიტომ ყველასთვის სავალდებულოა. ასეთი უმრავლესობის ნება მისაღები უნდა იყოს, რადგან შეუძლებელია აბსოლუტური ერთსულოვნების მიღწევა, სამართლიანობისა და კანონიერების უმრავლესობის წესი კი ყოველთვის უნდა უზრუნველყოფდეს გადაწყვეტილებათა მიღების პროცესის არაორაზროვან შედეგს.
ამავრდროულად, თანასწორობა ერთ–ერთ მთავარი მიმართულება უნდა იყოს, ყველა მოქალაქეს აქვს უფლება მიიღოს მონაწილეობა გადაწყვეტილების მიღების პროცესში, მხოლოდ კონსტიტუცია ზღუდავს მოქალაქეთა დემოკრატიული მონაწილეობის მეშვეობით მისაღები გადაწყვეტილებების სფეროსა და შინაარს. ამ საკითხში მნიშვნელოვანია, რომ კონსტიტუციამ უმცირესობა უმრავლესობისაგან დაიცვას და პირიქითაც. ასეთი დაცვის მექანიზმები კიდევ უფრო მეტად მნიშვნელოვანია მაშინ, როცა ის, რასაც უმრავლესობის ტიტული აქვს სინამდვილეში უმცირესობის ბატონობას ნიშნავს და პირიქით, როცა ხელისუფლებაში მოსული პირები განუდგებიან ხალხის ნებას. მათ უმრავლესობა ჰქვიათ, პრაქტიკულად კი უმცირესობაში არიან.
სწორედ ასეთი, კანონიერი და შემდგომ ახალი სამართლებრივი კონსტიტუცია უნდა უზრუნველყოფდეს როგორც უმცირესობის, ასევე უმრავლესობის უფლებათა დაცვასაც. დაცვის მძლავრი მექანიზმი კი უნდა იყოს დემოკრატიის ბურჯი – სამართლებრივი და კანონიერი უზენაესი სახალხო სასამართლო. სასამართლოს როლი ხელისუფლების დაბალანსებაში მნიშვნელოვანია. უარყოფილ უნდა იქნეს ის მოძღვრება, რომლის მიხედვითაც მოსამართლე მხოლოდ კანონის რუპორი იქნება და რომელიც მოსამართლეებს საკანონმდებლო ხელისუფლებაზე უფრო დაბალ დონეზე არ დააყენებს.
ამგვარად ხელისუფლების დანაწილების ერთერთი უმთავრესი პრინციპია ხელისუფლების შტოების იმგვარად ფორმირება, რომ დაცული იქნას მათ შორის წონასწორობის პრინციპი. წონასწორობის პრინციპის დაცვას კი ემსახურება: 1. ხელისუფლების შტოების გამიჯვნა; 2. მათი ფორმირებისას, ერთმანეთზე დამოკიდებულება; 3. დამოუკიდებელი საქმიანობა და ერთიანი გადაწყვეტილებები; 4. დემოკრატიის ჭეშმარიტი, სამართლებრივი ცნება: ა) ხალხი როგორც ხელისუფლების ერთადერთი წყარო; ბ) ლეგიტიმაციის საკითხები; გ) ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებული ეროვნული უფლებები და თავისუფლებები.
სახელმწიფო, განსაკუთრებული სამართლებრივი, კანონიერი და კონსტიტუციური წესით მოწყობილი პოლიტიკური ეროვნული ინსტიტუტი უნდა იყოს. სახელმწიფო ენა კი, ამ ეროვნული სტატუსით უნდა იყოს განსაზღვრული ქვეყნის კონსტიტუციაში.
ქართული და ქართველური ენა საქართველოსათვის უპირველესია.
მთავარ, პირველ და უკანასკნელ ძალას სახელმწიფოში უნდა წარმოადგენდეს რა თქმა უნდა ხალხი. მხოლოდ ხალხის მეშვეობით უნდა ხორციელდებოდეს ნებისმიერი სახელმწიფო სახელისუფლებო ძალაუფლება.
კაცობრიობამ, კერძოდ, საქართველომ, თავის ისტორიულ განვითარებაში გაიარა ბევრი სახელმწიფოებრივი წყობილება და ხალხის მიერ მრავალი საუკუნის განმავლობაში შექმნილ იქნა უამრავი ეროვნული სიმდიდრე, დამკვიდრდა ხალხის უფლება, აირჩიოს თავისი მმართველი ხელისუფლება და გაუწიოს მას კონტროლი. სწორედ ამას ჰქვია დემოკრატიულ სახელმწიფო.
ხალხი იმიტომ უნდა აკონტროლებდეს ხელისუფლებას, თანამდებობის პირებს, რომ ისინი არსებობენ ხალხის ხარჯზე და ამიტომაც ხელისუფლებამ უნდა დაიცვას ხალხის უფლებები, ხელი შეუწყოს საზოგადოებრივ განვითარებას, ეკონომიკას, მიიღოს კანონები ხალხის უმრავლესობის სასარგებლოდ, გაატაროს სწორი შიდა და საგარეო პოლიტიკა – ამას ჰქვია დემოკრატიული სახელმწიფოს ხელისუფლება და არა იმას, რომ ხელისუფლებამ იფიქროს მხოლოდ თავის გადარჩენაზე ხალხის მოტყუებით და ძალადობით. სახელმწიფო თანამდებობა უნდა იყოს დიდი პასუხისმგებლობა ერის წინაშე.
ხალხის აბსოლუტური უმრავლესობის ნება წყვეტს ყოველი ხელისუფლების ბედს და ეს საყოველთაოდ ცნობილია. ხელისუფლების შეცვლა ხალხის გარდა, სამართლებრივი და კანონიერი გზის გარეშე, არავის და არანაირი უკანონო ხერხით არ უნდა შეეძლოს.
ხალხს არ უნდა ჰქონდეს შიში უსამართლობის წინაშე და საბოლოო ჯამში მონობრივ-ქონებრივი, ცხოველურ-ხორციელი შიში, რითაც სარგებლობს და ყოველთვის შეიძლება ისარგებლოს უკანონო და უზნეო ხელისუფლებამ თავისი ბუნებიდან გამომდინარე.
ყოველ ადამიანს აქვს უფლებები და თავისუფლებები, მაგრამ უფლებებისა და თავისუფლებების გარდა, მას აქვს მოვალეობები როგორც სახელმწიფოს, ასევე საზოგადოებისა, თუ მისი თითოეული წევრის წინაშეც.
და ბოლოს, განსაკუთრებით, როგორც მორწმუნე ერს – უნდა გაგვაჩნდეს სიყვარული და შიში ღვთის წინაშე.
მუდამ უნდა გვახსოვდეს, რომ თუ ჩვენ თვითონ, ყოველი ჩვენგანი, ქართველი ხალხი არ იბრძოლებს სამართლიანობისა და კანონიერების აღსადგენად. ვერასოდეს მოვიპოვებთ სახელმწიფოებრივ თავისუფლებას, თუ მთლიანი საქართველო არ გავხდებით თავისუფალი.
მწვავეა სიმართლე და ძნელიც, მაგრამ აუცილებელი, რადგან სიმართლეა თავისუფლება და თავისუფლებაა სიმართლე. სიმართლე და თავისუფლება არაფერში გაიცვლება. მხოლოდ სიმართლე სპობს შიშს და აძლევს ადამიანს თავისუფლებას და მხოლოდ სიმართლით იმარჯვებს ხალხი.
LikeLike
NUKRI said
თავისუფლება – დამოუკიდებლობისა და კანონიერების დასაცავად
საქართველოს დამოუკიდებლობა სწორედ ეროვნულ–განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ მოუტანა.
საქართველოს ეროვნულ, კანონიერ ხელისუფლებაში ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა შევიდა არა მარტო ლიდერების, ან პარტიების სახით, არამედ იმ სულისკვეთებისა და განწყობის სახით, რომელსაც მანამდე მთელი ერი ეზიარა. ეს სულისკვეთება გახლდათ თავისუფლებისაკენ სწრაფვის კატეგორიული იმპერატივი.
თავისუფლებას პოზიტიური აზრით, ზნეობრივი საფუძვლებიც აქვს და მას ალტერნატივა არ გააჩნია. ხალხმა ხმა მისცა არამარტო რომელსამე კონკრეტულ პარტიას, თუ პიროვნებას, არამედ, მათი სახით – თავისუფალ ქვეყანას.
ხალხი არ აძლევს თავის ხმას მონობას!
მონობას საქართველოში არ უწერია ლეგიტიმაცია!
საქართველოს მოსახლეობა, არა მონობაში მყოფი, არამედ თავისუფალი ქვეყნის შვილებია და ასეც უნდა იყოს.
სულელი უნდა იყოს ადამიანი, ვინც არ ფიქრობს, რომ საკუთარი თავისა და საკუთარი ოჯახის კეთილდღეობა, სამშობლოს სახელმწიფოებრივობის კეთილდღეობისა და პრიმატის გარეშე შეიძლება. დამოუკიდებელი და თავისუფალი სახელმწიფოს გარეშე, ასეთი ადამიანის კეთილდღეობა დროებითი და დაუცველია.
დასავლური, ცივილური საზოგადოება, თავისუფლების ხარისხითაა მიმზიდველი. ქვეყნის დემოკრატიზაციის პროცესის წინააღმდეგ ბრძოლას, სწორედ ხალხისათვის თავისუფლების წართმევის სარჩული უდევს საფუძვლად. რეალური და ჭეშმარიტი დემოკრატიის მიღწევის უმთავრესი ელემენტი კი არის ობიექტური, საყოველთაო, სამართლებრივი და კანონიერი სახალხო არჩევნები.
რაც შეეხება პოლიტიკურ პარტიებსა და დეპუტატებს, მათი არჩევის შემთხვევაში, პარლამენტში შეაქვს არა მარტოოდენ თავისი პროგრამების კონკრეტული შინაარსი, არამედ, რაც არანაკლებ, თუ არამეტად მნიშვნელოვანია, მათთვის დამახასიათებელი თანამშრომლობისა და ურთიერთობების სტილი. პარლამენტი ისეთია, როგორც მასში შემავალი პარტიების შინაგანი წყობა, მენეჯმენტი. პარლამენტში წარმოდგენილია თავისუფლებისა და დემოკრატიის ის ხარისხი, რომლითაც პოლიტიკური პარტიები და დეპუტატები ხასიათდებიან.
ამიტომ, ქვეყნის მოწყობის თვალსაზრისით უაღრესად დიდ მნიშვნელობას იძენს პოლიტიკური კულტურა, რომლითაც ხასიათდება პარტიათა და დეპუტატთა შინაგანი ცხოვრება, საკითხების დასმის, განხილვისა და გადაწყვეტილებების მიღების დირექტიული, ავტორიტარული, ხულიგნური, თუ დემოკრატიული სტილი, საზოგადოებასთან ურთიერთობების გახსნილობის ხარისხი და ინტენსიობა. პიარსტრატეგიების პოზიტიური მნიშვნელობა, უპირველესადყოვლისა, პარტიათა და დეპუტატთა საზოგადოებასთან ურთიერთობების ოპტიმალურ მოწესრიგებას გულისხმობს. პარტიები და დეპუტატებია ის ინსტუმენტები, რომლის საშუალებითაც საზოგადოება უნდა მართავდეს საკუთარ სახელმწიფოს. ჩვენთან, დღესდღეისობით, პარტიათა უმრავლესობა ხელისუფლების, გარეშე ძალების და არა საზოგადოების მიერაა შექმნილი და დაფინანსებული, ამოტომ ისინი სწორედ ხელისუფლების ამა თუ იმ შტოს, ანუ საკუთარ და არა საზოგადოების ინტერესებს იცავენ. ხელისუფლება არ ფლობს რეალურ ლეგიტიმურობას, თუ საზოგადოებას არ გააჩნია პარტიებზე და ინდივიდუალურ დეპუტატებზე ზემოქმედების და მათ პოლიტიკურ ცხოვრებაში აქტიური მონაწილეობის შესაძლებლობა.
არჩევნები, თუნდაც გაუყალბებელი, ხელისუფლების ლეგიტიმურობის მნიშვნელოვანი, მაგრამ არა ერთადერთი ფაქტორია. ხელისუფლების ლეგიტიმურობის ხარისხს გამსაზღვრავს პარტიათა დემოკრატიულობისა და ღიადობის ხარისხიც. ბოლო წლების განმავლობაში ქვეყნის ყველაზე დიდ პრობლემას სწორედ ხელისუფლების რეალური და არაფორმალური ლეგიტიმაციის დეფიციტი წარმოადგენს. სახელმწიფო უდრის მის ხელისუფლებას, ხოლო ხალხი სახელმწიფოს გარაშეა დარჩენილი.
სამართლებრივი და კანონიერო ხელისუფლების არჩევნების ლეგიტიმურობა სწორედ ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის, ეროვნულად განწყობილი საზოგადოების წიაღში შექმნილმა და არა ხელისუფლების მიერ ხელოვნურად დაარსებულმა და ცალკეული პიროვნებების მიერ დაფინანსებულმა და მართულმა პარტიებმა განსაზღვრეს.
უზენაესი საბჭოს სუსტი მხარე სწორედ იმაში მდგომარეობდა, რომ ჭეშმარიტად ლეგიტიმური პარტიების გვერდით მასში წარმოდგენილი იყო ფსევდო-ლეგიტიმურ პარტიათა და დეპუტატთა რიგი, რომლებიც ცდილობდნენ შიგნიდან აეფეთქებინათ დამოუკიდებლობისაკენ მსწრაფი ქართული, ეროვნული პარლამენტი და გაეტარებინათ იმათი ინტერესები, ვინც შექმნა და აფინანსებდა მათ.
უნდა გვახსოვდეს, რომ მომავალი სამართლებრივი სახელმწიფოს მოდელი სწორედ პოლიტიკური პარტიებისა და თავისუფალი დეპუტატების შიგნით ყალიბდება.
დამოუკიდებლობის შენარჩუნებას საქართველო შეძლებს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ თავისუფლებას მოიპოვებს და შეინარჩუნებს. ამისათვის აგრეთვე საჭიროა: ა) დემოკრატიული ინსტიტუტების განვითარება; ბ) საზოგადოების გარკვევა დემოკრატიასა და პროსაბჭოულ დემონოკრატიას შორის სხვაობაში; გ) კორუპციის ფენომენის პოლიტიკური ასპექტების გაცნობიერება და მასთან ბრძოლა არა როგორც ეკონომიკურ დანაშაულთან, არამედ ქვეყნის დამოუკიდებლობის საწინააღმდეგოდ მომარჯვებულ პოლიტიკურ იარაღთან; დ) სოციალურად დაუცველი, ტრავმირებული მოსახლეობის ფენებისათვის, დევნილებისათვის დახმარების გაწევა, მათთვის ფსიქო-სოციალური რეაბილიტაციის პროგრამების გაგრძელება; ე) დევნილთა სოციალური იზოლაციიდან გამოყვანა და საზოგადოებაში ინტეგრირების პროცესის ინტენსიფიკაცია; ვ) აფხაზეთისა და შიდა ქართლის პრობლემების პოლიტიკური გზით გადაჭრის დაჩქარება; ზ) ემიგრანტთა სამშობლოში დაბრუნება; თ) განათლების სისტემის რადიკალური რეფორმირება, სკოლებსა და უმაღლეს სასწავლებლებში კორუპციის აღმოფხვრა. სწავლების ფორმებისა და მეთოდების გადაფასება; ი) კომუნიკაციის არადირექტიული, ფსიქოლოგიურად კორექტული ფორმების სწავლება და დანერგვა; კ) დამოუკიდებელი აზროვნების ტენდენციის წახალისება.
დღეს, ბრძოლით ხელახლა უნდა მოვიპოვოთ თავისუფლებაც და კეთილდღეობაც.
ბრძოლის გარეშე ვერავინ ვერაფერს მოიპოვებს.
უნდა აღსდგეს საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის პოლიტიკური ორგანიზაციები, დამფუძნებელი ორგანიზაციები, უნდა გააქტიურდნენ ახალი ორგანიზაციებიც, თუ ისინი ნამდვილი ორგანიზაციებია და არა ხუნტის და მტრების მიერ ეროვნულ მოძრაობაში შემოგზავნილი.
საქართველოს იხსნიან მისი საუკეთესო შვილები, თავდადებული და თავგანწირული შვილები.
საქართველოს იხსნის მისი ეროვნულ-გამათავისუფლებელი მოძრაობა.
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა,
როგორც ერთადერთი იარაღი საქართველოს სახელმწიფოებრივი აღორძინებისა და განვითარებისათვის
საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა, განმარტების თანახმადაც, არ შეიძლება იყოს ცალკეული პარტია, საზოგადოების ერთი ნაწილის ნებისმიერი წარმომადგენლობითი ორგანო, არც ხელისუფლებაში ინტეგრირებული, ან მის გარეთ რომელიმე კონკრეტული პოლიტიკური ძალა.
საუკეთესო შემთხვევაში, ის მხოლოდ არსებული ვითარების სტაბილიზაციის შენარჩუნების მექანიზმია. საზოგადოების არსებითი განვითარების შესაძლებელობა, როგორც სოციალურ, ისე ეკონომიკის, კულტურის და თვით პოლიტიკის სფეროებში ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობას მოაქვს, რადგანაც ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა თავისი არსით ეყრდნობა უმაღლეს ზნეობრივ პრინციპებს და მოქმედებს მხოლოდ მათ შესაბამისად. ის აერთიანებს ადამიანებს არა საერთო პოლიტიკური პლატფორმის, თუ კერძო პარტიული ინტერესების მიხედვით, არამედ კატეგორიული იმპერატივის საფუძველზე.
