• ზვიად ტომარაძე – პასუხი პუტინს

• რუსეთი – Russia

• ზვიად ტომარაძე – პასუხი რუსეთის პრეზიდენტს ვლადიმერ პუტინს!
• ვლადიმერ პუტინი – 1918 წელს საქართველომ გერმანიის ჯარების დახმარებით მოახდინა აფხაზეთის ოკუპაცია, 1919-1920 წლებში კი უფრო სასტიკად იქცეოდა ოსეთში – ეს იგივეა, რაც გენოციდი
•  Ответ президенту России Владимиру Путину

***

ზვიად ტომარაძე

პასუხი რუსეთის პრეზიდენტს ვლადიმერ პუტინს!

ბ–ნო პრეზიდენტო! პირველ რიგში მინდა აღვნიშნო, რომ მიუხედავად საქართველოსა და რუსეთს შორის არსებული რთული მდგომარეობისა, ქართველი ჟურნალისტის გიორგი გაბუნიას მიერ მიერ გაკეთებული განცხადება არის უღირსი საქციელი, რომელიც არ შეეფერება არც ქართველი კაცის და არც კავკასიელის ქცევას.

გავეცანი თქვენს განცხადებას, სადაც თქვენ აგრესორად და გენოციდის მომწყობად გამოგყავთ ქართველები აფხაზებთან და ოსებთან მიმართებაში.

თავდაპირველად შეგახსენებთ, რომ ქართველი კაცი ყოველთვის გამორჩეოდა ტოლერანტობით, ჩვენ ვართ ერთადერთი ქვეყანა სადაც 26 საუკუნის მანძილზე არ მომხდარა ებრაელების დევნა. ჩემი სიტყვების დასტურად, ასევე მოგახსენებთ, რომ 2008 წლის აგვისტოს ომის შემდეგ საქართველოში ჩამოსული რუსი ტურისტები ყოველთვის გრძნობდნენ თავს უსაფრთხოდ და სარგებლობდნენ ქართველებისთვის დამახასიათებელი სტუმარ–მასპინძლობით.

თქვენ ამბობთ, რომ რუსეთის იმპერიაში სამხრეთ ოსეთი ჩრდილოეთ ოსეთთან ერთად, როგორც დამოუკიდებელი სახელმწიფო შევიდა 1774 წელს ხოლო აფხაზეთი 1810 წელს და ქართველები გენოციდს უწყობდნენ აფხაზეთსა და ოსებს. რაც მტკნარი სიცრუეა.

თუ ვინმე ჩაგრავდა და გენოციდს უწყობდა კავკასიელ ხალხს ეს რუსეთის იმპერია იყო. ჯერ კიდევ XIX ს. დასაწყისში რუსი დეკაბრისტი პ. პესტელი „რუსსკაია პრავდაში“, იმ ღონისძიებების შესახებ წერდა, რაც რუსეთის ხელისუფლებას კავკასიაში უნდა გაეტარებინა, კავკასიელ ხალხებს ყოფდა დაუმორჩილებელ და დამყოლ ტომებად. მისი აზრით, აუცილებელი იყო პირველის გადასახლება იმპერიის შიდა გუბერნიებში, ხოლო მეორის თანდათანობითი ასიმილაცია და სრული გათქვეფა კავკასიაში ჩასახლებულ რუსულ მოსახლეობაში. 1859-1864 წლებში, ცარიზმი დაუმორჩილებელი კავკასიელი მთიელების სამშობლოდან ძალდატანებით გასახლებას შეუდგა. ეს პროცესი ცნობილია მუჰაჯირობის სახელით. 1859 წელს, რუსების მიერ ჩრდილო-აღმოსავლეთ კავკასიის დაპყრობის შემდეგ ჩეჩნები, დაღესტნელები და ოსები თურქეთისაკენ დაიძრნენ. შემდეგი გადასახლების პროცესმა მოიცვა დასავლეთ კავკასია, სადაც კულმინაციას 1863-1864 წწ. მიაღწია. დას. კავკასიის ტომები: ჩერქეზები, უბიხები, აბაზები, ყუბანისპირელი ნოღაელები, ყარაჩაელები თურქეთში გადასახლდნენ. მუჰაჯირობის პროცესმა აფხაზეთიც მოიცვა. 1867 წელს განხორციელდა აფხაზთა პირველი მასობრივი გადასახლება თურქეთში, მუჰაჯირობა ერთ-ერთი ყველაზე ტრაგიკული მოვლენაა აფხაზი და კავკასიის სხვა ხალხების ისტორიაში. აფხაზი ისტორიკოსი შ. ინალ-იფა წერდა: „ეს არის არა უბრალო ეპიზოდი, არამედ უმძიმესი ეროვნული ტრაგედია, რამაც აფხაზი ხალხი ფიზიკური განადგურების საფრთხის წინაშე დააყენა“. დიახ აფხაზეთი (1810წ), ისევე როგორც სხვა ქართული სამეფო–სამთავრობოები დამოუკიდებლად „შევიდნენ“ რუსეთის იმპერიაში, თუმცა „შევიდა“ როგორც ქართული სამთავრო! ხოლო რაც შეეხება სამხრეთ ოსეთს, ასეთი ტერმინი საერთოდ არ არსებობდა და ეგ ტერიტორია, რომელსაც სამხრეთ ოსეთს უწოდებთ 1810 წელს ქართლ–კახეთის სამეფოსთან ერთად დაიპყრო რუსეთის იმპერიამ.

რაც შეეხება საბჭოთა წყობის პირობებში საქართველოს ავტონომიურ რესპუბლიკას აფხაზეთს, ფაქტობრივად, ჰქონდა ყველაზე ფართო ავტონომია რუსეთის ფედერაციის და საბჭოთა კავშირის სხვა სუბიექტების შემადგენლობაში არსებულ ავტონომიებთან შედარებით და განვითარებისა და თვითმყოფადობის შენარჩუნების მკვეთრად უკეთესი პირობები, ხოლო აფხაზებს – მოსახლეობის დანარჩენი ნაწილის ადამიანის უფლებების დარღვევამდე მისული პრივილეგიები. სწორედ ასეთი უფლების შედეგად საქმე იქამდე მივიდა, რომ ეთნიკური ქართველები, პრივილეგიების მიღების მიზნით ეწერებოდნენ აფხაზებად.

“70–80-იან წლებში საბჭოთა ავტონომიურ რესპუბლიკებში, მკვიდრი ეთნიკური ჯგუფების წარმომადგენელი ბავშვები მოკლებულნი იყვნენ უფლებას, მიეღოთ სწავლა–განათლება საკუთარ ენაზე, ჩვენთან კი 73 აფხაზური სკოლა ფუნქციონირებდა.

სოხუმში ფუნქციონირებდა აფხაზური უნივერსიტეტი, ტელევიზია, რომელიც მხოლოდ აფხაზურად გადმოსცემდა, აფხაზური დრამატული თეატრი და მხარეთმცოდნეობის მუზეუმი, ლიტერატურულ–მემორიალური მუზეუმი, ცეკვისა და სიმღერის სახელმწიფო ანსამბლი, საცეკვაო ანსამბლები “შარატინი”, “ერცახუ”, სახელმწიფო სიმფონიური ორკესტრი, აფხაზური სახელმწიფო კაპელა, ვოკალურ–ინსტრუმენტული ქალთა კვარტეტი “გუნდა”, უხუცესთა ცეკვისა და სიმღერის ეთნოგრაფიული ანსამბლი “ნართაა”. ზემოთჩამოთვლილი კოლექტივების დიდი ნაწილი არაერთხელ არის ნამყოფი გასტროლებზე უცხოეთში, სადაც მაყურებელს აფხაზურ ეროვნულ კულტურას აცნობდა.

ნაყოფიერად მუშაობდნენ სხვადასხვა კავშირები – მწერალთა, კომპოზიტორთა, მხატვართა, არქიტექტორთა, საჯარო ბიბლიოთეკა, თეატრალური საზოგადოება. აფხაზურ ენაზე გამოიცემოდა მხატვრული, ისტორიულ–ეთნოგრაფიული ლიტერატურა, გამოდიოდა ჟურნალები და გაზეთები.

ბოლო მოწვევის სსრკ უმაღლეს საბჭოში საქართველოდან რვა იყო აფხაზი, საქართველოს პარლამენტში აფხაზეთიდან ყოველთვის აირჩეოდა 40 ადამიანი, მათ შორის 15 აფხაზი. ავტონომიური რესპუბლიკის ბოლო მოწვევის უმაღლეს საბჭოში 140 დეპუტატი იყო. მათ შორის აფხაზი – 57 (40,7%), ქართველი – 53 (37,9%), რუსები, სომხები, სხვა ეროვნების წარმომადგენლები – 30 (21,4%). საქალაქო და რაიონულ საბჭოებში აფხაზები თითქმის მესამედს შეადგენდნენ, ხოლო აფხაზეთის მინისტრთა საბჭოს აპარატში და კომპარტიის საოლქო კომიტეტში – ნახევარზე მეტს. 13–დან 8 მინისტრი და 8–დან 5 სახელმწიფო კომიტეტის თავმჯდომარედ აგრეთვე აფხაზი იყო, ხუთ საქალაქო პროკურატურას ხელმძღვანელობდნენ მკვიდრი ეროვნებების წარმომადგენლები. და თუ იმ აფხაზთა ხვედრითი წონა, რომელიც დაკავებული იყო საზოგადოებრივ წარმოებაში, შეადგენდა 17,8%, ხელმძღვანელ თანამდებობებზე მათი რიცხვი ორჯერ მეტი იყო”. ეს ყველაფერი ხდებოდა იმ ფონზე, როდესაც 1989 წლის უკანასკნელი საბჭოური აღწერით აფხაზეთში ცხოვრობდა 239,900 ქართველი, 93,300 აფხაზი, 74,900 რუსი და 76,500 სომეხი.