ეროვნულ––განმათავისუფლებელი მოძრაობა საკუთარ წიაღში ატარებს გამთლიანებისაკენ ლტოლვას, ერთობის ზნეობრივ საფუძვლებს. ის ყოველთვის აერთიანებს და არასოდეს ჰყოფს.
ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის პოლიტიკის ფუნქციაა შეინარჩუნოს და ერის კუთვნილებად აქციოს ის შედეგები, რასაც უდიდესი ძალისხმევისა და თავდადების ფასად მოიპოვებს თავისუფალ პიროვნებათა ზნეობრივი მოძრაობა.
დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდგომ, ,,საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა დამოუკიდებლობისათვის” უნდა ტრანსფორმირდებოდეს ,,საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობად თავისუფლებისათვის” და თუ ამას რამე წინ ეღობება და თავისუფლებისათვის ბრძოლა შენელდა, მაშინ თვით დამოუკიდებლობაც ეჭვისქვეშ დგება.
განსაკუთრებულ გეოპოლიტიკურ ვითარებაში მყოფი საქართველო საუკუნეების მანძილზე იბრძოდა ეთნიკური იდენტობის, საკუთარი სახელმწიფოებრიობისა და სულიერების შესანარჩუნებლად. ამდენად, ქართველი ხალხისათვის ეროვნულ-განმათავისუფლებელი სულისკვეთება, ეროვნულობა, მთელი ისტორიის მანძილზე იყო დამახასიათებელი, მაგრამ ის არ გამიჯვნია ადრეულ თუ გვიანშუასაუკუნეებში მსოფლიოში მიმდინარე დადებით პოლიტიკურ პროცესებს (გაემიჯნა რელიგიურ სექტანტიზმს, ხატთმებრძოლობას და ა.შ.), არც ახალ ეპოქაში დაპირისპირებია ლიბერალიზმს, დემოკრატიას, თვით კოსმოპოლიტიზმსა და გლობალიზმსაც კი, მხოლოდ კარგი გაგებით.
XX საუკუნის საქართველოში ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა რამდენიმე ეტაპად, რთულ და მეტად თავისებურ ისტორიულ პირობებში წარიმართა. დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრიობა ორჯერ აღიდგინა ქვეყანამ და ორჯერვე ქვეყნისგარეთა დამპყრობლურ, ნეოკოლონიურ სულისკვეთებას შეეჯახა. იდო თუ არა მათ პროგრამაში სხვადასხვა პოლიტიკური იდეოლოგია, ქართული ეროვნული ინტერესები, გარეგნულად მაინც გამოხატავდა მას და ქართველი ერის სამსახურში დგომის პრეტენზიას აცხადებდა.
XX საუკუნის ქართული ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის იდეოლოგიური საფუძვლები ხომ მართლაც საინტერესო, ჯერ შეუსწავლელი საკითხია და მისი მონოგრაფიული განხილვისათვის აუცილებელია XX საუკუნის დასაწყისიდან თანამედროვე პერიოდამდე მსოფლიოში ჩამოყალიბებული და მოქმედი იდეოლოგიური მიმართულებების ანალიზი, მათი გავლენა ქართველ მოღვაწეთა აზროვნებაზე, იმ თავისებურებების გამოვლენა, რასაც ქართული სინამდვილე კარნახობდა ამა თუ იმ იდეოლოგიის მსახურს. მათში საქართველოს მომავალი სახელმწიფოებრიობის საფუძვლები, სხვადასხვა პარტიათა იდეოლოგიური მიმართულებები, მათი პროგრამები და ქართული საზოგადოების წინსვლისათვის აუცილებელი რეალური დოქტრინების გამოყენების ფორმებია მოცემული.
ამთავითვე, ქართულ პოლიტიკურ პარტიებსა და საზოგადოებრივი მოძრაობის სხვადასხვა ჯგუფებში შეინიშნება საყოველთაოდ მიღებული იდეოლოგიური ნორმებისაგან გადახვევა, ეროვნულ რეალობასთან შეფარდებული იდეოლოგიური აზროვნება და საერთოდ, ჩვენი პოლიტიკური პარტიების იდეოლოგიური პროგრამები საზოგადოებამ უკეთ უნდა იცოდეს, რათა არჩევანის დროს გაითვალისწინოს – რამდენად შეუძლიათ, გამარჯვების შემთხვევაში, ამ პარტიებს საზოგადოებრივი დაკვეთის განხორციელება.
ეროვნული იდეა ქართველი ხალხის სახელმწიფოებრივი ცხოვრებისა და სააზროვნო სისტემის მთავარი დასაყრდენია. ეროვნული ცნობიერების ხაზი საუკუნეების მანძილზე იხილვებოდა და ეროვნული იდეოლოგია იყო ჩვენი ლიტერატურის, ხელოვნების, განათლების მთავარი ღერძი, პოლიტიკის მამოძრავებელი, ქართული სახელმწიფოებრიობის შემანარჩუნებელი და განმამტკიცებელი ძალა. პატარა და გეოპოლიტიკურად ურთულეს რეგიონში არსებული ქვეყანა ამ ძალას ეყრდნობოდა და მის გარეშე დაღუპვა ემუქრებოდა.
ამიტომ, როდესაც ეროვნულობას სოციალიზმი და კოსმოპოლიტიზმი დაუპირისპირდა, ქართული ეროვნული ინტელიგენციის მოწინავე ნაწილი ამ ფაქტმა სამართლიანად შეაშფოთა. ეს დაპირისპირება კი არა, ომი იყო, სადაც ერთმანეთის პირისპირ ქართული ეროვნული იდეოლოგია, ეროვნული ძალები და ის ქართველი სოციალისტ-კოსმოპოლიტები იდგნენ, რომელთა უკან იმპერიული ინტერესები იკითხებოდა.
დღესაც უჭირს ქართველს იმ ე. წ. დასავლური თეორიების გაზიარება, სადაც ეროვნული იდეა, სამშობლოს სიყვარული, არ განიხილება დადებით კონტექსტში.
თუ ამ თვალსაზრისიდან XX საუკუნის საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობას გადავავლებთ თვალს, დავინახავთ, რომ წარსულის ეროვნულ სიდიადესაც იხსენებდა ქართული აზროვნება, სამხედრო სიძლიერესაც, მაგრამ არ დაუკარგავს სწრაფვა არც პოლიტიკური თავისუფლებისაკენ, არც დემოკრატიული ფასეულობების ერთგულებისაკენ, არც ქსენოფობია გასჩენია და ტოლერანტიზმის ჩვეული თვისებაც შეინარჩუნა. თუკი თავის უნიკალობას ამტკიცებდა, ქართველი პატრიოტისთვის ეს, უბრალოდ, იყო საშუალება, რათა ადამიანები გაემხნევებინა, გაეხსენებინა გარდასული დიადი ეპოქები და მომავლისთვის საბრძოლველად განეწყო.
XX საუკუნის ქართულ ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობაში მონაწილეობდნენ სხვადასხვა პოლიტიკური იდეოლოგიის მქონე პარტიები და საზოგადოებრივი ჯგუფები. ამასთანავე, ევროპული ტიპის პოლიტიკურმა იდეოლოგიებმა საქართველოში მოდერნიზაცია განიცადეს, რაც ადგილობრივი საზოგადოებრივ-პოლიტიკური რეალობით იყო გამოწვეული. ეს იყო ლიბერალიზმისა და დემოკრატიზმის, ნაციონალიზმის, სოციალიზმის, კონსერვატიზმის, ანარქიზმის, მონარქიზმის, ქრისტიანული და კონსტიტუციური დემოკრატიზმის, ახალი მემარჯვენეობის, ლეიბორიზმის, პატერნალიზმის და სხვა იდეოლოგიის თეორიული და ორგანიზაციული ჩამოყალიბების პროცესი, მათი ეროვნული პროგრამები, თუ მათი დამოკიდებულება ეროვნული საკითხისადმი, მონაწილეობა საქართველოს სახელმწიფოებრიობის აღდგენასა და განმტკიცებაში. საქართველოში დღეს არსებული ამ პარტიების იდეოლოგიისა და ეროვნული კონცეფციების შესწავლა ხელს შეუწყობს საზოგადოების პოლიტიკურ გათვითცნობიერებას, საარჩევნო ელექტორატს დაეხმარება სწორი გადაწყვეტილების მიღებასა და სახელმწიფოებრივი პოზიციის გამოვლენაში, XX საუკუნის დასაწყისის პოლიტიკური იდეოლოგიებისა და ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობაში მათ მიერ შეტანილი წვლილის გააზრება კი ხელი შეუწყოს ქართულ ისტორიოგრაფიაში ნაკლებად შესწავლილი საკითხის გაანალიზებას, საქართველოს ისტორიის ბევრი პრობლემის ახლებურად დამუშავებას.
განსაკუთრებით აღსანიშნავი და საყურადღებოა მეოცე საუკუნის მეორე ნახევრის ქართულ ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობის უბადლო ლიდერების – ზვიად გამსახურდიასა და მისი სულიერი ძმის, მერაბ კოსტავას მეთაურობით აგორებული საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ახალი ტალღა.
მათი ინიციატივით შეიქმნა საქართველოში ადამიანისა და ერის უფლებათა დამცავი პირველი სერიოზული ორგანიზაცია – ,,ადამიანის უფლებათა დაცვის საინიციატივო ჯგუფი”. სწორედ ამ ჯგუფის ბაზაზე 1976 წელს მათივე ხელმძღვანელობით დაფუძნდა ყოფილ საბჭოთა იმპერიაში ადამიანის უფლებათა დაცვის პირველი ლეგალური, ჰელსინკის შეთანხმების (1975) ხელშემწყობი ორგანიზაცია, – ,,საქართველოს ჰელსინკის ჯგუფი” (1989 წელს ჯგუფს ეწოდა ,,საქართველოს ჰელსინკის კავშირი”, ხოლო შემდგომ კავშირი გარდაიქმნა საზოგადოებრივ–პოლიტიკურ ორგანიზაციად – ,,საქართველოს ჰელსინკის კავშირი–ეროვნული აღორძინება”). ორგანიზაციის უცვლელი თავმჯდომარე იყო საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის აღიარებული ლიდერი ზვიად გამსახურდია. უნდა აღინიშნოს, რომ ეს ორგანიზაცია იმთავითვე მკვეთრად განსხვავდებოდა ყველა სხვა ანალოგიური ჯგუფისაგან: იგი გახლდათ სწორედ ეროვნული ხასიათით გამორჩეული ორგანიზაცია და სრულიად კანონზომიერად, სწორედ იგი იქცა საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის უმთავრეს ბირთვად (მასთან ერთად ამ მოძრაობაში დიდი წვლილი შეიტანა ზ. გამსახურდიას და მ. კოსტავას თაოსნობით დაფუძნებულმა მეორე ორგანიზაციამ – ,,სრულიად საქართველოს წმ. ილია მართლის საზოგადოებამ”).
ქართული ეროვნული მოძრაობა – საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა ცალსახად და კატეგორიულად იბრძოდა საქართველოს სრული დამოუკიდებლობის აღდგენისათვის, – როგორც უზენაესი მიზნისათვის. ამ უმნიშვნელოვანესი ფაქტორის გაუცნობიერებლად შეუძლებელია ქართული ეროვნული მოძრაობისადმი გარეშე ძალების მტრული დამოკიდებულების სწორად გაგება.
ამ პერიოდის წინააღმდეგობები თვალნათლივ აისახა ფართო და საჯარო ოდიოზურ დისპუტში: “ჯერ დემოკრატია, თუ ჯერ დამოუკიდებლობა”. საქართველოს დამოუკიდებლობის მტრები საქართველოში ამტკიცებდნენ, რომ არ ივარგებს საქართველოს დამოუკიდებლობის მიღწევა მანამდე, სანამ არ იქნება მიღწეული მთელი საბჭოთა სისტემის დემოკრატიზირება. ქართული ეროვნული მოძრაობა კი სავსებით მართებულად ამტკიცებდა, რომ დამოუკიდებლობის გარეშე ვერავითარი დემოკრატია ვერ იარსებებს.
საუბედუროდ, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის გამარჯვებისთანავე აქტიურად დაიწყეს ძირგამომთხრელი მუშაობა ანტიეროვნულმა ძალებმა, შეიარაღებულმა ოპოზიციამ, რუსეთის ნეოიმპერიების სპეცსამსახურების აგენტურამ და სამხედრო მანქანამ. მათი მოქმედების სავალალო შედეგი სახეზეა.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობას მრავალი ღირსეული წარმომადგენელი ჰყავდა, რომლებმაც ჭეშმარიტ ეროვნულ იდეალებს სიცოცხლეც შესწირა.
ქართველმა ხალხმა ღირსეული პასუხი გასცა თავისი რთული ეპოქის გამოწვევებს და არა მარტო ფიზიკურად გადარჩა, არამედ სულიერადაც და დღესაც მზადაა საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის მეშვეობით სამშობლოს დამოუკიდებლობისა და თავისუფლებისათვის ბროლისათვის.
საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა ხომ ერთადერთი იარაღია საქართველოს სახელმწიფოებრივი აღორძინებისა და განვითარებისათვის.
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს სახელმწიფოებრივი შიდა მოწყობა
რატომღაც ყოველი ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ, ქვეყნის სამთავრობო წრეებში და მის გარეთაც, განახლებული ენერგიით იწყება საუბარი საქართველოს ქვეყნის მოწყობის ახალ–ახალ მოდელთა წარმოდგენით.
სამწუხაროდ, ქართველ საზოგადოებაში ძალიან ბუნდოვანი წარმოდგენა არსებობს ქვეყნის მოწყობის რაობაზე.
ფედერაციულია სახელმწიფო, რომელსაც აფუძნებენ და შეადგენენ ცალკეული სახელმწიფოები („სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნები“), რის გამოც იწოდებიან კიდეც ეს უკანასკნელნი ფედერაციის სუბიექტებად, სათანადოდ უზრუნველყოფილნი, საკუთარი კონსტიტუციითა და შესაბამისი ინსტიტუტებით. ფედერაციის ეს რაობა უშუალოდაა გამოხატული პირველი ფედერაციული სახელმწიფოს – ამერიკის შეერთებული შტატების (state – სახელმწიფო) თვით ამ სახელში. ზემონათქვამიდან გასაგები უნდა იყოს, რომ ფედერაციის შექმნისას „მოქმედ პირებად“ გვევლინებიან მომავალი მოკავშირე სახელმწიფოები (ფედერაციის სუბიექტები), რომლებიც საზღვრავენ, სახელმწიფო სუვერენიტეტის რა ნაწილი უნდა გადაეცეს ფედერალურ (ცენტრალურ) ხელისუფლებას და რა დაიტოვონ თავისთვის (ამიტომაც ითქმის, რომ ფედერაციულ სისტემაში ნაწილები წინ უსწრებენ თავის „საერთო ეროვნულ“ მთელს, საპირისპიროდ უნიტარული სისტემისა, სადაც ეს მთელი პირველადია). ფედერაცია არის პოლიტიკური სისტემა, რომლისთვისაც დამახასიათებელია ძაბვა ცენტრიდანულ და ცენტრისკენულ ძალებს შორის და რომლის არსებობაც, დამოკიდებულია იმაზე, თუ რამდენად ძალუძს მას, დაიცვას ამ ძალთა ბალანსი.
ფედერაციულის საპირისპიროდ, უნიტარული ჰქვია სახელმწიფოს, რომელიც არ შეიცავს, როგორც თავის შემადგენელ ერთეულს, არანაირ სახელმწიფოს, რაც სრულებითაც არ გამორიცხავს მის შემადგენლობაში ავტონომიის არსებობას, თუ საამისო საჭიროებაა. პირიქით, ავტონომია, რომლის შექმნა, გარკვეული რეგიონისთვის ასეთი სტატუსის მინიჭება, სახელმწიფოს, მისი ხელისუფლების პრეროგატივაა და სწორედ უნიტარული სახელმწიფოსთვისაა ნიშნეული.
უზნეობისა და უმეცრების ჩვენში ინტენსიურად მიმდინარე „იდეოლოგიზაციის” პირობებში ე.წ. „შავი ფიარის“ ობიექტებად იქცნენ არა მარტო ადამიანები, ცნებებიც კი, ერთი რომელთაგანიც უნიტარიზმია. „ფედერალისტები“ მოსახლეობაში ავრცელებენ და ამკვიდრებენ აზრს, თითქოს თვითმმართველობის პრინციპი უნიტარიზმთან ძნელად შესათავსებელია, თუმცა ჯერ არავის დაუმტკიცებია, რომ ადგილობრივი ინტერესები ფედერაციულ სისტემაში უკეთ არის დაცული და წარმოდგენილი, ვიდრე უნიტარულში.
ის გარემოება, რომ ფედერაციის სუბიექტებს საკუთარი კონსტიტუციები უნდა ჰქონდეთ, მათი სიმრავლე, „ადგილობრივი სუვერენიტეტის“ სხვა კომპონენტებთან ერთად, ისეთ ქვეყანაში, როგორიც დღევანდელი საქართველოა, მისი ამჟამინდელი სამართლებრივი და მასთან პოლიტიკური კულტურის მეტად არასახარბიელო მდგომარეობის გათვალისწინებით, ნამდვილად არ იქნება ხელშემწყობი ერთიანი სამართლებრივი სივრცის შესაქმნელად, ჩვენთვის ესოდენ საჭირო შეუფერხებელი და ეფექტიანი საერთო სახელმწიფო პოლიტიკის გასატარებლად, ადამიანის უფლებათა, მათ შორის საკუთრების უფლების დაცვის სფეროში.