რაც შეეხება ოსებს. სამაჩაბლოში, ამ ძირძველ ქართულ მიწაზე მუდამ მეგობრულად და შეხმატკბილებულად ცხოვრობდნენ ქართველები და ოსები.

ქართველები ასევე პატივს სცემდნენ ოსებს, დიდი წვლილი აქვთ შეტანილი მათი კულტურის და ხელოვნების შენარჩუნებისა და წარმოჩენის საქმეში, ისევე როგორც აფხაზების შემთხვევაში. ოსურ ჯანმრთელობის დაცვის განვითარების ძირითადი მაჩვენებლები ყოფილ სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქში ბევრად უკეთესი იყო ვიდრე მთლიანად საქართველოს რესპუბლიკაში. კერძოდ, 1988 წლის მონაცემების მიხედვით „სამხრეთ ოსეთში“ საშუალოდ 134,3 საავადმყოფო საწოლები მოდიოდა ყოველ 10 000 კაცზე, მთლიანად საქართველოში – 110,6. საშუალო სამედიცინო პერსონალი ოლქში- 143,4, საქართველოში -124,9. ექიმები ოლქში- 67,4, საქართველოში -58. მუდმივი სკოლამდელი დაწესებულებებით ბავშვთა უზრუნველყოფის დონეც უკეთესი იყო ოლქში (53%) ვიდრე საშუალოდ საქართველოში (46%).

მოსახლეობის საცხოვრებელი ბინით უზრუნველყოფა ერთ მცხოვრებზე (საერთო ფართობი, კვ.მ) სამრეთ ოსეთის ოლქი – 21.3, საქართველო -18.8.

ბიბლიოთეკების რიცხვი მოსახლეობის 10000 კაცზე, ოლქი-16, საქართველო-8.

საკლუბო დაწესებულებების რიცხვი მოსახლეობის 10000 კაცზე, ოლქი-11, საქართველო-5. რეგიონის მოსახლეობას მნიშვნელოვანი რაოდენობით ჰყავდა პირად საკუთრებაში მსუბუქი ავტომობილებიც. მაგალითად, ოლქის მოსახლეობის ყოველი ათასი კაციდან 59 კაცს ჰყავდა მსუბუქი ავტომობილი, ხოლო ყოფილ საბჭოთა კავშირში – 53 კაცს.

მოტანილი ოფიციალური მონაცემები სრულ უფლებას გვაძლევს აღვნიშნოთ, რომ ყოფილ სამხრეთ ოსეთის ავტონომიურ ოლქში და საერთოდ საქართველოში მცხოვრებ ოსებს ათეული წლების განმავლობაში ბევრად უკეთესი პირობები ჰქონდათ შექმნილი თავიანთი სოციალური, ეკონომიკური და კულტურული განვითარებისათვის, ვიდრე ყოფილი საბჭოთა კავშირის მოკავშირე რესპუბლიკებისა თუ რომელიმე ავტონომიური წარმონაქმნის მოსახლეობას.

მოწინავე ქართველი საზოგადოება ყოველთვის ზრუნავდა ოსური კულტურის განვითარებისათვის; ისტორიული ფაქტია, რომ ჯერ კიდევ მე-18 საუკუნეში, ერეკლე მეფის დროს საგანგებო კომისიამ ოსებს შეუქმნა პირველად დამწერლობა, მოგვიანებით კი ქართული დამწერლობის გრაფიკა დაედო საფუძვლად ოსურ დამწერლობას.

ქართველი ხალხი მე-19 საუკუნიდან მოყოლებული დღემდე ასევე ყოველთვის ზრუნავდა ოსური ენისა და ლიტერატურის განვითარებისათვის, სკოლებში მშობლიურ ენაზე სწავლა განათლების მიღებისათვის. ისტორიული სიმართლე მეტ პატივისცემას იმსახურებს. სიმართლე კი ის არის, რომ როგორც ჩვენი დიდი პედაგოგი იაკობ გოგებაშვილი აღნიშნავს, ოსებმა ისარგებლეს ქართული “დედაენით” და მოკლე ხანში შექმნეს ოსური “დედაენა”. ამასთან, რადგან ფოტოსურათების დამზადება დიდ ხარჯებთან იყო დაკავშირებული, მათ ითხოვეს ქართველებისაგან კლიშეები, რომლებიც უფასოდ დაეთმოთ.