სწორედ დეცენტრალიზებული უნიტარული საქართველოს (და არა ფედერაციულის) პირობებში იქნება უკეთესი შესაძლებლობები ერთიანი ეკონომიკური სივრცის ჩამოყალიბებისთვის, თავისუფალი მეწარმეობის დამაბრკოლებელი ყოველგვარი ბარიერის გარეშე, რაც უზრუნველყოფს რეგიონების შედარებით თანაბარ და ჰარმონიულ სოციალურ-ეკონომიკურ განვითარებას, ისევე როგორც მეტი სტიმული მიეცემა მოსახლეობის მობილურობასაც ქვეყნის შიგნით.
ერთადერთი რეგიონი, რომლის უფლებაც ავტონომიაზე, რამდენადაც ეს შესაძლებელია ერთიანი სახელმწიფოს ფარგლებში, არის აფხაზეთი, სამშობლო აფხაზი ეროვნებისა, როგორც ქართველი და ქართველური ერის ნაწილისა და რომელიც ორგანულად განუყოფელია საქართველოსაგან.
შეხედულება საქართველოზე, როგორც ,,მრავალეროვან” ქვეყანაზე, სწორი არაა. ის, რომ გერმანიაში რამდენიმე მილიონი თურქი ცხოვრობს, არ ნიშნავს იმას, თითქოს იქ თურქი ერი ცხოვრობდეს: თურქი ერი თურქეთში ცხოვრობს და არა გერმანიაში (ან კიდევ სხვაგან, თურქეთის გარეთ). იგივე ითქმის საქართველოში მცხოვრებ ეთნიკურ უმცირესობებზეც: სომხებზე, აზერბაიჯანელებზე, იმავე ოსებზე.
ქართველი ერი არასდროს არ ყოფილა „ერიჭამია”, მისთვის, თვით უკიდურესი კულტურული დაქვეითების დროსაც კი, ყოველთვის უცხო იყო, ეს უსაზიზღრესი ფორმა, რისი მოწმობაცაა ქართველებისა და ებრაელების ორათასწლეულზე მეტი ხნის მშვიდობიანი თანაცხოვრება. საქართველო უნდა იყოს დემოკრატიული პრინციპებზე დაფუძნებული უნიტარული სახელმწიფო, შესაძლო (რეფერენდუმით) ავტონომიით აფხაზეთისათვის და ადგილობრივი თვითმმართველობით მთელი ქვეყნისათვის. ისტორიული-პოლიტიკური კონტექსტის გარეშე შეუძლებელია ასეთი საკითხების გადაწყვეტა.
სწორედ ასეთი პირობით შეიძლება ლაპარაკი საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენაზე.
სულ არ არის საინტერესო, კონსტიტუციონალისტები როგორ მოიხსენიებენ საქართველოს ტერიტორიული მოწყობის ფორმას. საინტერესოა, რამდენად მყარი და ნაკლებრისკიანი იქნება ერთიანი ქართული იდეისათვის დამოკიდებულება ცენტრალურ ხელისუფლებასა და ქვეყნის შიდა მოწყობის სუბიექტებს შორის, მაგრამ ცალსახაა – საქართველოს ფედერალიზაცია ვერ გადააწყვეტინებს საქართველოს უკვე განდგომილ რეგიონებს რეინტეგრაციას.
LikeLike
NUKRI said
ეპილოგის მაგიერ
საქართველოს გადასარჩენად აუცილებლად სჭირდება ეროვნული ხასიათისა და სულის მქონე პოლიტიკა, ეკონომიკა, სოციალური სტრუქტურები, სჭირდება განახლებული ეროვნული აზროვნება და ყოველივეს, ნებისმიერ ეროვნულს კი, პირველ რიგში აუცილებლად სჭირდება შესაბამისი ეროვნული იდეოლოგია და თეორია, საყოველთაოდ გაზიარებული და დაფასებული ავტორიტეტული აზრი და სიტყვა.
აღსანიშნავია ასევე, რომ ათასწლეულებია რაც ადამიანი, კაცობრიობა განუყოფელია სარწმუნოებისგან და სწორედ ამ თვალსაზრისით, ამ კუთხით უნდა შევხედოთ სადღეისო პრობლემებსაც — განსაკუთრებით კი უფლის, ღმერთის, სარწმუნოებისა და აქედან გამომდინარე ზნეობრიობისა და სულიერების ავტორიტეტსა და ძალაუფლებას — რასაც უნდა ნერგავდეს და ახორციელებდეს დედა ეკლესია.
ტრადიციული ანუ რელიგიაზე, სარწმუნოებაზე, შესაბამისად ზნეობასა და სულიერებაზე დაფუძნებული სახელმწიფოები იმართებოდა სიტყვის ავტორიტეტზე, თაყვანისცემაზე დაყდნობით. სიტყვაზე დაყრდნობით — ტაძრის, ეკლესიის, მეფის სიტყვისმიერ (მორალურ, ზნეობრივ და სულიერ) ავტორიტეტზე და სიტყვისმიერ თაყვანისცემაზე დაყრდნობით, რაც თავის მხრივ ღმერთის, უფლის, ღვთაებების ავტორიტეტისა და თაყვანისცემიდან ამოიზრდებოდა, მომდინარეობდა, ანუ განსახელმწიფოებრიებულ ხალხს აერთიანებდა სიტყვა და არა მატერიალური რამ (ოქრო-ვერცხლი, ეკონომიკა, ფინანსები, არმია და სხვა მსგავსი).
არსებითწილად სახელმწიფოების წარმოქმნა და განსახელმწიფოებრივებული ხალხების არსებობისა და ორგანიზაციის საყოველთაო წესად, ხერხად და მეთოდად გადაქცევა უმჭიდროესადაა დაკავშირებული „სახელმწიფო რელიგიაზე“, „სახელმწიფო სარწმუნოებაზე“, „სახელმწიფო სიტყვაზე“, ანუ ისევ და ისევ სიტყვის (არამეტერიალურის) ავტორიტეტსა და თაყვანისცემაზე დაფუძნებულ სისტემაზე.
სარწმუნოებაზე, სიტყვაზე, ავტორიტეტსა და თაყვანისცემაზე დაფუძნებული სახელმწიფოებრივი სისტემები წარმატებით არსებობდნენ ათასწლეულების განმავლობაში მანამ, სანამ ფულად-სასაქონლო ურთიერთობები იმდენად არ განვითარდნენ, რომ დაიწყეს სიტყვის ავტორიტეტსა და თაყვანისცემაზე დაფუძნებული სისტემების ჯერ ჩანაცვლება და შემდგომ შეცვლა-გარდაქმნა.
ორიათასი წლის წინ კაცობრიობის ცხოვრებასა და არსებობაში უდიდესი გარდატეხა მოხდა — განკაცებული უფალი, სიტყვა თვით მოევლინა ამ ქვეყანას და აჩუქა საკუთარი ადამიანური არსის მეშვეობით სიყვარულის სიტყვა. ათასწლეულების განმავლობაში ხალხში ღვთიური ძალით დათესილი სიტყვის მოლოდინი სიტყვად გადაიქცა და მოევლინა. ამის შემდგომ კაცობრიობისთვს სიტყვის მთავარი მნიშვნელობა სიყვარული შეიქნა და ამ სიყვარულის ავტორიტეტი და თაყვანისცემა.
უფალთან დაახლოებამ, ყოველ ცალკეულ ადამიანს, ცოდვათა მიტევების, სამუდამო სასუფევლის, უფლის მადლის მოპოვების საშუალება მისცა, რათა გათითოკაცებული ადამიანები კვლავ და უფრო ძლიერად გაერთიანებულიყვნენ ღვთის სიყვარულში და ურთიერთისადმი ღვთიურ სიყვარულში. ამდენად გათითოკაცებული ადამიანების გაერთიანების საფუძველი გახდა უფლის ავტორიტეტი და თაყვანისცემა. მართალი და შეურყვნელი ღვთიური სიტყვა კი, პირველ რიგში, მოციქულთა და წმინდა ღვთისმეტყველთა საშუალებით მიჰქონდათ მიწიერ და ცოდვილ ადამიანებთან. ღვთიური სიყვარულის სიტყვაზე დაყრდნობით, ამ სიყვარულში მადლიანი გაერთიანებით, ადამიანის თანდაყოლილი და შეძენილი სულიერი სნეულებების მიუხედავად, ქრისტიანი ხალხები საოცარი ტემპებით განვითარდენ, მათ შორის ეკონომიკურად, სოციალურად, მეცნიერებისა და კულტურის თვალსაზრისით. ქრისტიანული ქვეყნები ყოველ მხივ დაწინაურდნენ და თანამედროვე ცივილიზაციის მამოძრავებლები გახდნენ, მაგრამ ეკონომიკურმა განვითარებამ, მატერიალური სიმდიდრის უზარმაზარმა დაგროვებამ, სიყვარულის სიტყვის მადლის მეოხებით განვითარებულ და დაწინაურებულ ხალხებშიც გააჩინა მატერიალურის, სიმდიდრის გაკერპების ტენდენციები. სიმდიდრის, მატერიალურის კერპი თანდათანობით სულ უფრო და უფრო ძლიერი გახდა და ძლიერად დაუპირისპირდა ღვთიური სიყვარულის სიტყვას. სამწუხაროდ, მანამდე ასკეტიზმით გამორჩეულ ეკლესიაშიც დაიწყო სიმდიდრის კერპმა გავლენის მოპოვება.
იმისათვის, რომ შეესუსტებინათ და შემდეგ მოესპოთ სიტყვის ავტორიტეტსა და თაყვანისცემაზე დაფუძნებული სისტემები, ფულად-სასაქონლო სისტემაზე დაფუძნებულ, აგებულ სისტემებს (და მათ შორის სახელმწიფოებრივებს) პირველ რიგში უნდა მოესპოთ ზოგადად სიტყვის, ანუ საერთოდ ავტორიტეტისა და თაყვანისცემის გავლენა, შესაბამისი ინსტიტუტიები, წეს-ჩეულებები, ტრადიცია, დაესუსტებინათ და სახელი გაეტეხათ სიტყვის მცველი ეკლესიისთვის და სანაცვლოდ დაენერგათ სიტყვისგარეშე, სიტყვისმგმობელი ე. წ. „დამოუკიდებელი“, „თავისუფალი“, „ლიბერალური“, „პლურალისტული“ ამორფული აზროვნება, რომელსაც არ გააჩნია და არც შეიძლება გააჩნდეს ფუნდამენტური, საყოველაო ავტორიტეტები და მათდამი თაყვანისცემა, ანუ უნივერსალურ და საყოველთაო ღვთაებრივ სიტყვაზე დაფუძნებული რაიმე.
სიყვარულის სიტყვის მადლს მოკლებული, ატომიზებული საზოგადოების ადამიანი, მარტოსული, უძლური ხდება გაუგოს და დაეხმაროს სხვა ადამიანებსა და საზოგადოებებს, ჩაწვდეს მათს ჭირ-ვარამს. იგი შეუთავსებადი, ყინულივით ცივი ხდება სხვის მიმართ და ამითი საკუთარი თავის მიმართაც.
სამწუხაროდ, დღეს არსებული აღზრდისა და სწავლების სისტემები სულ უფრო მეტად წვრთნის ფუნქციით შემოიზღუდებიან და იმთავითვე უნერგავენ ახალგაზრდობას ნიჰილიზმს, ავტორიტეტისა და თაყვანისმცემლობის უარყოფას უნერგავნ, რომ არ არსებობს რაიმე უნივერსალური, საყოველთაო და მით უმეტეს ღვთიური დოგმები, წესები და წესრიგი. განათლების სისტემა ანუ ღვთიურ სინათლესთან სულიერი ზიარების სისტემა სრულებით ისპობა.
პრაქტიკულად არსებობს მხოლოდ ერთი, ფუნდამენტურად უცხოური ფესვების მქონე ცენტრალიზებული მატერიალური ინტერესებით შედუღაბებილი, ორგანიზებული კომპრადორული, გლობალისტური პოლიტიკურ-ეკონომიკური ძალა, მმართველი კლასი, რომელსაც უპირისპირდებიან აგრეთვე მატერიალური ინტერესების ზეგავლენაში მყოფი ოპოზიციური ძალები, რომლებიც ვერაფრით ვერ ერთიანდებიან იმიტომ, რომ მათ არ გააჩნიათ არც ერთიანი ავტორიტეტები და სათაყვანისცემო და არც ერთიანი დამფინანსებელი.
უფლისადმი სულიერ დამონებას, მორჩილებასა და თაყვანისცემას მასობრივად ცვლის კერპთაყვანისმცემლური მისწრაფება მატერიალური ღირებულებების, ფულის, დოვლათისა და სიმდიდრისადმი.
ქართული ეროვნული მოძრაობის, ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობისა და კანონიერი ეროვნული ხელისუფლების მომხრეთა „კატეხიზმო“ წარმოადგენს მზა პასუხებს ყველა იმ პროვოკაციულ საკითხზე, რომელიც კი ანტიეროვნულად განწყობილმა წრეებმა შეიძლება წამოჭრან, რათა ეროვნულად განწყობილ ქართველობას მიეცეს დასაბუთებული, დოკუმენტირებული არგუმენტები მტრული პროპაგანდის წინააღმდეგ და მიეცეს ზოგადი მეთოდოლოგიური საფუძველი კამათისა და სიმართლის დასასაბუთებლად.
მნიშვნელოვანია საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ობიექტური და აუთენტური ისტორიის შექმნა, დღეს არსებული პრიორიტეტებისა და თეორიულ-მსოფლმხედველობრივი მიდგომების გადასინჯვის საჭიროებაც და წყაროთა კორპუსის მნიშვნელოვანი გაფართოება.
ახლებური კონცეპტუალური მიდგომის ერთ-ერთი აუცილებელი გამოვლენაა, საჭიროებისამებრ, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის პერიოდიზაციის მეტ-ნაკლებად ოპტიმალური სქემის ფორმირებაც: რა შეიძლება ავირჩიოთ ძირითად კრიტერიუმად, ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის პროცესის შინაგანი ეტაპების კლასიფიკაციის სისტემად ამ სფეროში, სადაც ძირითად ორიენტირს უნდა წარმოადგენდეს ქართული ეროვნული იდეა – საქართველოს სუვერენიტეტისა და ეროვნული სახელმწიფოებრიობის აღდგენის იდეა. ამ იდეის მატარებელი ადამიანები, თუ სოციალური ჯგუფები უნდა წარმოადგენდნენ საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის სუბიექტს. ეს სუბიექტი, ცხადია, ყოველთვის იყო გარკვეული ერთობა, გარკვეული ეროვნული მოთხოვნილებებისა და ინტერესების მქონე ადამიანთა აპოლიტიკური დასი. ამასთან, ეს კოლექტიური და იერარქიზებული სუბიექტი, არსებული კრიზისული სიტუაციების პერიოდული ცვალებადობის კვალობაზე, თვითონაც იცვლებოდა რაოდენობრივადაც და ხარისხითაც, განიცდიდა ევოლუციას. სწორედ ამ ევოლუციის ცალკეული ფაზების კონტექსტშია მიზანშეწონილი ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ეტაპობრივი დიფერენციაცია. ეროვნული მოძრაობის სუბიექტის შინაგანი დინამიკაა სწორედ, ამ უაღრესად ღირებული და პროგრესული პოლიტიკური პროცესის პერიოდიზაციის განმსაზღვრელ ფაქტორი და მისი იმანენტური თვისობრიობისა და ორგანიზაციის ფორმების პოლიტოლოგიური ანალიზისათვის მეცნიერული ბერკეტი.
შესაძლოა ისტორიის ამ ფაზაზეც, როცა კვლავ არსებობს და საგრძნობლად გაღრმავდა მმართველი რეჟიმის დელეგიტიმაციის პროცესი, საქართველოში კვლავ დღის წესრიგში დააყენოს თავისებური ორხელისუფლებიანობის სიტუაციის წარმოშობა. სახელისუფლო, თუ ოპოზიციური სტრუქტურებისა და ფრთების პოლიტიკური პოტენციიის გამოფიტვისა და მათი მზარდი დეზორიენტაციის პარალელურად სულ უფრო გაიზრდება ეროვნული–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ავტორიტეტი და პოლიტიკური რესურსები. მიუხედავად იმისა, რომ პარადიგმამ ,,ჩვენ და ისინი” მიიღო ტოტალური ხასიათი, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ შეძლო იმ ძალების ბლოკირება და ფაქტობრივი იზოლაცია, რომლებიც ამუხრუჭებდნენ ეროვნული იდეის რეალიზაციის პროცესს. ორხელისუფლებიანობის რეჟიმის დამკვიდრებას, ბუნებრივია, ხელს შეუწყობს იმპერიულ ცენტრში მიმდინარე პროცესებიც.
საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობაში ინტეგრირებულმა ძალებმა იმპერიულ ცენტრთან და მის ადგილობრივ ადმინისტრაციასთან ბრძოლის თავისებური, ფრთხილი სინთეზური ტაქტიკაც შეიძლება აირჩიოს ასევე ტაქტიკერი ბრძოლის ორიენტირად. ამ ტაქტიკაში ერთმანეთს უნდა შეერწყას, როგორც სამოქალაქო და ეროვნული დაუმორჩილებლობის კურსი, ისე წმინდა პოლიტიკურ-პრაგმატული თვალსაზრისით აუცილებელი მოლაპარაკებებისა და იძულებითი კონტაქტების (მაგრამ არა კაპიტულაციებისა და კომპრომისების) კურსი, რის საფუძველზეც რეჟიმის მიერ თავისივე განვლილი პერიოდის უკანონობა უნდა დაფიქსირდეს თავიანთივე გადაწყვეტილებით. შემდგომ კი ერთობლივი შეთანხმებით, უშუალოდ კანონიერი ხელისუფლების მიერ უნდა დაინიშნოს, საყოველთაო, ლეგიტიმური, მრავალპარტიული არჩევნები.