ისმის კითხვა თუ ასეთი პირობები ჰქონდათ ოსებსა და აფხაზებს, მაშ რამ განაპირობა კონფლიქტი ამ რეგიონებში? ორივე რეგიონში სეპარატიზმი წახალისებული იყო რუსეთის იმპერიალისტური მისწრაფებით. რაც საბოლოო ჯამში 2008 წელს დაგვირგვინდა ამ ტერიტორიების ოკუპაციითა და მათი დამოუკიდებლობის აღიარებით.

დღესაც ქართული ხალხური სიმღერისა და ცეკვის ანსამბლებს თავისი წვლილი შეაქვთ აფხაზური და ოსური კულტურის წარმოჩენაში, რაც გამოიხატება მათი სიმღერების და ცეკვების დადგმა-შესრულებაში.

ხშირად გვსმენია რუსი პოლიტიკოსებისგან, რომ მე-18 საკუნის ბოლოს რუსეთი საქართველოს მხსენელად მოევლინა და ცალკეულ სამეფოებად დაშლილი საქართველო გააერთიანა. ეს ყოველივე სრული სიმართლეა, თუმცა ასევე სიმართლეა ისიც, რომ რუსეთმა ეს არა საქართველოს კეთილდღეობისთვის, არამედ საკუთარი იმპერიის გასაფართოვებლად განახორციელა. რუსეთი საქართველოს არასდროს განიხილავდა როგორც დამოუკიდებელ, თანსწორ სუბიექტს. რუსული იმპერიალიზმის ასეთი მიდგომა, ერთმორწმუნე მცირე ერისადმი მრავალი უბედურების მომტანი აღმოჩნდა. გეორგიევსკის ტრაქტატიდან მოყოლებული მრავალი ასეთი ფაქტის გახსენება შეიძლება: 1801 წლის 12 სექტემბრიდან მოყოლებული ქართული სამეფოების უკანონოდ გაუქმება; 1811 წელს ავტოკეფალიის გაუქმება; 1921 წლის 25 თებერვალს ხელახალი ანექსია, რის შემდეგაც ამავე წელს საქართველოს ტერიტორიების 1/3 გადაეცა მეზობელ სახელმწიფოებს; 1804 წლიდან – 1924 წლამდე თავისუფლების მოთხოვნით 30-მდე აჯანყების სისხლში ჩახშობა. 1978 წელს სახელმწიფო ენის, ქართული ენის გაუქმების მცდელობა და სხვა მრავალი… ფაქტია საქართველო რუსეთს ვალში არასდროს დარჩენია და „მფარველობის“ სანაცვლოდ საქართველომ ძალიან ძვირი საზღაური გადაიხადა. მეორე მსოფლიო ომში ფაშიზმთან ბრძოლაში პროცენტულად საქართველომ ყველაზე დიდი წვლილი გაიღო. ომში წასული 700 000 მებრძოლიდან ნახევარზე მეტი დაიღუპა.

რუსეთის სახელმწიფო ვერ აცნობიერებს, რომ მილიტარისტული პოლიტიკა დამღუპველია მისთვის. მრავალეთნიკური და ავტონომიებისგან შემდგარი სახელმწიფოსთვის. თუ დამოუკიდებლობა აფხაზეთისთვის და სამხრეთ ოსეთისთვის, რატომ არ შეიძლება იგივე ინგუშეთისთვის, ჩეჩნეთისთვის, დაღესტნისთვის, ჩერქეზეთისთვის…?

მსოფლიოში მიმდინარე პროცესები, რომელიც მიმართულია ახალი მსოფლიო წესრიგის დასამკვიდრებლად ძლიერდება. რუსეთი თქვენი მეთაურობით ცდილობს მართლმადიდებლობის, ზნეობის და ჭეშმარიტი ღირებულებების დამცველად მოგვევლინოს. მაგრამ ეს ყოველივე ყალბია, რადგან ასევე მართლმადიდებელ სახელმწიფოებს საქართველოს, უკრაინასა და მოლდოვას იმის ნაცვლად, რომ მეგობრად და მოკავშირედ ჰყოლოდა, რუსეთმა სახელმწიფომ ტერიტორიული პრობლემები შეუქმნა.

არსებული მდგომარეობა საზიანოა როგორც საქართველოსთვის, ასევე რუსეთისათვის და ჯერ კიდევ არ არის გვიან, რადგან პოლიტიკაში მუდმივი მტრები და მეგობრები არ არსებობენ. საუბარია ინტერესთა თანხვედრაზე, თორემ იმის ილუზია ალბათ არავის აქვს, ჩვენი ბედი რუსეთს (და არც არავის) რომ არ აღელვებს. ქართველი პოეტის ვაჟა ფშაველას სიტყვებით რომ ვთვათ „ყველა ერი თავის ცეცხლს უკეთებს და თავის კერძს ჩასცქერის და სხვისთვის ხეირი იმდენად უნდა რამდენადაც თავად გამოადგება იგი“.