ცხადია, რომ ამას ხელი უნდა შეუწყოს საერთაშორისო დონეზე გლობალურმა პროცესებმაც, რომლის იურიდიულ ბაზა საჭიროებისამებრ უნდა შექმნას გაეროს გენერალურმა ასამბლეამ სპეციალური დეკლარაციით, რითაც ბოლო მოუღოს ე. წ. თალასოკრატიული იმპერიების არსებობას. ამ იმპერიების ტერიტორიულ-სახელმწიფოებრივ სტრუქტურას მეტროპოლია-კოლონიის სუბორდინაციის სისტემაზე აგებული იურიდიული ხასიათი უნდა ჰქონდეს.
საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელმა მოძრაობამ უნდა განმარტოს ულტრარადიკალების მცდარი და უიდეო ტაქტიკური ჩავარდნები, რეალურად ეროვნული ოპოზიციური სტრუქტურების კოორდინაციის გზით უნდა უნდა აიღოს პოლიტიკური ინიციატივა ეროვნული იდეისა და ლეგიტიმიზაციის ფაზის განხორციელებისათვის,
ამ ახალ ეტაპზე, საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის თავისებურებები იმაში მდგომარეობს, რომ იგი ამიერიდან სათავეში უნდა ჩაუდგეს ბრძოლას დამოუკიდებლობიდან თავისუფლებისაკენ ბრძოლაში, რამდენადაც მას ენიჭება დუალისტური ფუნქცია – ის, თავის კანონიერ და სამართლებრივ სტრუქტურებთან ერთად, წარმოადგენს როგორც ლეგიტიმურ ხელისუფლებას, ასევე ეროვნული მოძრაობის წარმმართველ ცენტრსაც, ეროვნული დაუმორჩილებლობის მთავარ იურიდიულ ინსტიტუტს.
ამდენად, აუცილებელია დაიწყოს საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ლეგიტიმიზაციის, სამართლებრივი გასახელმწიფოებრივების ახალი ეტაპი, რადგანაც საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა თავად წარმოადგენს სახელმწიფოს პოლიტიკურ და ეროვნულ ხელისუფლებას, ქვეყნის პოლიტიკური სივრცის იურისდიქციის სუბიექტს.
რბილად რომ ვთქვათ, გაუგებარია, რატომ უნდა უწოდონ არსებული სამართლებრივი და კანონიერო კონსტიტუციური სისტემის ფარგლებში და საარჩევნო კანონმდებლობის ბაზაზე განხორციელებულ პოლიტიკურ ცვლილებას გადატრიალება, ან ე. წ. რევოლუცია?! ამ მოვლენისათვის შეიძლება მშვიდობიანი, სამართლებრივი, კანონიერი სახელმწიფო კონსტიტუციური წყობილების აღდგენა გვეწოდებინა, რასაკვირველია იმ შემთხვევაშიც კი, თუ იგი მოხდებოდა მმართველ რეჟიმზე არაძალადობრივი დაუმორჩილებლობის აქციის ზეწოლის სახით და დაუმორჩილებლობის კოორდინატორი სტრუქტურა შეიძენდა საკანონმდებლო ხელისუფლების პრეროგატივებს.
სამართლებრივი და კანონიერი არჩევნების გზით მოსული ლეგიტიმური ხელისუფლება უნდა გახდეს სამართლებრივად წარმომადგენლობითი დემოკრატიის პირმშო, საერთო-ეროვნული სუვერენიტეტის განსახიერება და არა სახელმწიფო გადატრიალების პროდუქტი.
საქართველოს მოსახლეობის ფართო ფენების მიზიდულობის ცენტრი უდავოდ სამართლებრივი, კანონიერი და ეროვნული სუვერენიტეტის აღდგენის იდეა უნდა იყოს და ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი აღორძინების კონტექსტში უნდა გავიაზროთ. ეროვნულ-პოლიტიკური თვითიდენტიფიკაციაში უნდა დავინახოთ ამ მოვლენის არსი და იმპერიალისტურმა ნომენკლატურულმა ფაქტობრივმა რეჟიმმა სწორედ რომ ვერ უნდა გაუწიოს რეალური წინააღმდეგობა სამართლებრივი, კანონიერი, ეროვნული ძალების ხელისუფლების სათავეში დაბრუნების პროცესს, რამეთუ პოლიტიკური ტრანსფორმაციის შეფასება კომპლექსურ-ინდუქციური პოლიტიკური ანალიზის საფუძველზე გაცილებით მართებული, ობიექტური იქნება და უნდა შეფასდეს შემდგომ მნიშვნელოვან მოვლენებთან ერთიან სისტემაში და არა მათგან იზოლირებულად და განყენებულად.
პროცესის ამგვარი დეფინიციის საფუძველს ქმნის იმაზე პასუხის გაცემაც, თუ რაშიც მდგომარეობდა საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ისტორიული და სულიერი წყაროები და სახელდობრ, რომელ საგარეო ძალას დაუპირისპირდა იგი.
აქედან გამომდინარე, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა, როგორც ადრე დაუპირისპირდა, შეიძლება კვლავ დაუპირისპირდეს მსოფლიო იმპერიას. ისტორიულადაც ხომ ამ ბრძოლებში, ეროვნული იდეალებითა და პოლიტიკური გამოცდილებით იკვებებოდა XIX ს. დასაწყისის მონარქისტული განმათავისუფლებელი მოძრაობა, XIX ს. II ნახევრის ლიბერალურ-დემოკრატიული მოძრაობა (,,ილიას დასი”), ასევე 1918-1921 წ. წ. საქართველოს პირველი რესპუბლიკაც. ამდენად, ეს იყო და არის სერიოზული ეტაპი ჩვენი ქვეყნის ეროვნული აღორძინების გზაზე. თვით აღორძინების არსი უპირველეს ყოვლისა არის ეროვნული ისტორიის ღრმა სულიერ გააზრება, ისტორიული ეროვნული თვითშემეცნების აღდგენა, იმპერიათა ექსპანსიამდე არსებული ტრადიციებისკენ მიბრუნება. აღორძინება ხომ თავადვე მოიაზრება, როგორც მთელი ერის მობილიზაცია სახელმწიფოებრივი სუვერენიტეტის მოპოვებისათვის საბრძოლველად, როგორც მთელი მამულის კონცენტრაცია ეროვნული იდეის ბაზაზე.
კიდევ ერთი ფუძემდებლური მომენტი: ქართული მართლმადიდებელი ეკლესია, აუცილებლად უნდა დადგეს ერის გვერდით. მან მთელი თავისი სულიერ-ზნეობრივი ძლიერებით უშუალო მონაწილეობა უნდა მიიღოს საერთო-ეროვნული აღორძინების პროცესში, რითაც უნდა გამოიკვეთოს ჩვენს ეპოქაში შექმნილი სულიერი ვაკუუმის ქრისტიანული რწმენით შევსების ტენდენცია.
,,საქართველო გაბრწყინდება!” – ქართული სახელმწიფოებრიობის ფაქტობრივად ერთადერთი ,,პოლიტიკური დოქტრინაა”, რომელიც პოლიტიკური მართლმადიდებლობისა და ქართული ეროვნულობის ჰიბრიდმა წარმოშვა და უკანასკნელი ოცი წლის განმავლობაში ქართულ პოლიტიკურ ცნობიერებაში დომინირებს. რადგანაც ამ ხნის მანძილზე საქართველოში მოქმედ არცერთ ფაქტობრივ სახელისუფლებო, თუ ოპზიციურ პოლიტიკურ ძალას რეალობასთან მიახლოებული ქართული სახელმწიფოებრიობის არანაირი კონცეფცია არ შეუქმნია, ეს ფორმულა ერთადერთი პოლიტიკური რეალობის განსახიერებად იქცა.
საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის შინაგანი დინამიკა უნდა იყოს ,,ახალი მსოფლიო წესრიგის” არქიტექტონიკაში კავკასიის გეოპოლიტიკური სივრცისა და მისი ღერძული სახელმწიფოს – საქართველოს სუვერენობის საკითხის უცილობელი ჩასმა და აღდგენა და იმ ბარბაროსული კოსმოპოლიტური ოკეანედან გამოსვლა, სადაც პოსტინდუსტრიული ცივილიზაციის გენეზისის ეპოქაში ქართული ეროვნულობა შთაინთქა იმპერიალიზმების დროებითი გარიგებებით.
უნდა გვახსოვდეს ასევე, რომ მთავარი არგუმენტი და უმოკლესი გზა მთელი კავკასიის რეკოლონიზაციისაკენ, დამოუკიდებელი და თავისუფალი კავკასიის, როგორც მსოფლიო ახალი რეგიონის ჩამოყალიბებისაკენ, საქართველოს სამართლებრივ და კანონიერ დამოუკიდებლობასა და თავისუფლებაზე გადის.
თუ ჩვენ ერთ მთლიანობაში გავიაზრებთ ისტორიულ, ეროვნულ და მართლმადიდებელ–ქრისტიანულ ტრადიციათა ძალებს, მხოლოდ მაშინ აღმოვაჩენთ ეროვნულ ღირებულებათა ჭეშმარიტ ფასეულობათა სამართლებრივ სისტემას.
ვისაც სჯერა – დაიჯეროს, ვისაც არა – არა, მაგრამ შემთხვევითი როდია წინასწარმეტყველება: ,,კაცობრიობის ხსნა იბერიიდან მოვა”, იბერია კი, ოდითგან საქართველოს სახელია.
LikeLike
NUKRI said
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
გ ა ნ ც ხ ა დ ე ბ ა
დაკავებულია და თბილისის საქალაქო სასამართლოს მიერ წინასწარი დაპატიმრება შეეფარდა ეროვნული მოძრაობის თვალსაჩინო და აქტიური წარმომადგენელს ბატონ სანდრო ბრეგაძეს.
იგი 1988 წლიდან ხელმძღვანელობდა სტუდენტურ მოძრაობას, იყო საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობის ლიდერის, საქართველოს რესპუბლიკის პრეზიდენტის ბატონი ზვიად გამსახურდიას ერთგული თანამებრძოლი, რის გამოც არაერთხელ განუცდია დევნა, ფიზიკური წამება, მუქარა და სხვადასხვა სახის შევიწროება. ის ყოველთვის ამხელდა ქვეყნის მტრულ ძალებს. ერთ-ერთი ასეთი ინტერვიუს მიცემის შემდგომ (,,ასავალ-დასავალი” 14 თებერვალი), იგი ორიოდე დღეში იქნა დაკავებული, როცა იმყოფებოდა მცირეწლოვან შვილთან ერთად და მოხდა მცირე ინციდენტი, რაც იწვევს საფუძვლიან ეჭვს პოლიტიკურ დევნასა და შურისძიებაზე. სერიოზული ფაქტი და საკმარისი მტკიცებულება სისხლის სამართლის საქმის აღძვრისა არ არსებობს . წარმოდგენილი დეტალებით სულ სხვა სურათი იქმნება, რაც არაერთგზის გახმაურდა პრესა-ტელევიზიით მისი თანაგუნდელის ლადო სადღობელაშვილის მიერ .
ბატონ სანდროს აქვს დიდი დამსახურება საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლაში, ის არის გარკვეული პოლიტიკური ფიგურა და აქ ერთმნიშვნელოვნად შეიძლება პოლიტიკური მიზეზის დანახვა.
ვგმობთ ამგვარ ძალადობას და ის ჩაითვლება პოლიტპატიმრად. თავის დროზე, ასევე ხულიგნობის ბრალდება-შეფასებით უსწორდებოდნენ ზვიად გამსახურდიასა და მერაბ კოსტავას. მას უნდა მოეხსნას ცრუბრალდება, რისი მსხვერპლიც შესაძლოა გახდეს, ეს ჩაითვლება მხოლოდ აგონიურ შურისძიებად. ეროვნული ძალებისთვის მისი დაკავება არის მორიგი დარტყმა და კვლავ რეპრესიების გაგრძელება.
საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის
საკოორდინაციო საბჭოს
პრესსამსახური
დანართი: http://www.ambebi.ge/samartali/32413-sandro-bregadzes-tsinastsari-dapatimreba-sheefarda.html
LikeLike
Джавахкская диаспора России said
Интересное видео из фильма Отара Иоселиани – “Грузия одна”
LikeLike
Джавахкская диаспора России said
Джавахкская диаспора России вместе со всем грузинским народом скорбит и соболезнует по невинным жертвам 9 апреля 1991 года в Тбилиси. Пусть земля им будет пухом и вечная слава погибшим.
С уважением, ДДР
LikeLike
a.sanduxaZe said
შეგეშალათ ბატონებო, ეს 1989 წელს მოხდა და არა 1991 წელს.
1991 წლის 9 აპრილს დამოუკიდებლობა გამოცხადდა, ზოგზოგებს დღესაც რომ გულებს უგლეჯს.
LikeLike
Nukri said
ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტი
დ ე ბ უ ლ ე ბ ა
1. ზოგადი დებულებები
1.1 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტი” წარმოადგენს უმნიშვნელოვანეს და ძირითად ბირთვს მთლიანად საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობაში.
“ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტი” ემყარება საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის ძირითად იდეურ და სახელმწიფოებრივ პრიციპებს, ამუშავებს და წარმოადგენს ეროვნულ–სახელმწიფოებრივ კონცეფციებს, პროგრამებსა და საერთო სახელმწიფოებრივ სტრატეგიულ თუ დარგობრივ პლატფორმებს, რითაც იქმნება საშუალება, მისი განხორციელების შემთხვევაში, ლეგიტიმაცია გაუკეთდეს ყოველივე დადებითსა და პროგრესულს ჩვენი ქვეყნის სამართლებრივი, კანონიერი სახელმწიფოებრივი აღდგენა–განვითარებისათვის.
1.2 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტი” შექმნილია როგორც სამოქალაქო საზოგადოების _ საზოგადოებრივი სხვადასხვა ფორმატით დაჯგუფებების, ე. წ. არასამთავრობო სხვადასხვა დარგობრივი სექტორებისა, თუ ინდივიდუალური პირების კონსოლიდაციისთვის, მათი ერთობლივი საქმიანობისათვის, ეროვნული პრინციპების დაცვით, ეროვნულ- სახელმწიფოებრივი განვითარებისა და მოღვაწეობის ნიშნით.
1.3 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტი” სტრუქტურულად, საერთო ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი საქმიანობისათვის, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის ეგიდით, ყოველი საზოგადოებრივი ორგანიზაციების, თუ მათი წარმომადგენლებისა და ინდივიდუალური პიროვნებისაგან ჰქმნიან დარბაზს (სხვა შემთხვევაში თითოეული საზოგადოება, თუ ინდივიდუალური პირი დამოუკიდებლი და თავისუფალია თავის საქმიანობაში).
“ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” დარბაზი ასევე ემსახურება ქვეყნის აღმშენებლობისა და განვითარების საქმეში საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის მიზნებისა და ამოცანების განხორციელებისათვის აუცილებელი თეორიული და საკადრო ბაზის მომზადებას.
“ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” ძირითადი მიზნებია:
ა) ეროვნული და სახელმწიფოებრივი განვითარების იდეათა და ღირებულებათა (ეროვნულ ფასეულობათა) სისტემის ჩამოყალიბება და ლეგიტიმაცია;
ბ) სახელმწიფოსა და დარგობრივი განვითარების კონცეფციების, საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის პოლიტიკურ-ეკონომიკური პლატფორმისა და პროგრამის შემუშავება;
გ) საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის სამოქმედო პროგრამის საკადრო უზრუნველყოფა.
1.4 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” სტრუქტურულად ჰქმნის დარბაზს და მისი საშუალებით წარმოადგენს საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ერთ-ერთ ძირითად ბირთვს და თანამშრომლობს მოძრაობის სხვა სტრუქტურულ ერთეულებთან.
1.5 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” დებულებასა და სამუშაო გეგმებს ადგენს დარბაზის თავმჯდომარე. დარბაზის თავმჯდომარის ინიციატივითვე საჭირო დოკუმენტაციები და შესრულებული სამუშაოები შეიძლება განსახილველად და სამოქმედოდ გადაეცეს საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის მთავარ ეროვნულ საბჭოს.
1.6 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტი” სარგებლობს თავის საქმიანობასთან დაკავშირებული უფლებებით;
1.7 დარბაზი თავის საქმიანობას წარმართავს სახელმწიფო კანონმდებლობის, საერთაშორისო აღიარებული ნორმების, საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის მანიფესტისა და ამ დებულების შესაბამისად.
2. “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის”
დარბაზის სტრუქტურა
2.1 დარბაზს ხელმძღვანელობს თავმჯდომარე.
2.2 დარბაზის თავმჯდომარის Uუშუალო დაქვემდებარებაშია დარბაზის ძირითადი და დამხმარე სტრუქტურული ერთეულები.
2.3 დარბაზის ძირითადი სტრუქტურული ერთეულია დარგობრივი კომისია, ხოლო დამხმარე კი _ დარბაზის აპარატი, რომელიც შესდგება: საკანცელარიო, საერთო საქმეთა და სამდივნოსაგანდარბაზის მდივნისაგან და მას კურირებს დარბაზის თავმჯდომარის მოადგილე (სხვა შესაძლო ფუნქციებთან ერთად).
2.4 დარგობრივი კომისიებია:
1. ეროვნულ ფასეულობათა კვლევისა და დაცვის;
2. ეკონომიკისა და ფინანსების;
3. განათლების, მეცნიერების და ტექნოლოგიების;
4. სოციალურ საკითხთა, ჯანდაცვისა და გარემოს დაცვის;
5. კულტურის, სპორტისა და ტურიზმის;
6. ეროვნებათაშორისი ურთიერთობებისა და დემოგრაფიის;
7. სოფლის მეურნეობის;
8. ენერგეტიკისა და მრეწველობის;
9. არქიტექტურის, მშენებლობის, ტრანსპორტისა და კომუნიკაციების (ინფრასტრუქტურის);
10. თავდაცვის, უშიშროების, სამართალდაცვისა და ეროვნული უსაფრთხოების;
11. ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის;
12. იურიდიულ საკითხთა;
13. საგარეო ურთიერთობების.
14. ეროვნულ-სარწმუნოებრივი საკითხების.
2.5 თოთოეულ კომისიას ყავს თავმჯდომარე და მოადგილე.
2.6 კომისიები ფუნქციონირებენ შესაბამისი დებულებების საფუძველზე, რომელთაც ამტკიცებს დარბაზის თავმჯდომარე.
3. “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” დარბაზის საქმიანობის ძირითადი მიმართულებები და ფუნქციები
3.1 დარბაზის საქმიანობის ძირითადი მიმართულებები და ფუნქციებია:
ა) ქართული ცნობიერების თავისებურებების კვლევა და ეროვნულ-სარწმუნოებრივ ფასეულობათა სისტემის ანალიზი და დაცვის მექანიზმების შემუშავება;
ბ) ქვეყნის განვითარების პრიორიტეტული მიმართულებების განსაზღრა;
გ) ქვეყნის დარგობრივი განვითარების კონცეფციებისა და პროგრამების შემუშავება. მათი რეალიზაციისათვის აუცილებელი ინსტიტუციონალური მექანიზმებისა და საკანონმდებლო-ნორმატიული ბაზის პროექტების შექმნა;
დ) ქვეყნის ინტელექტუალური რესურის მონიტორინგი. საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობიდან, დარბაზის წევრებისა და მათი მხარდამჭერთა წრიდან სათანადო კვალიფიკაციის პროფესიონალი კადრების მოზიდვა და დარგობრივი კომისიების საქმიანობაში ჩაბმა. მომავალ პარტიულ და სახელწიფო მოხელეთა გამოვლენა-შერჩევა და მათი პოლიტიკური და პროფესიონალური სრულყოფა;
ე) შემუშავებული კონცეფციებისა და პროგრამების პრეზენტაცია საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის აქტივის წინაშე და შიდა დებატების ორგანიზება. მათი საჯარო განხილვა დარბაზის თემატური და დარგობრივი კონფერენციების მოწყობის გზით. საზოგადოების ფართო წრეების ჩაბმა ქვეყნის აღმშენებლობის პროგრამის შემუშავებასა და პოპულარიზაციაში;
ვ) ქართული საზოგადოებისათვის აქტუალურ თემებზე საჯარო ლექციების, დისკუსიებისა და დებატების გამართვა;
ზ) საკუთარი კომპეტენციის ფარგლებში წინადადებებისა და რეკომენდაციების მომზადება და წარდგენა საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობისათვის, ხოლო მიმდინარე პოლიტიკურ საკითხებსა და საარჩევნო კამპანიის შესახებ _ საქართველოს ეროვნულ–განმათავისუფლებელ მოძრაობის საინფორმაციო-ანალიტიკური ცენტრისათვის.
4. “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” დარბაზის მუშაობის ორგანიზაცია და მართვა
4.1 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” უმაღლესი ორგანოა კონფერენცია, რომლის მოწვევა ხდება წელიწადში ერთხელ: თავმჯდომარის, დარბაზის, ან წევრთა საერთო რიცხვის 2/3 მოთხოვნით (შესაბამისად შესაძლებელია რიგგარეშე კონფერენციის მოწვევაც), ხოლო მთლიან საქმიანობას ხელმძღვანელობს (წარმართავს) თავმჯდომარე (დარბაზის თავმჯდომარე), რომელსაც რიგით ან რიგგარეშე კონფერენციაზე ხმათა 2/3-ით ამტკიცებს და ათავისუფლებს კონფერენცია;
4.2 დარბაზის თავმჯდომარე:
ა) “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” თავმჯდომარეს დარბაზის თავმჯდომარის მოადგილის რეზოლუციით, დასამტკიცებლად წარედგინება დარბაზის დებულება და სამუშაო გეგმები;
ბ) ხელმძღვანელობს დარბაზის საქმიანობას;
g) აკომპლექტებს დარბაზის პერსონალურ შემადგენლობას;
d) კონფერენციებსშორისი პერიოდის განმავლობაში დარბაზს დასამტკიცებლად წარუდგენს დასანიშნ, თუ გასათავისუფლებელ წევრთა სიას. ამ შემთხვევაში დარბაზის თავმჯდომარის მიერ წარდგენილ და დარბაზის გადაწყვეტილებით გათავისუფლებულ, კონფერენციის მიერ არჩეულ თავმჯდომარის მოადგილესა და კომისიების თავმჯდომარეებს კონფერენციამდე უჩერდებათ უფლებამოსილება, ხოლო ახლად არჩეულებს ეძლევად დროებით მოვალეობის შემსრულებლის შესაბამისი სტატუსი, რომელსაც ამტკიცებს კონფერენცია;
ე) კოორდინაციას უწევს დარბაზის სტრუქტურული ქვედნაყოფების საქმიანობას;
ვ) ამტკიცებს დარბაზის სტრუქტურული ქვედანაყოფების – კომისიების დებულებებს, სამუშაო გეგმებს;
z) ისმენს დარბაზის კომისიების ხელმძღვანელთა ანგარიშს გაწეული საქმიანობის შესახებ;
თ) ნიშნავს და შესაბამისად დარბაზის მეშვეობით ატარებს თემატურ და დარგობრივ კონფერენციებს.
4.3 დარბაზის თავმჯდომარის მოადგილე:
ა) ორგანიზაციულად უზრუნველყოფს დარბაზის გამართულ მუშაობას;
ბ) სამუშაოდ იწვევს შესაბამის კვალიფიციურ, გამოცდილ და ავტორიტეტულ პირებს, მათი დარბაზის შემადგენლობაში მიღების შემდეგ კოორდინაციას უწევს მათ საქმიანობას;
გ) აკონტროლებს დარბაზის თავმჯდომარის დავალებების დროულ შესრულებას;
დ) დარბაზის თავმჯდომარის დავალებით ასრულებს მის მოვალეობას დარბაზის თავმჯდომარის არყოფნის შემთხვევაში.
4.4 დარბაზის მდივანი:
a) ასრულებს დარბაზის სხდომის მდივნის ფუნქციას.Aსათანადო წესით აფორმებს და აღრიცხავს სხდომის ოქმებს;
b) უძღვება დარბაზის კორესპონდენციასა და არქივს;
g) ათანხმებს დარბაზის კომისიათა მუშაობის გრაფიკებს;
დ) ამყარებს კომუნიკაციას დარბაზის სტრუქტურულ ერთეულებს შორის.
4.5 დარბაზის კომისიის თავმჯდომარე:
• წარმართავს შესაბამისი კომისიის მუშაობას;
• შეიმუშავებს კომისიის დებულებასა, რეგლამენტსა და სამუშაო გეგმებს;
• კომისიას დასამტკიცებლად წარუდგენს კომისიაში დასანიშნ, ან გასათავისუფლებელ პირთა სიას კომისიის თავმჯდომარის ჩათვლით;
• კომისის შემადგენლობაში მისაღებად რეკომედაციას აძლევს სათანადო კვალიფიკაციის, გამოცდილ და ავტორიტეტულ პირებს და კოორდინაციას უწევს მათ საქმიანობას;
• თავისი კომპეტენციის ფარგლებში თანამშრომლობს დარბაზის სხვა კომისიებთან.
4.6 კომისიის თავმჯდომარის მოადგილე:
ა) ორგანიზაციულად უზრუნველყოფს კომისიის გამართულ მუშაობას;
ბ) აკონტროლებს კომისიის თავმჯდომარის დავალებების დროულად შესრულებას;
გ) შესაბამისი კომისიის თავმჯდომარის დავალებით ასრულებს მის მოვალეობებს კომისიის თავმჯდომარის არყოფნის შემთხვევაში.
5. დარბაზის რეგლამენტი
5.1 დარბაზის სხდომები იმართება დარბაზის თავმჯდომარის, მისი მოადგილის, კომისიების ხელმძღვანელებისა და დარბაზის მდივნის მონაწილეობით (რომელიც არ სარგებლობს ხმის უფლებით). დარბაზის სხდომა ტარდება არანაკლებ თვეში ერთხელ, დარბაზის თავმჯდომარის მიერ დადგენილი გრაფიკით. რიგგარეშე სხდომის მოწვევა ხდება დარბაზის თავმჯდომარის მიერ ნებისმიერ დროს;
5.2 დარბაზის სხდომის ხანგრძლივობას და დღის წესრიგს ადგენს დარბაზის თავმჯდომარე, რომელიც თავად ხელმძღვანელობს სხდომებს;
5.3 დარბაზის თავმჯდომარეს ნებისმიერ დროს შეუძლია შეაჩეროს დარბაზის სხდომის მსვლელობა;
5.4 სხდომის ოქმს ხელს აწერს სხდომის თავმჯდომარე და სხდომის მდივანი, რომლის ფუქნციის შესრულება ეკისრება დარბაზის მდივანს. სხდომის ოქმი ინახება დარბაზის არქივში, კანცელარიაში;
5.5 დარბაზის სხდომა უფლებამოსილია თუ მას ესწრება 5.1. პუნქტში ჩამოთვლილ ხმის უფლების მქონე პირთა 2/3. სხდომა გადაწყვეტილებას იღებს დამსწრეთა ხმების 2/3-ის უმრავლესობით. ხმების გაყოფის შემთხვევაში დარბაზის
თავმჯდომარე სარგებლობს გადამწყვეტი ხმის უფლებით. დარბაზის სხდომებს დარბაზის თავმჯდომარის მოწვევით შეიძლება დაესწრონ გარეშე პირებიც;
5.6 დარბაზის თავმჯდომარის ინიციატივით შეიძლება მოწვეულ იქნეს დარბაზის გაფართოვებული სხდომა, რომელზეც ესწრება რომელიმე, რამოდენიმე ან ყველა კომისია სრული შემადგენლობით. ასევე მოწვეული პირები;
5.7 კომისიის სხდომები, მისი წევრების სრული შემადგენლობის მონაწილეობით ტარდება არანაკლებ თვეში ერთხელ, კომისიის თავმჯდომარის მიერ დადგენილი გრაფიკით. რიგგარეშე სხდომებს იწვევს შესაბამისი კომისიის თავმჯდომარე ნებისმიერ დროს. Kკომისიის სხდომებს კომისიის თავმჯდომარის მოწვევით შეიძლება დაესწრონ გარეშე პირებიც;
5.8 კომისიის სხდომა უფლებამოსილია თუ მას ესწრება კომისიის წევრთა 2/3. სხდომა გადაწყვეტილებას იღებს დამსწრეთა ხმების 2/3-ის უმრავლესობით. ხმების გაყოფის შემთხვევაში კომისიის თავმჯდომარე სარგებლობს გადამწყვეტი ხმის უფლებით;
5.9 კომისიის სხდომის ხანგრძლივობას და დღის წესრიგის ადგენს კომისიის თავმჯდომარე, რომელიც თავად ხელმძღვანელობს სხდომებს;
5.10 კომისიის თავმჯდომარეს ნებისმიერ დროს შეუძლია შეაჩეროს კომისიის სხდომის მსვლელობა;
5.11 კომისიის სხდომის ოქმს ხელს აწერს სხდომის თავმჯდომარე და სხდომის მდივანი. სხდომის ოქმი ინახება კომისიის თავმჯდომარესთან.
6. დარბაზის რეორგანიზაცია
6.1 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” საქმიანობის შეჩერება ან მისი რეორგანიზაცია ხდება დარბაზის გადაწყვეტილებით;
6.2 “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” დარბაზის რეორგანიზაციის შემთხვევაში, მის მფლობელობაში არსებულ ქონებასა და არქივს განკარგავს “ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი ლეგიტიმაციის ინსტიტუტის” დარბაზი.
LikeLike
NUKRI said
1. პოლიტიკური ფილოსოფიის სამართლებრივი გაგება
და
მისი ძირითადი მიმართულებები საქართველოსათვის
https://iberiana.wordpress.com
LikeLike
NUKRI said
2. ეროვნულ–სარწმუნოებრივი საკითხი
ვაშენოთ ჩვენი ტაძარი ქვაზე,
ბნელში მსხდომთ კვლავაც ავუნთოთ კვარი
და მიგვიძღვოდეს ეკლიან გზაზე
წმინდა გიორგი და ნინოს ჯვარი.
ზვიად გამსახურდია
https://iberiana.wordpress.com/saqartvelos-mosaxleobas/segm/#2
LikeLike
NUKRI said
3. ახალი ინიციატივა და ალტერნატივა
ახალი საზოგადოებების შექმნისათვის
https://iberiana.wordpress.com/saqartvelos-mosaxleobas/segm/#3
LikeLike
bakur morgoshia said
ვინ დაიწყო ომი და ვინ არის მიშა
(ციკლიდან დიდი ეროვნული გათახსირება)
სააკიანები თავიდან გორის რაიონში ჩამოსახლდნენ, სადაც სააკაშვილებად დაეწერნენ. რუსეთის პირველი ოკუპაციის დროს, მეცხრამეტე საუკუნრში, სააკოვებად გადაკეთდნენ. მიშას ბაბუა სააკოვი იყო თავისი “მოღვაწეობის” პირველ ნახევარში. მის სომხურ წარმომავლობას ხაზს იმიტომ უსვავ, რომ სომხების ანტიქართული, ვერაგული განწყობა უკვე საიდუმლო არავისთვის არაა. რუსმა ეს ადრიდანვე გათვალა, როცა სოხების ჩამოსახლება დაიწყო საქართველოში. შემდეგ ბოლშევიკები აწინაურებდენ გვარგადაკეთებულ სომხებს სუკში და სხვა სახელმწიფო სტრუქტურებში, რათა მათი საშვალებით მოეხდინათ ქართველების გენოციდი. ასეთი დაწინაურებულია ნასომხარი მიშაც.
მიშას დედა-გიული ალასანია, გაურკვეველი წარმომავლობის და გარკვეული ამორალური წარსულის ქალია. მისი ძმა, ანუ მიშას ბიძა, სუკის გენერალი, შევარდნაძის ძმაკაცი და რუსეთის მსხვილი აგენტია. თავად მიშა პატარა კომკავშირელი, ნაპუტჩისტარი, არეულობის დროს ამერიკაში “საგულაოდ” გაგზავნილი, შევარდნაძის მინისტრი და მის საქმეთა გამგრძელებელია. მან აღადგინა ზვიადის მიერ გაუქმებული “სამხრეთ ოსეთის” ავტონომია (ქართველი, რომელიც სამაჩაბლოს ოსეთად მოიხსენიებს ადგილზეა დასაჩეხი) და ზვიადის მიერ ოკუპანტებად წოდებულ რუსის ჯარს სამშვიდობოს სტატუსი(მისი ნათლიმამა შევარდნაძის მიერ მინიჭებული) დაუდასტურა. მერე დაბომბა. დასავლეში ის აღიარებს რომ ომი, ანუ ფართომაშტაბიანი სამხედრო ოპერაციები მან დაიწყო, რადგან იმათთან ფაქტს ვერ გაექცევა. თუმცა რუსეთ-საქართველოს ომი 210 წლის წინ დაიწყო რუსეთმა, სააკიანი კი ამ ომში რუსეთის მხარეს წარმოადგენს. რუსეთის ლიდერები თავიანთი აგენტი სააკიანის შესანიღბავად ცნობილ მეთოდს იყენებენ და მას აცხადებენ მტრად, ესეც ვითომ მაგათ უპირისპირდება და ამერიკის კაცია(ვითომ აი ახპერ). სინამდვილეში მიშამ, პუწინმა და თბილისელმა სომეხმა სერიოჟა გალავროვებულმა ერთობლივად დაგეგმეს ქართველების ხოცვა-ჟლეტვა და ტერიტორიების დეიურე მიტაცება. ეხლა ეს გარეწრები ხმებს ავრცელებენ: თითქოს ამერიკელებმა აუნთეს მიშას მწვანე შუქი ომის დასაწყებად, არადა კონდოლიზა რაისამ ოფიციალურად გაახმოვანა თუ როგორ აფრთხილებდა ამერიკის ადმინისტრაცია მიშას რომ მას ომი არ გაეჩაღებინა. სამშვიდობოებზე ხელის ამწევი საერთაშორისო კანონმდებლობით ისჯება. ამდენად წმინდა იურიდიული თვალსაზრისით რუსების რეაქცია გამართლებულია, რაც აისახა კიდეც ტალიავინის დასკვნაში. დროც საგანგებოდ შეირჩა: ოლიმპიადით გართული მსოფლიოსათვის რაღაც რუსეთის ექსკოლონა საქართველოს ხელახალი კოლონიზაცია შეუმჩნეველი უნდა დარჩენილიყო. სააკიან-პუტინის გეგმა მთლიანად საქართველოს ოკუპაცია იყო, თუ რათქმაუნდა დასავლეთი დაუშვებდა ამას, მაგრამ ამერიკამ ეს არ დაუშვა და დიდი სამხედრო მობილიზაცია მოახდინა თურქეთის საზგვარზე-ასევე გამოგზავნა ატომური გემები. ამის შემდეგ აწრუწუნდენ ევროპელები პუტინის მიმართ: “ნუ გვაიძულებ ულტიმატუმი წაგიყენოთო”, რის შემდეგაც რუსეთმა დატოვა ფოტი და გორი. ნასომხარმა მიშამ და მისმა ნასომხართა მთავრობამ ამ შემთხვევაშიც გამოიჩინა სომხური ჭკუა და ქართველი ხალხის სისხლში დიდი ფული იშოვა. მილიარდები გადმოერიცხათ როგორც “დაზარალებულებს”.მისი საელჩოების წარმომადგენლები როცა სამაჩაბლოს და გორის სოფლებს ბომბავდნენ მაშინ არხეინად ეგდნენ და როცა რუსები თბილისისკენ დაიძრნენ და მათ ქონებას შეექმნა საფრთხე მხოლოდ მაშინ ატეხეს წკავწკავი. სამაჩაბლო და აფხაზეთი იურიდიულად გასხვისებულია! ასე დააგოიმა მიშამ ქართველებიც და ამერიკელებიც. მიშა მაგარია! ის გიჟი კიარა საგანგებოდ შერჩეული გაიძვერაა.