რუსეთის ფედერაციას, ისევე როგორც ნებისმიერ სახელმწიფოს თავისი სტრატეგიული ინტერესები გააჩნია. სამწუხაროდ სტრატეგიული ინტერესების გასატარებლად ძირითადად მილიტარიზმზეა ორიენტირებული. ოფიციალური კრემლი დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად აღიარებს აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთს, ნაცვლად იმისა, რომ დაყვავების პოლიტიკით მისი მოკავშირე სრულიად საქართველო ყოფილიყო.

ისევ შესაძლებელია კეთილმეზობლური ურთიერთობის ჩამოყალიბება, საქართველო ანგარიშს გაუწევს რუსეთის ინტერესებს, ოღონდ იმ პირობით, რომ ეს არ მოხდება სუვერენიტეტისა და ტერიტორიების დათმობის ხარჯზე.

ზვიად ტომარაძე

ორგანიზაცია „ერი და სახელმწიფო“

10.07.2019

შენიშვნა: წერილი ითარგმნება რუსულ ენაზეც და მალე დაიდება.

***

ვლადიმერ პუტინი – 1918 წელს საქართველომ გერმანიის ჯარების დახმარებით მოახდინა აფხაზეთის ოკუპაცია, 1919-1920 წლებში კი უფრო სასტიკად იქცეოდა ოსეთში – ეს იგივეა, რაც გენოციდი

9.07.2019

რუსეთის პრეზიდენტი ვლადიმერ პუტინი აფხაზეთისა და „სამხრეთ ოსეთის“ საქართველოს შემადგენლობაში შესვლის ისტორიის საკუთარ ვერსიას ყვება.

როგორც პუტინმა რუს ჟურნალისტებს განუცხადა, „პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, საქართველომ სცადა აფხაზეთის გადაყლაპვა, შეიქმნა საქართველოს დამოუკიდებელი სახელმწიფო და გერმანიის ჯარების დახმარებით 1918 წელს საქართველომ მოახდინა აფხაზეთის ოკუპაცია“. რაც შეეხება ცხინვალის რეგიონს, პუტინის განმარტებით, 1919-1920 წლებში საქართველომ სამხრეთ ოსეთში გენოციდი მოაწყო.

პუტინს რუსმა ჟურნალისტებმა საქართველოს წინააღმდეგ სანქციებზე დაუსვეს კითხვა, რაზეც რუსეთის პრეზიდენტმა აღნიშნა, რომ პასუხამდე საჭირო იყო „წარსულში, ისტორიაში ჩახედვა“.

„სრულფასოვნად რომ გიპასუხოთ ამ კითხვაზე, ბევრი დრო დასჭირდება. მოკლედ მაინც გეტყვით, როგორი დამოკიდებულება მაქვს ამასთან. იმისთვის გასაგები რომ იყოს მე რითი ვხელმძღვანელობ, ცოტა წარსულში უნდა ჩავიხედოთ, ისტორიაში. უყურეთ: ოსეთი შევიდა რუსეთის იმპერიის შემადგენლობაში (მგონი სწორად მახსოვს) 1774 წელს. შევიდა მთლიანად, როგორც სამხრეთი, ასევე ჩრდილოეთ ნაწილი, როგორც დამოუკიდებელი სახელმწიფო. აფხაზეთი 1810 წელს ასევე, როგორც დამოუკიდებელი სახელმწიფო, როგორც სამთავრო. მოგვიანებით მოვლენები მიმდინარეობდა ერთიანი სახელმწიფოს ჩარჩოებში – ოსეთის სამხრეთი ნაწილი შევიდა ტიფლისის გუბერნიის შემადგენლობაში (არავითარი საქართველო არ იყო, ტიფლისის გუბერნია). აფხაზეთი ვითარდებოდა შემდეგნაირად: როდესაც ინგრეოდა რუსეთის იმპერია, პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, საქართველომ სცადა აფხაზეთის გადაყლაპვა. შეიქმნა საქართველოს დამოუკიდებელი სახელმწიფო და გერმანიის ჯარების დახმარებით 1918 წელს საქართველომ მოახდინა აფხაზეთის ოკუპაცია. ოკუპანტები ძალიან სასტიკად იქცეოდნენ. უფრო სასტიკად იქცეოდნენ ქართული ჯარები ოსეთში 1919 და 1920 წლებში. ეს არსობრივად იგივეა, რასაც დღეს გენოციდი ჰქვია. კარგი იქნება ამ ყველაფრის ცოდნა საქართველოს დღევანდელი ხელისუფლებისთვის. ამის დავიწყება არასოდეს არ შეიძლება, თუ საქართველოს ხელისუფლებას უნდა ურთიერთობის მოგვარება აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის ხალხებთან. საბჭოთა კავშირის დროს სხვათა შორის, ჯერ ჩამოყალიბდა ხელშეკრულების საფუძველზე საკავშირო სოციალისტური რესპუბლიკა აფხაზეთი, რომელშიც შევიდა დღევანდელი საქართველო. ეს საქართველოც არ იყო. სტალინის დროს შეიქმნა საქართველოს სოციალისტური რესპუბლიკა, რომლის ნაწილიც გახდა აფხაზეთი და სხვათა შორის, ჩვენი ადამიანის უფლებათა დამცველები ამას რატომღაც არასდროს აქცევენ ყურადღებას. ეს გასაკვირიც არის, მაგრამ სტალინის ბრძანებით „ენკავედემ“ ბერიას ხელმძღვანელობით ძალიან მკაცრი ზომები მიიღო აფხაზების მიმართ, ძალიან მკაცრი, ახლა არ მინდა ამის მოყოლა (გახმოვანება) – საქართველოს მიერ ამ ტერიტორიის ჩასაყლაპად და აფხაზი ხალხის. ეს მძიმე მემკვიდრეობა არათუ გაითვალისწინა, არამედ სრულად უგულვებელყო თანამედროვე საქართველოს ერთ-ერთმა პირველმა პრეზიდენტმა, როდესაც საერთოდ გააუქმა ყოველნაირი ავტონომია, აჭარისაც, აფხაზეთისაც და ასე შემდეგ. ამ ყველაფერმა გამოიწვია აფეთქება და ძმათამკვლელი ომი. თავის დროზე მე ვარწმუნებდი სააკაშვილს, ვეუბნებოდი მას, მიხეილ ნიკოლოზის ძევ, არავითარ შემთხვევაში არ დაუშვათ არანაირი სამხედრო მოქმედებები აფხაზეთის ან სამხრეთ ოსეთის მიმართ. ამერიკელებს იგივეს ვეუბნებოდი. მეთანხმებოდნენ – კი, კი არავითარ შემთხვევაში და რა ქნეს? – წავიდნენ იქ ომით და შედეგი დღეს ეს ცნობილია. რუსეთი უბრალოდ იძულებული იყო ეღიარებინა ამ რესპუბლიკების დამოუკიდებლობა და დაეცვა ხალხები – აფხაზეთისაც და სამხრეთ ოსეთისაც. რისთვის ვამბობ ამ ყველაფერს. ეს ანტირუსული განწყობები წაქეზებულია (გაბერილია, აგორებულია) საქართველოში იმ ადამიანების მიერ, რომლებმაც ან არაფერი იციან, ან იციან და უგულვებელყოფენ და საბოლოოდ გამოუსწორებელ ზიანს აყენებენ თვით საქართველოს და ქართველ ხალხს. ყველაფერი დანარჩენი აქედან გამომდინარეობს. გინებაც, ლანძღვაც ამის გამოვლინებაა. ამიტომ ამ ყველაფრის მიმართ დამოკიდებულება უნდა იყოს სერიოზული, ღრმა. არ არის საჭირო რეაგირება ვიღაც ნაძირლების გარეგნულ გამოვლინებებზე“, – განუცხადა პუტინმა ჟურნალისტებს ეკატერინბურგში.

იხილეთ ვიდეო: 1918 წელს საქართველომ მოახდინა აფხაზეთის ოკუპაცია, 1919-1920 წლებში კი უფრო სასტიკად იქცეოდა ოსეთში – პუტინი

interpressnews.ge

***

 

Ответ президенту России Владимиру Путину!

Господин Президент! Прежде всего, я хотел бы отметить, что, несмотря на сложную ситуацию между Грузией и Россией, заявление грузинского журналиста Георгия Габуниа является недостойным поступком, не совместимым ни с поведением грузина, ни кавказца.

Я ознакомился с Вашим заявлением, где Вы представляете Грузию агрессором и устроителем геноцида по отношению к абхазам и осетинам грузин.

Напоминаем Вам сначала о том, что грузинам всегда была присуща толерантность, мы единственная страна, где преследования евреев не было в течение 26 веков. В подтверждение своих слов хочу напомнить Вам, что российские туристы, которые приезжали в Грузию после войны августа 2008 года, всегда чувствовали себя в безопасности и пользовались присущим грузинам гостеприимством.

Вы говорите, что Южная Осетия вошла вместе с Северной Осетией в состав Российской империи, как независимое государство, в 1774 году, а Абхазия в 1810 году и грузины устроили геноцид в Абхазии и Осетин. Это чистая ложь.