აი რას იზავდა მის ადგილას პატრიოტი პრეზიდენტი: 1. ძალაში დატოვებდა ზვიადის მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებას “სამხრეთ ოსეთის” ავტონომიის გაუქმების შესახებ და საერთაშორისო მოლაპარაკებებზე მას მოიხსენიებდა ცხინვალის რეგიონად. 2. რუსის ჯარს შეუწყვიტავდა სამშვიდობოების მანდატს და მიანიჭებდა საოკუპაციო ჯარის სტატუსს, რომელმაც განახორციელა ქართველების ეთნოწმენდის ორგანიზება. 3. გაეროში დააყენებდა საკითხს საოკუპაციო ჯარების საერთაშორისო კონტიგენტის სამშვიდობო ჯარებით ჩანაცვლებასთან დაკავშირებით და თუ გაერო არ დაეთანხმებოდა ამ მოთხოვნას მაშინ საქართველოს პროტესტის ნიშნად უნდა დაეტოვებინა გაერო. 4. მიეცა ულტიმატუმი რუსის ჯარისთვის დაეტოვებინა საქართველო და პარალელურად მოეხდინა მშვიდობიანი მოსახლეობის ევაკუაცია. 5.გაომეცხადებინა საყოველთაო სამხედრო მობილიზაცია სამამულო ომის დასაწყებათ. 6. ეცნო ჩეჩნეთის და ყველა ჩრდილოკავკასიური რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა და შეექმნა კავკასიური სამხედრო ალიანსი.
სააკიანმა კი პირიქით, იქადაგა მთელ მსოთლიოში რომ სამაჩაბლო ოსეთია, რომ რუსები მშვიდობისმყოფელები არიან და კომფლიქტი თურმე ზვიადის ბრალია.
ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: ხალხი, რომელმაც შევარდნაძეს დაუჩოქა და მის სტრუქტურებში მსახურობდა, ხალხი, რომელიც მიშას ვარდებით დაზდევს და მის სტრუქტურებში მსახურობს, ხალხი, რომელიც მათ გამპრავებელ-მაკურთხებელ სუკის აგენტ ფარისეველს პატრიარქს ეძახის და ხალხი, რომელიც ამ ანტიეროვნულ ჯალთების სპონსორ ოლიგარხზე ოცნებობს გათახსირებულია.
ქართველო შეზდექ! იცოდე, რომ შენ გარეწარი ხარ! წაიშინე თავში ხელები, შეინან და შემობრუნდი! თავზეხელაღებული ბრძოლით გამოისყიდე შენი დანაშაული სამშობლოსა და უფლის წინაშე!
LikeLike
bakur morgoshia said
ეროვნული პოლიტიკის პოსტულატები მომავალი ეროვნული მთავრობისთვის
1. საბჭოთა ოკუპაციის შედეგად ხელოვნურად შექმნილი სამივე ავტონომია უნდა გაუქმდეს.
ოფიციალურ დოკუმენტებში ისინი მოხსენიებული უნდა იქნან ცხინვალის,სოხუმის და ბათუმის რეგიონებად.
2. აფხაზები უნდა იქნენ მოხსენიებულნი მათი თვითსახელით “აფსუა”-ეს არის ჩრდილოკავკასიიდან გადმოსული ადიღური ტომი.
3. დღევანდელი “სამხრეთ ოსეთის” და “აფხაზეთის” რეჟიმები გამოცხადდნებ კრიმინალურ ბანდებად რომლებმაც განახორციელეს ქართველი ხალხის გენოციდი და ისინი არ უნდა განიხილებოდეს მხარედ.
4. საქართველოს მთავრობამ უნდა ცნოს ქართველი ხალხის გენოციდი და შეიტანოს სარჩელი რუსეთის და მისი აგენტურის წინააგმდეგ საქართველოს სამგზის ანექსიის და ქართველების გენოციდის ბრალდებით. ასევე უნდა ცნოს ჩეჩენი ხალხის მიმდინარე გენოციდი.
5. საქართველოს პროკურატურამ უნდა გასცეს დაპატიმრედის ორდენი შევარდნაძეზე, სააკაშვილზე, პუტინზე და მედვედევზე ქართველების გენოციდის ორგანიზატორობის ბრალდებით.
6. საქართველომ გაეროს უნდა მოთხოვოს, რომ მან მიღოს რეზოლუცია, რომელიც გულისხმობს აფხაზეში და სამაჩაბლოში რუსეთის საოკუპაციო ჯარების ჩაენაცვლებას საერთაშორისო კონტიგენტის სამშვიდობო ჯარებით გარკვეული ვადით.
7. ეროვნულმა მთავრობა უნდა აღადგინოს 91-93 წლებში დამხობილი კონსტიტუცია და კანონმდებლობა, რითაც ის უნდა იქცეს დევნილი კანონიერი ხელისუფლების კანონმემკვიდრედ. ამდენად ყველა კანონი, ხელშეკრულება თუ რაიმე სხვა გადაწყვეტილება რომელიც მიიღო შევარდნაძე-სააკაშვილის საოკუპაციო ადმინისტრაციამ ცნოს ბათილად.
8.პროკურატურამ დაიწყოს გამოძიება 91-93 წლების სახელმწიფო გადატრიალებასთან და დღემდე ერთადერთი კანონიერი პრეზიდენტის დაღუპვასტან დაკავშირებით.
9. მართლმადიდებლობა გამოცხადებულ იქნას სახელმწიფო რელიგიად.
10. შეიქმნეს კომისია რომელიც იზრუნებს ქართველი ლტოლვილების სამშობლოში დაბრუნებისთვის და ასევე სომეხი, აზერბაიჯანელი და ოსი ლტოლვილების მათ სამშობლოში დაბრუნებისთვის.
11. უნდა შეიქმნას ფონდი რომელიც დაეხმარება ახლადშექმნილ ქართულ ოჯახებს და მრავალშვილიანებს. მშობიარობა უნდა იყოს უფასო და ასევე ყოველ გაჩენილ შვილზე უნდა გაიცეს გარკვეული თანხა. ქართველმა ერმა განიცადა გენოციდი და საერთაშორისო დევნა, ამიტომ მისი დემოგრაფიული სიტვაციის საკითხი განსაკუთრებული ყურადღების ქვეშ უნდა დადგეს.
12. ეკონომიკაში მთავარი ადგილი უნდა დაეთმოს ბიო-დინამიკურ სოფლის მეურნეობის განვითარებას.
13. განათლების სფეროს პრიორიტეტები უნდა იყოს ნანოტექნოლოგიების ათვისება, ბიო-დინამიკური ინსტიტუტების დაარსება, ქართული კულტურის კარგად ცოდნა.
14. მეგრული და სვანური ენები აღიარებულ იქნას ძველქართული ენის საფუძვლად და მათი ლექსიკა გამოყენებულ იქნეს ქართული ენის შემდგომ განვითარებისთვის.
15. სახელმწიფომ უნდა შეუწყვიტოს დაფინანსება მუქთახორებს ანუ რეჟისორებს,მსახიობებს,მხატვრებს,პოეტებს და მუსიკოსებს. სანაცვლოდ დააფინანსოს რესტავრაციები და არქეოლოგია.
16. შეიქმნას მთარგმნელობითი ინსტიტუტი რომელიც მოახდენს ქართული კულტურის და ისტორიის პროპაგანდას უცხოეში და ასევე იმუშავებს უცხოური ლიტერატურის კარგ თარგმანებზე.
17. სახელმწიფომ უნდა დააფინანსოს ქართველი ხალხის წარმოშობის კვლევის ინსტიტუტი.
18. სახელმწიფომ უნდა დააბრუნოს საქართველოდან არალეგალურად გატანილი ხელოვნების ნიმუშები რუსეთიდან და სხვა ქვეყნებიდან.
19. სახელმწიფომ კბილებით უნდა დაიცვას საქართველოს გარედ დარჩენილი ქართული კულტურის ძეგლები.
20. ეროვნულმა მთავრობამ არ უნდა დათმოს არცერთი გოჯი მიწა იმ ტერიტორიის რომლითაც გვცნობს მსოფლიო და ასევე საერთაშორისო განხილვის საგნად აქციოს საბჭოთა ოკუპაციის დროს დაკარგული ტერიტორიების დაბრუნების საკითხი.
21. სამხედრო სამსახური უნდა იყოს სავალდებულო და მას ვერ უნდა გადაურჩეს ვერავინ, რადგან საჭიროების შემთხვევაში უნდა გამოვიდეს ქუზეკაცი და ყველას უნდა ქონდეს მინიმალური სამხედრო განათლება მაინც.
-აბა ეხლა თქვენ წარმოადგინეთ თქვენებური სახელმწიფო მოწყობის გეგმა რუსეთის ნასედკებო-ივანიშვილებო,ალასანიებო,ნაედუარდალებო,ნამიშვრებო და ნაბოზვრებო.
LikeLike
bakur morgoshia said
-ვაფრთხილებ ქართველ ხალხს!
2003 წელს ქართველი ხალხის სისხლისმსმელმა შევარდნაძემ ძალაუფლება გადააბათა მის ლეკვს, ქართველი ხალხის სისხლის საღვრელად უფრო ენერგიულად მოსულ მიშას, რომელიც დღემდე აგრძელებს ქართველების გენოციდს ძალადობრივი, ეკონომიკური თუ ანტიმორალისტური მეთოდებით. ამ აფერისტის, რომელმაც 2008-ში ომი გააჩაღა, ხელისუფლებაში უვადოდ დარჩენა უხერხულობას უქმნის ასევე საერთაშორისო საზოგადოებას და ამიტომ გადაწყდა მისი წასვლა. ამდენად ის, შევარდნაძესავით, გეგმავს ხელისუფლება გადააბაროს მისი და მისი ნათლიმამა შევარდნაძის ბანდის წევრებს: რესპუბლიკელებს,აფერისტ ალასანიას, მაგათ სპონსორ ოლიგარხს და მსგავსებს. რათა მათ უზრუნვებელყონ შევარდნაძის და სააკიანის ხელშეუხებლობა და მომავალი კეთილდღეობა.
ქართველო ნუ დადგები მათ გვერდით თუ გინდა რომ შენმა მოდგმამ იარსებოს და პირნათელი იყო შენი წინაპრების, შენი სამშობლოს და უფლის წინაშე! სამშობლო, როგორც უფალი ფულზე არ გაიცვლების! უარი თქვი ოლიგარხ იუდას ბინძურ ფულზე. ეგ აფინანსებდა ქართველი ერის ჯალათებს ელცინ-შევარდნაძე-სააკიანს, მაგის ხელით ინახავდა კრემლი თავის მეხუთე კოლონას საქართველოში და ამას ეძახით ქველმოქმედებას? ისე დავეცით ქართველები რომ ამ რუსეთის აგენტი ოლიგარხის იქით გზა აღარ გვაქვს? ამ მტრის სამსსახურში გამდიდრებული პროვინციელი ვაჭარის მათხოვრებად ვიქეცით? მიუგდეთ ეგ აფერისტი ჭორვილელი აფერისტ ალასანიას, გარეწარ რესპუბლიკელებს და მსგავს ნამიშვერებს და ნაედუარდალებს და შეაქციეთ ზურგი, როგორც იუდას ოცდაათ ვერცხლს.
ირან-ოსმალეთისმიერ შერყეული ეროვნული ცნობიერება რუსეთის იმპერიამ ათმაგად უფრო გაათახსირა. ერის სხეულში იბადება ასიათასობით ვირუსი-კიბოს მეტასტაზა, რომლებიც გამალებით სპობენ თითო-ოროლად შემორჩენილ ჯანსაგ უჯრედებს-ერის იმუნიტეტებს, ილიას, ზვიადის და მათნაირებს. ერი გავს კიბოს ბოლო სტადიაში მყოფ ავადმყოფს.
ეროვნულ, სამშობლოზე გულ დამწვარ ადამიანს ხელისუფლებაში მოსვლა იმიტომ უნდა, რომ ხალხს ემსახუროს და სამშობლოს შეეწიროს. საქართველოში ესეთ ხალხზე ნადირობს შევარდნაძე-სააკიანის ანტიეროვნული ბანდა. მიშას ხელოვნურ ოპოზიციაში მყოფთ ყველას საკუთარი პრივილეგიების მოსაპოვებლად უნდა ხელისუფლებაში მოსვლა. ეს იმ მხედრიონულ-ნაცური მენტალიტეტის, ანუ ანტიეროვნული მენტალიტეტის ხალხია, რომლებიც ქართველებს დაყაჩაღებისას ოქროს კბილებს აძრობდენ და ბეჭდიან თითებს აჭრიდნენ ოკუპანტი რუსების თვალწინ და თვით ბარბაროს რუსებსაც კი გაკვირვებულს ტოვებდენ თავიანთი სისასტიკით საკუთარი მოძმის მიმართ. ასეთი ხალხია დღეს მთავრობაშიც, ოპოზიციაშიც, პოლიციაშიც, რომელიც კანონდამცველი ორგანო კი არაა, არამეგ კანონდამღრღვევი სადამსჯელო ორგანოა, ჯარში, რომელიც საკუთარ ხალხს კი არ იცავს, არამეგ მისი ჯალათების სამსახურშია. დღეს ქართული ჯარი ქართველი ბიჭების საზარბაზნე ხორცად ქცევის ხორცსაკეპი მანქანაა. წითელი ინტელიგენცია და წითელი სამღვდელოება ძველებურად ამ ქართველი ხალხის ჯალათების “გაპრავებითაა” დაკავებული, ანუ თავადაა კრიმინალური და ანტიეროვნული. მათნაირ გარეწრებად უნდათ აქციონ ყველა და დიდწილად გამოსდით კიდეც. ქართველი ქალი გააბოზეს, კაცი გააპიარასტეს, გაანარკომანეს და გაალოთეს.
არსებობს მხოლოდ ერთადერთი გამოსავალი: გამოუცხადოთ ბოიკოტი დიქტატორი მიშას უკანონო არჩევნებს და მოვითხოვოთ რომ არჩევნები დანიშნოს და ჩაატაროს აღდგენილი ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის მიერ შექმნილმა საარჩევნო კომისიამ. ამას მივაღწევთ დიდი ეროვნული დაუმოდჩილებლობით, მრავალათასიბნი აქციებით, ღვთის რწმენით და ურთიერთსიყვარულით. ნუ გეშინიათ- ეხლა ამისთვის ხელსაყრელი ვითარებაა: მსოფლიოში მიმდინარე შეიარაგებული რევოლუციების ფონზე, რომელსაც დასავლეთი ღიად უჭერს მხარს, მიშა ვერ გაბედავს მშვიდობიანი მიტინგების დახვრეტას და სწორედ ამიტომ ეწინააღმდეგება მისი აგენტი ოლიგარხი “ქუჩაში გამოსვლებს”. არადა სწორედ მოახლოვებული “არჩევნების” წინ კანონიერი არჩევნების ჩატარების მოთხოვნით ქუჩაში გამოსვლაა მართებული. ასე რომ მოემზადეთ დიდი ეროვნული დაუმოჩილებლობისთვის შევარდნაძე-სააკიანის ანტიეროვნული ბანდის წევრების გარეშე! ქართველი ერი უძლეველია! გაუმარჯოს თავისუფალ საქართველოს!
LikeLike
Vakhtang Kavelashvili said
გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა. . .
”რუსული ენა ქართულიდან”. ნაწყვეტი წიგნიდან.
სიტყვების მსგავსებები.
ქართულსა და რუსულში ისე ახლოს დაგას ერთმანეთთნ, რომ ზოგიერთი სიტყვა საერთოდ არ იცვლება, გამოიყენება ერთიდაიგივე ბგერები, ფუძეებიც არ განიცდიან ცვლილებას და გამოხატავენ ერთნაირ აზრს, ისე, რომ რუსულის უცოდინარი ქართველი და ქართულის უცოდინარი რუსი თარჯიმნის გარეშეც ადვილად მიხდება თუ რაზეა საუბარი:
მიდი – иди;
ფისო – киса;
პირველი – первий;
კუკი (თოჯინა) – кукла;
ფანდური – бандура;
გუგული – кукушка;
ვერაგული – вераломний;
კუტდღელი – кролик;
ყნოსვა – нос;
მონაზონი – монах;
ღავღავი – гавкать;
მთავარი – главар;
ზარი – звон;
ატაკა – (მომხდურს შუბი ატაკა), რუსულად კი იგივე სიტყვა შინაარსობრივად შეტევას მიანიშებს და ა. შ.