Если кто-то угнетал и проводил геноцид кавказских народов, то это была Российская империя. Еще в начале XIX века русский декабрист П. Пестель писал в «Русской правде» о мерах, которые российское правительство должно было провести на Кавказе, и делило народы Кавказа на непокорные и терпеливые племена. По его мнению, необходимо было переселить первых в центральные губернии Империи, а вторых ожидала постепенная ассимиляция и растворение среди поселенного на Кавказе русского населения. В 1859-1864 годах царизм начал насильственное выселение с родины непокорных кавказских народов. Этот процесс известен под названием мухаджирства. В 1859 году, после завоевания русскими Северо-Восточного Кавказа, чеченцы, дагестанцы и осетины двинулись в сторону Турции. Следующий процесс переселения включал в себя Западный Кавказ, где кульминация достигла к 1863-1864 гг. Племена западного Кавказа: черкесы, убыхи, абазы, кубанские ногайцы, карачаевцы переселились в Турцию. Процесс мухаджирства охватил и Абхазию. В 1867 году состоялось первое массовое переселение абхазов в Турцию. Мухаджирство стало одним из самых трагических событий в истории абхазского и других народов Кавказа. Абхазский историк Ш. Инал-Ифа писал: «Это не простой эпизод, а тяжелейшая национальная трагедия, которая поставила абхазский народ перед угрозой физического уничтожения». Да, Абхазия (1810 г.), как и другие грузинские княжества-государства, самостоятельно «вошла» в Российскую Империю, хотя и «вошла» как Грузинское княжество! Что же касается Южной Осетии, то такого термина вообще не существовало, и эта территория, которую Вы назвали Южной Осетией, в 1810 году не входила в нее вместе с Картлинско-Кахетинским царством, а была захвачена Российской Империей.

Что же касается Автономной Республики Абхазия, в условиях советского строя, она, фактически, имела самую широкую автономию среди автономных областей в составе Российской Федерации по сравнению с другими субъектами Советского Союза и значительно лучшие условия развития и сохранения идентичности, а абхазы – привилегии, в отличие от остальной части населения, где дошло до нарушения прав человека. Именно в результате такого права дошло до того, что этнические грузины, для того, чтобы получить привилегии, записывались абхазами.

«В 70-х и 1980-х годах детям, принадлежащим к этническим группам в Советских Автономных Республиках, было отказано в праве получать образование на их родном языке, а у нас функционировали 73 абхазские школы.

В Абхазии функционировали Абхазский университет, телевидение, которое вещало только на абхазском языке, Абхазский драматический театр и краеведческий музей, литературно-мемориальный музей, государственный ансамбль песни и танца, танцевальные ансамбли “Шаратини”, “Эрцаху”, Государственный симфонический оркестр, абхазская государственная капелла, женский вокально-инструментальный квартет “Гунда” и этнографический ансамбль песни и танца долгожителей «Нартаа». Большинство вышеупомянутых коллективов не раз выезжали на гастроли за границу, где знакомили зрителя с абхазской национальной культурой.

Плодотворно работали различные союзы: писателей, композиторов, художников, архитекторов, публичная библиотека, театральное общество. На абхазском языке издавалась художественная, историко-этнографическая литература, издавались журналы и газеты.

В Верховном Совете СССР последнего созыва от Грузии было восемь абхазов, а в грузинский парламент всегда избиралось 40 человек из Абхазии, в том числе 15 абхазов. В Верховном Совете автономной республики последнего созыва было 140 депутатов, в том числе абхазов – 57 (40,7%), грузин – 53 (37,9%), представители русских, армян и других этнических групп – 30 (21,4%). В городских и районных советах абхазы составляли почти треть, а в аппарате Совета министров Абхазии и областном комитете Коммунистической партии – более половины. 8 из 13 министров в городском и районных советах и 5 из 8 председателей государственных комитетов были также абхазцами, пять городских прокуратур возглавлялись представителями коренных народов и если удельный вес абхазов, которые были заняты в общественном производстве, составлял 17,8%, их число на руководящих должностях было вдвое выше. Все это происходило на фоне того, что по последней советской переписи 1989 года в Абхазии проживало 239 900 грузин, 93 300 абхазов, 74 900 русских и 76 500 армян.

Что касается осетин. В Самачабло, на этой древней грузинской земле, всегда дружно и в согласии жили грузины и осетины.

Грузины также уважали осетин и внесли большой вклад в дело сохранения и продвижения их культуры и искусства, также как и в случае с абхазами. Основные показатели развития осетинского здравоохранения в бывшей Юго-Осетинской автономной области были намного лучше, чем во всей Республике Грузия. В частности, по данным 1988 года, в «Южной Осетии» на каждые 10 000 человек приходилось в среднем 134,3 больничных коек, а в Грузии в целом – 110,6. Средний медицинский персонал в области – 143,4, в Грузии – 124,9. Врачи в области – 67,4, в Грузии – 58. Уровень обеспечения постоянными дошкольными учреждениями был выше в области – (53%), чем в Грузии (46%).

Обеспечение населения жильем на одного жителя (общая площадь, кв. м) Южно-Осетинская область – 21,3, Грузия – 18,8.

Количество библиотек на 10000 жителей, область -16, Грузия -8.

Количество клубных учреждений на 10000 человек, область -11, Грузия -5. Население региона имело значительное количество собственных легковых автомобилей. Например, 59 человек из каждые 1000 человек в области имели автомобиль, а в бывшем Советском Союзе – 53.

Приведенные официальные данные дают нам полное право отметить, что бывшая Юго-Осетинская автономная область и осетины, проживающие в Грузии на протяжении десятилетий, имели гораздо лучшие условия для их социального, экономического и культурного развития, чем население бывших союзных республик Советского Союза или любого автономного объединения.

Передовое грузинское общество всегда заботилось о развитии осетинской культуры; исторический факт, что еще в 18 веке, во времена правления царя Ираклия, специальная комиссия создала для осетин первую письменность, а позже грузинская письменная графика была положена в основу осетинской письменности.

Начиная с 19-го века и по сегодняшний день грузинский народ всегда заботился о развитии осетинского языка и литературы, о получении школьного образования на своем родном языке. Историческая правда заслуживает большего уважения. А правда в том, что, как отмечает наш великий педагог Якоб Гогебашвили, осетины использовали грузинскую пиcьменность и за короткое время создали осетинскую. Кроме того, поскольку изготовление фотографий было связано с большими расходами, они брали у грузин клише, которые были переданы им бесплатно.

На вопрос, если у осетин и абхазов были такие условия, что же вызвало конфликт в этих регионах? Сепаратизм в обоих регионах поощрялся империалистическими устремлениями России. Что в итоге привело к оккупации этих территорий в 2008 году и признанию их независимости.

И сегодня грузинские ансамбли народной песни и танца вносят свой вклад в абхазскую и осетинскую культуры, что выражается в постановке и исполнении их песен и танцев.

Мы часто слышим от российских политиков, что в конце 18-го века Россия явилась в образе спасителя Грузии и объединила разделенную на отдельные княжества Грузию. Все это чистая правда, но также верно и то, что Россия сделала это не во имя благоденствия Грузии, а для расширения собственной империи. Россия никогда не рассматривала Грузию как самостоятельный, независимый субъект. Такой подход российского империализма оказался для малого народа той же веры источником многих бед. Начиная с Георгиевского Трактата можно вспомнить много таких фактов: с 12 сентября 1801 года незаконная отмена грузинских княжеств; новая аннексия 25 февраля 1921 года, после чего в том же году 1/3 грузинских территорий была передана соседним государствам; с 1804 по 1924 год кровавое подавление до 30 мятежей с требованием свободы. В 1978 году попытка отмены государственного языка и многое другое … Дело в том, что Грузия никогда не была в долгу перед Россией и заплатила очень высокую цену за «защиту». Грузия сделала самый большой вклад, в процентном отношении, в борьбу с фашизмом во Второй мировой войне. Более половины из 700 000 ушедших на фронт бойцов погибли на войне.

Российское государство не может понять, что милитаристская политика губительна для многоэтнического и состоящего из автономий государства. Если независимость для Абхазии и Южной Осетии, то почему не для той же Ингушетии, Чечни, Дагестана, Черкесии …?

Протекающие в мире процессы, направленные на установление нового мирового порядка, набирают силу. Россия, под Вашим руководством, старается стать защитником православия, морали и истинных ценностей. Но все это фальшиво, потому что вместо того, чтобы иметь друзьями и союзниками такие православные государства, как Грузия, Украина и Молдова, Российское государство создало территориальные проблемы.

Нынешняя ситуация вредна как для Грузии, так и для России, и еще не поздно, потому что в политике нет постоянных врагов и друзей. Речь идет о совпадении интересов, впрочем, наверное, ни у кого нет иллюзий, что наша судьба не беспокоит Россию (и никого другого). По словам грузинского поэта Важа Пшавела, «каждый народ разжигает свой огонь и смотрит на свой очаг, и хочет пользы для другого настолько, насколько это пойдет на пользу ему самому».

Российская Федерация, как и любое государство, имеет свои стратегические интересы. К сожалению, для проведения стратегических интересов оно, в основном, ориентировано на милитаризм. Официальный Кремль признает Абхазию и Южную Осетию в качестве независимых государств, вместо того, чтобы путем политики добра ее союзником стала вся Грузии.

По-прежнему возможно установить добрососедские отношения, Грузия будет считаться с интересами России, но при условии, что это будет не в ущерб суверенитету и территориальной целостности.

Звиад Томарадзе
организация “Нация и государство”