ძალზე საგულისხმო ფაქტია ის, რომ ქართული სიტყვის ფუძეში სადაც ორი თანხმოვანი „კვ“ გვხდება შესაბამის რუსულში სიტყვის წინ გამოდის ასო და ბგერა ”у”. მაგალითად:
დაკვრა – удар;
გაკვირვება – удивить, удивляться;
კვანძი – узель
დამკვიდრება – укорениться;
ჭკვიანი – умний;
მოკვდომა (სიკვდილი) – умирать;
მოკვეთა, წაკვეთა – усечь;
გაკვეთილი – урок;
კვატი – утка და ა. შ.
ამრიგად ნებისმიერ თეორიაში რაიმე კანონზომიერების არსებობა წამოყენებული თეორიის უტყუარობაზე, შეუმცდარობაზე მიუთითებს.
ნათესაობითი სახელების ერთობა და მსგავსება კიდევ უფრო ამყარებს იდეას ქართულიდან რუსულის წარმოშობის შესახებ. თუ ქართულში სიტყვა ”დედ” ფუძით დედა გამოიხატება, რუსულში იგივე ფუძით дедушка (პაპა, ბაბუა) ითქმის. ქართულში ”მამ”-ის გამომხატველი სიტყვით რუსულად დედა იგულისხმება ანუ мама-დედას აღინიშნავს. ხოლო კახური და ქართლური პაპის გამომხატველი სიტყვით папа”-თი მამა იგულისხმება. ასევე ათმოსავლეთ ქართული სიტყბა ბაბო бабушк-ის იდენტურია.
ქართული ენის თავისებურებებიდან გამომდინარე, იმიტომ რომ მხოლოდ ქარტულში იხმარება ბგერები ძ, წ, ჭ, ღ და ყ რის გამოც მათი რუსულში თარგმნისა და გადატანის შემთხვევაში თავს იჩენს ასოთა ცვალებადობა.
ღერბი – гербь;
ქერქი – корка;
მთავარი – главарь;
ქვიშნა ბალი – вишня;
ქისა – кисет; ხაბურზაკი – арбуз;
ძუკნა – сука;
ძალა – сила.
ზოგიერთ შემთხვევაში ადგილი აქვს ბგერების გადაადგილებას და მონაცვლეობას:
მზერა – зрение;
ბოლქვი – клубень;
ბრინჯაი – бронза;
სიტურფე – красота;
კიბორჩხალა – краб;
ბუთხუზა – бутуз;
მამაცი – молодец;
მრუდი – круг;
ზორბა – здоровый;
ზამთარი – зима;
გმირი – герой;
როზგი – разбойник;
ხორბალი – хлеб;
სადგისი – садист;
დობა, დაძმობა – добро, доброта
ბრჭყვიალა – блеск;
ცივი პირი – сибир.
მრავლადაა სიტყვები, რომელთა არსსაც გავიგებთ, თუ დავაკვირდებით რა აზრი დაედო საფუძვლად ამა თუ იმ სიტყვას ანუ ეტიმიოლოგიურად შევძლებთ სიტყვის ფუძეში ჩაქსოვილი დედააზრის გაშიფვრას. მაგალითისთვის ავიღოთ სიტყვა ”море” ლექსიკონის მიხედვით იგი განიმარტება, როგორც ზღვა, უთვალავი, უამრავი. ავიღოთ სიტყვა უთვალავი, უამრავი თავისთავად ცხადია იხმარება მაშინ, როდესაც დასათვლელი ერთეული ძალზედ ბევრია, მაგალითისთვის გამოდგება აკაკი წერეთლის ცნიბილი ფრაზა: ’ვინ დათვალოს ცაში ქვიშა და ან ცაზე ვარსკვლავები“. ლექსიკონში აღნიშნული სიტყა უამრავთან ყველაზე ახლოსაა სიტყვა მრავალი რაც საფუძველს გვაძლევს ვივარაუდით, რომ უამრავისაგან წარმოსდგება море.
ძალზე საინტერსო სიტყვა ”Россия”-ს წარმოშობა, რადგანაც საკუთარი სახელები ყოველთვის სხვის მირ არის შერქმეული. მაგალითად ისე, როგორც ქართულში: მეგრლები გვიძახიან ქართებს, საიდანაც წარმოდგება საქართველო, რუსები გრუზინებს, გერმანელები გეორგიას და ა.შ. იმ თეორიის მიხედვით რომელსაც მე ვაყალიბებ, რომ ქართულია საწყისი რუსული ენისათვის შესაბამისად სახელიც უნდა დაერქმიათ ქართველებს. რუსეთი ყველას კარგად მოგეხსენებათ არის უზარმაზარი, უსაზღვრო ქვეყანა და ჩემის აზრითს სიტყვა უსაზღვრო დაედო საფუზვლად Россия-ს. სახელწოდებად. მოხდა ბგერათა გადანაცვლება „რო“ გადმოვიდა წინ „უ’ ამოვარდა „ა’ გადავიდა უკან, დარჩა „როსზ“. წინა ბგერის ზეგავლენით „ზ’ გდაკეთდა ‘ს’-თ და მივიღეთ Россия. ამ მოსაზრების სისწორეს ამტკიცებს ის გარემოება, რომ უსაზღვროში არსებული ბგერა „უ“ არ დაკარგულა და რუსები ამ ბგერასაც ხშირად ხმარობებ იგივე აზრის, სიტყვის გამოსახატავად: великая Руссь და Русская душа.
სიტყვების ეტიმოლოგიური კვლევით შესაძლებელია გავერკვეთ რამოდენიმე სიტყვის არსში. მაგალითად красный ახლოს დგას სისხლთან красный кровь. მოგეხსენებად სისხლი წიტელი ფერისაა, რაც განპირობებულია ჰემოგლობინში რკინის დიდი რაოდენობის რკინის არსებობით. სიტყვის რუსულად წარმოთქმისას ხდება ასოთმონაცვლეობა „კ’ წინ გამოდის, რაც იწვევს ‘ი’-ს შეცვლას „ა“-ით, ნიგვერდით გადინაცვლებს და მიიღება красный.
ქართულად ითქმება: წყარო მორაკრაკებს. სიტყვა რაკრაკი დაედო საფუძვლად რუსულად მდინარეს река. პატარა ღელეს კარგად მოგეხსენებათ ”რუ” ჰქვია, რუსულად კი ”ручеок”.
ქართული უტარო ხმალი ”გორდა”-ს სახელი დაედო საფუძვლად სიტყვა гордый-ს შერქმევას. მოგეხსენებათ ხმლის მტარებელი ადამიანი მხნეა, ამაყია აზრობრის თანხვედრით ჩვენი მოსაზრება სიმართლესთან ახლოს უნდა იყვეს.
ცალკე გამოსაყოფია სიტყვა кирилица. ქართველებმა რუსებს შეუქმნეს ზეცასავით ლამაზი დამწერლობა წერილიცა, მოგეხსემებათ ‘წ“ Ыეიცვლებოდა „კ ასოთი და მიიღებოდა кирилица. სიტყვის დაბოლოება რომ ნამდვილად „ცა“ ცაზე, ზეცაზეა საუბარი და არა უბრალოდ მორგებულ ბგერებზე საუბარი ამაზე გვეუბნება ფრინველების სახელები, რომელთაც ფრენასთან, ზეცასთანანუ ცასთან აქვთ კავშირი: курица, цапля, птица. ასევე ზეციურ სილამაზესთანაა გაიგივებული царства და царица.
მოგეხსენებათ ეს ჩემი მეორე მცდელობაა ამ წიგნის გამოცემისა და იმ ადამიანებმა ვინც პირველი ჩემი წიგნი წაიკითცხეს დააფიქრა წამოჭრილმა თეორიამ და თავინთი დასკვნებიტ კიდევ უფრო გაამდიდრეს ჩემს მიერ სემოტავაზებული ტეორია. ავტანდილ ვასილიადია ბავშობის მეგობარ და წიგნის წაკითხვის მეორე დღეს აღშფოთებით მეუბნება ოჯახი როგორ დაგავიწყდაო იგი ხომ რუსულად очаг-იაო. და მართლაც ოჯახო ხომ ორთა ჯახია და რუსულში ასო ”ჯ” იცვლება ასო ”ч’-თი.
მეორე მეგობარი თეიმურაზ ფხალაძე მეუბნება молоко ხომ ქარტული სიტყვა მოლოკვაა, ხბო ძროხის რძეს ხომ მოლოკავსო. ამას დამატებით განმარტებაც კი არ სჭირდება.
ერთმა უცნობმა ადამინმა, რომლის სახელსაც სამწუხაროდ ვერ დაგისახელებთ მითხრა сабака ქართული სიტყვაა და ნიშნავსი ბაკაზე დასაბმელსო. მართალია სადარაჯოდ ძაღლი გამოიყენება. კომენტარი ზედმეტია.
LikeLike
iberiana said
კირიონ II თავის ნაშრომში “Кулътурная ролъ Иверии а истории Руси” ეხება მაგ საკითხს და ბოლოში დართული აქვს სიტყვები, რომლებიც სავარაუდოდ ქართულიდან არის შესული რუსულ ენაში:
LikeLike
bakur morgoshia said
-პასუხად 21 წლის კონსტიტუციის უზენაესობის მქადაგებლებს
როგორც ჩანს ნაპუჩისტარმა სუკის ნასედკებმა მიიღეს ახალი დავალება კანონიერი ხელისუფლების აღდგების იდეასთან საბრღოლველად, რომელიც გულისხმობს ზვიადის-ანუ ეროვნული ხელისუფლების ლეგიტიმურობის ეჭქვეშ დაყენებას 21 წლის კონსტიტუციის უფრო ლეგიტიმურად გამოცხადების ნიადაგზე.
ჯერესერთიც ლეგიტიმაციის უმთავრესი წყარო არის არა კონსტიტუცია, არამედ ხალხის ნება, ანუ დემოკრატიული არჩევნებით მოსული ხელისუფლება, რომელიც უფლებამოსილია შეცვალოს კიდეც კონსტიტუცია, ან მიიღოს ახალი კონსტიტუცია საყოველთაო რეფერენდუმის საფუძველზე.
1918 წელს სახალხო არჩევნების გარეშე შექმნილმა ეროვნულმა საბჭომ დანიშნა 1919 წლის 14 თებერვლის არჩევნები. ამ პერიოდში საქართველოს შემადგენლობაში არ შემოდიოდა აფხაზეთის, ბათუმის, ახალციხის, ახალხალაქის და ა.შ. ოლქები. ამასგარდა საარჩევნო კანონი არ შეესაბამება თანამედროვე არჩევნების კრიტერიუმებს დემოკრატიულობის თვალსაზრისით და ამასთანავე ამ არჩევნებს არ ესწრებოდა არცერთი საერთაშორისო დამკვირვებელი. გარდა ამისა ის არ ჩატარებულა მთელ რიგ რაიონულ ცენტრებში და ყველაზე ოპტმისტური მონაცემებითაც კი ამომრჩეველთა მხოლოდ 60% მიიღ მასში მონაწილეობა და გაიმარჯვა ჟორდანიას პარტიამ. ეს არჩევნები ახლოსაც ვერ მოვა 1990 წლის 28 ოქტომბრის პირველ არაკომუნისტურ, მრავალპარტიულ, ნამდვილად ეროვნულ არჩევნებთან ვერც გამჭვირვალობით, ვერც ლეგიტიმურობით, ვერც მოცულობით და ვერც შედეგით, რომელშიც დიდი უმრავნესობით გაიმარჯვა ზვიადის მრგვალმა მაგიდამ.
რაც შეეხება ერთა ლიგას, მას არასოდეს უცვნია საქართველოს დამოუკიდებლობა და მხოლოდ მასში შემავალმა ქვეყნების ნაწილმა ცნო. ხოლო როცა ერთალიგა გაუქმდა მასთან ერთად გაუქმდა მისი ყოველი დოკუმენტიც. გაერო კირ არ არის ერთალიგის კანონმემკვიდრე. გაეროს ერთერთი მთავარი დამფუძნებელი იყო საბჭოთა კავშირი, რომლის შემადგენლობაშიც შედიოდა საქართველო, როგორც სუვერენული საბჭოთა რესპუბლიკა- დიახ, გაერო დაარსების დღიდანვე ცნობდა საქართველოს სუვერენიტეტს საკუთარი კომუნისტური კონსტიტუციით და იმავე საზღვერებით რა საზღვრებში ის დღეს გვცნობს. ის საქართველოს ლეგიტიმურ მთავრობად მიიჩნევდა კომპარტიას, რადგან ჟორდანიას მთავრობამაც ოცდაათიანი წლების დასაწყისში სცნო საბჭოთა ხელისუფლების ლეგიტიმურობა, რის შემდეგაც საფრანგეთის მთავრობამ მოფიციალურად შეუჩერა ჟორთანიას მთავრობას დევნილი ლეგიტიმუთი მთავრობის სტატუსი. ასე რომ კომუნისტური საქართველოს კონსტიტუცია საერთაშორისო სამართლითაც კი იქცა ლეგიტიმურად და 21 წლის კონსტიტუციამ იურდიულადაც ძალა დაკარგა. კომუნისთურ კონსტიტუციაში კი იყო ერთი ჩვენთვის მნიშვნელოვანი ბზარი, რომლის მიხედვითაც საქართველოს შეეძლო საბჭოთა კავშირიდან გამოსვლა საყოველთაო რეფერენდუმით, რაც ბრწყინვალედ გამოიყენა ჩვენმა გენიალურმა პრეზიდენტმა ზვიად გამსახურდიამ და საქართველოს საბჭოთა კავშირიდან გამოსვლა თვით საბჭოთა წესდებითაც კი გახადა აბსოლუტურად ლეგიტიმური.
21 წლის კონსტიტუცია მიღებულ იქნა 21 თებერვალს ყოველგვარი რეფერენდუმის გარეშე, თბილისის დაცემიდან სამი დღით ადრე, როცა საქართველოს უდიდესი ტერტორია უკვე ოკუპირებული იყო და ის ძალაში ფაქტობრივად არასოდეს შესულა.
რაც შეეხება 18-21 წლის საქართველოს საზღვრებს, აქაც უნდ აღინიშნოს რომ იმ პერიოდში საქართველოს საზღვრების დემარკაცია-რატიფიკაცია არ მომხდარა და ჩვენ მეზობელ ყველა ქვეყანას ქონდა ოფიციალური ტერიტორიული პრეტენზიები საქართველოს მიმართ. ასე რომ 21 წლის კონსტიტუციის ამოქმედება იურიდიულადაც ვერ დაგვიბრუნებს დაკარგულ ტერიტორიებს. პირიქით, პერსპექტივაშიც შეგვზღუდავს, რადგან საქართველოს სამეფოს საზღვრები და ქართველი ხალხის ბუნებრივი განსახლების არეალი გაცილებით უფრო ფართოა ისტორიულად ვიდრე 18-21 წლის მერყევი საზღვრები.
ზვიადის, ანუ ქართველი ერის, ხელისუფლებამ იმდენი ცვლილებები შეიტანა 78 წლის კომუნისტურ კონსტიტუციაში რომ ის ნამდვილად ეროვნულ კონსტიტუციად აქცია და კიდევ უფრო დახვეწავდა რომ დასცლოდა. ასე რომ საქართველოს ხსნა კანონიერი ხელისუფლების აღდგენაშია მისივე კონსტიტუციით და არა 21 წლის თანამედროვეობასთან შეუსაბამო კონსტიტუციის ამოქმედებაში ქართველთმმუსვრელი შევარდნაძის ნაპუჩისტარი ლეკვების მიერ.
“აი გზა ბარაბასი და აი გზა ქრისტესი…
აირჩიე ქართველო ერო!!!”
LikeLike
bakur morgoshia said
რატომ უნდა აღდგეს კანონიერი ხელისუფლება!?
ჯერესერთიც ქართველთაშორის გათახსირებულთა სიმრავლეზე და ეროვნული ცნობიერების დეგრადაციაზე მეტყველები ის, რომ მე მიხდება იმის ახსნა-განმარტება, რომ კანონიერი ხელისუფლება უნდა აღზდგეს, რომ ანტიეროვნული ბანდა არ უნდა იყოს საქართველოს სათავეში.
1.შევარდნაძე-სააკიანის ანტიეროვნული ბანდის მიერ დადებული გარიგებების გასაბათილებლად, რითაც მათ გაყიდეს საქართველო, სხვა იურიდიული მექანიზმი არ არსებობს!
2.სააკიანის უკანონო არჩევნებით მოსული ვერცერთი ხელისუფლება ლეგიტიმური ვერ იქნება და თან ანტიეროვნული ბანდა თავისმიერ ჩატარებულ არჩევნებში არც არასოდეს დაუშვებს ეროვნული ძალების გამრჯვებას(თუმცა ეროვნული ძალებიც არც არასოდეს მივიღებთ მასში მონაწილეობას).
3.მორალური თვალსაზრისით კი, ქართველ ერს მთლიანობაში გვადევს ილის და ზვიადის ცოდვა, მის მომხრეებსაც და მოწინააღმდეგეებსაც. ამიტომ კანონიერი ეროვნული ხელისუფლების აღდგენა და ზვიადი-ილიას გზის გაგრძელება იქნება ჩვენი ცოდვის გამსყიდვაც – მთლიანობაში ერის ცოდვის და არამხოლოდ კონკრეტული პირების. ეს არის დაახლოებით ის, რომ ებრაელებმა ქრისტიანობა მიიღონ ქრისტეს მკვლელობის ცოდვის გამოსასყიდად. მიუხედავად იმისა რომ ქრისტე მოკლეს არა ებრაელებმა, არამედ რომაელებმა; ფარისევლები კი რომლებმაც ქრისტე გაიმეტეს და ბარაბა ირჩიეს ებრაელი ხალხის უმრავლესობას არ წარმოადგენდა. პირიქით ებრაელი ხალხის უმეტესი ნაწილი ქრისტეს მიმდევარი იყო და მას ნამდვილად ვერ დავაბრალებთ ქრისტეს მკვლელობას. მაგრამ შემდგომში ებრალი ერი ფარისევლების და ბარაბას გზით წავიდა და არა ქრისტესი. იმიტომაც გამოიარა ამდენი უბედურება და არც დღესაა მთლად ბედნიერი ერი სამწუხაროდ. აქვე აღვნიშნავ ჩემს პატივისცემას და სიყვარულს ებრაელეი ხალხის მიმართ. ჩვენ, ქართველებმა, შეგვიძლია ვიამაყოთ იმით, რომ საქართველო ერთადერთი ქვეყანაა სადაც ებრაელებს არასოდეს დევნა არ განუცდიათ და ჩვენი მეგობრობა მსოფლიოში სანიმუშოა.
LikeLike
bakur morgoshia said
-როგორ უნდა აღზდგეს კანონიერი ხელისუფლება!?
ნაპუჩისტარი ფარისევლები, რომლებიც ეხლა ვითომ ნანობენ და ნიანგის ცრემლებს აღვარღვალებენ, კანონიერი ხელისუფლები აღდგენის მთავარ შემაფერხებელ მიზეზად ასახელებენ იმას რომ, თითქოს კანონიერი ხელისუფლების დეპუტატები ვერ იკრიბებიან და ესაა მიზეზი. სინამდვილეში კი კანონიერი ხელისუფლების აღდგენას აფერხებ სულ სხვა რამ, რაზეც ქვემოთ გვექნება საუბარი.
რათქმაუნდა ის, რომ კანონიერი ხელისუფლების წარმომადგენლები ვერ ახერხებენ სათანადო მობილიზიციას, გარკვეულ წილად აფერხებს ამ პროცესს, მგრამ უმთავრესად კანონიერი ხელისუფლების აღდგენას აფერხებენ იგივე ძალები, რომლებმაც ის დაამხეს. უმთავრესი მიზეზი კი მაინც ისაა რომ ქართველი ხალხი ჯერკიდევ ვერ აცნობიერებ კანონიერი ხელისუფლების აღდგენის აუცილებლობას. ისინი ვერ ხვდებიან რომ კანონიერი ხელისუფლება ვიღაცის კერძ საკუთრება კიარაა, არამედ თვითვეული ქართველის კუთვნილებაა. ასე რომ მარტო კანონიერი ხელისუფლების წარმომადგენლები კი არარიან კანონიერი ხელისუფლების ახდგენისთვის ბრძოლისთვის ვალდებულები, არამედ ეს თვიდოეული ქართველის მოვალეობაა, ვისაც უნდა რომ საქართველოში კანონიერებამ იარსებოს როდესმე. თუარადა როცა თავად გახდებიან უკანონობის მსხვერპლნი მერე ნუღარ იწკმუტუნებენ(უკვე ბევრი წკმუტუნებს).
როცა ბატონ ზვიადს კითხეს “როდის აღდგება კანონიერი ხელისუფლებაო” მან ცალსახად მიუგო: “როცა ამას ქართველი ხალხი მოითხოვსო!”-ანუ როცა ამის აუცილებლობას ქართველების აბსოლუტური უმრავლესობა გაიცნობიერებსო.
ისინი ვინც დღეს უსამართლოდ იქცევიან ხვალ თავადვე გახდებიან თავიანთი ოჯახებითურთ უსამარლობის მსხვერპლნი და ჩარეცხილები. როცა განხორციელდება გეგმა “გრუზია ბეზ გრუზინ” პროობა და პროჭობა ვეღარავის უშველის. მერე წკავწკავი გვიან იქნება.
კანონიერი ხელისუფლება აღსდგება მაშინ, როცა ამ მოთხოვნით დაიწყება დიდი ეროვნული დაუმორჩილებლობა: პერმანენთული მრავალათასიანი მიტინგები მთავრობის სახლთან შიმშილობებით, მასიური გაფიცვები სამსახურებში და სასწავლებლებში, სამხედროებმა და პოლიციელებმაც უარი უნდა განაცხადონ სააკიანის დიქტატურაზე დამორჩილებაზე.
მოთხოვნა უნდა იყოს ერადერთი: აღდგეს კანონიერი ხელისუფლება და დანიშნოს არჩევნები!!!
LikeLike
bakur morgoshia said
ვინ არიან მეგრელები და რა არის მეგრული ენა
საქართველოში ყველა სფეროში იმხელა უსამართლობაა გამეფებული რომ მე ხშირად მიხდება იმ დარგებზე საუბარი რომლის სპეციალისტიც არ ვარ, იქნება ეს ენათმეცნიერება, ისტორია, პოლიტოლოგია თუ სამართალმცოდნეობა. თუმცა საქართველოში ხშირად არასპეციალისტებმა “სპეციალისტებზე” მეტი ვიცით, ან მათზე მეტი სინდისი გაგვაჩნია საიმისოდ, რომ სიმრთლე ვთქვთ.
“მეგრელი” შედარებით ახალი ეთნონიმია. ძველად ამ ხალის თვისახელი იყო ჭანი-იგივე ზანი,წანი,ცანი ფორმებით. ლაზთა ერთერთ თვითსახელად დღემდე არსებობს ჭანიც. ლაზი ჩემის აზრით საზღვაო ტრმინია(ლასტი, ლასუა, ანუ წყალზე სვლა) და ლაზებად მოიხსენიებოდნენ მეზღვაური ჭანები. ასევე მესხებიც გაიგივებულნი არიან ჭანებთან და შესაძლოა რაღაც ეტაპზე სწორედ ჭანი იყო ქართველური მოდგმის საერთო სახელი.
ტერმინი “მეგრელი” მომდინარეობს ეგრისიდან. ტერმინი “ეგრისის” პროტოტიპად კი მეგრული მგლის სახელი “გერი” უნდა მივიჩნიოთ (ე-გერისი, ანუ მგლის ქვეყანა). მგლის კულტი და საკუთარი ქვეყნის მგლის ქვეყანაგ წოდება პროტოქართველურ ტრადიციაში დასტურდება. ბერძნული სახელწოდებებიც “ეგეოს” – “ეგროს” ასევე ეგრისიდან იღებს სათავეს. აქედანვე იღებს სათავეს სახელი გეორგოს და გეორგიაც. მომთადარე ბერძნებისთვის მიწაზე დამკვიდრება და მიწათმოქმედების ათვისება სწორედ იქ მოხდა, სადაც ცხოვრობდა ის ხალხი, ვინც თავიანთ ქვეყავას გერის ქვეყნად მოიხსენიებდა და ამდენად ბერძნებისთვის “გეოს” საერთოდ მიწის ცნებად იქცა. არც საბერძნეთის დღევანდელი სახელიც “გრეცია” არ არის შემთხვევითი.
“გრ” ძირი შეიმჩნევა თარგამოსშიც.
მე ვფიქრობ, რომ ტერმინი “იბერიაც” ეგრისიდან მომდინარეობს -ეგერ-ებერ-იბერ. იბერია ბერძნულ-რომაული ფორმაა და არც ქართველები და არც ბასკები თავისთავს და ქვეყანას ესე არ მოიხსენიებდნენ.
თუმცა გერმანულად “ბერ” დათვს ნიშნავს -ძველად კი მგელის მნიშვნელობაც უნდა ქონოდა. თვითონ სტყვა “გერ-მანი” შესაძნოა შედგებოდეს მეგრული “გერ” და სვანური მარ-მან ძირებისგან. ძველი გერმანელები კელტური ტომი იყო(დღევანდელი გერმანელები მთლად მათი შთამომავლები ვერ არიან). არსებობს ცნება “კელტ-იბერიაც”. “კელტ” შესაძლოა “ქართ”-ის ვარიანტი იყოს. კელტების ერთ ნაწილს კი გალებს ეძახდნენ -ესეც შესაძლოა “მარგალ”-თან იყოს ახლოს.
ტერმინი ეგვიპტეც შეიძლება დაკავშირებული იყოს “ეგრ”-თან, მითუმეტეს რომ ბერძნები კოლხებს და ეგვიპტელებს აიგივებდნენ. ასევე ეგვიპტის ერთერთ სახელად დასტურდება მეგრულფუძიანი ტოპონიმი “ფალია”.
ბერძნები ასევე კოლხურ ტომებად მოიხსენიებდენ პელაზგებს,ლაზებს, მესხებს, იბერიელებს და ა.შ…
არქეოლოგიური მასალებით მტკიცდება რომ კოლხური კულტურა ვრცელდება აღმოსავლედ საქართველოზეც, დღევანდელ აზერბაიჯანზეც, სომხეთზეც და ჩრდილო კავკასიაზეც. მტკვარი-არაქსის კულტურაც რომ ძველკოლხურია არც ესაა საჩურჩულო და როგორც ჩანს ესეც კი მცირე ჩამონათვალია.
“კოლხ”ფუძის წინარექართულ შესატყვიასდაც მიმაჩნია “ქორთ”-“ქართ” ფუძე, თავისი ბრუნვებით: კარდ, ქალდ, ხალდ, ხათ და ა.შ…
ამდენად ტერმინები “კოლხი” და “იბერი” ქართველური ფუძის გაბერძნებულ-გალათინურებული ფორმებს უფრო გავს, რომლებიც ასეთი ფორმით დაბრუნდნენ ქართულ სამყაროში.
“ქართ” თავისმხრივ არის უძველესი ტოპონიმი, რომელიც გვხვდება მთელს ხმელთაშუაზღვის და წინააზია-მესოპოტალიის ტერითორიაზე, მაგალითად “კარდუნია” შუამდინარეთში. “ქართ” დასტურდება კრეტაზეც. კორსიკაც შესაძლოა “ქორთ”-დან იყოს ნაწარმოები. ასევე ეტრუსკული სახელი შემორჩა ქალაქ კორთონას-ვარაუდობენ რომ ადრე ერქვა ქართონა და აკავშირებებ კართაგენის ეტიმოლოგიასთან(ქართა-გენი). კორტონე დღეს იტალიურად ნიშნავს შიდა ეზოს(იტალიური ეზო). აღვნიშნავ რომ ქართი-ქართილი მეგრულად ნიშნავს შემორაგვულს(მთებითაც), ასევე ნიშნავს შეერთებასაც-გაერთიანებასაც. ამასთანავე ქართამი მეგრულად ნიშნავს გვირგვინოსანსაც(გავიხსენოთ მცხეთის მეფეები ქართამ I, II).
ასე რომ “ქართ” ყველგან მხოლოდ ტოპონიმია და არა ეთნონიმი -თუმცა ტოპონიმებიდან იშვება ხოლმე ეთნონიმებიც. მართლაც ქართის ტომი დაველ წყაროებში არ დასტურდება, და ამდენად არც ქართული ენა. ქართული ენაც და დამწერლობაც შეიქმნა ქართლში ქრისტიანობის გამოცხადების შემდეგ. ხოლო ახალ საეკლესიო ენას საფუძვლად უდევს ძირითადად მეგრული, ანუ ის ენა, რომელზეც მანამდე მეტყველებდა ქართლის ძირითადი მოსახლეობა.
ენათმეცნიერებმა იციან რომ ძველქართულში ბევრი სიტყვა ხელოვნურადაა შექმნილი, ბევრი სიტყვა კი მეგრულია. დიახ, არც მეტი არც ნაკლები აღმოსავლეთ საქართველოშიც ძირითადი სამეტყველო ენა მეგრული იყო ქრისტიანობის გამოცხადებამდე და ახალი საეკლესიო ენის, ანუ ქართულის გავრცელებამდე. ხოლო ამავე პერიოდისთვის მთელ დღევანდელ დასავლეთ საქართველოს ჯერკიდევ ეგრისი, ანუ სამეგრელო ერქვა, მანამ სანამ, მას მისსავე მეფემ აფხაზეთი არ შეარქვა: ,,ხოლო დაჯდა რა ესე ლეონ მეფედ და იპყრა ყოველი ეგრისი, არღარა უწოდა ეგრისი, არამედ აფხაზეთი”. აფხაზეთი მეგრულად მხარს ნიშნავს და გვიან ჩამოსახლებულ აფსუებთან კავშირი არააქვს.
ცნობილი ფაქტია რომ მსოფლიოში ქრისტიანობას არაერთ ქვეყანაში მიეძღვნა ახალი ენა და დამწერლობაც. მაგალითად სლავიანური ენაც და დამწერლობაც ეკლესიის წიაღში შეიქმნა და კირილიცას მეორენაირად ბულგარულ საეკლესიო დამწერლობასაც ეძახიან. ახალლათინური ალფაბეტებიც და ენებიც უპირველესყოვლისა ეკლესიის წიაღში ჩამოყალიბდა. ასევე გერმანიკული ენებიც. სომხური და ალბანური დამწერლობებიც ქრისტიანობის გამოცხადების შენგედ შექმნეს.
მე დარწმუნებული ვარ რომ ძველქართული ენა და ასომთავრულიც ქრისტიანობის შემოსვლას მიეძღვნა.
მეცნიერთა აზრით ქართულ ასომთავრულ დამწერლობას საფუძვლად დაედო ბერძნული და არამეული -არამეული კი ფინიკიურის განშტოებაა. საერთოდ დამწერლობა ბერძნებმა გადაიღეს პელაზგებისგან(პელაზგი და ფინიკიელი ერთიდაიგივეა), ხოლო რომაელებმა ეტრუსკებისგან და იგივე ბერძნებისგან.
ასერომ ქართულ ასომთავრულს საფუძვლად დაედო უძველესი ქართველური ტრადიციები, რამეთუ საერთოდ დამწერლობა, როგორცესეთი ქართველური მოდგმის შექმნილია.
თანამედროვე ქართველმა ენათმეცნიერებმა კი გამოიგონეს ისეთი ტერმინები როგორიცაა პროტოქართული, პროტოიბერიული, პროტოკოლხური და კიდევ რას მოიფიქრებენ ვინ იცის, ოღონდ მეგრული არ ახსენონ. რატომ თქვე დედა დალოცვილებო? იმ ენას, რომლითაც იშიფრება ეტრუსკულის, პელაზგულის და ა.შ. ეტიმოლოგიები და ენობრივი ფორმები, დღეს ქვია მეგრული და რატომ გინდათ მანდამაინც სხა რამე სახელი გამოუგონოთ?
მეგრელებისადმი ნიჰილისტურ-სარკაზმული განწყობის გამო ბევრ ქართველ ენათმეცნიერს მეგრულის გაგონებაც არ უნდა -ეს დაახლოებით იგივეა რომ საკუთარი ძმის ზიზღით დედაც შეიძულო.
როგორც ჩანს ეს ხალხი დღესაც მზადაა ისევ ხუთგზის ააოხროს სამეგრელო და საერთოდ გაწყვიტოს მეგრელები. საიდან მოვიდა მაინც ასეთი ბიოლოგიური ზიზღი ამ უძველესი “პროტოქართული” მეგრული ენისა და მეგრელებისადმი, როგორც ჭეშმარიტად ქართული გენეტიკის მატარებელი ხალხისადმი?
მე ამ ზიზღის პირველწყაროდ ეგრისის დიდ ომს მივიჩნევ, როცა სპარსელებს დაპყრობილი ქონდათ აღმოსავლეთ საქართველო და მოსახლეობას ასპარსელებდნენ და ეგრისელებს აზიზღებდნენ. შემდეგ იმავე სპარსელებს გორგსალმა-მგლისთავა მეფემ, ეგრისის ერთგულმა მცველმა, არაეთი მარცხი აგემა. მოგვიანებით აფხაზეთად წოდებულ ეგრისში ვერც არაბებმა და მონღოლებმა ვერ მოიკიდეს ფეხი. სამაგიეროდ აღმოსავლეთ საქართველოში უხვად დათესეს ეგრელთა სიძულვილი დამორჩილებულ ქართველთაშორის. “ტრადიცია” რუსებმაც გააგრძელეს, რადგან უწყოდნენ რომ ქართული ენისა და სულის უძვენესი ძარღვი სწორედ სამეგრელოშია შენახული.
მიუხედავად ზოგიერთ ვაიქართველთა ასეთი აგრესიული განწყობისა, ზოგიერთმა მათზე გულნატკენმა მეგრელმა, მაინც არ უნდა თქვას ასეთი სისულელე: მე ქართველი არავარო.
ენათმეცნიერებს კი ვეტყოდი: მეგრული ენის იგნორირებით ჩიხში შედის არამცთუ ქართული ენის და საქართველოს ეტიმოლოგიის საფუძვლების ძიება, არამედ ბევრი უძველესი ენის და საერთოდ ენის წარმოშობის საფუძვლების ძიებაც. ასე რომ ქართველო ენათმეცნიერებო დასძლიეთ ტრადიციული ნიჰილიზმი მეგრულის მიმრთ და დადექით კეთილსინდისიერი მეცნიერების გზაზე!
LikeLike